Οι ναζί και το πεπόνι

του Θανάση Καρτερού

Υπάρχει όπως και να το κάνουμε ένα ενοχλητικό ερώτημα, μια απορία δύσθυμη, μετά την τελευταία επίδειξη συσσιτίου από τους νεοναζί: Η προσέλευση εκατοντάδων ανθρώπων στο προσκλητήριο του Μιχαλολιάκου και των άλλων επωνύμων της συμμορίας. Αγνόησαν τη ζέστη, αγνόησαν την ταπείνωση να τους ψαχουλεύουν οι μελανοχίτωνες την ταυτότητα μπας και δεν είναι Έλληνες το γένος, αγνόησαν τη βλοσυρή ομάδα τάξεως, λούστηκαν από πάνω και τα γαβγίσματα του Αρχηγού. Και στήθηκαν υπομονετικά στην ουρά υπό το άγρυπνο βλέμμα του Παναγιώταρου, για να παραλάβουν κάποια τρόφιμα κι ένα πεπόνι!

Το ερώτημα είναι: Τι τους έσπρωξε εκεί; Καλά, υπήρχαν κι εκείνοι που χαιρετούσαν ναζιστικά, χαμογελούσαν με προτεταμένους κυνόδοντες, και γενικώς έδειχναν ότι στην ψυχή τους κυματίζει ο αγκυλωτός. Οι άλλοι, όμως, οι πολλοί, τι δουλειά είχαν στο ναζιστικό πανηγύρι; Η σχεδόν αυτονόητη απάντηση είναι: Για το πεπόνι. Που πάει να πει ότι πεινασμένοι, εξαθλιωμένοι,....
με σακατεμένες αντοχές και αντιστάσεις, είναι έτοιμοι να καταπιούν ή και να διαπράξουν πολλά για το πεπόνι. Δεν τους ενδιαφέρει ούτε η ταπείνωση, ούτε τα χιτλερικά γαβγίσματα, ούτε τι λέει και τι κάνει ο πάροχος -τους ενδιαφέρει μόνον η παροχή.

Αν είναι έτσι τα πράγματα, τότε μιλάμε για σήμα κινδύνου. Αν άνθρωποι ξένοι μέχρι προχτές προς την κατάσταση και τη νοοτροπία του λούμπεν, πολτοποιημένοι στον πάτο του κοινωνικού καζανιού, λουμπενοποιούνται, τότε δημιουργείται για τους νεοναζί και τους πιο σκοτεινούς μηχανισμούς βίας, καταστολής και προβοκάτσιας, μια εφεδρική στρατιά όχι μόνον για εκλογικούς, αλλά και για πολύ πιο μαύρους σκοπούς. Διότι, όταν κάποιος σήμερα δέχεται για ένα πεπόνι ό, τι δέχτηκαν οι προσελθόντες στο συσσίτιο, τότε είναι πολύ πιθανό να δεχτεί αύριο πολύ περισσότερα για ένα καφάσι πεπόνια, ή για να καταφέρει να γίνει Παναγιώταρος -να διατάζει κι όχι μόνο να τον διατάζουν.

Μπορεί φυσικά να αντιτείνει κάποιος ότι όλα αυτά είναι υπερβολικά. Μακάρι να είναι. Πάντως πολλά δείχνουν ότι "εκεί κάτω" συντελούνται ζυμώσεις που δεν είναι καθόλου αυτονόητα ταξικές -για κάποια στρώματα αποδεικνύονται τοξικές. Πράγμα που προσδίνει ακόμα μεγαλύτερη αξία στην κοινωνική αλληλεγγύη με ανθρωπιστικό, προοδευτικό πρόσημο. Αλλά αποτελεί και μια δραματική υπόμνηση προς κάθε αριστερό ότι από την αναμέτρηση εκεί, στον κοινωνικό βυθό, θα κριθούν πολλά, αν όχι και όλα...

από την "Αυγή"