Ξεκίνησαν τις κατασχέσεις σπιτιών - Κάτοικοι κατέλαβαν την Eurobank στην Κεφαλονιά.

του Δημήτρη Π. Καρμίρη

Διαβάζουμε στο «http://sibilla-gr»:

«Με κατάληψη στη Eurobank στην Κεφαλονιά απάντησαν οι κάτοικοι της Λειβαθούς στην αξίωση της τράπεζας να κατασχέσει σπίτι άνεργης εξαμελούς οικογένειας. Οι κάτοικοι αντέδρασαν μαζικά και κατέλαβαν την τράπεζα, προσπαθώντας να κάνουν τους τραπεζίτες της Eurobank να σταματήσουν την... επιχείρηση έξωσης. Κάτω από αυτή τη δράση, η τράπεζα έκανε έναν προσωρινό ελιγμό και δέχθηκε να συνυπογράψει την παραμονή της οικογένειας στο σπίτι της, χωρίς νοίκι, όπως προσπαθούσε να επιβάλλει μέχρι τώρα. Βεβαίως η Eurobank κρατά την ιδιοκτησία, δηλαδή δεν αναιρείται η κατάσχεση, ο «πλειστηριασμός» και η αγορά για ένα κομμάτι ψωμί της εν λόγω κατοικίας. Η υπόθεση της έξωσης στη Λειβαθώ πρέπει να μας παραδειγματίσει. Είναι μόνο η αρχή για μαζικές κατασχέσεις οικιών και για να είμαστε «φιλοξενούμενοι» ή ενοικιαστές στα ίδια μας τα σπίτια. Αυτό που ξεκινά με τον ένα θα επεκταθεί, με τη μαζική φτωχοποίηση, σε πολλούς. Πρέπει να απαιτήσουμε να μην υπάρξει καμία κατάσχεση πρώτης κατοικίας και όπου αυτό έχει συμβεί, όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση, να αναιρεθεί με πολιτική απόφαση της κυβέρνησης.

Δεν είναι δυνατόν να θεωρούμε ότι οι φτωχοί και άνεργοι άνθρωποι έχουν την οικονομική ....
δυνατότητα να διεκδικήσουν το δίκιο τους στα δικαστήρια. Πρέπει όλοι μας να είμαστε σε επαγρύπνηση και να μην αφήσουμε τις τράπεζες που καραδοκούν να αρπάξουν για ένα κομμάτι ψωμί τα σπίτια ανθρώπων που δεν μπορούν πια να τα βγάλουν πέρα. Οι τοκογλύφοι δεν θα έχουν κανένα ηθικό πρόβλημα να πετάξουν στο δρόμο οικογένειες με μικρά παιδιά, όσο εμείς δεν αντιδρούμε οργανωμένα, μαζικά και μαχητικά».

Ήταν το μόνο πράγμα που η Ελλάδα δεν είχε πρωτιά, στην εποχή των πειραμάτων και των πειραματόζωων, που προετοιμάζουν την τελική έφοδο της Ολιγαρχίας, για την κατάργηση όλων των ελευθεριών και «λαϊκών προνομίων» που αυτή είχε παραχωρήσει στο πλήθος. «Αυτών που με αγώνες είχε κατακτήσει ο λαός», θα έλεγε κάποιος του κόμματος.

Την ώρα που συνέβη αυτό, η πρώτη κατοικία «προστατευόταν» από προσωρινή (εξάμηνη) αναστολή κατασχέσεων. Στην Ελλάδα, είχαν θέσει άλλες προτεραιότητες πριν από τη γενική κατάσχεση περιουσιών, τα οποία ονομάζονταν «μέτρα για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους». Οι κατασχέσεις μπορούσαν να περιμένουν. Κάποιος δικαστής, όμως, θεώρησε πως η συγκεκριμένη περίπτωση δεν μπορούσε ή δεν έπρεπε να περιμένει.

Όπως χιλιάδες άλλοι άνθρωποι, στην εποχή των παχιών αγελάδων και του real estate, έπαιρναν χαμηλότοκο δάνειο για να φτιάξουν, πέρα από το σπίτι τους, μερικά διαμερίσματα για νοίκι ή πώληση, έτσι και ο άνθρωπος αυτός.  Εκείνη την εποχή (αρχές δεκαετίας 2000), όποιος δεν λειτουργούσε με τον τρόπο αυτό ήταν παρακατιανός και ανίκανος να επωφεληθεί από τις ευκαιρίες που προσέφερε η ελεύθερη αγορά, πλην όμως κεφαλαιοκρατούμενη ή τραπεζοκρατούμενη (το τελευταίο δεν το ξέραμε, τότε). Τόλεγε και η τηλεόραση. Ένοιωθες ντροπή, που εσύ δίχως «αληθινή» εργασία, τα έφερνες απλώς βόλτα, όταν οι πάντες έκτιζαν, πέραν των δυνάμεων τους, χάρις στην καλοσύνη των τραπεζών, τη διαφήμιση της τηλεόρασης και την παρότρυνση των πολιτικών.

Ο δικαστής θεώρησε πως 4 κατοικίες σε ένα οικόπεδο δεν είναι «πρώτη κατοικία» και έδωσε στην τράπεζα, έναντι του χρέους, και την κατοικία στην οποία έμενε ο άνθρωπος. Δεν θεώρησε σκόπιμο να την εξαιρέσει. «Μαζί με τα ξερά, κάηκαν και τα χλωρά», λένε στην πατρίδα.

Τελικά θα οργανωθούμε στην πράξη και με ουσία; ή με ηδονή θα παρακολουθούμε τα τεκταινόμενα που η τελικά και φύση μας αντιγράφει; Προφανώς μας ερεθίζει η εικόνα, παρακολουθώντας αυτοϊκανοποιούμενος ο καθένας μας, με τον τρόπο του και τους δικούς του παραμορφωτικού φακούς, την εξέλιξη αυτής της διαστροφής. Και προφανώς δύο καταστάσεις μπορεί να συμβαίνουν γενικά. Είτε θα βιώνουμε ικανοποίηση που δεν είμαστε εμείς στην θέση του οσφυοκάμπτη άλλως θα παρακολουθούμε πως θα πρέπει να το απολαύσουμε όταν έρθει η σειρά μας ...