Χριστούγεννα 2013: άλλο μίζα, άλλο μπουναμάς και άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε!...

του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Αυτά τα Χριστούγεννα στην Ελλάδα έχουν πράγματι κάτι διαφορετικό. Η επιχειρηματικότητα παύει να συνδέεται με την κοινωνική δημιουργικότητα και η μίζα με τον μπουναμά!

Καλό αυτό! Χαίρεται ο άνθρωπος που απειλήθηκε από την μίζα, ενώ αισθανόταν πάντοτε άβολα με τον μπουναμά! Γιατί άραγε χαίρεται; Διότι βλέπει το τέλος του πάρτι της ατέλειωτης και απέραντης διαφθοράς, όπου η μετατροπή του μπουναμά σε μίζα ήταν όρος επιβίωσης και κοινωνικής ανέλιξης.

Μάλιστα φίλε αναγνώστη, χαίρομαι, καθώς βλέπω το πελατειακό καθεστώς της ρεμούλας και της διαπλοκής να σιγοσβήνει! Ικανοποιούμαι ανυπόκριτα, ακούγοντας τον επιθανάτιο ρόγχο ενός χυδαίου καθεστώτος ολοκληρωτικής (πολιτισμικής) αλλοτρίωσης! Από αυτά τα Χριστούγεννα κι εμπρός οι πιθανότητες είναι υπέρ της κοινωνικής προόδου στην Ελλάδα, υπέρ μιας κρίσιμης πολιτισμικής καμπής, που με πολιτικά και μόνον μέσα θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί.

Η Ελλάδα πάτωσε από τη στιγμή που ο μπουναμάς μετατράπηκε σε μίζα και η μίζα σε....
μοναδικό κίνητρο δράσης: από τη στιγμή που η επιχειρηματικότητα ταυτίστηκε με τον «κοπανιστό αέρα», με την διαπλοκή, την φοροδιαφυγή, την φοροκλοπή, την υπερτιμολόγηση, την μαγκιά των κομματικών ημετέρων, την αλητεία του εκσυγχρονιστικού lifestyle, την ξετσιπωσιά των Νταβάδων-εργολάβων, εφοπλιστών και μεταπρατών με δημόσιο χρήμα ή με το χρήμα που υπεξαιρούσαν από την κοινωνία πρόστυχα αλλά νομότυπα και με την αρωγή και νομοθετική υποστήριξη όλων ετούτων των πολιτικών που σήμερα «σώζουν την χώρα», που στηρίζουν δηλαδή άμεσα ή έμμεσα την σημερινή κυβέρνηση (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ). Έτσι ώστε η συντεταγμένη πτώχευση να μην σαρώσει το πολιτικο-επιχειρηματικό καθεστώς που πνίγηκε στη μίζα και στον παρασιτισμό, στην «αρπαχτή» και στην ανερμάτιστη κρατικοδίαιτη αβελτηρία, ενώ σήμερα βουλιάζει στο βούρκο που το ίδιο δημιούργησε, ψελλίζοντας «άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε»!

Το πάρτι τέλειωσε για την διαπλοκή και τις προνομιούχες συντεχνίες, αλλά ακόμη τα μέλη τους ελπίζουν στο …θαύμα των Χριστουγέννων, ανασύροντας ακόμη και τον Αλέκο Παπαδόπουλο από την στοίβα των προορισμένων για τον παλιατζή της ιστορίας! Θέλουν μια κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» για να σώσει τους «παρτάκιδες» μιας ολόκληρης εποχής οικογενειοκρατίας, αναξιοκρατίας, κομματισμού, μαφιόζικου σφετερισμού ημετέρων,  παραγωγικής υπανάπτυξης, αποβιομηχάνισης και στρέβλωσης σε όλα τα επίπεδα (διαθρωτικό, πλουραλιστικό, δημοσιονομικό, αναδιανεμητικό).

Όλα αυτά συστήνουν πολιτική. Όλα αυτά δόμησαν ένα σύστημα αποκλεισμού υγειών κοινωνικών δυνάμεων, έντιμων, ικανών, δημιουργικών και δημοκρατικών προσωπικοτήτων σε όλους σχεδόν τους χώρους ανάπτυξης της ανθρώπινης δραστηριότητας, καθώς και καινοτόμων νέων επιχειρηματιών, οι οποίοι αναζητούσαν μια στοιχειωδώς «καθαρή», μη-μονοπωλιακή και μη-προκατασκευασμένη αγορά για να υπάρξουν. Καμία ευκαιρία δεν είχαν αυτοί οι έλληνες την προηγούμενη περίοδο του μεγάλου φαγοποτιού στο πάρτι της διαπλοκής του κομματισμού και των ομάδων που με συμμοριτικό κυριολεκτικώς τρόπο λυμαίνονταν το κράτος, στρεβλώνοντας παράλληλα την αγορά. Και αυτό, φίλε αναγνώστη, μοιάζει να παραβλέπεται, μη έχοντας χώρο να υπάρξει ως συνείδηση μέσα στα «άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε» των ημερών που εκφράζουν το γενικότερο παραλήρημα του πολιτικού λόγου απ’ όλες ανεξαιρέτως τις πλευρές του πολιτικού φάσματος.

Φτάσαμε εδώ που φτάσαμε όχι γενικώς και αορίστως επειδή «έτσι συμβαίνει στον καπιταλισμό», ή επειδή η χώρα υπερδανείστηκε, ή επειδή το τραπεζικό σύστημα σε συνεργασία με την γερμανική κυβέρνηση ακολούθησε μία εξοντωτική στρατηγική για την Ελλάδα, ή επειδή στην χώρα υπήρχε ιδιαίτερα υπεραναπτυγμένος δημόσιος τομέας. Όλα αυτά είναι ασφαλώς δομικά στοιχεία της κρίσης, αλλά το κρίσιμο στοιχείο αυτής είναι η μορφή αποκλεισμού (η πραγματική πολιτική διάσταση) που ακολουθήθηκε κατά την προηγούμενη περίοδο της μεταπολίτευσης και ιδιαίτερα από το 1989 και εντεύθεν. Αποκορύφωμα αυτής της περιόδου αποκλεισμού υπήρξε η ένταξη της χώρας στο ευρώ, η οποία λειτούργησε ως πολλαπλασιαστής όλων των προηγούμενων διαθρωτικών στρεβλώσεων.

Κι όμως, τα «άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε» αποκρύβουν αυτήν την πραγματικότητα αποκλεισμού η οποία δομήθηκε με κανόνα την μίζα, το ρουσφέτι και την εκτεταμένη ανυποληψία και προσβολή της νομιμότητας. Είναι σαν ο αποκλεισμός να γεννήθηκε ξαφνικά με την επικυριαρχία της τρόικας στην εσωτερική πολιτική της Ελλάδας και με την θεσμοθέτηση της ύφεσης με την μορφή της διαρκώς διευρυνόμενης λιτότητας! Αυτό είναι η μέγιστη κοινωνική εξαπάτηση. Αν μας ενδιαφέρει να προσεγγίσουμε στοιχειωδώς την πραγματικότητα, θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι η μορφή του προηγούμενου αποκλεισμού της περιόδου της ευημερίας και ανάπτυξης είναι αυτή που οδήγησε στην σημερινή μορφή αποκλεισμού και μιζέριας, που βιώνει η πλειονότητα ίσως του ελληνικού πληθυσμού.

Μόνον στον βαθμό που κατανοήσουμε αυτή την σχέση, θα μπορέσουμε με προοδευτικά κριτήρια να παράγουμε πολιτική και εθνική στρατηγική που θα την υπηρετήσει, καταλήγοντας σε ένα κυβερνητικό πρόγραμμα εκδημοκρατισμού και παραγωγικής ανασυγκρότησης. Ασφαλώς αυτή η αντιμετώπιση δεν είναι από «πάνω προς τα κάτω», αλλά αντίστροφα «από κάτω προς τα πάνω». Αποτελεί, δηλαδή, μία σαφώς δημοκρατική, πραγματιστική αντίληψη που συνδέει το μικρο- με το μακροπολιτικό και δεν εγκλωβίζεται στο «power-sharing» που φαίνεται να απασχολεί όλα τουλάχιστον τα κόμματα που εκπροσωπούνται στο σημερινό κοινοβούλιο.

Η πολιτική αποκλεισμού της περιόδου «ευημερίας και ανάπτυξης» είναι εκείνη που, αν μελετηθεί ως τέτοια, θα δείξει πλήρως τις αιτίες που οδήγησαν στην σημερινή κρίση και στο αδιέξοδο της διαχείρισής της. Αυτή η μέθοδος προσέγγισης της πραγματικότητας αποτελεί βασική αρχή του «κονστρουκτιβιστικού πραγματισμού» και συνθέτει έναν αυθεντικά «ορθό λόγο» μακριά από οποιαδήποτε δοξασία, ιδεολογισμό ή νεορεαλισμό. Μέσω αυτής της αφήγησης η ιδεολογία και η κοσμοαντίληψη αναπαριστώνται πραγματιστικά και δεν νομιμοποιούνται υπερβατικά. Μόνον που έτσι υπάρχει κίνδυνος (για το καθεστώς) ο κάθε κατεργάρης να τοποθετηθεί στον πάγκο του και να πέσει στο κενό η προπαγάνδα σημαντικού μέρους των «αντιμνημονιακών δυνάμεων», εκτός ασφαλώς όλων αυτών που υπηρέτησαν και υπηρετούν το καθεστώς που ανέδειξε την Ελλάδα στο πρώτο μεταβιομηχανικό και μετανεοτερικό προτεκτοράτο της Ευρώπης. Μόνον μία τέτοια προσέγγιση θα ήταν ικανή να μετουσιώσει το «χαρμόσυνο μήνυμα» που επιχειρεί να μεταφέρει το σημερινό μου κείμενο ­[: το πάρτι των διαπλεκομένων τελείωσε] σε δημιουργική πολιτική για το άμεσο μέλλον. Και δημιουργική πολιτική σημαίνει προοδευτική κοινωνική πολιτική, η οποία όχι μόνον πρέπει να αποδομήσει εντελώς το καθεστώς της μίζας, αλλά ακόμη να θίξει και την ηθική του μπουναμά.

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ