ΤΟ «ΓΚΕΛ» ΚΑΙ Ο ΡΕΧΑΓΚΕΛ

του Γιώργου  Ζαντιώτη  

Η αγάπη της κυρίας Κατερίνας Καραγιάννη για τα σκουλήκια (του μεταξιού), τους τραπεζίτες (Άκκερμαν, Γιούνκερ), και τη Θράκη (άσχετα από το που ανήκει) είναι γνωστή. Παρά το γεγονός ότι αυτό δεν έγινε κατανοητό στο βαθμό που η λαμπρή αυτή Ελληνίδα της διασποράς θα ήθελε, ο δυναμικός χαρακτήρας της δεν το έβαλε κάτω. Υποσχέθηκε ότι «θα φέρνει κάθε χρόνο προσωπικότητες, ώστε κάποια από αυτές να είναι πιο αγαπητή στην τοπική κοινωνία». Η ελληνική αποικία είναι αρκετά μεγάλη σε έκταση. Έτσι ο τοποτηρητής κ. Φούχτελ θα είχε μεγάλα προβλήματα να αντιμετωπίσει, αν έκανε τη σοβαρή παράλειψη να αφήσει πικραμένους τους υπηκόους των υπόλοιπων επαρχιών.

Αυτό ακριβώς είναι το νόημα της επίσκεψης του κ. Ρεχάγκελ, του παλιού αυτού φίλου από τη γνωστή παρέα της ποδοσφαιρικής αλάνας. Καλό «παιδί» ο Όθωνας. Μη μπερδεύουμε τα .....
αλάνια (αλητόπαιδα) με την αλάνα (ανοιχτός χώρος σε κατοικημένη περιοχή). Στο όνομα της φιλικής αυτής σχέσης, θέλω να του απευθύνω λίγα λόγια στην ποδοσφαιρική γλώσσα που κατανοεί και έχουν σχέση με άγνωστα σ’ αυτόν γεγονότα, αφού δεν κατοικεί πλέον μόνιμα στις Νότιες περιοχές της Αυτοκρατορίας.

Στα πλαίσια Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος λοιπόν κ. Ρεχάγκελ, ο αντίπαλος μας έκανε φάουλ στο κέντρο του γηπέδου, αλλά το διαιτητικό τρίο (Τρόικα) έδωσε πέναλτυ σε βάρος μας. Έτσι «φάγαμε» το γκολ και χάσαμε τον πρώτο αγώνα. Στον επαναληπτικό η γνωστή «παράγκα» υποσχέθηκε ότι θα παίρναμε τη ρεβάνς, αφού η τριάδα των διαιτητών (Συγκυβέρνηση) ήταν «δική» μας. Το μόνο που καταφέραμε όμως, ήταν το πέναλτυ να δοθεί απλά για παράβαση δέκα μέτρα έξω από τη γραμμή της μεγάλης περιοχής. Έτσι όχι μόνο αποκλειστήκαμε, αλλά οι χορηγοί μας (τράπεζες, αγορές κ.λ.π.) σταμάτησαν τη χρηματική συμβολή τους. Μόνο μια κυρία Σούλα από τη Λάρισα βρέθηκε πρόθυμη να συμβάλλει, αλλά το «μπάτζετ» ήταν μικρό (επιπέδου περιφερειακού τοπικού πρωταθλήματος). Η υπεραξία που είχε καρπωθεί από την «εκμετάλλευση» των Ρωσίδων εργατριών του εργοστασίου της δεν ήταν αρκετή.

Ούτε όμως και η Ρωσική βοήθεια σε επίπεδο κράτους δεν είναι η λύση φίλε Όθωνα, όπως τα πρόσφατα γεγονότα της Κύπρου διδάσκουν. Σε τι είναι δυνατόν να συμβάλλει λοιπόν, η δική σου επίσκεψη παλιέ μας φίλε; Το να επισκεφτείς τη Γερμανική Σχολή Αθηνών δεν είναι αποτελεσματικό αλλά ούτε και πρωτότυπο. Το έχει κάνει πριν λίγους μήνες ο κ. Θεοδωράκης. Όχι ο γνωστός μουσικοσυνθέτης αλλά ο δημοσιογράφος του MEGA που παίρνει το σακίδιο στην πλάτη και τρέχει να καταγράψει τα καυτά προβλήματα του κοσμάκη. Κάτι σαν τον κ. Παπακωνσταντίνου (με σακίδιο πήγαινε και αυτός στην Ευρώπη) αλλά με πιο λαϊκό στυλ. Έτσι σαν Θεοδωράκης έχει συνθέσει τηλεοπτικό επεισόδιο κατά το οποίο: Νεαρά από το Περιστέρι Αττικής, τέκνο μεικτού Ελληνογερμανικού γάμου και εγγονή διασωθέντος από τη σφαγή του Διστόμου, παραθέτει τις απόψεις της για τις σχέσεις των δύο λαών, με φόντο τη Γερμανική Σχολή της Αθήνας που φοιτά.

Έχω την αίσθηση ότι σε επόμενη εκπομπή με αντικείμενο «έρευνα» για τη θετική συμβολή της Ελληνοτουρκικής φιλίας στην οικονομική ανάταξη της χώρας μας, ο καλός δημοσιογράφος θα επισκεφτεί το γνωστό από την τηλεοπτική σειρά «Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής», Ελληνικής καταγωγής κύριο Ιμπραήμ (Πάργαλη) για να καταγράψει τις απόψεις του. Μέχρι τότε όμως αγαπητέ Όθωνα, διατρέχουμε τον κίνδυνο με τόσα άτομα που έχουν έρθει στον αγωνιστικό χώρο του γηπέδου μας, η μπάλα να χτυπήσει κατά λάθος σε κάποιο σώμα, να κάνει γκελ και να μπει πάλι στα δίχτυα μας. Και μετά άντε να ξεμπλέξουμε. Είμαι σίγουρος ότι καλοί άνθρωποι σαν εσένα είναι όλοι όσοι έχουν έρθει να μας βοηθήσουν. Απλά φοβάμαι το γκελ που σου είπα κ. Ρεχάγκελ. Για το λόγο αυτό θα σε παρακαλέσω η αναφορά σου προς την αξιαγάπητη κ. Μέρκελ, να έχει τα χαρακτηριστικά της ανταπόκρισης από την Αθήνα προς τη γαλλική εφημερίδα «LE MΟNDE», που δημοσιεύτηκε στο φύλλο της 11ης Νοεμβρίου 1950, περιγράφοντας τους κυβερνήτες της Ελλάδας τα δύσκολα εκείνα χρόνια:

«Η ερώτηση τώρα είναι, για πόσο καιρό ακόμη ο ελληνικός λαός θα συνεχίσει να δέχεται να συνταυτίζεται με τις πολιτικές γκαγκστερικές ομάδες, οι οποίες έχουν μετατρέψει τον εκβιασμό σε νόμο … Μας ζητάνε να πιστέψουμε ότι η διοικητική μηχανή έχει τελείως διαφθαρεί και επομένως αυτό είναι αναπόφευκτο. Αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. Η συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής διοίκησης είναι έντιμοι άνθρωποι, οι οποίοι συνεχίζουν να παραμένουν πιστοί στα καθήκοντά τους παρόλο που λιμοκτονούν. Ούτε ο ελληνικός λαός είναι φτιαγμένος από το ίδιο υλικό με τους πολιτικούς του. Αυτοί οι οποίοι ισχυρίζονται ότι τον αντιπροσωπεύουν, δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να τον προδίδουν … Αν κάποιος έπρεπε να αριθμήσει όλα τα σκάνδαλα που έγιναν από την απελευθέρωση, θα έβρισκε ότι αυτό είναι ένα πολύ κουραστικό καθήκον. Είναι πραγματικά λυπηρό το γεγονός ότι ο έντιμος ελληνικός λαός πρέπει να κυλιστεί στη λάσπη, στην οποία ορισμένοι πολιτικοί κύκλοι κυλιούνται».

Καλό ταξίδι κ. Ρεχάγκελ και μην κάνεις λάθος στην εκφορά του λόγου. Να μας γράφεις, το λέμε στα ελληνικά, όχι να μας «γράψεις».