Συνταγματικό τόξο, ή λάστιχο;

Το βέλος του ποιόν σημαδεύει;

της Όλγας Μοσχοχωρίτου*

Εάν θελήσουμε από κάποια απόσταση να δούμε το πολιτικό τοπίο στη χώρα μας από τις αρχές Ιουνίου έως σήμερα, θα το περιγράφαμε ως εξής:

Τον περασμένο Ιούνιο, ο Α. Σαμαράς παίρνει την αδιανόητη απόφαση να κλείσει την ΕΡΤ παρά τις διαφωνίες των συνεταίρων του στην τρικομματική κυβέρνηση. Αναζωπυρώνεται το αντικυβερνητικό μαζικό κίνημα και μάλιστα με σαφή πολιτικά χαρακτηριστικά (και όχι στενά συνδικαλιστικά), με αποτέλεσμα να αποχωρήσει η ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση, να φλερτάρει ανοιχτά η ακροδεξιά πτέρυγα της Ν.Δ με την Χρυσή Αυγή και να τολμάει να εκτοξεύει απειλές περί συγκυβέρνησης μαζί της. Τελικά χάριν των αμοραλιστικών δοσοληψιών με τον Βενιζέλο, η κυβέρνηση αντέχει και αποφεύονται οι εκλογές (παρότι πολλοί ισχυρίζονται ότι αυτές ήταν στα σχέδια του Σαμαρά).

Παρά τις τεράστιες αντιδράσεις τόσο στο εσωτερικό όσο και από το εξωτερικό και το ελπιδοφόρο κίνημα των πολιτών που με στήριξη των κομμάτων της αριστεράς κοινοβουλευτικής...
και εξωκοινοβουλευτικής, ενισχύει την πρωτοφανή απόφαση μεγάλης μερίδας των εργαζομένων στην ΕΡΤ να συνεχίσουν να εκπέμπουν στο ραδιομέγαρο ως μια αυτοδιαχειριζόμενη κολλεκτίβα,   ο πρωθυπουργός αγνοώντας ακόμα και την προσωρινή δικαστική απόφαση, ρίχνει μαύρο στην ΕΡΤ και μετά από πολύ καιρό ακροβατεί με τα θεσμικά τέρατα τύπου Δ.Τ. και ΝΕΡΙΤ.

Ξεπερνάει η δικομματική πλέον κυβέρνηση τους κλυδωνισμούς και ελέω Αυγούστου,φαίνεται όχι μόνο να σταθεροποιείται αλλά αρχίζει να επιτίθεται άμεσα στους καθηγητές αρχικά των επαγγελματικών λυκείων και προχωράει σε απολύσεις.

Κανείς δεν αμφιβάλλει πλέον ότι ο Αντώνης Σαμαράς ασκεί απροκάλυπτα δεξιά ριζοσπαστική πολιτική, με έναν τρόπο όπου συγχωνεύει τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό με την κλασσική Ακροδεξιά . Ταυτόχρονα αρχίζουν τα μυθεύματα περί του ελληνικού "success story” που πέφτουν πάνω σε μια καθημαγμένη οικονομία και κοινωνία, σαν κακόγουστη φάρσα.

Αρχές Σεπτέμβρη η ακροδεξιά συγκυβέρνηση συνεχίζει την επίθεση στους καθηγητές και τους δημοτικούς υπαλλήλους, αλλά αυτή τη φορά τους βρίσκει μπροστά της και το κίνημα φαίνεται να αποκτά νέα δυναμική κυρίως μέσω του συντονισμού του και του σημείου αναφοράς που έχει αποκτήσει και που δεν είναι άλλο από το ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής. Η προοπτική γενικευμένων καταλήψεων στα σχολεία και τους δήμους, ίσως και σε άλλα τμήματα του δημοσίου τομέα όπως τα Νοσοκομεία, γίνεται ορατή δια γυμνού οφθαλμού και όλοι πλέον μιλάνε για «θερμό φθινόπωρο» που μπορεί να οδηγήσει ακόμα και σε κατάρρευση της κυβέρνησης «από τα κάτω».

Ταυτόχρονα καθ’ όλο αυτό το διάστημα , η συγκυβέρνηση της συμφοράς (που προχωράει όπως λέει η λαϊκή παροιμία «κράτα με να σε κρατώ να περνάμε τον καιρό»), στοχοποιεί το ΣΥΡΙΖΑ και με κάθε ευκαιρία φέρνει στο προσκήνιο το «καταδικάζουμε τη βία από’ που κι αν προέρχεται». Οι διαπιστευμένοι δημοσιογράφοι του συστήματος μέσω των ΜΜΕ, απαιτούν συνεχείς δηλώσεις νομιμοφροσύνης, ενώ το σύνθημα «νόμος και τάξη» (καμία σχέση με το «πνεύμα και ηθική» του ζαβολιάρη Βασίλη Αυλωνίτη) του κ. Δένδια, στρέφεται μονόπατα κατά των απεργών, των διαδηλωτών, των μεταναστών και των ηρωικών κατοίκων του «Γαλατικού χωριού των Σκουριών». Μια γενική συζήτηση περί «ανομίας» γεμίζει τις ώρες αυτών των απίθανων πλέον τηλεοπτικών πολιτικών εκπομπών, που έχουν περιπέσει σε πλήρη ανυποληψία, τραβώντας στο βυθό του βούρκου τους ακόμα και τους εκπροσώπους της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μιας και έντεχνα οι μαιτρ της συστημικής επικοινωνίας τους έχουν καθηλώσει στο ίδιο πλάνο.

Και ξαφνικά τα ξημερώματα της 18   του Σεπτέμβρη, οι χρυσαυγήτες δολοφονούν τον αντιφασίστα Παύλο Φύσσα. Και ενώ οι δημοκράτες και αριστεροί πολίτες αυτής της χώρας νιώθουν ότι ήλθε η ώρα το αντιφασιστικό κίνημα μαζί με το κίνημα των εργαζομένων να πάρει τη ρεβάνς και να βυθίσει το ακροδεξιό-πασοκικό συνονθύλευμα που μας κυβερνάει στον πάτο του βούρκου που ανήκει, ο Αντώνης Σαμαράς κυνικά στρέφει το τιμόνι αντίθετα και εμφανίζεται έτοιμος να εξαρθρώσει τη Χρυσή Αυγή και μαζί της κάποιους από τους κρατικούς θύλακες (κυρίως της Αστυνομίας και της ΕΥΠ) που έως τώρα ο ίδιος προστάτευε και που κάλυπταν τη δράση των φασιστών.

Η ατζέντα ξαφνικά μετατοπίζεται από τους κοινωνικούς αγώνες στο δικαστικό και νομικό σήριαλ των προφυλακισμένων χρυσαυγιτών. Για πρώτη φορά το πολιτικό σύστημα βρίσκεται μπροστά σε ένα αξεδιάλυτο κουβάρι συνταγματικών ρυθμίσεων.

Και δυστυχώς το κίνημα των καθηγητών και των δημοτικών υπαλλήλων εξασθενεί.

Η συνέχεια είναι γνωστή. Ο Αντώνης Σαμαράς συνεχίζει ακάθεκτος την δεξιά ριζοσπαστική του πολιτική, προσπαθώντας να κρατήσει την πολιτική ηγεμονία και προς στιγμή το καταφέρνει, έχοντας φυσικά πλάτες το ευρωπαϊκό διευθυντήριο και κυρίως την Άγκελα Μέρκελ.

Την ίδια στιγμή διαρρέεται μέσω μεγαλοδημοσιογράφων και δικηγόρων που θήτευσαν δίπλα σε μεγαλοστελέχη του αμαρτωλού ΠΑΣΟΚ τις προηγούμενες δεκαετίες των παχιών αγελάδων για κάθε είδους μιζαδόρο και διαπλεκόμενο, ότι υπάρχουν στοιχεία που συνδέουν βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ με τα γεγονότα στις Σκουριές και τις δολοφονίες της ΜΑΡΦΙΝ.

Η δε αξιωματική αντιπολίτευση καταγγέλλει πληροφορίες περί παρακολουθήσεων στελεχών της, ενώ η ΕΥΠ αποδέχεται επίσημα ότι το «περίφημο βαλιτσάκι της για παρακολουθήσεις» δούλευε καιρό πριν η Χ.Α μπει στο στόχαστρο του εισαγγελέα, ήτοι δούλευε χωρίς καμία νομιμοποίηση.

Και φυσικά ως κερασάκι στην τούρτα, καθόλη τη διάρκεια της «επιχείρησης Χρυσή Αυγή», επαναφέρεται η «θεωρία των δύο άκρων» και του περίφημου «συνταγματικού τόξου», έκφραση – εφεύρεση που γεννοβόλησε γι άλλη μια φορά η γνωστή «συνταγματική κουνέλα του συστήματος», ο κ. Βενιζέλος. Φυσικά η αρχική έμπνευση ανάγεται στην εποχή που η ΔΗΜΑΡ προσπαθούσε να δικαιολογήσει τη συμμετοχή της σε μια ακροδεξιά κυβέρνηση μέσω του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου, για να εισπράξει τη χλεύη του συνεταίρου της κ. Σαμαρά και τον εξευτελισμό του κ. Ρουπακιώτη. Ο κύριος Βενιζέλος βέβαια δεν αντιμετωπίζει τέτοια προβλήματα. Η δική του συμμετοχή στην επιχείρηση «εγκλωβισμός του ΣΥΡΙΖΑ στο δικό μας πλάνο» ήταν ακριβώς η εφεύρεση ενός «συνταγματικού τόξου» που θα ανοιγοκλείνει ως λάστιχο, προκειμένου να συμπεριλαμβάνει κάθε φορά όσα κόμματα επιθυμεί το σύστημα. Μάλιστα είναι τόσο ευλύγιστο, που μπορεί το ίδιο κόμμα την μια στιγμή να συμπεριλαμβάνεται και την άλλη να αποπέμπεται.

Τέτοιο δε είναι το θράσος τους, που ανερυθρίαστα απλώνουν αυτή τη ρητορική την ίδια στιγμή που υποτίθεται ότι αναζητούν κοινό μέτωπο κατά των φασιστών, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά πως στόχος τους είναι τα κόμματα της Αριστεράς και τα πολιτικά κινήματα των εργαζομένων, κυρίως γιατί πανικοβάλλονται στην ιδέα ότι είναι πολύ πιθανόν άμεσα να τους ανατρέψουν.

Όλο αυτό το διάστημα φουντώνουν οι συζητήσεις για το ενδεχόμενο να τεθεί εκτός νόμου η Χρυσή Αυγή συνολικά, γεγονός που σκοντάφτει στη ρητή μη συνταγματική πρόβλεψη του συντάγματος και τελικά ακολουθείται ο δρόμος του άρθρου 187 ΠΚ περί σύστασης και συμμετοχής σε εγκληματική οργάνωση , ο οποίος κατά την εφαρμογή του δείχνει και το πόσο αυθαίρετα και υποκειμενικά μπορεί να εφαρμοσθεί ανάλογα με τις επιδιώξεις του βαθέως συστήματος. Ετσι ο Μιχαλολιάκος και ο Παππάς προφυλακίζονται σε αντίθεση με τον Κασιδιάρη, Παναγιώταρο και Μίχο. Το 187 Π.Κ. ενέχει τέτοια αυθαιρεσία , ώστε από αυτό θα μπορούσε να προκύψει από μια νομικά αυθαίρετη καταδίκη έως και μια πολιτικά παράλογη αθώωση.

Όμως ο Σαμαράς προχωράει την ακροδεξιά του ατζέντα πιο πέρα. Με άλλοθι την αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής νομιμοποιεί και εξαγνίζει στη συνείδηση του λαού όλη την αντιτρομοκρατική νομοθεσία (από καιρού Σημίτη έως ΓΑΠ), παρασύροντας στο διάβα του και τον ΣΥΡΙΖΑ, με ότι αυτό κι αν σημαίνει για τη συνείδηση του κόσμου.

Το τελευταίο κατόρθωμά του ήταν να ψηφισθεί από τη βουλή η περίφημη τροπολογία για την αναστολή χρηματοδότησης πολιτικού κόμματος όταν υφίσταται δίωξη κατά ενός ποσοστού των βουλευτών ή στελεχών του κόμματος όχι μόνο για τα αδικήματα του άρθρου 187 ΠΚ (περί εγκληματικής οργάνωσης), για τα οποία εν πάσει περιπτώσει διώκεται η Χ.Α, αλλά και για αδικήματα του 187Α ήτοι για «τρομοκρατικές πράξεις». Και αυτή η τροπολογία για ακατανόητους λόγους, υπερψηφίστηκε και από το ΣΥΡΙΖΑ!!!

Για τους αριστερούς και γενικότερα δημοκράτες νομικούς αλλά και το μαζικό δημοκρατικό κίνημα, τόσο το άρθρο 187 του Π.Κ (περί εγκληματικής οργάνωσης), όσο και ιδιαίτερα το άρθρο 187Α (περί τρομοκρατικής οργάνωσης) αποτελούν κατάπτυστα αντισυνταγματικά νομοθετήματα που ήλθαν να εξοπλίσουν τη φαρέτρα του αστικού κράτους ως έκτακτη αντιτρομοκρατική νομοθεσία, μετά τους Δίδυμους Πύργους και την αντιτρομοκρατική υστερία που ακολούθησε. Νομικά έχουν αποδομηθεί από την προοδευτική επιστημονική κοινότητα (με πρώτο τον αείμνηστο καθηγητή Γ.Μανωλεδάκη ) και πολιτικά έχουν καταδικασθεί από όλα τα αριστερά κόμματα που φυσικά δεν τα είχαν ψηφίσει στη βουλή. Επομένως δεν θα επανέλθω στην κριτική αυτών των άρθρων.

Τέλος παίρνοντας θάρρος από την αμηχανία της αριστεράς και την έλλειψη πολιτικών ανακλαστικών, η δικομματική υπερψήφισε κι άλλη αδιανόητη έως τώρα τροπολογία, παρά τις αντιδράσεις σύσσωμης της αντιπολίτευσης, με την οποία «επιβάλλεται ποινή φυλάκισης έως 2 ετών για όποιον παραβιάζει κυρώσεις εναντίον κρατών, οργανώσεων και προσώπων που έχει επιβάλλει η Ε.Ε!!!

Επομένως εγείρεται το μεγάλο ερώτημα:

Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ αισθάνθηκε ότι παρά την πάγια θέση του για τα παραπάνω άρθρα, έπρεπε να ψηφίσει μαζί με την μνημονιακή συγκυβέρνηση την τροπολογία για την διακοπή της χρηματοδότησης της Χ.Α με τους όρους που επέβαλε ο Σαμαράς;

Δεν έγινε κατανοητό ότι έτσι παρείχε σανίδα σωτηρίας και εν μέρει νομιμοποίησης, σε έναν πρωθυπουργό που μετά την αλαζονική του συμπεριφορά και το καταγέλαστο «success story” του, έχει αρχίσει να κλυδωνίζεται αγκαλιά με το Βενιζέλο μέσα σε μια βάρκα που βουλιάζει;

Γιατί έπρεπε να δώσει εξετάσεις ότι ανήκει στο περίφημο «συνταγματικό τόξο» που στη συνείδησή του ο λαός θεωρεί ότι στοχεύει τον ίδιο και που στην προκειμένη περίπτωση ξεχείλωσε τόσο, όσο να συμπεριλάβει προς στιγμή και το ΣΥΡΙΖΑ;

Και τελικά δεν κατανοεί η αξιωματική αντιπολίτευση ότι το τέρας δεν εξευμενίζεται; Την επομένη κιόλας, μπορεί άνετα να καταγγείλει το ΣΥΡΙΖΑ ως άντρο τρομοκρατίας, να σημαδεύει στελέχη και μέλη με αγωνιστική δράση και να έχει το θράσος να απαιτεί την απομάκρυνσή τους από το κόμμα!!!

Όταν ο πρωθυπουργός δήλωνε σε εκδήλωση στο P.I. For International Economics ότι «τώρα πρέπει να αντιμετωπιστεί και το άλλο άκρο που μιλάει για έξοδο από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ» και το εννοεί και το προγραμματίζει.

Θα του επιτρέψουμε να πάρει ανάσα;

*Η Όλγα Μοσχοχωρίτου είναι μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής της Ριζοσπαστικής Αριστερής Κίνησης Δικηγόρων Αθήνας

από το «iskra.gr»