Το φάντασμα του φασισμού και οι εκλογές.

του Αποστόλη Αποστολόπουλου

Ο Παβλόφ απόδειξε τα αυτόματα ανακλαστικά. Μόλις άκουγαν το κουδούνι τα σκυλάκια του, έτρεχαν τα σάλια τους, ακόμα και όταν δεν υπήρχε φαΐ αλλά μόνο ο θόρυβος του κουδουνιού. Έκτοτε το πείραμα μεταφέρθηκε στην ίδια την κοινωνία σε ρόλο σκύλου. Ονομάστηκε κοινωνικός ή πολιτικός αυτοματισμός. Στην Ελλάδα αυτή την ώρα χτυπάει συνεχώς το κουδούνι «έρχεται ο φασισμός». Το ερώτημα είναι αν θα γίνουμε σκυλάκια.

Ισχύει ότι στις περασμένες εκλογές κυριάρχησε η ψήφος διαμαρτυρίας, οι ψηφοφόροι δεν ήταν ταυτοχρόνως και οπαδοί των κομμάτων που ψήφισαν. Οι περισσότεροι από όσους ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν (παραδοσιακοί) αριστεροί ούτε αυτοί που ψήφισαν Χρυσή Αυγή ήταν φασίστες. Η οργή και η ψήφος του κόσμου δεν είχε ιδεολογικά αίτια, ήταν αποτέλεσμα της νέας πραγματικότητας όπως τη διαμόρφωναν τα Μνημόνια. Τα Μνημόνια έμειναν. Έχει μείνει και η οργή. Συμπληρώνονται πια τέσσερα χρόνια δυστυχίας χωρίς διέξοδο. Η δυστυχία μεγαλώνει και η οργή φουντώνει, εγκαθίσταται, γίνεται μόνιμη κατάσταση. Είναι αυτό που λέμε «η κοινωνία βράζει» και όλοι αναρωτιούνται πότε θα τινάξει το καπάκι.

Ωστόσο η ΧΑ, ανεξάρτητα από όσα λέει, δρα ως μηχανισμός, όχι ως φασιστικό ή ναζιστικό....
Κίνημα, δεν υπάρχει λαϊκή βάση να στηρίζει ή, πολύ περισσότερο, να μετέχει στις δυναμικές μορφές δράσης της. Η δολοφονία αποκάλυψε ότι αυτός ο μηχανισμός δρα στα πρότυπα των γνωστών από παλιά παρακρατικών μηχανισμών με παράδοση εγκληματικών ενεργειών στη χώρα, πρόκληση επεισοδίων σε διαδηλώσεις από κουκουλοφόρους, γνωστούς/αγνώστους κλπ. Όλα αυτά είναι επικίνδυνα αλλά δεν συνιστούν φασιστική απειλή εναντίον της Δημοκρατίας. Η κοινωνία έχει αντιδράσει ψύχραιμα σε εκδηλώσεις τρομοκρατικής (κατ΄ άλλους, επαναστατικής) βίας και το κυβερνών «σύστημα» έχει αποδείξει ότι αντέχει και τελικά ελέγχει αυτού του είδους τη βία των μηχανισμών έστω και αν αδυνατεί να αποτρέψει (έγκαιρα) τη δράση τους, πχ της 17Ν και συναφών οργανώσεων. Συνεπώς το πρόβλημα είναι να εξαρθρωθούν αυτοί οι μηχανισμοί είτε έχουν είτε δεν έχουν «εκλεκτικές συγγένειες» με το κράτος ή/και τη ΧΑ. Ο φασισμός, ως απειλή για τη Δημοκρατία είναι φάντασμα. Η δράση της ΧΑ είναι άλλο θέμα.

Τα κουδούνια που κρούουν τον κίνδυνο του φασισμού απευθύνονται στα σκυλάκια του Παβλόφ. Η αντίδραση στο φασισμό είναι κατά πολύ ευρύτερη της Αριστεράς. Αυτοί που κρατάνε τα κουδούνια νόμιζαν ότι μόλις ακουγόταν η κραυγή «φασισμός» άπαντες θα κυνηγούσαν το φάντασμα, σαν σκυλάκια. Φαίνεται ότι έκαναν λάθος. Και όσο επιμένουν, καθημερινά, να φωνάζουν από τις τηλεοράσεις, προκαλούν το αντίθετο αποτέλεσμα από το επιδιωκόμενο. Αν τα Μνημόνια δεν συμπλήρωναν ήδη τέσσερα χρόνια καταστροφής, αν τα σκάνδαλα και η διαφθορά δεν είχαν συγκαλυφθεί (πχ λίστα Λαγκάρντ) αν φόρους πλήρωναν και οι γνωστοί φοροφυγάδες, αν αποκαλύπτονταν έστω ένας κουκουλοφόρος, ίσως οι «κουδουνιστές» να τα κατάφερναν να πείσουν κάποιους. Τώρα ο κόσμος τους υποψιάζεται και λέει «κοίτα ποιοι λένε ότι θέλουν να σώσουν τη Δημοκρατία». Και όταν στα ευρήματα/αποδείξεις ενοχής της ΧΑ εμφανίζουν, μεταξύ άλλων, ελληνικές σημαίες και βυζαντινές εικόνες, λειτουργούν ως διαφημιστικοί πράκτορες, όχι ως αξιόπιστοι κατήγοροι. Έτσι ή αλλιώς η πρόσμιξη μνημονιακών και αντιμνημονιακών με στόχο το φασιστικό φάντασμα είναι απλώς γελοία ως σκέψη. Αντίθετα είναι υποχρέωση της κυβέρνησης και του κράτους η εξάρθρωση εγκληματικών μηχανισμών. Όπως είναι αυτονόητο ότι εναντίον του φασισμού δεν είναι μόνο οι αριστερός κόσμος αλλά πολλοί, πολλοί περισσότεροι, αστοί, εργάτες, αγρότες, όλοι.

Η ΧΑ, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, δεν περιορίζεται πλέον στους οπαδούς της ΕΠΕΝ, των χουντικών, στο 6-7%. Μέσα σε ένα χρόνο από τις εκλογές έχει αποκολληθεί σημαντικό μέρος του πυρήνα της ΝΔ, της συντηρητικής παράταξης. Οι νοικοκυραίοι αυτονομούνται. Οι αστοί δεν υπακούουν. Ο φόβος της κυρίαρχης ελίτ είναι μήπως, υπό την πίεση των ανυπάκουων αστών, η ΧΑ χάσει τα άγαρμπα, άξεστα, χαρακτηριστικά της και μετατραπεί σε κάτι πιο αξιόπιστο. Έχει ήδη συμβεί στη Γαλλία με το «Εθνικό Μέτωπο» του Λέπεν και με το πάλαι ποτέ «φασιστικό» κόμμα του Φίνι στην Ιταλία. Κάποιοι, ακραιφνείς της Αριστεράς, μπορεί να θεωρήσουν ασήμαντη μια τέτοια εξέλιξη, δεν ανατρέπει το καπιταλιστικό σύστημα, θα πουν. Αλλά στην Ελλάδα του σήμερα το άμεσο πρόβλημα δεν είναι να ανατραπεί εν γένει ο καπιταλισμός αλλά πρωτίστως να ανατραπεί το συγκεκριμένο διαπλεκόμενο σύστημα εξουσίας που μας έφερε ως εδώ και μας βυθίζει στα Μνημόνια και στα χρέη. Μετά βλέπουμε.

Η κυρίαρχη ελίτ έχει ένα σταθερό στόχο: την προσαρμογή κάθε «άτακτου» στα μέτρα της. Θέλει τον ΣΥΡΙΖΑ συγκαταβατικό. Δεν θέλει τη Δεξιά ατίθαση. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αποδεκτός όσο συσπείρωνε το 4%, αλλά έγινε επίφοβος με το 27%. Η ΧΑ ήταν ανεκτή, ίσως και χρήσιμη ως μηχανισμός, όσο περιορίζονταν στους οπαδούς της ΕΠΕΝ. Αλλά ο συντηρητικός κόσμος υπερέβη τα μέτρα. Ο κίνδυνος δεν είναι να μετατρέψει η ΧΑ τους Έλληνες νοικοκυραίους σε φασίστες αλλά ακριβώς ο αντίθετος: να μετατρέψουν οι νοικοκυραίοι τη ΧΑ σε ένα αστικό κόμμα, ανεξάρτητο από το διεφθαρμένο σύστημα. Και αν η σημερινή ΧΑ δεν μπορεί να νοικοκυρευτεί, ποιος νοιάζεται για την τύχη της; Υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές. Ο καιρός της ανθοφορίας δεν έρχεται μόνο μια φορά, ούτε στη Φύση ούτε στην Πολιτική, όπως ξέρουμε καλά πχ από την επιστροφή του Κων/νου Καραμανλή από το Παρίσι μετά την πτώση της Χούντας.

Υ.Γ. Και οι εκλογές; Προκειμένου να βρεθεί το σύστημα ανάμεσα σε μια μη ελέγξιμη Αριστερά και σε μια επίσης ανεξέλεγκτη Δεξιά, ίσως προσφύγει σε εκλογές, γρήγορα. Ενδείξεις θα είναι αν πχ ικανοποιηθεί, όπως φαίνεται, το κυβερνητικό αίτημα να αναβληθούν οι απολύσεις (κινητικότητα κλπ) για το ερχόμενο έτος. Ή/και αν σχηματιστεί Μεγάλος Συνασπισμός στη Γερμανία, οπότε να προβληθεί κλίμα αισιοδοξίας για τερματισμό της λιτότητας. Τότε μάλλον θα ακούσουμε το κουδούνι των εκλογών.

από το «iskra.gr»