Φασιστική επιδρομή

Μόνο πολιτικά αφελείς δεν μπορούσαν (και δυστυχώς εξακολουθούν να μην μπορούν) να δουν την τραγική κατάληξη της έπαρσης του νεοελληνικού ναζιστικού μορφώματος. Η προχθεσινή δολοφονία είναι – δυστυχώς – μια αιματηρή κλιμάκωση στη στρατηγική της έντασης, στην οποία οι χρυσαυγίτες επενδύουν τα πάντα. Ο φόβος και η βία είναι, προφανώς, ο μόνος δρόμος που έχουν και μπορούν να ακολουθήσουν. Πρόκειται για έναν φόβο που μέχρι τώρα ήταν εξαιρετικά χρήσιμος στις κυβερνήσεις των μνημονίων.

Δεν ήταν απαραίτητο να είναι κανείς ειδήμων κοινωνικός αναλυτής ή να έχει στη γνώση του απόρρητες πληροφορίες για τη δράση της Χρυσής Αυγής για να αντιληφθεί πως το φίδι βγήκε από το αυγό του και προκλητικά αρχίζει να βγάζει τη γλώσσα και να απειλεί να δαγκώσει. Ήδη από τον περασμένο Μάιο το «Ποντίκι» είχε χτυπήσει στο πρωτοσέλιδό του το καμπανάκι του κινδύνου ζητώντας: «Αφοπλίστε τη Χρυσή Αυγή».

Η οργάνωση

Όποιος περπατάει στον δρόμο και έχει μια ελάχιστη επαφή με την κοινωνία, εδώ και.....
καιρό έχει αντιληφθεί:

• Τη στρατιωτικού τύπου οργάνωση της Χρυσής Αυγής (δεν την κρύβουν άλλωστε, αλλά την προβάλλουν με κάθε τρόπο).

• Τη συστηματική δουλειά που κάνουν στις λαϊκές συνοικίες και σε περιοχές τις οποίες μαστίζει η φτώχεια και το μεταναστευτικό πρόβλημα.

• Τη σταθερή ενδυνάμωσή της στους χώρους των σχολείων, λυκείων και κυρίως γυμνασίων.

• Τις καλυμμένες «καταδρομικές» επιδρομές τους κατά αλλοδαπών, τσιγγάνων, ομοφυλόφιλων.

Οι χρυσαυγίτες ουδέποτε έκρυψαν τον τσαμπουκά και το νταηλίκι με το οποίο έντυναν τις υποτιθέμενες «πολιτικές» παρεμβάσεις και «ακτιβισμούς» τους. Είτε διαλύοντας πάγκους μικροπωλητών είτε κάνοντας στρατιωτικού τύπου επιδείξεις στις Θερμοπύλες και τον Μελιγαλά είτε προβοκάροντας τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες.

Όλο αυτό το διάστημα, παρ’ ότι όλη αυτή η επίδειξη κινείται έξω από τα όρια της νομιμότητας, η πολιτεία παρακολούθησε με απάθεια τη Χρυσή Αυγή να δρέπει τους δημοσκοπικούς καρπούς τής (τζάμπα) μαγκιάς της.

Η χαρακτηριστική αδράνεια της πολιτείας να αντιμετωπίσει το κινούμενο στο όριο της νομιμότητας ναζιστικό κόμμα δεν μπορεί να αποδοθεί μόνο στην ανικανότητα και τις αγκυλώσεις της. Η μυωπική μικροπολιτική σκοπιμότητα των κυβερνώντων «ζέστανε το αυγό του φιδιού».

Οι ναζί ιστορικά έχουν αποδείξει πόσο χρήσιμες υπηρεσίες μπορούν να προσφέρουν στο σύστημα σπέρνοντας τον φόβο στην κοινωνία. Και, ιστορικά πάντα, το σύστημα ουδέποτε απέφυγε τον πειρασμό να θρέψει το ναζιστικό φαινόμενο θέλοντας να πιστεύει ότι μπορεί να το χρησιμοποιήσει και να το ελέγξει.

Οι θεωρητικοί

Οι θεωρητικοί των «δύο άκρων» που αγορεύουν για την ομοιότητα των χρυσαυγιτών με την Αριστερά δεν είναι αφελείς, καθώς θέλουν με αυτόν τον τρόπο να υπονομεύσουν τη δυναμική της αντίστασης της κοινωνίας στην καλά σχεδιασμένη και εξελισσόμενη νεοφιλελεύθερη επιδρομή, η οποία συνεχίζεται αμείωτη επί τρία χρόνια.

Αυτοί οι ίδιοι θεωρητικοί, είτε πρόκειται για πολιτικούς από Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ είτε για έγκριτους δημοσιογράφους, είναι που σήμερα, μετά τη δολοφονία στο Κερατσίνι, ζητούν από το σύνολο του πολιτικού φάσματος να δημιουργήσει μέτωπο κατά του φασισμού. Πρόκειται για μέγιστη υποκρισία και σκοπιμότητα, καθώς αυτοί είναι που – ο καθένας απ’ το μετερίζι του – χάιδεψαν, χρηματοδότησαν και σύστησαν με life style παρουσιάσεις τους ναζί στην ελληνική κοινωνία.

Αυτοί που έχουν ποντάρει στην υπόθαλψη του ναζισμού για να υπονομεύσουν τις κοινωνικές αντιστάσεις βρίσκονται ήδη αντιμέτωποι με το τέρας που δημιούργησαν.

Στη Ν.Δ. ήδη κοιτούν με απόγνωση ότι στις δημοσκοπήσεις, στις ηλικίες από 19 έως 59 ετών, η Χρυσή Αυγή είναι ισόπαλη με το κόμμα τους. Το ΠΑΣΟΚ έχει ήδη πληρώσει το τίμημα της βίας που συνεπάγεται για την ελληνική κοινωνία η παράδοσή της στα μνημόνια των τοκογλύφων. Ο πειρασμός της αξιοποίησης μέχρι τελικής πτώσεως της θεωρίας των «δύο άκρων», που θα συγκρουστούν για να εμφανιστούν αυτοί ως οι «σώφρονες» πολιτικές δυνάμεις, είναι η μία επικίνδυνη επιλογή τους. Η άλλη επιλογή τους είναι να σταθούν καθαρά απέναντι στους ναζί.

Μπορούν; Ή μήπως ο φόβος της Χρυσής Αυγής είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να συνεχίσουν να υπάρχουν;

από το «ΠΟΝΤΙΚΙ»