Η Καγκελαρία του Αίσχους

                             

 του Στάθη

Κάποτε η Ευρωπαϊκή Ένωση είχε κράτη-μέλη. Δεν ήταν ποτέ τα κράτη-μέλη της, αλλά τουλάχιστον αποτελείτο από κράτη-μέλη.

Στη συνέχεια η Ευρωπαϊκή Ένωση έκανε ένα βήμα μπροστά και χίλια πίσω: έγινε το Διευθυντήριό της (Γαλλία, Αγγλία, Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία) - άτυπο Διευθυντήριο, αλλά αυτό διηύθυνε τα πράγματα, διότι οι ενωσιακοί θεσμοί, πλην των Συνόδων Κορυφής και της (σοβιετικού τύπου) γραφειοκρατίας, ήταν απλώς μπουρδίτσες.

Στη συνέχεια η Ένωση έκανε ακόμα ένα (νεοφιλελεύθερο) βήμα μπροστά και...
δέκα χιλιάδες βήματα πίσω (προς την κοινωνική αναλγησία) κι έγινε Γαλλογερμανικός Άξων.

Μετ’ ου πολύ η Γαλλία (Σαρκοζί, Ολάντ) πήγε για τυρί και στον θρόνο της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Έθνους απέμεινε μόνη η φύρερ φον φράου Μέρκελ.

Βεβαίως, τα όρια της νέας Αγίας (Καλβινιστικής, Καθολικής και πολιτικώς ορθής) Γερμανικής Αυτοκρατορίας είναι κατά πολύ ευρύτερα της παλαιότερης Αγίας (επίσης) Ρωμαϊκής τοιαύτης, του Α’ Ράιχ, του Β’ Ράιχ - εις ό,τι δε αφορά το Γ’ Ράιχ, υπολείπεται μόνον κατά τα ρωσικά εδάφη, δυο-τρεις γενοκτονίες και τα ευαγή ιδρύματα καταναγκαστικής εργασίας.

 Έγινε λοιπόν η Ευρώπη Γερμανική; - όχι ακόμα, αλλά ο αγώνας για ένα Δ’ Ράιχ συνεχίζεται. Άλλωστε, η υπόθεση ενός Δ’ Ράιχ

δεν είναι μόνον γερμανική. Όπως τα Βάφεν Ες Ες έδειξαν στο παρελθόν με τις Μεραρχίες των Ευρωπαίων Εθελοντών (Γάλλων, Βέλγων, Ισπανών, Ουκρανών, Κροατών, Ολλανδών, Λιθουανοεσθονολεττονών, Βοσνίων, Σλοβένων κι άλλων) η υπόθεση

αυτή συγκινεί μέγα μέρος της ευρωπαϊκής άρχουσας τάξης κι όχι μόνον τη γερμανική.

Η συγκίνηση των κηνσόρων του Νόμου (του κέρδους) και της Τάξης(για να βγαίνει) βρίσκεται στο γεγονός ότι η Γερμανία έχει ένα καλό προηγούμενο (και ως Ράιχ και ως Ο.Δ.Γ.) στην εμπέδωση (κατ’ αρχήν εναντίον του λαού της) της Νέας Τάξης σε όποια της μορφή, πολεμική, ψυχροπολεμική, παγκοσμιοποιημένη. Με έναν λόγο, όταν

η ευρωπαϊκή αστική τάξη (η οποία, ως γνωστόν, δεν έχει εθνικούς φραγμούς) ποντάρει,

(δηλαδή, επενδύει, ληστεύει, συσσωρεύει, πολιτεύεται) ο καλύτερος παίχτης είναι η Γερμανία. Το πιο σίγουρο όχημα. Πάντσερ-μερσέντες!

Τι έχει να φοβηθεί σήμερα η Γερμανία προκειμένου να παίξει παιχνίδι μόνη της (δηλαδή δημιουργώντας συμμάχους, όπως παλιότερα το Γ’ Ράιχ είχε την Ιταλία, την Ουγγαρία, την Ισπανία, τη Ρουμανοβουλγαρία, τη Φινλανδία, ή χώρες-δορυφόρους, χώρες μισές [όπως η Γαλλία του Βισύ], χώρες-προτεκτοράτα); Τι έχει

να φοβηθεί σήμερα η Γερμανία; Τη Βρετανία; Όχι  Το «νησί» λείπει απ’ την Ευρώπη για δουλειές (και στον φαντασιακό του κόσμο -ότι κυβερνάει ακόμα τα κύματα μέσω των ΗΠΑ- και στον πραγματικό του κόσμο - την πιο κολασμένη ταξική κοινωνία της Ευρώπης). Μήπως η Γερμανία φοβάται κάποια άλλη χώρα; Μήπως

τη Γαλλία; Σας παρακαλώ! Η Λεγεώνα των Ξένων έχει ξεπέσει να φυλάει κάτι τύπους σαν τον Μπερεζόφσκυ, ενώ κάτι τύποι σαν τον Ολάντ είναι ικανοί μόνον να νοικιάζουν φρεγάτες σε κάτι χώρες όπως το Μαυροβούνιο ή η Ελλάδα.

Μήπως, λοιπόν, η Γερμανία φοβάται την Κύπρο ή τη Μάλτα, το Λουξεμβούργο ή την Πορτογαλία; - δεν θα έβαζα το χέρι μου στη φωτιά. Μήπως πάλι

η χώρα της Ζήμενς φοβάται το αγγλοσαξωνικό προγεφύρωμα στη Γηραιά Ήπειρο  την Ολλανδία, ή μήπως χάνει τον ύπνο της από τις έριδες των Βαλώνων με τους Φλαμανδούς;

Τι φοβάται η Γερμανία; Τον φόβο της Ισπανίας απέναντί της; τον Μπέπε Γκρίλο κι όλες τις άλλες καρικατούρες που δημιούργησε (και) η κατάρρευση της Αριστεράς στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες;

Ποιο είναι το αντίπαλο δέος της Γερμανίας; οι επωφελέστατες σχέσεις που έχει με την Τουρκία; Οι σχέσεις αμοιβαίας εξάρτησης με τη Μόσχα; Οι αγωγοί, τα καύσιμα, η ενέργεια, οι υποδομές, τα ύδατα; - τι απ’ αυτά σε πανευρωπαϊκή κλίμακα μπορεί να ξεφύγει (ίσως κάποια σήμερα, αλλά κανένα αύριο) απ’ το μακρύ χέρι της Γερμανίας; Ένα χέρι οπλισμένο με τράπεζες, κεφάλαια, επιρροή, ένα χέρι ικανό

να στραγγαλίζει, να εκμαυλίζει, να εξαγοράζει, να φιμώνει, να ρίχνει σφαλιάρες.

Μόνον manu militari υστερεί ακόμα η Γερμανία, αλλά γιατί να υστερεί σε αυτό και στο εγγύς μέλλον; Και πάντως, αυτή η υστέρηση δείχνει να μην τρομάζει αυτήν τη χώρα, τουλάχιστον όχι για την ώρα, όχι όσον οι τόκοι αποδίδουν περισσότερο από τα τανκς,

όχι όσον τα ανδρείκελα που τοποθετούνται ή δουλεύουν για τους Γερμανούς σε κάθε χώρα είναι ξεφτέρια στα «ναι» και τα «γιαβόλ», έκπαλαι συνηθισμένα στα «γιες».

Αλλά, αν ουδέν φοβάται η Γερμανία, εκείνο που κυρίως δεν φοβάται είναι η ιστορία της, το παρελθόν της.

Τούτο δε είναι το πιο φρικτό. Κι αλίμονο στους Γερμανούς και σε μας, αν ζήσουμε ξανά αυτό το παρελθόν. Διότι όποιος δεν μαθαίνει απ’ τα λάθη του είναι καταδικασμένος να τα επαναλάβει.

Κι αν είναι λάθος της Γερμανίας να μη φοβάται το παρελθόν της, είναι και δικό μας λάθος, όλων των Ευρωπαίων, να μην το φοβόμαστε ούτε εμείς.

Η σημερινή Γερμανία απολαμβάνει τη σχετική χειραφέτησή της απ’ τις Η.Π.Α. Όσον οι τελευταίες θα ’ναι απασχολημένες με άλλα εγκλήματα αλλού στην υδρόγειο, η Γερμανία θα χειραφετείται και θα ετοιμάζεται για έναν κόσμο που αλλάζει τη μεταπολεμική του δομή με ταχύτητα γεωμετρικής προόδου.

 Ήδη Κίνα και Βραζιλία συμφώνησαν οι ανταλλαγές μεταξύ τους να γίνονται σε δικό τους νόμισμα, κάνοντας έτσι ένα βήμα έξω από τη ζώνη του δολαρίου. (Ας θυμηθούμε ότι, για την εξαγγελία και μόνον ενός τέτοιου βήματος, έγινε η εισβολή στο Ιράκ.)

Τέλος, ας σημειώσουμε και το εξής: οι προβλέψεις ολίγων μεν, αλλά προβλέψεις, ότι η Γερμανία μπαίνει εκ νέου στον πειρασμό να πάρει τον δρόμο του κακού, αφορίζονταν επί μακρόν κι αποδίδονταν σε αριστερούς ή υπερβολικά καχύποπτους, όταν δεν στιγματίζονταν ως κολλημένοι, γραφικοί και αντιευρωπαίοι. Αν η Γερμανία

κατάφερε μέσα σε δέκα χρόνια να τους επιβεβαιώσει με τον πιο δραματικό τρόπο, τι είναι δυνατόν να καταφέρει τα επόμενα δέκα;

Αν κάτι δεν αλλάξει στην Ευρώπη,

τα καθημερινά «Βερντέν» των οικογενειών μέσα στην «οικονομική φρίκη» της ανεργίας, των αυτοκτονιών και της απελπισίας θα λάβουν τη μορφή γενοκτονίας κατά του στοιχειωδώς ανθρώπινου τρόπου ζωής των λαών,των εργαζομένων. Ήδη

στη χώρα μας η εργατική δύναμη πωλείται στα δουλοπάζαρα για πέντε κατοστάρικα τον μήνα και πάει για τρία.

Το παρήγορον είναι ότι πλέον η κριτική στη Γερμανία, ως κράτος-όχημα επιβολής παντού ενός ακόμα πιο απάνθρωπου καπιταλισμού, διευρύνεται. Και διευρύνεται γρήγορα. Και εις βάθος. Και εις πλάτος. Σήμερα, όχι μόνον αριστεροί, αλλά πολιτικοί και πολίτες απ’ όλο το δημοκρατικό φάσμα βλέπουν τι γίνεται και αντιδρούν.

Κι αυτό είναι κάτι που μάλλον πρέπει να φοβηθεί η Γερμανία - κι όσοι τη βάζουν μπροστά! Την οργή των λαών...

από το "enikos.gr"