Τα πρωτογενή πλεονάσματα χρειάζονται και «δημοκρατικές» χούντες

^{«Η ανισορροπία μεταξύ πλούσιων και φτωχών είναι η παλιότερη και η πιο θανατηφόρα ασθένεια σε όλες τις δημοκρατίες» Πλούταρχος}

του Γιώργου Στάμκου

Ανέκδοτο με δυο λέξεις κινδυνεύει να καταλήξει το λεγόμενο “πρωτογενές πλεόνασμα” των 2,6 δισεκατομμυρίων ευρώ που συνεχώς διαλαλεί ως “μεγάλη επιτυχία” της η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά. Πρέπει να τους θυμίζουμε όμως πως κάθε ευρώ που αυτή τη στιγμή υποτίθεται πως περισσεύει στα δημόσια ταμεία προέρχεται από τη φορολογική αποστράγγιση της πραγματικής οικονομίας, από αιματηρές περικοπές μισθών, συντάξεων και δημόσιων δαπανών, από τη διάλυση του κοινωνικού κράτους, τη μαζική ανεργία, τη καταβαράθρωση της μεσαίας τάξης και τη φτωχοποίηση ενός μεγάλου τμήματος του ελληνικού λαού. Όλα αυτά βέβαια βαφτίζονται από το New Speak της κυβέρνησης και της Τρόικα ως “δημοσιονομική εξυγίανση”, “ανάκτηση της ανταγω-νιστικότητας”, “εξορθολογισμός”, “δομικές μεταρρυθμίσεις” κ.α. αδιαφορώντας πλήρως αν θυσιάζονται εκατομμύρια άνθρωποι και μια ολόκληρη κοινωνία στο βωμό της αναμενόμενης ευημερίας των αριθμών.

Ευελπιστώντας σε μια αναιμική έστω ανάπτυξη της τάξεως του +0,6% για το 2014 η κυβέρνηση σακατέβει διαρκώς την ελληνική κοινωνία εκτελώντας ως αυτόματο και χωρίς ουσιαστικές...
αντιρρήσεις τις εντολές της Τρόϊκας. Κι όλα αυτά χωρίς να έχει κάποιο σοβαρό εθνικό σχέδιο επανεκκίνησης της οικονομίας και ανάπτυξης, κινούμενη απλά με όρους Μνημονίων, προσμένοντας διαρκώς την επόμενη δόση σαν εξαρτημένος τοξικομανής. Όσο για την πολύκλαυστη ανάπτυξη αυτή σίγουρα δε θα έρθει καλλιεργώντας αυταπάτες και με αυθυποβολή. Ειδικά όχι προωθώντας συνθήκες μαζικής καταστροφής της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, που μπορεί να συνοψιστεί σε τρία Α: Ανισότητα, Ανασφάλεια, Ανέχεια.

O ελληνικός λαός βρίσκεται επί 3,5 χρόνια εγκλωβισμένος στο φέρετρο των Μνημονίων, ενώ η σημερινή συγκυβέρνηση του καρφώνει μεθοδικά το καπάκι ώστε να μην μπορέσει ούτε ν' αναπνεύσει. Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο. Αργά ή γρήγορα θα έρθουμε όλοι, ακόμη και οι ολίγοι που είναι για  την ώρα βολεμένοι ή αδιάφοροι, ενώπιον του αμείλικτου διλήμματος: επιβίωση του λαού ή επιθυμίες των δανειστών και των αγορών; Πραγματική Δημοκρατία ή νέα Μνημόνια;

Αμφισβήτηση της Δημοκρατίας

Η μακροχρόνια οικονομική κρίση στην Ελλάδα είναι γεγονός πως, εκτός των άλλων, δημιουργεί και μια μαζική αμφισβήτηση του πολιτικού συστήματος. Πολλοί Έλληνες πολίτες βλέποντας τις δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις τους να αποτελούν στην ουσία μαριονέτες της Τρόικας, δηλαδή να είναι αναγκασμένες να εκτελούν τις εντολές των δανειστών της χώρας, αρχίζουν να αμφιβάλλουν ακόμη και για την ίδια την αξία της Δημοκρατίας, για την οποία αγωνίστηκε κι έχυσε αίμα η λεγόμενη “Γενιά του Πολυτεχνείου”. Τι νόημα έχει, υποστηρίζουν, να ψηφίζεις ένα πολιτικό κόμμα και να εκλέγεις μια κυβέρνηση, όταν αυτή δεν είναι πλέον ανεξάρτητη και, αντί να υπηρετήσει τα συμφέροντα του λαού και των πολιτών που την εξέλεξαν, αυτή υπακούει πρωτίστως στις εντολές κι εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ξένων δανειστών; Τι νόημα έχει η Δημοκρατία, όταν αυτή είναι υποταγμένη στους δανειστές και στις αγορές και δεν παρέχει στους πολίτες το δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή διαβίωση, ταπεινώνοντας κάθε έννοια εθνικής ανεξαρτησίας; Αυτού του είδους η αμφισβήτηση και αγανάκτηση ήταν που έστρεψε, ως αντίδραση, ένα τμήμα των ψηφοφόρων της παραδοσιακής Δεξιάς προς τη νεοναζιστική Χρυσή Αυγή, η οποία ενισχύθηκε και οπλίστηκε με αυτοπεποίθηση ώστε να διαπράξει μια σειρά από ρατσιστικά και όχι μόνον εγκλήματα.

Από την άλλη, ένα ακόμη μεγαλύτερο τμήμα του ελληνικού λαού, δεν αμφισβητεί την αξία της ίδιας της Δημοκρατίας, αλλά περισσότερο τις ανεπάρκειες της και κατηγορεί το πολιτικό σύστημα για διαφθορά, διαπλοκή, για αδιαφορία προς τη στήριξη των αναξιοπαθούντων, για το γεγονός ότι αποδείχθηκε κατώτερο των περιστάσεων. Αυτό το, πλειοψηφικό για την ώρα, τμήμα του ελληνικού λαού που στρέφεται προς την Αριστερά και ειδικά προς τον ΣΥΡΙΖΑ κατηγορεί την κυβέρνηση για συρρίκνωση της δημοκρατίας, για νομοθετικές αποφάσεις που παραπέμπουν σε δικτατορία, όπως ήταν το ξαφνικό κλείσιμο της δημόσιας τηλεόρασης ΕΡΤ τον περασμένο Ιούνιο, και για πολιτικές που απειλούν, εκτός από την ίδια την επιβίωση του λαού, τον περιορισμό των δημοκρατικών ελευθεριών και των κοινωνικών κατακτήσεων του. Ταυτόχρονα κατηγορεί την Τρόικα ότι μετατρέπει την Ελλάδα σε “αποικία χρέους” και την συγκυβέρνηση Σαμαρά ότι έχει υποταχθεί στους δανειστές, στις αγορές, ενώ άνοιξε το δρόμο στους Νεοναζί. Το βασικό αίτημά τους είναι περισσότερη δημοκρατία και λαϊκή κυριαρχία, προτάσσοντας την ανάγκη κατάργησης των Μνημονίων και την επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, τοποθετώντας με άλλα λόγια τους ανθρώπους και την κοινωνία πάνω από την ευημερία των αριθμών.

Δημοκρατική Χούντα;

Είναι γεγονός πως από τότε που οι ελληνικές κυβερνήσεις και οι ξένοι εντολείς τους επέβαλαν τα Μνημόνια και την πολιτική της αυστηρής λιτότητας, η πολιτική ζωή της Ελλάδας είναι γεμάτη βία με προβοκάτσιες, συχνά δολοφονικές, τόσο της ακροδεξιάς όσο και της ακροαριστεράς, στις οποίες πιθανόν εμπλέκονται και παρακρατικοί μηχανισμοί που θυμίζουν τα χρόνια της εύθραυστης δημοκρατίας της Δεξιάς κατά την πρώτη μετα-εμφυλιακή περίοδο (1949-1967). Αυτό φυσικά δεν πρόκειται να οδηγήσει σ' ένα νέο εμφύλιο πόλεμο, όπως βλακωδώς υποστηρίζουν ορισμένοι ανιστόρητοι, γιατί η ελληνική δημοκρατία συνεχίζει να είναι βαθιά εδραιωμένη στη συνείδηση του ελληνικού λαού. Μπορεί όμως να ωθήσει στη δημιουργία ενός πιο αυστηρού, επιθετικού και κατασταλτικού κράτους που, συμμαχώντας με την αστυνομία και το στρατό, θα έχει μεν μια επίφαση κοινοβουλευτικού πολιτεύματος, αλλά στην ουσία θα αποτελεί μια “δημοκρατική” χούντα, που θα επιβάλει τη δική της “τάξη και νόμο”, θα συντρίβει τις διαδηλώσεις και τις κοινωνικές αντιδράσεις, θα επιβάλλει το φόβο αλλά και την ψευδαίσθηση της ασφάλειας στην ελληνική κοινωνία. Αυτός είναι και ο μεγαλύτερος κίνδυνος της ελληνικής δημοκρατίας: Να εκφυλιστεί δηλαδή, με πρόφαση την κρίση και τις κοινωνικές αναταραχές, σε μια “βελούδινη δικτατορία” με κοινοβουλευτική κάλυψη.

Αναμφίβολα οι πολιτικές που ασκούνται στην Ελλάδα παράγουν συναισθήματα ταπείνωσης και απόγνωσης σε μεγάλα τμήματα του ελληνικού λαού. Η χώρα λειτούργησε τα τελευταία χρόνια ως “πειραματόζωο” της Ευρώπης, στο οποίο επιβλήθηκαν συνταγές ακραίας λιτότητας και νεοφιλελεύθερής πολιτικής, που οδήγησαν σε δραματική πτώση του βιοτικού επιπέδου που μόνον σε πολεμικές περιόδους έχουν καταγραφεί στην πρόσφατη ιστορία. “Η Ελλάδα ήταν το παιδί για το μαστίγωμα τα τελευταία τέσσερα χρόνια” αναφέρουν οι  ΝΥ Times. Πόσο ακόμη θα συνεχίσει να υπομένει αυτό το μαστίγωμα;

Σ' αυτή τη μεσογειακή χώρα των 11 εκατομμυρίων κατοίκων, που ως το 2008 ήταν ανάμεσα στις 25 πλουσιότερες χώρες του κόσμου, εκατομμύρια άνθρωποι θυσιάστηκαν για την ευημερία των αριθμών και μια κοινωνία έζησε μια τεκτονική υποβίβαση σε μια “low budget” ζωή, που πίστευε πως την είχε αφήσει προ πολλού πίσω της. Αυτή η κατάσταση δεν είναι αποδεκτή από την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, ειδικά σε σχέση με τον περιορισμό των δημοκρατικών ελευθεριών του για χάρη των δανειστών του. Σαράντα χρόνια μετά την πτώση της Χούντας η Ελλάδα είναι έτοιμη να ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία της, την οποία οι περισσότεροι Έλληνες την αντιλαμβάνονται ως έναν διαρκή αγώνα για δημοκρατία και ελευθερία. O ελληνικός λαός θα πρέπει και πάλι να δώσει τη μάχη για τη χαμένη δημοκρατική ψυχή της Ευρώπης, αν όχι ολόκληρης της ανθρωπότητας, έχοντας ως σημαία του τα λόγια του μεγάλου Κρητικού συγγραφέα Νίκου Καζαντζάκη: “Δεν ελπίζω τίποτε, δεν φοβάμαι τίποτε, είμαι ελεύθερος”.

^{Ο Γιώργος Στάμκος είναι συγγραφέας και δημιουργός του περιοδικού Ζενίθ}

^{από το "tvxs.gr"}