Η αποσύνθεση του ελληνικού καθεστώτος δεν αποκρύβεται …

του Δημήτρη A. Γιαννακόπουλου

Δεν μπορεί κανείς πλέον να αποκρύψει την πραγματικότητα στην Ελλάδα. Έχασαν ακόμη και οι αριθμοί την ικανότητά τους να διασκεδάζουν την δραματική κοινωνικοοικονομική εξέλιξη! Όλα μοιάζει να έπρεπε να έχουν γίνει χθες – αν όχι όλα διαφορετικά -  για να υπάρξει αύριο, μέσα από ένα πρόγραμμα νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων, σε μια χώρα και μια κοινωνία στην οποία δοκιμάστηκε ένα πείραμα σε αντίθεση με όλες τις θεωρίες της εθνικής οικονομίας.

Μια ανορθόδοξη case study κατάντησε η ελληνική υπόθεση κόντρα στον λεγόμενο Historical institutionalism, φίλε αναγνώστη, που έρχεται να επιβεβαιώσει όσα ήδη γνωρίζαμε από την μελέτη της γενεαλογίας και αρχαιολογίας της ιστορικής/επιστημονικής γνώσης των οικονομικών, που παράγεται από την σχέση θεσμών – κοινωνίας – παραγωγής, σε ένα περιβάλλον απορρύθμισης και μετασχηματισμού. «Οι φόροι μας πνίγουν. Το κράτος στραγγαλίζει την οικονομία», λένε τώρα....
οι άφρονες υποστηρικτές των μνημονίων και της προσβλητικής  - αν όχι ακυρωτικής - για την ίδια την υπόσταση του κράτους αναθεωρημένης Δανειακής Σύμβασης με την τρόικα! Η απληστία του κεφαλαιοκράτη και ο αυτισμός με την αγορά είναι είδος διαστροφής που δεν μπορούν να θεραπεύσουν οι γνωστές μεθοδολογίες των οικονομικών, της κοινωνιολογίας και της πολιτικής επιστήμης.

Ας επισκεφτούν, οι χούλιγκαν των αυτορυθμιζόμενων αγορών και των ιδιωτικοποιήσεων - οι οποίοι μάλιστα εμφανίζονται ως συνετοί, φιλήσυχοι και πειθαρχημένοι νοικοκύρηδες - έναν καλό ψυχολόγο! Ίσως μέσω μιας καλοδουλεμένης γνωστικής θεραπείας καταλάβουν και αυτοί πως η στρατηγική δήθεν προσαρμογής στην ΟΝΕ, μέσω μιας διαδικασίας εσωτερικής υποτίμησης με ανελαστικό, σκληρό νόμισμα και παράλληλη επιχείρηση ταυτόχρονης μείωσης του δημοσιονομικού και του εμπορικού ελλείμματος, δεν θα μπορούσε παρά να καταλήξει στο «χαράτσωμα» της ατομικής ιδιοκτησίας, πέραν της τραγικής υποτίμησης της εργατικής δύναμης, της πρόκλησης καταστροφικής ανεργίας και της δραματικής διαταραχής στις εργασιακές σχέσεις. Αλλιώς το συγκεκριμένο «πρόγραμμα» δεν θα είχε προοπτική, αντικειμενικά. Αλλιώς θα είχε βγει η χώρα ήδη από το ευρώ ή/και θα είχε επιβληθεί ήδη χούντα τυπικής μορφής στην Ελλάδα - δεδομένης φυσικά της δεδηλωμένης στάσης των παραγόντων της τρόικας.

Μήπως άπληστοι, κακομαθημένοι νεοφιλελεύθεροι – εξίσου με τους κακομαθημένους πελάτες του κομματισμού όλων των μορφών και αποχρώσεων στην Ελλάδα - αυτό πράγματι φώλιαζε στο υποσυνείδητό σας; Μήπως αυτό είναι πράγματι που συνδέει εσάς τους «φρόνιμους νοικοκυραίους» αντικρατιστές με τους νοικοκυραίους εθνικιστές της ακροδεξιάς; Μήπως τελικά το μόνον που σας απασχολεί είναι πώς θα «νοικοκυρέψετε» ξανά την όποια (ανάπηρη) δημοκρατία στην Ελλάδα, όπως κάνατε πρόσφατα με τον Μεταξά, τους Συνταγματάρχες και μερικούς άλλους ενδιάμεσα;

Όχι, στην πραγματικότητα δεν ενδιαφέρεστε ή δεν είστε ικανοί να καταλάβετε την τεράστια διαφορά μεταξύ ατομικής ιδιοκτησίας για την οποία θρηνείτε  και κεφαλαιοκρατικής ιδιοκτησίας. Συνειδητά ή ασυνειδήτως συνδέετε δυο πράγματα που συστηματικά, αναλυτικά είναι άλλο πράγμα για να υποστηρίξετε την ολοκλήρωση του καπιταλισμού, με την μορφή επιστροφής των εργασιακών σχέσεων στην αρχή της βιομηχανικής επανάστασης! Ωστόσο, αν δεν είχατε ιδεολογικοπολιτικές παρωπίδες, σαφώς ευρύτερες από τους λογής-λογής νεοναζιστές και νεοσταλινικούς, θα είχατε αντιληφθεί πως το δόγμα του ολοκληρωτικού καπιταλισμού που εφαρμόζεται σήμερα από τις «κυβερνήσεις Κουίσλινγκ» στην Ελλάδα (και όχι στην Γερμανία, για παράδειγμα) και ιδιαίτερα από αυτήν του Αντώνη Σαμαρά, επιχειρεί να καλύψει την καταστροφή κεφαλαίου  - μετά το σκάσιμο της ελληνικής φούσκας που συνδέεται απόλυτα με την παγκόσμια κρίση από το αργό ξεφούσκωμα της χρηματοπιστωτικής φούσκας και την πόλωση του κεφαλαίου -  μέσω της απαξίωσης και ρευστοποίησης της ατομικής ιδιοκτησίας στην χώρα μας, παράλληλα με την ρευστοποίηση του ενεργητικού του δημοσίου και τον εξευτελισμό της εργασίας ως προς το απασχολούμενο κεφάλαιο.

Δύσκολο είναι να καταλάβετε αυτά τα πράγματα, ή μήπως είναι δύσκολα τα μαθηματικά μου επιβεβαιώνουν το φαινόμενο, αν υποθέσουμε πως πράγματι είναι δύσκολος για τον αμύητο ο constructivist institutionalism, τον οποίο χρησιμοποιώ εγώ και μερικοί άλλοι για να δείξουμε πού οδηγεί η κρίση στην Ελλάδα, συνδέοντας αφηγηματικές δομές και στρατηγική με εθνική οικονομία, ηγεμονία και κοινωνικοθεσμική αλλαγή, στην συγκυρία που αφορά στην πατρίδα μας;

Δεν νομίζω πως είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς αυτά που η πένα των στρουκτουραλιστών και μεταστρουκτουραλιστών αναλυτών ανέδειξε ως γεγονότα στην Ελλάδα της κρίσης και καθόλου περίεργο που αυτοί, ως προς τα γενικά συμπεράσματα, συμφωνούν με τους μαρξιστές όλων των αποχρώσεων! Ναι, αλλά οι τελευταίοι κάνουν προτάσεις που στους νεόπτωχους και στους ντερμπεντέρηδες του πελατειακού καθεστώτος των αυθαιρέτων και της αυθαιρεσίας μοιάζουν με αφηγήσεις του καθεστώτος της Β. Κορέας! Πράγματι κάποιων εξ αυτών έτσι μοιάζουν… μόνον που η αφήγηση των δεξιών και των νεοφιλελευθεριαζόντων  κεντροαριστερών στην ουσία μετατρέπει την Ελλάδα κοινωνικοοικονομικώς σε «Β. Κορέα» της ΕΕ και μάλιστα με την μορφή προτεκτοράτου!!! Αυτό είναι το διαλεκτικό παράδοξο που «τρελαίνει» το σύμπαν στην χώρα μας και οδηγεί αργά και βασανιστικά, αλλά και παραμορφωτικά ως προς την πολιτική, την οικονομία και την αντίληψη της θεσμικής μεταβολής, στην αποσύνθεση του ελληνικού καθεστώτος διακυβέρνησης, παράλληλα με την πλήρη αποσύνθεση του κοινωνικού μοντέλου της χώρας.

Στο τέλος εκτός από τα λαϊκά στρώματα και τα κατώτερα μεσαία θα κλάψετε πικρά και όσοι υποστηρίξατε την στρατηγική των μνημονίων, πρεσβεύοντας σαν θεοπάλαβοι μύστες του κεφαλαίου («επένδυση» το λέτε, βιάζοντας ωστόσο τον όρο που σημαίνει αυτό που εννοείτε, αλλά και άλλα πολλά) τον αφανισμό του δημοσίου και την υπερεκμετάλλευση της εργατικής δύναμης σε σημείο επιστροφής στην δουλεία! Είστε τελικά ψυχικά διαταραγμένοι αν όχι παράφρονες, με την έννοια πως αυτό που προπαγανδίζατε και συνεχίζετε να υποστηρίζετε δυστυχώς, στο πλαίσιο της «ιδέας» της τρόικας, θα σήμαινε ξαφνικό θάνατο του κράτους, μηδενισμό πολλών επιμέρους προϋπολογισμών και μια άνευ προηγουμένου κοινωνική έκρηξη. Εσείς οι πατριώτες νοικοκυραίοι θα γινόσαστε για άλλη μια φορά στην ιστορία της Ελλάδας, οι ιδεολογικοί φορείς του αφελληνισμού, παράλληλα με τον αυταρχισμό και την μακροχρόνια επιβολή ενός αντιδημοκρατικού καθεστώτος έκτακτης ανάγκης. Στο σημείο αυτό θα συναντιόσασταν εκ νέου με την ξενόδουλη, ελληνική παραδοσιακή δεξιά και τα νεοναζιστικά φαντάσματα και στο όνομα της πατρίδας και της «πίστης μας της αγίας», ασφαλώς, θα οδηγούσατε για άλλη μια φορά στον ανεπανόρθωτο τραυματισμό του εθνικού συμφέροντος, αν όχι στον διαμελισμό του εθνικού χώρου.

Ευτυχώς, οι παράγοντες της τρόικας, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, εμφανίζονται πιο συνετοί από εσάς, εξυπηρετώντας ασφαλώς το δικό τους συγκυριακό συμφέρον! Τραβούν το καθεστώς και την κοινωνία στα όριά τους, συμβάλλοντας στην αργή αποσύνθεση του ελληνικού καθεστώτος – φαινόμενο που πλέον δεν αποκρύβεται - οδηγώντας στην μερική έξοδο της χώρας από την Ευρωζώνη με στην εισαγωγή διπλού νομισματικού και συνέχιση της βοήθειας με αντιπαροχή την απόλυτη κηδεμονία της χώρας, αλλά δεν δοκιμάζουν να την βγάλουν από τον «αναπνευστήρα». Το γεωπολιτικό και οικονομικό ρίσκο θα ήταν ανυπολόγιστο για τους ίδιους. Δεν έχουν άλλη επιλογή. Πάνω σε αυτήν την παραδοχή στηρίχτηκαν και οι εναλλακτικές προτάσεις διαπραγμάτευσης, διακυβέρνησης και ηγεμονίας που άρθρωσε από την αρχή της κρίσης ο συντάκτης αυτών των γραμμών. Υπήρχε ασφαλώς ένα διαφορετικό σχέδιο, με διάφορες μάλιστα παραλλαγές, που θα επέτρεπε την διαχείριση της κρίσης, στην οποία οδήγησε ο δικομματισμός και η διαπλοκή του, δίχως εσωτερική υποτίμηση και καταστροφή της εργασίας και της ατομικής ιδιοκτησίας. Αρκεί να είχαμε ορθολογική και έντιμη αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους στη θέση των PSI και έναν σοβαρό συνασπισμό των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων της χώρας στην κυβέρνηση, που θα ακολουθούσε δίχως κομματική ιδιοτέλεια ένα μακρόπνοο Εθνικό Σχέδιο αριστερών μεταρρυθμίσεων, με αναδιάρθρωση και δημόσιο έλεγχο του τραπεζικού τομέα και της παραγωγής.

Κανείς ξένος (συνεταιρικός ή συμμαχικός) παράγοντας δεν θα ήταν ικανός να αποτρέψει αυτή την εξέλιξη, που ασφαλώς δεν θα έκανε θαύματα, ούτε θα έφερνε ξαφνικά τον σοσιαλισμό στην Ελλάδα, αλλά τουλάχιστον θα διατηρούσε την χώρα στο φάσμα των αναπτυγμένων χωρών υπό δημοσιονομική και παραγωγική/ανταγωνιστική μεταρρύθμιση με όρους κοινωνικού κράτους και με σεβασμό στα ανθρώπινα και κοινωνικά δικαιώματα… Αν φυσικά η εξέλιξη αυτή υποστηριζόταν από ένα ισχυρό κίνημα εργαζομένων, μια ισχυρή, δημοκρατική και αποφασιστική, αλλά όχι «αγανακτισμένη» Κοινωνία των Πολιτών, αριστερές ηγεσίες και κόμματα που δεν μένανε πεισματικά προσκολλημένες/μένα σε μνήμες και δοξασίες του παρελθόντος, μιας άλλης ιστορικής φάσης της ανθρωπότητας και του καπιταλισμού και η κοινωνία δεν είχε διαφθαρεί τόσο πολύ από τον δικομματισμό, το επαρχιώτικο lifestyle της αγοράς των «ξετσίπωτων» και τα ΜΜΕ των «νταβάδων» της. Δυστυχώς, χάσαμε! Τα «αν», οι προϋποθέσεις αυτόνομης, εθνικής και κοινωνικής αντιμετώπισης της κρίσης αποδείχθηκαν ανύπαρκτα/ ανύπαρκτες. Δυστυχώς!

Τώρα δεν απομένει τίποτα άλλο παρά να βιώσουμε τις συνέπειες της σταδιακής αποσύνθεσης του ελληνικού καθεστώτος και να αναλογιστούμε αυτά τα «εάν», μήπως και μπορέσουμε να διακόψουμε αυτή την διαδικασία σήψης έστω και αργά, έστω και με δεδομένο την ανθρωπιστική και θεσμική καταστροφή… για την καταστροφή!  Και η τελευταία ελπίδα, είναι μια κάποια ελπίδα, αν πράγματι υπάρχει λόγος να ελπίζουμε, δίχως να ξεπουλάμε την ψυχή μας - την ελευθερία μας και την αξιοπρέπειά μας  - στον διάβολο, που και αυτός, όπως ίσως παρατηρείτε, μοιάζει να μην ενδιαφέρεται για επενδύσεις στην κόλαση (μας)!