Πάμε.

του Γιάννη Σιδέρη*

H Ερώτηση Πολίτη στην εκπομπή «ενικός», είχε ως εξής : « Έχω μπει ήδη στο νόμο Κατσέλη για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά. Τι θα κάνω όμως αν έρθει ο κλητήρας; Να ξέρετε ότι θα του συμπεριφερθώ με τον χειρότερο τρόπο.»

Το ερώτημα αυτό έθεσε στον κ. Βορίδη ένας απλός πολίτης, υδραυλικός στο επάγγελμα αν θυμάμαι καλά, εκθέτοντας παράλληλα και τις προθέσεις του, όσο πιο κομψά μπορούσε είναι αλήθεια, σε περίπτωση που έρθει αντιμέτωπος με τον πλειστηριασμό του σπιτιού του. Πριν λίγες μέρες, σε ένα χωριό της ορεινής Ναυπακτίας, ένας συμπολίτης μας, έβαλε φωτιά στο σπίτι του, προκειμένου να μην πέσει αμαχητί. Τέτοιου είδους συμπεριφορές, πράγμα που γνωρίζουν...
οι διαχειριστές της εξουσίας, θα είναι στο προσκήνιο το επόμενο διάστημα. Παρόλα αυτά, δρώντας για μια ακόμη φορά ως υποτελείς και γνήσιοι εντολοδόχοι των δανειστών, άνοιξαν την συζήτηση για πλειστηριασμούς ακόμη και πρώτης κατοικίας, τονίζοντας βέβαια, δια στόματος του Υπουργού Ανάπτυξης Χατζηδάκη ότι «οι φτωχοί δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα», αποφεύγοντας όμως τεχνηέντως, να ορίσουν ποιος θεωρείται φτωχός.

Η απάντηση του κ. Βορίδη στον πολίτη, ήταν αποστομωτική: « Δεν συζητάμε απελευθέρωση πλειστηριασμών χωρίς κριτήρια. Όμως, αν τα δάνεια δεν εξυπηρετούνται, οι τράπεζες θα ζητήσουν και άλλα χρήματα. Ποιος θα τα πληρώσει αυτά; Μα ο Έλληνας φορολογούμενος! Επομένως, πρέπει να ανοίξει η συζήτηση.» Και επανέλαβε: «Η πρόθεση της Κυβέρνησης είναι να μην θιγούν οι φτωχοί»!

Ο κοινωνικός αυτοματισμός ενεργοποιείται και σε αυτό το τόσο ευαίσθητο θέμα. Και αν νομίζετε πως ήταν απλά μια στιγμιαία αντίδραση του Βορίδη και όχι μια ενορχηστρωμένη προσπάθεια επιβολής στην κοινωνία της απαίτησης των δανειστών διαβάστε τι είπε για το ίδιο θέμα ο γνωστός σε όλους κ. Μπάμπης Παπαδημητρίου:

« Ας πούμε για παράδειγμα πως έχουμε δύο πολίτες. Ο ένας πήρε στεγαστικό δάνειο, που τώρα δεν πληρώνει τις δόσεις και ο άλλος επέλεξε να μείνει στο νοίκι. Τι φταίει ο δεύτερος να επιβαρύνεται; Ας πάει ρε παιδί μου αυτός που έχει το δάνειο στην τράπεζα, να κάνει μια ρύθμιση».

Ο έτερος «έγκριτος» δημοσιογράφος του συγκροτήματος του κ. Αλαφούζου,

κ. Πορτοσάλτε με την σειρά του συμπληρώνει: «Εμείς που πληρώνουμε τι είμαστε; Πάμε εμείς και πληρώνουμε τις δόσεις και δεν πάει ο άλλος; Και θα κουρευτούν οι καταθέσεις μας επειδή δεν πληρώνουν οι άλλοι;»

Είπατε τίποτα; Μήπως είχατε αμφιβολία ότι θα προσπαθήσουν να στρέψουν μέρος της κοινωνίας εναντίον των δανειοληπτών που δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν το δάνειό τους; Το θέμα όμως είναι πως δεν αφορά μόνο τους δανειολήπτες ο πλειστηριασμός ακινήτων. Εκτός από τις τράπεζες, καραδοκεί και άλλο ένα «κοράκι». Πρόκειται για το ίδιο το κράτος! Μα, θα μου πείτε, το κράτος δεν πρέπει να προστατεύει τους πολίτες του; Και βέβαια, αν πρόκειται όμως για κυρίαρχο κράτος και όχι για ένα προτεκτοράτο ξένων συμφερόντων, όπως έχουν καταντήσει την Ελλάδα.

Ο ενιαίος φόρος ακινήτων μαζί με το επονομαζόμενο χαράτσι, είναι καθαρά δημευτικός, πράγμα που τονίζει σε έκθεσή της ακόμη και η Alpha Bank, αλλά υποστηρίζει και ο βουλευτής της Κυβερνητικής πλειοψηφείας και Συνταγματολόγος Προκόπης Παυλόπουλος, οπότε περιττεύει να επιχειρηματολογήσουμε εμείς υπέρ αυτού.

Σε άλλη ερώτηση, ενός άνεργου πολίτη στην ίδια εκπομπή, που αφορούσε τον δημευτικό χαρακτήρα του νέου φόρου σε σχέση και με την φοροδοτική ικανότητά του, ο κ. Βορίδης απάντησε, με αρκετή ένταση και έπαρση:

«Ας κάνουμε επιτέλους τις επιλογές μας. Θέλουμε να έχουμε κοινωνικό κράτος; Γιατί μην ξεχνάμε ότι έχουμε 61 δις ανείσπρακτους φόρους! Και δεν είναι δέκα οι οφειλέτες που χρωστούν από 6 δις. Οι οφειλέτες είναι πάρα πολλοί! Είναι κατανοητό ότι υπάρχει πρόβλημα. Τι να κάνουμε όμως; Ας διατάξει ο καθένας τα ιδιοκτησιακά του στοιχεία. Ορίστε. Ας κάνω και τον οικονομικό σύμβουλο. Μπορεί κάποιος ας πούμε, να πάει σε μικρότερο σπίτι, να νοικιάσει το δικό του και με την διαφορά των ενοικίων να αποπληρώσει τις οφειλές του προς την εφορία».

Έτσι απλά ο κ. Βορίδης απάντησε στον πολίτη που βρίσκεται σε αδιέξοδο, στοχεύοντας βέβαια και σε όλους τους πολίτες που δεν έχουν πλέον άλλη επιλογή από το να παλεύουν καθημερινά για την επιβίωσή τους.

Το να απαντήσω σε κάποιον σαν τον κ. Βορίδη, είναι ανώφελο. Ο κ. Βορίδης δεν είναι, παρά ένας αδίσταχτος εντολοδόχος, ένας τυχοδιώκτης που μεταπηδά με ευκολία από κόμμα σε κόμμα, που μεταβάλλει την θέση του κατά το δοκούν, προκειμένου να διατηρηθεί στην κορυφή της εξουσίας. Αρθρώνει έναν χείριστης μορφής πολιτικό λόγο, διανθισμένο με έντονη κυνικότητα και μεγάλη δόση ειρωνείας, που στοχεύει στην διατήρηση του επικοινωνιακού του προφίλ, αδιαφορώντας για την ουσία της πολιτικής. Κι όμως. Ο κ. Βορίδης με τον κ. Γεωργιάδη είναι, πλέον, οι κύριοι εκφραστές της πολιτικής της, επονομαζόμενης και ως, Κυβέρνησης! Το Μαξίμου, έχει αφήσει σε αυτές τις καρικατούρες της πολιτικής σκηνής την προάσπιση της πολιτικής της! Η έσχατη κατάντια της Ελληνικής πολιτικής ζωής και, ταυτόχρονα, το δράμα των πολιτών! Πολιτικοί που δεν ενδιαφέρονται για τον ίδιο τον πολίτη που τους εξέλεξε και το μόνο που πράττουν είναι να περιδιαβαίνουν στα ΜΜΕ υπερασπιζόμενοι μετά μανίας την υφεσιακή πολιτική των δανειστών, επιτιθέμενοι ταυτόχρονα σε τμήματα της κοινωνίας στο όνομα του «φορολογούμενου πολίτη» καθώς και μιας απροσδιόριστης πολιτικής σταθερότητας.

Σταθερότητας πάντως που μέσα από την ίδια την Κυβέρνηση αμφισβητείται, μια και όλα δείχνουν πως έχει όντως πρόβλημα στο να εφαρμόσει τα μέτρα που ζητούν οι δανειστές. Ανώτατος κυβερνητικός αξιωματούχος (Στουρνάρας;) δήλωσε στην Guardian πως η τρόικα πιέζει την Αθήνα να εφαρμόσει «τυφλές πολιτικές» και προειδοποιεί ότι «μισό μέτρο αν πάρουμε θα γίνει επανάσταση». Ο φόβος του βέβαια, δεν είναι η ένδεια των Ελλήνων πολιτών. Όποιος το πιστεύει αυτό είναι τουλάχιστον αφελής. Είναι η αμφιβολία για το αν θα υπερψηφιστούν στην Βουλή τα μέτρα από τους κυβερνητικούς βουλευτές, οι οποίοι βλέποντας την κατάρρευση του οικονομικού προγράμματος και μαζί του την κατάρρευση της ίδιας της κυβέρνησης που στηρίζουν, ίσως κάνουν μια τελευταία προσπάθεια διάσωσης του πολιτικού τους μέλλοντος. Ο κ. Πορτοσάλτε είπε για το θέμα αυτό, χάνοντας την ψυχραιμία του και ρέποντας επικίνδυνα προς τον λαϊκισμό, που με τόση οργή ο ίδιος στηλιτεύει:

«Αν δεν μπορούν (να περάσουν τα μέτρα), γεια σας. Όταν έβαζαν υποψηφιότητα οι πασοκονεοδημοκράτες βουλευτές, δεν γνώριζαν το πρόγραμμα; Δεν ήξεραν τι θα βρουν μπροστά τους; Όλοι διαλέγουν στρατόπεδο τώρα. Κοιτάνε να σώσουν τον κώλο τους. Μήπως ήρθε η ώρα να ζήσουμε κάτι εναλλακτικό;» Και πως ορίζει αυτό το εναλλακτικό σενάριο, προφανώς όχι ως θετική εξέλιξη κατ’ αυτόν, αλλά ως μέσο άσκησης πίεσης στους κυβερνητικούς βουλευτές; «Έτοιμος είναι ο κυρ-Φώτης. Στηρίζει ΣΥΡΙΖΑ και προχωράμε».

Όλους αυτούς όμως τους έχει αξιολογήσει ο λαός όπως τους αρμόζει. Οι δανειστές είναι φυσικό να μην επιλέγουν τις εκλογές ως λύση και να προσπαθήσουν να συγκροτήσουν ακόμη μια Κυβέρνηση-μαριονέτα από την ήδη υπάρχουσα βουλή.

Ωστόσο, με πολιτικούς σαν τον κ. Βορίδη να προβάλλονται καθημερινά στα ΜΜΕ κατ’ επιλογήν του κυβερνητικού σχήματος -ή και κατ’ ανάγκην, μια και άλλα κυβερνητικά στελέχη ίσως δεν δείχνουν τόσο πρόθυμα- ο πολίτης απαξιώνει όλο και περισσότερο το Ελληνικό Κοινοβούλιο και μαζί την Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, κατανοώντας ότι πρέπει επιτέλους να περάσουμε στην μετα-μεταπολίτευση.

Με μια Νομοθετική εξουσία να νομοθετεί κατ’ εντολή των δανειστών, αγνοώντας ή και ακόμη λοιδορώντας τους πολίτες που την εξουσιοδοτούν, με ένα κυβερνητικό μόρφωμα που καταρρέει κάτω από την αγωνία των βουλευτών που το στηρίζουν για το πολιτικό τους μέλλον, με μια αντιπολίτευση να βαυκαλίζεται στο κοινοβούλιο και να εξαντλεί τον πολιτικό της λόγο σε κοινοβουλευτικούς λεονταρισμούς, η κοινωνία όλο και περισσότερο αποστασιοποιείται, όλο και περισσότερο αναζητά λύσεις πέρα από το μοναδικό δημοκρατικό του δικαίωμα, τις εκλογές. Άλλωστε, ο κύριος λόγος που η ΧΑ έχει υψηλό ποσοστό στις δημοσκοπήσεις είναι ακριβώς αυτή η αποστροφή του λαού στο πολιτικό σύστημα αλλά και στο πολιτειακό, μια και έχει αντιληφθεί ότι πάνω του ασκούνται οι φασιστικές πρακτικές των κυβερνώντων, καλυμμένες με ένα Δημοκρατικό προσωπείο, έστω κι αν αυτή η αποστροφή εκφράζεται έτσι με λάθος τρόπο.

Ήρθε η ώρα να ανοίξουμε την συζήτηση λοιπόν. Όχι αυτή που εντέλλεται να ανοίξει ο κ. Βορίδης για τους πλειστηριασμούς, αλλά μια συζήτηση επί της ουσίας για την Ελληνική κοινωνία. Ήρθε η ώρα ο ίδιος ο λαός να συντονίσει την δράση του ώστε να διοργανώσει την Ε΄ Συντακτική Εθνοσυνέλευση. Ήρθε η ώρα να πάμε παρακάτω. Και το «παρακάτω» δεν είναι τίποτε άλλο από μια άλλη «σύμβαση» του λαού με την εξουσία, ένα άλλο Σύνταγμα δηλαδή. Πρακτικά αυτό μπορεί να γίνει; Μα και βέβαια! Πρώτα απ’ όλα είναι απαραίτητη μια απεργία όλων των κλάδων, οργανωμένη από τους ίδιους τους εργαζόμενους παρακάμπτοντας ταυτόχρονα τα υψηλόβαθμα συνδικαλιστικά τους όργανα, μια απεργία όμως που θα θέτει πολιτικά ζητήματα, όπως την ανατροπή αυτής της πολιτικής και την ανακατάληψη της χώρας μας. Η ανατροπή έρχεται πολύ πιο εύκολα και ειρηνικά όταν, παράλληλα με την απεργία, πραγματοποιηθεί μια οργανωμένη στάση πληρωμών προς το κράτος και τις τράπεζες.

Αμέσως μετά, από έναν λαό ο οποίος θα έχει καταφέρει να ανατρέψει τους εξουσιαστές του, είναι πολύ εύκολο γι’ αυτόν να συντάξει τον τρόπο που θέλει να ασκείται η εξουσία στην χώρα του, μια εξουσία που έτσι κι αλλιώς πηγάζει από αυτόν.

Ότι λοιπόν και αν σχεδιάζουν οι δανειστές και οι ντόπιες μαριονέτες τους, δεν αφορούν τον λαό, μια και είναι μέσα στο πλαίσιο του πολιτικού συστήματος που ο ίδιος απαξιώνει. Ο λαός τους έχει γυρίσει την πλάτη δια παντός. Απομένει τώρα να συνειδητοποιήσει την δύναμή του, απενοχοποιημένος από όλα αυτά που ακόμη και τώρα του καταλογίζουν για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα. Όλα δείχνουν πως αυτήν την χρονική περίοδο, τηρεί στάση αναμονής. Πάντως, ο εφιάλτης των πλειστηριασμών και της έλλειψης φοροδοτικής ικανότητας από μέρους του, τον αναγκάζει να συνενωθεί και να οργανώσει τις δυνάμεις του. Και όταν αυτό το στάδιο ολοκληρωθεί, να ξέρουν οι δανειστές και τα φερέφωνά τους, ότι δεν θα αργήσει να επιτεθεί ειρηνικά, στο όνομα μιας κυρίαρχης Ελλάδας και ενός φωτεινού αύριο για τον ίδιο και τα παιδιά του.

*μέλος του Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου Πάτρας