Χώμα , Νερό και Θεσσαλονίκη

του Βασίλη Κεχαγιά

Στο Λας Βέγκας, εκτός από ουίσκι, πίνουν νερό και πετρέλαιο. Η πιο υδροβόρα  και ενεργοβόρα πόλη (τι πόλη τσίρκο!) του πλανήτη, δίπλα στις πράσινες τσόχες τζογάρει το μέλλον του πλανήτη, προς χάριν της αστερόεσσας ψευδοευημερίας. Λίγο πιο κάτω, στη Βολιβία, απαγορεύεται η περισυλλογή του βρόχινου νερού από τους κατοίκους, μην τυχόν και πουλήσει κανένα μπουκάλι λιγότερο η εταιρεία η οποία καρπώνεται την ιδιωτική εκμετάλλευση του νερού. Πιο κοντά, στη Θεσσαλονίκη, τώρα αρχίζουν όλα...

Η επικείμενη πώληση της ΕΥΑΘ δεν αποτελεί ένα ακόμη ορεκτικό για το στομάχι του «Άκτωρα» (σύμφωνα με το ρεπορτάζ πρόκειται για έναν από τους υποψηφίους – μέσω της εταιρείας «Σουέζ»- αγοραστές), αλλά μία νίκη-σύμβολο του καπιταλισμού πάνω στο πτώμα του ανύπαρκτου σοσιαλισμού. Κραδαίνοντας το τρόπαιο του νερού, του ζωτικά απαραίτητου, ο κερδοφόρος ορίζοντας των εταιρειών κατατροπώνει τον υδροφόρο ορίζοντα των πολιτών, οι καίσαρες κατεβάζουν τον αντίχειρα: «να πεθάνουν τα κτήνη»!

Από γεννησιμιού του ανθρωπίνου είδους τα προϊόντα της γης είναι αυτά που μας δένουν με το....
έδαφος που πατάμε, η καλλιέργεια του και οι πηγές του δημιουργούν τον απαραίτητο δεσμό ατόμου-χώματος. Πριν επελάσει ο καπιταλισμός, πριν ξεκινήσει τις επιθέσεις του σε υπάρξεις και δικαιώματα, διαρρηγνύει τούτον το δεσμό με το σπαθί του καταναλωτισμού.

Δολώνει την ευημερία, ταΐζει πλαστές ανάγκες και καταλύει τη σχέση ανθρώπου-προϊόντων του. Μ’ άλλα λόγια, καταπίπτει στη ρημαγμένη συνείδηση, αφού πρώτα εξοντώσει την όποια διεκδίκηση της σε χώρο ομαδικό ή εθνικό. Είναι τότε που οι δημοτικές αρχές δε βρίσκουν πεδίο συνάντησης, η επιθυμητή συνεργασία τους αποσυντονίζεται, η ιδεατή εφαρμογή του «όλοι εναντίον ενός» (εν προκειμένω του καπιταλισμού), μετατρέπεται σε «όλοι εναντίον όλων».

Δήμοι και κοινότητες της ευρύτερης περιοχής της Θεσσαλονίκης, έπαιρναν βηματισμό από κομματικά προστάγματα, υπάλληλοι της ΕΥΑΘ οχυρώνονταν πίσω από τα ευάλωτα - όπως αποδείχθηκε – μετερίζια του συνδικαλισμού, το ατομικό κατισχύει του κοινοτικού (μ’ εκείνη τη σχεδόν αρχαία σημασία του όρου), θρίαμβος του «εγώ» απέναντι στο «εμείς». Και είναι τότε , επίσης, που κανείς δε θέλει να θυμηθεί ότι το νερό αποτελεί εθνικό πλούτο -δημόσιο αγαθό -, σκοντάφτοντας σ’ αυτήν την τόσο δυσνόητη έννοια, χάρισμα, εδώ και πολύ καιρό, σε στόματα ηλιθίων και εθνικά επικίνδυνων ατόμων.

από το «tvxs.gr»