της Μαρίας Τριαντοπούλου

Δεν μπορώ να εκφράσω τη χαρά και τη συγκίνηση που ένιωσα προχθές όταν άκουσα ότι η καγκελάριος Μέρκελ μας συνεχάρη ως χώρα, ως έλληνες και ως ευρωπαίους για τη προσπάθεια που έχουμε καταβάλει, για τις θυσίες μας βρε αδελφε, ωστε να ξεπεραστει η κρίση και για το πόσο περήφανη αισθάνεται για μας που έχουμε υπομείνει με τόση καρτερικότητα τα αναγκαία μέτρα που έχει χρειαστεί να παρθούν αλλά και προκαταβολικά για την υπομονή μας με τα μέτρα εκείνα που έρχονται σύντομα.

Ήταν ομολογουμένως μια μεγάλη στιγμή να ακούω από το στόμα της κυρίας Μέρκελ τέτοια ενθαρρυντικά λόγια. Με έκανε σχεδόν να ξεχάσω την οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση της χώρας και να νιώσω ότι για να μας τα λέει έτσι η καγκελάριος όλα θα είναι καλά. Βέβαια την ίδια μέρα, και για να μην μπορέσω να ευχαριστηθώ όσο θα ήθελα με τα καλά...
αυτά νέα, ο κ. Νταϊσελμπλουμ με σταναχώρησε λίγο γιατί μας έτριξε κάπως τα δόντια και μας “μάλωσε” ότι δεν συνεργαζόμαστε καλά με την Τρόικα. Ήταν κάτι σαν τον καλό και τον κακό αστυνομικό στα έργα όταν έχουν μπροστά τους τον ύποπτο. Ο ένας του φέρεται καλά και του φέρνει καφέδες και σάντουιτς ενώ ο άλλος του ρίχνει και καμμιά μπουνιά που και που.

Μα είναι σοβαρά πράγματα αυτά; Να κάθεται μια ολόκληρη κυβέρνηση και κατ' επέκταση ένας ολόκληρος λαός με σκυμμένο κεφάλι μπροστά στους “δασκάλους” του και να περιμένει τον έπαινο ή την νουθεσία; Αυτόν τον εξευτελισμό πως να τον αντέξει κανεις; Και το χειρότερο είναι να ξέρεις κιόλας ότι αυτά τα “δικαιώματα” εμείς τα δώσαμε, με τους δανεισμούς, τους απονενοημένους μηχανισμούς στήριξης, τις λαμογιές και τις αμήχανες και ντροπιαστικές διαπλοκές (με πρωταρχικό παράδειγμα τη λίστα Λαγκάρντ και όλα τα συνεπακόλουθα), τις αναληθείς προβλέψεις και διακηρύξεις, τα μνημόνια και την έλλειψη κάθε διαπραγματευτικής ή άλλης τελεσφόρας πίεσης προς τους δανειστές ώστε να μην φτάναμε ποτέ ως εδω. Άλλοθι σχεδόν προσέφεραν οι Ευρωπαίοι στις κυβερνήσεις του μνημονίου ώστε να εμφανίζουν τα όλο και σκληρότερα μέτρα ώς επιταγή δική τους και όχι ως επιλογή της εκάστοτε κυβέρνησης και των διαπλεκομένων με αυτήν συμφερόντων.

Όχι ότι πρέπει να δίνουμε άφεση αμαρτιών στους ευρωπαίους “εταίρους” μας. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μας πάτησαν κάτω με τον πιο αμείλικτο τρόπο, ότι έπαιξαν και παίζουν το πιο σκληρό παιχνίδι στις πλάτες μας, ότι υπάρχουν τεράστια οικονομικά συμφέροντα που διακυβεύονται και ότι τελούμε υπο καθεστώς απόλυτης εποπτείας σαν παραβατικά και απείθαρχα άτομα. Αλλά ας όψονται οι δικές μας κυβερνήσεις που μας προσέφεραν οικειοθελώς για σφαγή και μάλιστα τους δώσανε και το μαχαίρι καλά ακονισμένο.

Το θέμα της Ευρωπαϊκης Ενωσης και της δικής μας θέσης μέσα σε αυτήν είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα που κάποτε θα πρέπει να επαναπροσδιοριστεί.Υπήρξα κάποτε ένθερμος υποστηρικτής της Ευρωπαικής ιδέας, πίστευα σε μια ενωμένη, πολυπολιτισμική και δημοκρατική συνεργασία των λαών, ήθελα να παλέψω για το όραμα του Berlinguer και εκείνων που πίστευαν σε μια Ευρώπη ισότιμη και προοδευτική. Περάσαν σχεδόν 30 χρόνια από τότε και όλα τα κοινωνικοπολιτικά δεδόμενα έχουν αλλάξει.

Οι ιστορικές συγκυρίες και οι πολιτικές εξελίξεις πήγαν αλλού την ΕΕ, μακριά από αυτό που κάποιοι είχαν οραματισθεί. Σε αυτήν την σύγχρονη συντηρητική και “νεοφιλελευθερη” Ευρώπη η θέση της χώρας μας αλλά και η ευρωπαϊκή της υπόσταση πρέπει να μελετηθεί και να αποσαφηνισθεί ώστε και εμείς να ανακτήσουμε όση από την καταπατημένη μας αξιοπρέπεια μπορούμε αλλά και τα αίτηματα και οι διαπραγματευσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο να τοποθετηθούν σε μια άλλη σωστότερη βάση. Γιατι όσο ο πρωθυπουργός της χώρας πηγαίνει με κλαψουρίσματα και παρακάλια για να πει τελικά “ναι σε όλα” στην δασκάλα φράου Μέρκελ που τον τραπεζώνει στο Βερολίνο και μας συγχαίρει συγκαταβατικά μέσα στο ζοφερό επικοινωνιακό της ρόλο τα πράγματα θα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο σε βάρος του λαού και της χώρας που ψυχορραγεί.

από το "tvxs.gr"