Παιγνίδια με το χρόνο

του Θανάση Καρτερού

Στον Αντώνη Σαμαρά και στην κυβερνητική κομπανία αρέσει να παίζουν με το χρόνο. Εμείς είμαστε το μέλλον, εμείς εκπροσωπούμε το αύριο, δηλώνουν συχνά πυκνά. Και φορτώνουν συστηματικά στην αριστερά την προσκόλληση στο παρελθόν -στον κρατισμό, στην ευνοιοκρατία, στο ρουσφέτι, στο δημοσιοϋπαλληλικό βόλεμα. Σε όλα γενικώς τα στραβά κι ανάποδα που έπαιξαν το ρόλο τους για να φτάσουμε ως εδώ που φτάσαμε.

Υπάρχει κάτι αστείο στην πόζα και στο θράσος τους -έτσι δεν είναι; Ας πάρουμε ας πούμε τις κεφαλές, τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο. Επί δεκαετίες υπήρξαν από τους πρωτεργάτες του παρελθόντος που τώρα καταδικάζουν. Το δημιούργησαν παρέα με άλλους, το απόλαυσαν, εκμεταλλεύτηκαν τα φαύλα του για να χτίσουν πολιτικές καριέρες. Και το υπερασπίστηκαν με νύχια και με δόντια απέναντι στην κριτική και στην πολεμική, της αριστεράς κυρίως.

Έχουν και οι δυο τους βαρύτατες ευθύνες για τις μαύρες πλευρές του παρελθόντος. Είναι και ...
δικά τους προσωπικά τα κατορθώματα που τώρα αποκηρύσσουν -είναι δικό τους εκατό τοις εκατό αυτό το παρελθόν. Και δεν βρίσκουν μια κουβέντα αυτοκριτικής, μια λέξη συγνώμης για όσα διέπραξαν. Μόνο σαν παραχαϊδεμένα και κακομαθημένα παιδιά δείχνουν στη δασκάλα τους τον αθώο -κυρία, κυρία, αυτός την έκανε τη ζημιά.

Αλλά και το μέλλον που εκπροσωπούν, ποιο ακριβώς είναι; Το εργασιακό καθεστώς πήγε εκατό χρόνια πίσω, οι συντάξεις τριάντα χρόνια πίσω, τα δημοκρατικά δικαιώματα σαράντα χρόνια πίσω, η εθνική κυριαρχία πενήντα χρόνια πίσω. Είναι μέλλον για να επαίρονται αυτό που χτίζουν κάθε μέρα στην Ελλάδα; Είναι μέλλον η μαύρη εργασία, η θηριώδης ανεργία, η φτώχεια, το μαύρο της ΕΡΤ και το φαιό των κοινοβουλευτικών πραξικοπημάτων; Μπορούν να βρουν έστω και ένα εργαζόμενο στην Ελλάδα που θα τους συγχαρεί και δεν θα τους μουντζώσει για το μέλλον που προετοιμάζουν για τον ίδιο και τα παιδιά του;

Χαμένα τα έχουν τελικώς; Μπα, πρόκειται για τη γνωστή και δοκιμασμένη σε άλλα καθεστώτα και σε άλλες εποχές μέθοδο: Όσο πιο συστηματικά επαναλαμβάνεις ένα εξωφρενικό ψέμα τόσο πιο πιθανό είναι να μείνει κάτι στις συνειδήσεις των αφελών. Αυτό βέβαια δείχνει σε πόση εκτίμηση έχουν τους πολίτες -ακόμα κι εκείνους που τους ψήφισαν. Αλλά οι πολίτες είναι προφανώς λεπτομέρεια στο ωραίο μέλλον που μας προετοιμάζουν...

από την «Αυγή»