Τα Μεθεόρτια

του Γιώργου  Ζαντιώτη

Δεν έχει ακόμα στεγνώσει το μελάνι από όσα έλεγα πριν λίγες μέρες στο άρθρο μου: «Από το Ζάππειο στο Μέγαρο» για τις μαύρες Δευτέρες – που διδάσκει η ιστορία – και τα γεγονότα της Κύπρου έρχονται να επιβεβαιώσουν για μια ακόμα φορά, αυτό που με όλη τη δύναμη της ψυχής μας φωνάζουμε και γράφουμε. Μαύρη έγινε λοιπόν η Καθαρά Δευτέρα και μια νέα επέτειος προστέθηκε στο εορτολόγιο της απάτης. Η «τραπεζική αργία» της Τρίτης και Τετάρτης 19 και 20 Μαρτίου 2013.

Γύρω στα 1770, η Κεντρική Τράπεζα της Αγγλίας είχε γίνει η μοναδική πηγή σχεδόν χαρτονομίσματος στο Λονδίνο, αν και εκδόσεις γραμματίων από επαρχιακές τράπεζες, κράτησαν μέχρι τον επόμενο αιώνα. Η υπόληψη της τράπεζας που είχε ιδρυθεί το 1694 ήταν πια πολύ μεγάλη. Έτσι στα 1780, όταν ο Λόρδος Τζώρτζ Γκόρντον οδήγησε τους διαδηλωτές του μέσα στο Λονδίνο, σαν διαμαρτυρία ενάντια στο Νόμο για την Ανακούφιση των Καθολικών, η Τράπεζα.....
ήταν ένας από τους κύριους στόχους. Συμβόλιζε το κατεστημένο. Όσο καιρό λεηλατούσαν τις καθολικές περιοχές του Λονδίνου οι αρχές αργοπορούσαν να αντιδράσουν. Όταν όμως άρχισε η πολιορκία της Τράπεζας, τα πράγματα φάνηκαν να γίνονται πιο σοβαρά. Το ιππικό μπήκε στη μέση και από τότε στέλνουν φρουρούς στην Τράπεζα στο διάστημα της νύχτας.

Στις μέρες μας η ΕΚΤ είναι όχι ασφαλώς τυχαία στη Φρανκφούρτη. Έτσι το γνωστό έργο άρχισε τις παραστάσεις στην Κύπρο στο Θέατρο του Κοινοβουλίου, με την αστυνομική φρουρά να το προστατεύει από τους «καθολικά διαμαρτυρόμενους» θεατές. Τα επεισόδια λίγες ώρες πριν, κατά την προπώληση των εισιτηρίων – σκηνές με χωματουργικά μηχανήματα στις εισόδους τραπεζών – γνωστά και αυτά αιώνες πριν. Η «χρυσοφόρα» ΑΟΖ και ο «αριστερός» Χριστόφιας, ήταν απλά «καθρεφτάκια» προς τους Κυπρίους. Αρκετά όμως για να οδηγήσουν το λαό της «Ελβετίας του Νότου» στην ανάσταση της Κυβέρνησης Αναστασιάδη. Το θαύμα για μια ακόμα φορά κράτησε τρεις μέρες.

 Όπως λέει και ο J. K. Galbraith «Η διαδικασία με την οποία οι τράπεζες δημιουργούν χρήμα είναι τόσο απλή που καταντάει αποκρουστική. Για κάτι που είναι τόσο σημαντικό, θα ταίριαζε ένα πιο βαθύ μυστήριο».

Αν ελπίζουμε στο «θαύμα» της E.N.D. του Σώρα ή στον ακατανόητο ιστορικά και επιστημονικά τρόπο που θα μας σώσει ο Σαμαράς, το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να έχουμε το ρόλο του συμπαθούς τετράποδου που στο σαμάρι του κάθονται οι ελπίδες μας στη διαδρομή για το κοντινό μοναστήρι. Έζησα τέτοιες σκηνές στην παιδική μου ηλικία όταν τα «ντατσούν» δεν είχαν φτάσει στην ελληνική επαρχία. Με τη διαφορά ότι στο σαμάρι του μικρού μας Α.Ε.Π. καθόμαστε εμείς. Με όλα τα προβλήματα και τις ανισότητες. Τώρα το γαϊδούρι όπως είπε και ο συναγωνιστής καθηγητής Παπαμιχαήλ, στην πρόσφατη Παναττική Συνδιάσκεψη του ΕΠΑΜ «έχει κόψει καπίστρι». Πρέπει να κατανοήσουμε ότι ούτε αυτός είναι τρόπος εξόδου από την κρίση. Όποιος έχει βρεθεί καβάλα σε αλαφιασμένο ζωντανό το γνωρίζει καλά.

Στις ενέργειές μας δεν πρέπει να είναι διάχυτος ο φόβος, η απελπισία και το αδιέξοδο που απλόχερα σκορπούν οι «επιβήτορες». Μέσα σε αυτόν τον καπιταλισμό των καταστροφών διαμορφώνονται με πρωτόγνωρο τρόπο οι προοπτικές της διεξόδου.

Που δεν μπορεί να είναι άλλες από τις πρωτοβουλίες που ξεκινούν από τη βάση της κοινωνίας, με άμεση σχέση κοινωνικής κινητοποίησης και συμμετοχής στον κοινωνικό σχεδιασμό .Αυτές θα ορίσουν εκ νέου τις ανάγκες, θα αξιολογήσουν και θα ιεραρχήσουν τις προτεραιότητες, θα αξιοποιήσουν – με τον καλύτερο για τους εργαζόμενους τρόπο – τους διαθέσιμους πόρους. Είναι σίγουρο ότι το έμπειρο εργατικό δυναμικό στην παραγωγή και στις υπηρεσίες, αλλά και το γνωστικό κεφάλαιο που είναι διασκορπισμένο στην κοινωνία, μπορούν να βρουν τρόπο αλλαγής του καταμερισμού εργασίας και προσαρμογής του, σ΄ένα αξιακό και παραγωγικό σύστημα που να ικανοποιεί τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Είναι ο μόνος δρόμος που εξασφαλίζει την κοινωνική συνοχή. Την πορεία προς την πρόοδο και όχι την «ανάπτυξη».

Και κάτι τελευταίο. Μια κινέζικη παροιμία λέει: «η απόσταση από την Καντόνα μέχρι το Πεκίνο είναι εκατομμύρια βήματα. Χωρίς όμως να κάνεις το πρώτο δεν θα φθάσεις ποτέ». Το να τοποθετούμε τη νέα «Βαστίλη» στη Φρανκφούρτη – με τη λογική του ΣΥΡΙΖΑ – είναι κατά τη γνώμη μου μακρινό. Η διαδρομή μας πρέπει να είναι προς την Αθήνα, όπως και των Κυπρίων αδελφών μας προς τη Λευκωσία.

Έχουμε κάνει ήδη αρκετά βήματα. Ας επιταχύνουμε το ρυθμό μας. Το ποιους και πόσο θα κουρέψουν στην Κύπρο είναι απλά τρίχες. Ας το καταλάβουμε πριν κόψουν τα κεφάλια μας. Ας μην ξεχνάμε ότι στην εξέγερση του 1821 έστειλαν λαιμητόμους, στη λαϊκή εθνική ενότητα του ΕΑΜ, βόμβες ναπάλμ, σήμερα τι ακριβώς πιστεύουμε ότι θα στείλουν; Λουλούδια για να φτιάξουμε στεφάνι την Εργατική Πρωτομαγιά ασφαλώς όχι.