Ο «Μπένι», ο «Ολαντρίγκαν» κι ο Πρετεντέρης

του Διονύση Ελευθεράτου

Ήταν Απρίλιος του 1986. Αμερικανικά πολεμικά αεροσκάφη βομβάρδιζαν ανηλεώς τη Λιβύη, μολονότι η Ουάσιγκτον είχε «εξασφαλίσει» για την εν λόγω επιδρομή, αντί κάποιας διεθνούς στήριξης, την -σχεδόν πλήρη- απομόνωση.

Δυο μόνο ένθερμους υποστηρικτές διέθεταν οι ΗΠΑ σε εκείνη την επίθεση: το Ισραήλ και το ρατσιστικό καθεστώς της Ν. Αφρικής. Ακόμη και η παραδοσιακή σύμμαχός τους, η Βρετανία της Μάργκαρετ Θάτσερ, τήρησε ορισμένες πολιτικές αποστάσεις. Έδωσε όμως στους Αμερικανούς στρατιωτικές διευκολύνσεις, επιλογή που επικρίθηκε δριμύτατα στο εσωτερικό της χώρας. Τότε ήταν που ο εκπρόσωπος των Εργατικών, Ντένις Χίλι είπε: «Όταν ο Ρίγκαν διατάζει 'πήδα', η κυρία Θάτσερ απαντά ρωτώντας: 'Από πόσο ψηλά;'».

Τώρα που φαντάζει εφικτό το ενδεχόμενο να «μείνει στον τόπο, σαν απόπληκτος μπαμπάς» ...
(Σαββόπουλος 1975) ο εξαγγελθείς πόλεμος των ελάχιστων «προθύμων» εναντίον της Συρίας, έχουμε τον απαιτούμενο χρόνο να «δοξάσουμε» όσους ευρωπαίους παράγοντες πρόλαβαν να δηλώσουν ατρόμητοι κασκεντέρ. Εκείνους που δεν άφησαν καλά -καλά στον Ομπάμα το χρόνο δώσει την εντολή «πηδήξτε» (επειδή το ρήμα είναι ενίοτε και μεταβατικό, ας εκληφθούν ως αντικείμενο τα τελευταία υπολείμματα του διεθνούς δικαίου). Δηλαδή ποιους; Τον Ευάγγελο Βενιζέλο, «σοσιαλιστή» υπουργό Εξωτερικών του Σαμαρά και τον πρωθυπουργό της Γαλλίας, του οποίου το παρατσούκλι μάλλον οφείλει να μπαινοβγαίνει στα Μητρώα για μετονομασίες: Από Ολάντ «Ολαντρέου», τώρα «Ολαντρίγκαν». Στο μέλλον, βλέπουμε...

Ό,τι κι αν συμβεί από τούδε και στο εξής στη Συρία, όποιοι κι αν είναι στο τέλος οι κερδισμένοι και χαμένοι στην πολιτική και γεωστρατηγική σκακιέρα, η σημειολογία της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας έχει ήδη εμπλουτιστεί. Χάρη στον στρατάρχη «Μπένι» και τον «Ολαντρίγκαν»...

Ναι, δυο ευρωπαίοι «σοσιαλισταράδες» έσπευσαν να βαφτούν στα χρώματα του πολέμου (και μάλιστα ενός 120% παράνομου, ετσιθελικού πολέμου), κάτι που αρνήθηκαν να κάνουν δεκάδες βουλευτές των Συντηρητικών της Αγγλίας και των Ρεπουμπλικάνων των ΗΠΑ.

Ναι, δυο «σύγχρονοι» ευρωπαίοι «σοσιαλισταράδες» αποδείχθηκαν περισσότερο φιλοπόλεμοι και από τη Θάτσερ του '86. Διάβολε, δεν είναι δα τόσο μακρινή -χρονικά- η επιδρομή στο Ιράκ, η οποία μεθοδεύτηκε στο όνομα της σταυροφορίας εναντίον «ξεχωριστών» όπλων που αποδείχθηκαν τόσο καταστρεπτικά, ώστε αφανίστηκαν και τα ίδια προτού τα δει κανείς. Κι όμως, δυο ευρωπαίοι «σοσιαλισταράδες» προσποιούνται ότι δεν καταλαβαίνουν όσα έχουν αντιληφθεί και αξιολογήσει, έκτοτε, οι κοινωνίες της Γηραιάς Ηπείρου και των ΗΠΑ - οι αντίστοιχες δημοσκοπήσεις ήταν, αν μη τι άλλο, εύγλωττες.

Πώς στην ευχή, όμως, αφήνει αβοήθητους τους δυο γενναίους «σοσιαλισταράδες» - κασκαντέρ κοτζάμ Γιάννης Πρετεντέρης; Μα να μην τα πει «ένα χεράκι» στους Γάλλους που αποθάρρυναν τον «Ολαντρίγκαν»; Να μην κουνήσει το δάχτυλο στους διαδηλωτές της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου; Να μην τους ενημερώσει ότι το σύνθημα «κάτω τα χέρια από τη Συρία» ισοδυναμεί με «υιοθεσία» του Άσαντ; Να μην προειδοποιήσει όσους αμερικανούς διαδηλωτές στηλίτευαν τον «ατελείωτο πόλεμο της αυτοκρατορίας» ότι καταντούν αντιαμερικανοί, δηλαδή «σοσιαλιστές της ηλιθιότητας», αντί να εμπνευστούν από την αγέρωχη «σοσιαλιστική» ευφυία του «Μπένι» και του «Ολαντρίγκαν»;

Σε τελική ανάλυση, εάν οι «Τάιμς» της Ν. Υόρκης τολμούν να δημοσιεύουν άρθρο του εχθρού Πούτιν, πόσες αναλύσεις του Πρετεντέρη θα έπρεπε να έχουν φιλοξενηθεί στον αμερικανικό Τύπο; Αυτές είναι ασυγχώρητες ολιγωρίες των επικοινωνιακών επιτελείων του δυτικού, «ελεύθερου κόσμου»...

Έστω κι έτσι, οι κασκαντέρ «Μπένι» κι ο «Ολαντρίγκαν» πρόλαβαν να γίνουν σύμβολα. Ξεχωριστά σκαλοπάτια σε μια κλίμακα «σοσιαλιστικής» εκβαρβάρωσης. Από τους «ανθρωπιστικούς» βομβαρδισμούς στη Σερβία (1999) έως στο τρέχον συριακό ζήτημα κι από τη διαβόητη «Χάρτα» κοινωνικοοικονομικών αλλαγών του Σρέντερ (2003) μέχρι την κτηνώδη λιτότητα του ΓΑΠ και του «Μπένι», η ... εφ' όλης της ύλης «πρόοδος» της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας σε κάνει να αναρωτιέσαι: τα έχουμε δει όλα από αυτήν, ή υπάρχει κι επιπρόσθετη αηδία να νιώσουμε;

«Στην εξωτερική πολιτική και τη διεθνή σκηνή δεν χωρούν ρομαντισμοί και ηθικές προσεγγίσεις», διατείνονται οι παρ' ημίν «ρεαλιστές». Ουδέποτε, όμως, απάντησαν πειστικά σε ορισμένα απλά, όσο και αναπόφευκτα, ερωτήματα.

Πρώτο: Να υποθέσουμε ότι κατ' αυτούς «ισορροπημένη πολιτική» είναι να αποδέχεσαι πλήρως τις εφιαλτικές, ολέθριες για την ελληνική κοινωνία και οικονομία αξιώσεις του Βερολίνου και σε «αντιστάθμισμα» να τρέχεις να καταταγείς στους πολέμους άμεσου «αμερικανικού ενδιαφέροντος», προτού καλά - καλά ανοίξει η Ουάσινγκτον τα περιφερειακά στρατολογικά γραφεία της;

Δεύτερο: Τι σόι «ρεαλισμός» διατείνεται πως συμφέρει μια χώρα όπως η Ελλάδα να συμβάλλει στην πλήρη ισοπέδωση και των τελευταίων κανόνων διεθνούς δικαίου; Από που θα μπορούσε να πηγάζει μια τέτοια «εκτίμηση»; Από γεωπολιτικές αναλύσεις; Από ακτινογράφηση συσχετισμών δύναμης στην περιοχή μας; Αστεία πράγματα - ή μάλλον κωμικοτραγικά.

Τρίτο: υπάρχει έστω κι ένας νουνεχής, ο οποίος να ανιχνεύει ψήγματα «ρεαλισμού» σε στρατηγικές που βασίζονται στην ιδέα ότι κάποια στιγμή η Ελλάδα μπορεί να γίνει για την Ουάσινγκτον και το Τελ Αβίβ χώρα περισσότερο σημαντική από την Τουρκία; Αμφιβάλλει κανείς ότι οι ΗΠΑ και ο νεόκοπος «σύμμαχος», το Ισραήλ, θα τραβούσαν χωρίς δεύτερη σκέψη το χαλί κάτω από τα πόδια κάθε ελληνικής κυβέρνησης και μόνο με την απλή προσδοκία μιας προσέγγισης με την Άγκυρα;

Τέταρτο: Πόσος ανιστόρητος δογματισμός χρειάζεται για να πιστεύει ακόμη κανείς στην αποτελεσματικότητα της τακτικής του «καλού παιδιού», που είναι «δεδομένο» παντού και πάντα; Χρειάζονται φρεσκαρίσματα μνήμης;

Το 1950, έξι ευρωπαϊκές χώρες έστειλαν στρατεύματα να πολεμήσουν στην Κορέα. Μία εξ αυτών ήταν η ρημαγμένη από την Κατοχή και τον Εμφύλιο, Ελλάδα. Σκοτώθηκαν 186 και τραυματίστηκαν 560 έλληνες στρατιώτες. Πώς «ανταμείφθηκε» αυτή η προθυμία κατά τα επόμενα χρόνια; Με σκληρότατη πολιτική του Λονδίνου στο Κυπριακό. Με αγγλικές αγχόνες στην Κύπρο. Με απροθυμία των «ισχυρών φίλων» να χαλιναγωγήσουν την τουρκική κυβέρνηση Μεντερές, όταν αυτή προετοίμαζε και υποδαύλιζε το πογκρόμ εναντίον των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης (Σεπτέμβριος 1955). Ειρήσθω εν παρόδω, Τουρκία και Αγγλία επίσης συμμετείχαν στην πολεμική σύρραξη της Κορέας.

Απολύτως πειθήνιο στις ΗΠΑ ήταν το χουντικό καθεστώς, αλλά το '74 εγένετο «Αττίλας»... Η αποχώρηση της Ελλάδας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ δεν επέφερε «σεισμούς και καταποντισμούς», όπως προέβλεπαν σιγοψιθυρίζοντας οι «ρεαλιστές» της εποχής. Την ξαφνική επιδείνωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων το καλοκαίρι του '76 δύσκολα θα την χαρακτήριζε κανείς περισσότερο δραματική και επικίνδυνη από όσες (1987, 1996) «σημάδεψαν» την εποχή, την οποία «εγκαινίασε» η επάνοδος της χώρας στο στρατιωτικό σκέλος της Ατλαντικής Συμμαχίας (1980).

Ανάλογες είναι οι διαπιστώσεις και στο πεδίο των οικονομικών διεθνών σχέσεων. Πχ η Ελλάδα «πήρε» στη δεκαετία του '80 τα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα (άλλο πώς διατέθηκαν και «λειτούργησαν»), όχι χάρη σε καμία επίδειξη «καλής διαγωγής», αλλά για τον εκ διαμέτρου αντίθετο λόγο: Στη χαραυγή της δεκαετίας εκείνης, το κυβερνών ΠΑΣΟΚ του (τότε) «μαχητικού ρεφορμισμού» κι ο Α. Παπανδρέου διεμήνυαν - πιεστικά, ενοχλητικά- προς το διευθυντήριο της ΕΟΚ ότι η χώρα ασφυκτιούσε στο υπάρχον πλαίσιο λειτουργίας της Κοινότητας. Προς εξευμενισμό, κατέφθασαν τα ΜΟΠ...

Φυσικά οι καιροί μας είναι απείρως διαφορετικοί, ως προς πολλά. Εξακολουθούν όμως να αναδεικνύουν το ανεκτίμητο της αρετής που ακούει στο όνομα «ανυπακοή». Ποιος δεν βλέπει ότι κατά την τελευταία δεκαετία διασώθηκαν από τον τυφώνα της κρίσης χρέους χώρες, όπως η Ισλανδία, η Αργεντινή και ο Ισημερινός, που «σήκωσαν μπαϊράκι» και το ... εννοούσαν; Ποιος δεν θα αντιδιέστειλε το επίτευγμά τους προς το δράμα της Ελλάδας, της Πορτογαλίας και της Κύπρου, όπου το μπαϊράκι σηκώθηκε για να κατέβει;

«Μα οι χώρες που σώθηκαν δεν ανήκαν σε καμία νομισματική ένωση», παρατηρούν ορισμένοι. Δεν αντιλαμβάνονται άραγε ότι μόνοι τους προκαλούν την λακωνική απάντηση «συ είπας»;

από το «Πριν»