Ο αγώνας να περάσει στους φοιτητικούς συλλόγους

Φωτογραφία: Αγγελική Παναγιώτου/FosPhotos

του Θέμη Τζήμα

 

Η παραίτηση της συγκλήτου του παλαιοτέρου πανεπιστημίου της χώρας, ενός οργάνου που δε φημίζεται από τη φύση του για το ριζοσπαστισμό του, αντανακλά με το σαφέστερο τρόπο την απαξίωση που οι τελευταίες κυβερνή-σεις, με αποκορύφωμα τη σημερινή, επιδιώκουν για τα δημόσια ιδρύματα της χώρας.

Αφού συστηματικά δυσφήμησαν το δημοκρατικό και δημόσιο χαρακτήρα - αλήθεια πού πήγαν τα ρεπορτάζ κονσέρβα για τη δήθεν αχαλίνωτη εγκληματικότητα στους πανεπιστημιακούς χώρους μετά την κατάργηση του ασύλου από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ πριν μερικά χρόνια και δεδομένου ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει ως προς τη φύλαξη των χώρων; - αφού εγκατέστησαν διοικητικά σχήματα μηδαμινής θετικής επίδρασης στα ΑΕΙ, αφού έκοψαν τα απολύτως απαραίτητα για τη....
λειτουργία των ΑΕΙ κονδύλια, ήλθαν και οι απολύσεις του διοικητικού προσωπικού ώστε να καταστεί αδύνατη κάθε προσπάθεια διατήρησης των δημοσίων πανεπιστημίων σε έστω ανεκτά επίπεδα λειτουργίας.

Μιλούμε μάλιστα για προσωπικό όχι μόνο απολύτως αναγκαίο αλλά που επιπλέον εργάζεται υπό συνθήκες μακρόχρονης και χυδαίας εκμετάλλευσης, ως εργολαβικοί υπάλληλοι, οι περισσότεροι για πάνω από δέκα χρόνια συνεχώς, χωρίς κανένα από τα ελάχιστα δικαιώματα που θα έπρεπε να έχουν δεδομένου ότι καλύπτουν μόνιμες και διαρκείς ανάγκες.

Ο στόχος της μνημονιακής συγκυβέρνησης, όπως και των προηγουμένων δεν είναι παρά η ενίσχυση μιας ακόμα παρασιτικής αγοράς, διά της ιδιωτικοποίησης της ανωτάτης παιδείας. Η «από -πανεπιστημοποίηση» της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης προς όφελος γρήγορης και πρόχειρης κατάρτισης.

Εν τέλει, η θέσπιση διδάκτρων και στα προπτυχιακά προγράμματα των δημοσίων πανεπιστημίων, όπως γίνεται σε σειρά μεταπτυχιακών προγραμμάτων και η περικοπή και των ελαχίστων ακόμα πτυχών δωρεάν παιδείας που έχουν απομείνει.

Η διαμόρφωση μιας απολύτως ταξικής παιδείας, ενταγμένης στο νέο οικονομικό μοντέλο που επιφυλάσσουν η κυβέρνηση και η τρόικα για τη χώρα, αυτό μιας ειδικής οικονομικής ζώνης, φτηνού και απαξιωμένου εργατικού δυναμικού, χωρίς ίχνος βαθύτερης μόρφωσης, πραγματικά επιστημονικής.

Σε αυτό το πλαίσιο ακούγονται θλιβερές οι λογής φωνές περί «ανοιχτών σχολών» από διαφόρους εν δυνάμει καριερίστες της κακιάς ώρας, που την άγνοιά τους για το τι τους επιφυλάσσει το σύστημα και τον ανόητο εγωκεντρισμό τους θωπεύουν τα καθεστωτικά ΜΜΕ με τα ρεπορτάζ τους.

Τους - και μας - ετοιμάζουν είτε για τη μετανάστευση, είτε για τη φτωχοποίηση και κάποιοι βλέπουν τους αγώνες για δημόσιο και δωρεάν πανεπιστήμιο, που να παρέχει αξιόπιστη μόρφωση ως εχθρική κίνηση. Πλήρης τύφλωση.

Σε κάθε περίπτωση, η κρίση στα πανεπιστήμια είναι απολύτως ενταγμένη στη στρατηγική της απαξίωσης του επιστημονικού και εργατικού δυναμικού της κοινωνίας μας. Ο αγώνας για δημόσια, δωρεάν, δημοκρατικά πανεπιστήμια είναι αγώνας αξεδιάλυτα δεμένος με αυτόν για απαλλαγή από τις στρατηγικές συνέπειες των μνημονίων.

Γι’ αυτό και ο αγώνας κατά της διαθεσιμότητας και της υποχρηματοδότησης από τη μια αλλά και κατά της γενικής κυβερνητικής πολιτικής πρέπει να περάσει στα χέρια των φοιτητικών συλλόγων, προπτυχιακών και μεταπτυχιακών. Τα πανεπιστήμια πρέπει όντως να ανοίξουν αλλά ως κέντρα αγώνα και μόρφωσης, με αποφάσεις για καταλήψεις και απεργίες που θα φέρουν μαζί όλα τα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας.

Αν η κυβέρνηση μάλιστα νομίζει ότι θα επιβάλλει την απαξίωση των πανεπιστημίων με τα ΜΑΤ και την αστυνομοκρατία, τόσο το χειρότερο για την ίδια. Θα έχει αφαιρέσει άλλο ένα κομμάτι της ελάχιστης κοινωνικής νομιμοποίησης που ούτως ή άλλως συρρικνώνεται ραγδαία.

από το «tvxs.gr»