Η σταδιακή στρατιωτικοποίηση της Κατοχής και το καθήκον για νέα Εθνική Αντίσταση.

του «askordoulakos»

«Αυτό είναι που πρέπει να γνωρίζουμε καλά: Ότι η νίκη της Κούβας έγκειται, όχι στους σοβιετικούς πυραύλους, ούτε στην αλληλεγγύη του σοσιαλιστικού κόσμου, ούτε στην αλληλεγγύη του κόσμου ολόκληρου. Η νίκη της Κούβας έγκειται στην ενότητα, την εργατικότητα και το πνεύμα αυτοθυσίας του λαού της».

Από την ομιλία του Τσε στους εργάτες ζαχαροκάλαμων της Σάντα Κλάρα, στις 28 Μάρτη 1961, είκοσι μόλις μέρες πριν την εισβολή του Κόλπου των Χοίρων.

_____________

Το κατοχικό καθεστώς γνωρίζει καλά ότι οι καθημερινές υπόγειες κοινωνικές διεργασίες κι αντιστάσεις, έχουν λάβει  πιο έντονα, πιο πολιτικά και πιο σταθερά χαρακτηριστικά. Γνωρίζει επίσης, ότι –αργά ή γρήγορα- ο ...ρέφερυ θα σφυρίξει τη λήξη κι ο κόσμος θα μπουκάρει στο γήπεδο για να λυντζάρει τους δωσιλόγους της τρικολόρε συγκυβέρνησης.

Είδατε τι  έπαθε χτες αυτός ο αλητήριος,  ο Λοβέρδος, στο Αμάρι του Ρεθύμνου. Θεώρησε χαχόλους τους κρητικούς, πήγε να τους προσφέρει χάντρες και καθρεφτάκια και φυγαδεύτηκε «πετάδιν» μέσα απ’ τα χωράφια και τα λιόφυτα!

Για το λόγο αυτό– και σε μια απέλπιδα προσπάθεια αυτοσυντήρησης- από τη μία άρχισαν να επιστρατεύουν και τα υπόλοιπα διαθέσιμα ρετάλια του συστήματος, όπως το ...γίγαντα της....
πολιτικής διάυγειας και σκέψης, Κωστή Στεφανόπουλο, ο οποίος δηλώνει στη σημερινή «REAL NEWS» ότι ο Σαμαράς του αρέσει ως πρωθυπουργός! Πρόκειται για τον τύπο, ο οποίος στις αρχές της δεκαετίας του ‘90 είχε καταγγείλει το σάπιο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, ενώ είχε υποσχεθεί συγχρόνως ότι θα εγκατέλειπε την πολιτική, αν το κόμμα του η ΔΗΑΝΑ δεν ξανάμπαινε στη Βουλή τότε. Αποτέλεσμα; Η ΔΗΑΝΑ δεν ξαναμπήκε στη Βουλή και διαλύθηκε, αλλά ο Στεφανόπουλος έγινε Πρόεδρος της διεφθαρμένης-κατ' αυτόν-Δημοκρατίας με τις ψήφους και τη στήριξη και της ΠΟΛΑΝ!

Απ’ την άλλη- και προκειμένου να επιβληθεί στην κοινωνία άκρα του τάφου σιωπή κι ο κρατικός τρόμος-  έχουν φασιστικοποιήσει πλήρως τα σώματα ασφαλείας και τον κρατικό μηχανισμό, πλαισιώνοντάς τα με αλήτες του κοινού ποινικού δικαίου, με γενίτσαρους πραιτοριανούς και με υπόκοσμο της νύχτας.

Από τα παραπάνω προκύπτει, ότι δεν επικαιροποιείται διαρκώς μόνο το Μνημόνιο. Παράλληλα, επικαιροποιείται και το άρθρο 120§ 4 του Συντάγματος σχετικά με το «καθήκον αντιστάσεως» (καθήκον, όχι απλώς δικαίωμα), ίσως περισσότερο από ποτέ. Οι βασανισθέντες-στη ΓΑΔΑ -αντιφασίστες διαδηλωτές πριν λίγον καιρό κι οι βασανισθέντες πιτσιρικάδες-κατηγορούμενοι για τη ληστεία στο Βελβανδό, σε συνδυασμό προς την είδηση ότι η κυβέρνηση έχει προσλάβει τους μισθοφόρους στρατο-χωροφύλακες της BLACK WATER για τη φύλαξη της Βουλής (και όχι μόνο), δείχνουν ότι δωσίλογοι και ξένοι επικυρίαρχοι, επανακαθορίζουν -επί το στρατιωτικότερο-το πλαίσιο επιβολής της Κατοχής. Ως εκ τούτου,  επανακαθορίζεται αυτομάτως,  και το πλαίσιο της Νέας Εθνικής Αντίστασης.

Διότι, θα πρέπει να γνωρίζουν καλά, όσοι αστυνομικοί-αξιωματικοί, αστυφύλακες, πολιτικοί προιστάμενοι κλπ- αποτελούν τον επιχειρησιακό βραχίωνα των κατοχικών δυνάμεων (ΜΑΤ, ΔΙΑΣ, ΕΚΑΜ κλπ κλπ) κι έχουν δώσει, ή εκτελέσει διαταγές για κακοποίηση, βασανισμό και ψευδείς καταθέσεις εις βάρος πολιτών, πως παίζουν με τη φωτιά κι έχουν μπει συνειδητά στο κάδρο των εχθρών της πατρίδας και του λαού.

Και προς αποφυγή ηλίθιων κι αβασάνιστων συμπερασμάτων, όταν λέμε "αντίσταση" δεν εννοούμε ότι θα την στήνεις έξω από τα σπίτια των δωσιλόγων-προδοτών και θα τους εκτελείς. Εννοούμε, ότι η παρουσία ξένων στρατιωτικών μισθοφορικών δυνάμεων (Black Water) σε ελληνικό έδαφος, με σκοπό την καταστολή των λαϊκών αντιδράσεων, σε αντιστοιχία με τη μετεξέλιξη τομέων της Αστυνομίας σε σύγχρονα Τάγματα Ασφαλείας, παρέχει το ΝΟΜΙΚΟ, ΠΟΛΙΤΙΚΟ, ΙΣΤΟΡΙΚΟ, ΕΘΝΙΚΟ και ΤΑΞΙΚΟ έρεισμα της σύγχρονης  εφαρμογής της παραγράφου 04 του άρθρου 120 του (αστικού) Συντάγματος, περί τους Έλληνες, "που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.». 

Διότι η αντίσταση ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΣΟΝ απέναντι σε όλα αυτά τα «κατωφερικά ρεύματα» δεν επιτάσσεται από τίποτα παλιόπαιδα, ή αναρχικούς. Την επιτάσσει το ΙΔΙΟ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΟΥΣ στο συγκεκριμένο άρθρο. Δεν το λέει, ούτε ο καπετάν-Γκιουλέκας, ούτε κάποιος αιμοδιψής κομμουνιστοσυμμορίτης, το λέει ο καθηγητής του Αστικού Δικαίου στο οικονομικό πανεπιστήμιο Αθήνας,  Φοίβος Χ. Χριστοδούλου (η μελέτη του περί το θέμα εδώ), ο οποίος αναρωτιέται:

«Ερωτάται, λοιπόν: Κατά των κατωφερικών αυτών ρευμάτων ισχύει η ηθική επιταγή της αντιστάσεως;

Ποιός αμφιβάλλει, ότι ισχύει; Το πρόβλημα είναι ποιός θα την κάμει την αντίσταση; Ποιός άλλος από τον «υπεύθυνο λαό» των Ελλήνων, στον πατριωτισμό των οποίων επαφίεται η τήρηση του συντάγματος;

Εκείνο, δηλαδή, που χρειάζεται είναι αγωνιστές που να μη φοβούνται το ρεύμα ούτε να περιμένουν ώσπου να γίνει η αντίσταση ρεύμα για να μπουν και αυτοί στην αντίσταση.».

Καλό θα είναι λοιπόν, άπαντες οι –προθύμως- υπηρετούντες τις κατοχικές δυνάμεις (αστυνομικοί, κρατικοί υπάλληλοι, δημοσ/φοι κλπ) ν' ανοίξουν κανένα βιβλίο και να μάθουν ότι η πτώση των ευρωπαϊκών κατοχικών καθεστώτων το 1945, συνοδεύτηκε από ένα κενό εξουσίας, μέσα στο οποίο η λαϊκή αντεκδίκηση έλαβε ανεξέλεγκτες διαστάσεις!

Κι αν δεν είναι σε θέση να διαβάσουν και να καταλάβουν (το πιθανότερο), ας δουν τα ντοκυμανταίρ της εποχής σχετικά με τα διαδραματισθέντα, κατά την αποχώρηση των Ναζί από την Ιταλία.  Μπορούν να παραιτηθούν, όσο είναι καιρός, γιατί αργότερα (όπως δείχνει η Ιστορία αιώνες τώρα) η λαϊκή οργή θα επιπέσει επί δικαίων και αδίκων.

Είναι βέβαιο, ότι θα υπάρξουν -αν δεν υπάρχουν ήδη-πάρα πολλοί αγωνιστές, που έχουν γνώση περί το Σύνταγμα και "δεν φοβούνται το ρεύμα, ούτε περιμένουν ώσπου να γίνει η αντίσταση ρεύμα για να μπουν και αυτοί στην αντίσταση.", όπως τονίζει ο παραπάνω πανεπιστημιακός.

Κι αν οι συνεργάτες της Κατοχής νομίζουν, όπως οι πρόγονοί τους το 1944,  ότι το κατοχικό καθεστώς θα υφίσταται ες αεί κι ως εκ τούτου θα γλυτώσουν, τότε πλανώνται πλάνην  οικτράν! Και για του λόγου το αληθές, ας ξαναθυμηθούμε μια σχετική κι ενδιαφέρουσα ...ιστοριούλα.

ΥΓ. Και μην ξεχνάμε: Να κρατήσουμε ψηλά, το πνεύμα του Μετώπου!

από το «Βαθύ Κόκκινο»