Το Μνημόνιο θέλει την κυβερνώσα Ακροδεξιά του

του Μενέλαου Γκίβαλου

Το πρωτοφανές κλίμα πόλωσης που δημιουργεί και προωθεί η κυβερνώσα «μνημονιακή συμμαχία», με πρωτοστάτη τη ΝΔ και το, ακροδεξιάς αντίληψης και μεθοδολογίας, επιτελείο της, δεν συνιστά ένα απλό επεισόδιο που εντάσσεται στο πλαίσιο μιας συνηθισμένης κομματικής αντιπαράθεσης.

Το νεοφιλελεύθερο - μνημονιακό πρόγραμμα που εφαρμόζεται εδώ και τρία χρόνια δεν αποτελεί απλώς ένα σύνολο σκληρών οικονομικών μέτρων. Τα μέτρα αυτά εκφράζουν έναν «σκληρό πυρήνα» σύμφωνα με τον οποίο τα κοινωνικά δικαιώματα, η δημοκρατία, η αξιοπρέπεια του ατόμου θα πρέπει να παραμερισθούν προκειμένου να επικυριαρχήσει το κερδοσκοπικό χρηματιστικό κεφάλαιο. Τα πολιτικά κόμματα που υπηρετούν και διαχειρίζονται το νεοφιλελεύθερο πρότυπο θα πρέπει να «εναρμονισθούν» με τον «σκληρό πυρήνα» του προγράμματος αυτού. Αυτήν την ιστορική δοκιμασία υπέστη το ΠΑΣΟΚ και μέσα σε δύο χρόνια διαλύθηκε. Ακύρωσε πλήρως την...
πολιτικοϊδεολογική του ταυτότητα, υπηρέτησε και εφάρμοσε στην πράξη τις αρχές, τις αξίες, τις πολιτικές του Μνημονίου. Γι' αυτό και η κοινωνική του βάση, αρνούμενη να αποδεχθεί και να νομιμοποιήσει τη νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη του, το εγκατέλειψε...

Το ερώτημα για τη ΝΔ -που αποτελεί σήμερα στην πράξη τον κύριο «διαχειριστή» του Μνημονίου- είναι εάν η εμφανής ακροδεξιά της μετατόπιση έχει χαρακτήρα συγκυριακό -στο πλαίσιο του κομματικού ανταγωνισμού με τον ΣΥΡΙΖΑ- ή πρόκειται για δομικό μετασχηματισμό ιστορικού βάθους.

Η πρώτη διαπίστωση που αφορά τη σύγχρονη ΝΔ είναι ότι δεν διαθέτει μια αυτόνομη πολιτικοϊδεολογική ταυτότητα, αλλά δανείζεται και νομιμοποιεί την «ταυτότητα» του Μνημονίου. Στην πράξη, το 2009, με την αποχώρηση κατ' ουσίαν της κυβέρνησης του Κ. Καραμανλή, σηματοδοτήθηκε και συμβολαιοποιήθηκε το πέρασμα της πολιτικοϊδεολογικής διαδρομής της ΝΔ, με αφετηρία το Συνέδριο της Χαλκιδικής, στο οποίο ο Κωνσταντίνος Καραμανλής επιχείρησε να θεμελιώσει τον πολιτικοϊδεολογικό και κοινωνικό χαρακτήρα της παράταξης του στο «πρόταγμα» του ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού.

Έκτοτε η ΝΔ επιβιώνει σ' ένα εμφανές πολιτικοϊδεολογικό «κενό». Η «αντιμνημονιακή» εκφορά του Αντ. Σαμαρά, κατά την πρώτη περίοδο του Μνημονίου, απεδείχθη «εργαλειακής» μορφής, προσχηματική, καθ' όσον δεν ανεδύετο από βαθύτερες κοινωνικοϊδεολογικές ορίζουσες. Γι' αυτό και εγκαταλείφθηκε μέσα σε δύο εικοσιτετράωρα, με την ενσωμάτωση -χωρίς σοβαρές αντιστάσεις-στη μνημονιακή στρατηγική, μέσω της συμμετοχής της ΝΔ στην κυβέρνηση Παπαδήμου.

Με την ιστορική αυτή επιλογή η ηγεσία της ΝΔ αποδεσμεύθηκε πλήρως από τις παραδοσιακές φιλελεύθερες αντιλήψεις της -και συνακολούθως από την  κοινωνική παράμετρο που  αυτές συνεπάγονταν- και «αγκυροβόλησε» στον ακροδεξιό - συντηρητικό πυρήνα που τη συνόδευε καθ' όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης και ενεργοποιήθηκε έντονα σε ορισμένες περιόδους, όπως αυτές του Ε. Αβέρωφ και του Κ. Μητσοτάκη. Η διφυής, μέχρι τώρα, υπόσταση της Δεξιάς απορρίπτει σήμερα τον φιλελεύθερο-κοινωνικό της πυρήνα και «αναπτύσσεται» με βάση το νεοφιλελεύθερο - ακροδεξιό - αντιδημοκρατικό της στοιχείο.

Αυτός, συνεπώς, ο «ακροδεξιός» μετασχηματισμός δεν έχει συγκυριακό χαρακτήρα, αλλά συνιστά οργανικό συστατικό, με βάση το οποίο η ΝΔ θα κινηθεί προς δύο κατευθύνσεις: Η μία αφορά τη βίαιη επιβολή των μέτρων, την επίθεση που εξαπολύει κατά της κοινωνίας και των εργαζομένων, με το γνωστό σύνθημα «Νόμος και Τάξη».

Η δεύτερη αφορά την επιβολή μιας αυταρχικής δημοκρατίας και τη δημιουργία ενός κλίματος έντασης και αντιπαράθεσης, που παραπέμπει ευθέως στην πρώτη μετεμφυλιακή περίοδο, με έντονη μάλιστα την «οσμή» του παρακράτους.

Τη μνημονιακή ομαλότητα τη διαταράσσει επικινδύνως ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και άλλες αντιμνημονιακές πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις και αντιλήψεις. Η «στρατηγική» την οποία εφαρμόζουν τα επικοινωνιακά κέντρα των συστημικών - μνημονιακών συμφερόντων εκφέρεται μέσα από το δίπολο ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΠΟΙΗΣΗ - ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗ.

Η «στρατηγική» της περιθωριοποίησης επιχειρείται μέσω της «σύνδεσης» του ΣΥΡΙΖΑ με περιστατικά βίας και τρομοκρατίας, ακόμα και με κατασκευασμένα βίντεο και παραποιημένες δηλώσεις στελεχών του. Στόχος είναι να θεωρηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ «ημινόμιμος», ώστε τμήματα των μεσαίων κυρίως στρωμάτων, που βρίσκονται σήμερα σε απόγνωση, να μην επιχειρήσουν να προσεγγίσουν ένα κόμμα που βρίσκεται στα «όρια» της δημοκρατικής νομιμότητας.

Η άλλη πλευρά της μεθόδευσης αυτής επιδιώκει να καταδείξει ότι η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ ενσωματώνεται σταδιακά στο μνημονιακό σύστημα, αναγνωρίζει την εξουσία της «Υπατης Αρμοστείας», του 4ου Ράιχ, ως «ύψιστη αναγκαιότητα των καιρών». Στόχος της μεθόδευσης αυτής είναι η καλλιέργεια εσωτερικών αντιθέσεων στον ΣΥΡΙΖΑ, με σκοπό την εγκατάλειψη του από τα ριζοσπαστικά στοιχεία που τον ακολουθούν. ..

Δεν πρόκειται όμως για ένα επικοινωνιακό παιγνίδι. Μέσα στο κλίμα αυτό καταργείται ο όποιος διάλογος για τα κρίσιμα θέματα, πλήττεται ακόμα πιο βαθιά το δημοκρατικό πολίτευμα, αναπτύσσονται τεχνητές κοινωνικές αντιθέσεις.

Θύμα όμως αυτού του «παιγνιδιού» αποβαίνει η ίδια η ΝΔ. Μέσα από τον μνημονιακό - εμφυλιοπολεμικό πολιτικό της λόγο αυτομετασχηματίζεται η ίδια, διαμορφώνει σε σταθερότερες βάσεις τη νεοφιλελεύθερη - μνημονιακή της ταυτότητα, εγκαθίσταται στον χώρο της Ακροδεξιάς. Αυτές είναι οι συνέπειες στην εποχή της «Δημοκρατίας του Μνημονίου». Και αυτήν την περίοδο -της «νέας μεταπολίτευσης» του Μνημονίου- η ηγεσία της ΝΔ και οι συγκυβερνώντες  μας δείχνουν τον δρόμο... Αυθεντικοί πιονιέροι της «νέας εποχής».

από το «Παρόν» μέσω «Βαθύ Κόκκινο»