Από το σαλονάκι έβλεπα το αίμα να κυλάει

Τυχαία διάβασα μια συνέντευξη της Μαρίας Ρεπούση στη LiFo στην οποία, όπως προαναγγέλλει και ο τίτλος, αφηγείται τη ζωή της. Δεν είμαι σίγουρη αν αξίζει καν τον κόπο αυτή η αναφορά, με την έννοια ότι τέτοιοι άνθρωποι, αλλά και όσοι τους συμπαθούν, έχουν καταλήξει τυφλοί, κουφοί, νοητικά και ψυχικά νεκροί.

Η αστική τάξη κάποτε, αλλά και σε ένα βαθμό έως και τη σύγχρονη ελληνική εποχή, κατείχε τη γνώση και τα εργαλεία για να κατευθύνει τον κόσμο κατά κει που ήθελε. Η αστική τάξη έδωσε μεγάλους της διανόησης, της λογοτεχνίας, της ποίησης, της επαναστατικής δημιουργίας.Τα παιδιά της τελείωναν τα καλύτερα σχολεία έχοντας έτσι εξασφαλισμένη μια θέση και στα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου και στη συνέχεια μια θέση στις υψηλές τάξεις αυτής της χώρας και γιατί όχι και σε πόστα εξουσίας κάθε είδους.

Η αστική τάξη έδωσε τον Ελύτη, τον Εμπειρίκο, τον Σεφέρη, τον Τσε, τον Ένγκελς αλλά και ένα σωρό ανθρωπάκια που χάρη και μόνο στην καταγωγή τους επέπλευσαν και κυριάρχησαν στο....
δημόσιο βίο. Θα μπορούσαμε να βρούμε στις λεπτομέρειες της παιδικής και νεανικής ηλικίας του καθενός το χάρτη της μετέπειτα διαδρομής του στον κόσμο και τη ζωή, αλλά πιο σύντομα θα λέγαμε πως τελικά δεν είναι ένα επιφανειακό διάβασμα των προσόντων ενός προσώπου που μπορεί να προσδιορίσει τις επιλογές του, αλλά κάτι πολύ βαθύτερο που εκδηλώνεται τελικά στην πράξη. Οι πράξεις, το αποτέλεσμα, μας δίνουν έγκυρα αυτό που είναι ο καθένας μας στο βάθος και στην ουσία.

Έτσι λοιπόν, δεν είναι το βιογραφικό της που θα μας αποκαλύψει ποια πραγματικά είναι η Ρεπούση και κάθε ένας. Αλλά ίσα ίσα, Φιλοσοφία, Πανεπιστήμιο, Παρίσι, Σορβόννη, Φεμινισμός, Ρήγας Φεραίος, Αριστερά, για να καταλήξεις βουλευτής της κυβέρνησης Σαμαρά, της κυβέρνησης που ολοκληρώνει την πιο αιματηρή τριετία μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, την τριετία που αποδομεί ολόκληρη την υλική υπόσταση αυτού του τόπου, το έμψυχο και άψυχο υλικό του και κατά συνέπεια την ύπαρξή του. Φιλοσοφία, Πανεπιστήμιο, Παρίσι, Σορβόννη, Φεμινισμός, Ρήγας Φεραίος, Αριστερά, για να γίνεις δολοφόνος με το νόμο.

Κάθεται η κυρία Μαρία, πρώην Αριστερή, πρώην Ρηγού, πρώην Ιστορικός, πρώην ανήσυχη νέα, κάθεται στο σαλονάκι της και αγναντεύει κάτω το δρόμο. Πιο πέρα, στην άλλη γειτονιά, τα αυτοκίνητα περνούν, τα κτήρια μισογκρεμισμένα, βρώμικοι τοίχοι, κατηφείς άνθρωποι, σπίτια κλειστά και σκοτεινά, σιωπή του θανάτου και κραυγές του πόνου πίσω από τις σπασμένες πόρτες.

Και τι με νοιάζει εμένα; Εδώ σε αυτή τη γειτονιά έχει ησυχία, αλέες, δέντρα ψηλά, ακριβά αυτοκίνητα και δουλικά που καθαρίζουν τις βεράντες.

Είμαι πραγματικά ένας λεπτός άνθρωπος, με τρόπους, με υψηλή μόρφωση, με διδακτορικά, με την οικογένειά μου. Διανοούμαι επάνω στο ελληνικό πρόβλημα και διαπιστώνω πως εκείνο που πρέπει να γίνει είναι να παρέμβουμε εμείς στα δημόσια πράγματα και να επιφέρουμε κάποιες σημαντικές αλλαγές, στον τομέα της Παιδείας ειδικότερα. Η λέξη "λαός" μου ακούγεται κάπως ξένη, ίσως και αδιάφορη, δεν εκφράζει ακριβώς κάτι συγκεκριμένο και αποδοτικό. Επίσης ο πόνος είναι κάτι προσωπικό, δεν έχει να κάνει με την πολιτική μου καριέρα. Εμείς θα καταξιωθούμε ως κυβερνητική συνιστώσα, με ένα έργο ουσίας.

Από το σαλονάκι έβλεπα το αίμα να κυλάει στο δρόμο και είπα: είναι και αυτό ένα σύμπτωμα της Ιστορίας. Καιρός να προχωρήσουμε παρακάτω.

από το «Κεράσια και Κρίνοι»