«ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ» ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ!

του Νίκου Μπογιόπουλου

Ομολογούμε! Κύριοι του κράτους, της κυβέρνησης, της εξουσίας, είμαστε έτοιμοι να το παραδεχτούμε:

Ναι, ο στόχος κάθε λαϊκής κινητοποίησης, όπως αυτή των εργαζομένων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, είναι να προκαλέσει πρόβλημα.

Αλλά να προκαλέσει πρόβλημα σε ποιους;

Στην «κοινωνία», όπως λέει ο «κοινωνικά ευαίσθητος» Κεδίκογλου; Όποιος διαμαρτύρεται ενάντια στα μέτρα που τον αφανίζουν τότε επιτίθεται στην «κοινωνία», όπως πριν από τον Κεδίκογλου έλεγε ο Πεταλωτής; Όποιος αρνείται την εξόντωσή του είναι «αντικοινωνικός», όπως πριν από τον Πεταλωτή έλεγε ο Πρωτόπαππας;

Και ποιος, τελικά, είναι η κοινωνία; Κοινωνία είναι αυτοί που απαρτίζουν την κοινωνία, δηλαδή ο λαός, οι εργάτες, η νεολαία, ή μήπως είναι οι «Κεδίκογλου», οι «Πρωτόπαππες» και όλοι οι κυβερνητικοί προύχοντες εκείνων των κυβερνήσεων που μας κατάντησαν εδώ που μας κατάντησαν;

Ποιοι και με πόσο θράσος, αλήθεια, μιλούν για λογαριασμό της «κοινωνίας»: Αυτοί που...

μετέτρεψαν το λαό σε πένητα, τον εργάτη σε άνεργο, τον νεολαίο σε μετανάστη και την κοινωνία σε ερείπια!

Στόχος της κάθε κοινωνικής ομάδας που κινητοποιείται (και κινητοποιείται επειδή καταπιέζεται) δεν είναι να προκαλέσει πρόβλημα στην κοινωνία. Κάθε καταπιεζόμενο κοινωνικό στρώμα αποτελεί κομμάτι και τμήμα όλης της καταπιεζόμενης κοινωνίας. Επομένως, ποτέ κανένα κοινωνικό στρώμα που κινητοποιείται δεν το κάνει για να προκαλέσει πρόβλημα στον ίδιο τον εαυτό του.

Στόχος του, αντίθετα, είναι να προκαλέσει πρόβλημα σε σας, κύριοι της κυβέρνησης. Και θέτει αυτόν τον υπέροχο, δίκαιο, νόμιμο και δημοκρατικό στόχο, παλεύει και αγωνίζεται να σας προκαλέσει πρόβλημα επειδή εσείς, οι καταπιεστές της κοινωνίας, του πίνετε το αίμα.

Θέλει να προκαλέσει πρόβλημα σε όλους εσάς που ενώ του πίνετε το αίμα, την ίδια ώρα έχετε το θράσος να πιάνετε στο στόμα σας την «κοινωνία»,

- μια κοινωνία που τη φτάσατε στα όρια του εξανδραποδισμού - παριστάνοντας τους «σωματοφύλακές της»!

Μια απεργία, μια διαδήλωση, μια διαμαρτυρία, στοχεύει να προκαλέσει πρόβλημα στους εκπροσώπους της πολιτικής που

άλλοτε συκοφαντεί τους αγρότες σαν «μπαταξήδες»,

άλλοτε συκοφαντεί τους δημόσιους υπάλληλους σαν «ρετιρέ»,

άλλοτε συκοφαντεί τους λιμενεργάτες σαν «αριστοκράτες»,

άλλοτε συκοφαντεί τους συνταξιούχους σαν «τραμπούκους» (!),

άλλοτε συκοφαντεί τους μαθητές σαν «ταραξίες»,

άλλοτε συκοφαντεί τους μικροεπαγγελματίες σαν «φοροφυγάδες»,

άλλοτε συκοφαντεί τους εργαζόμενους στα ΜΜΜ σαν «συντεχνίες»,

άλλοτε συκοφαντεί τους βιομηχανικούς εργάτες σαν «ανεύθυνους»

και άλλοτε συκοφαντεί όλο το λαό ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε»!

Μια κινητοποίηση, μια διαμαρτυρία, μια απεργία, μια κατάληψη, μια οποιαδήποτε μορφή διεκδίκησης αιτημάτων, με τρόπο οργανωμένο και μαζικό, έχει ακριβώς αυτή τη σημασία:

Ότι προκαλεί αναστάτωση - πώς αλλιώς θα γινόταν; - στην «ομαλή» λειτουργία της κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής ζωής, όπως εσείς - οι κυβερνώντες - θέλετε να την επιβάλλετε.

Όμως, προσοχή:

Τι είναι εκείνο που ορίζεται ως «ομαλότητα» από τους εκάστοτε κυβερνώντες και τα φερέφωνά τους;

«Ομαλότητα» γι' αυτούς είναι ότι όσοι διαμαρτύρονται θα πρέπει να μη διαμαρτύρονται, αλλά να συνεχίσουν να «πεθαίνουν στα μουγκά»...

«Ομαλότητα» γι' αυτούς είναι ότι όσοι εξαθλιώνονται θα πρέπει να συνεχίσουν να εξαθλιώνονται αποδεχόμενοι αδιαμαρτύρητα την εξαθλίωσή τους...

Για τη διασφάλιση αυτής της «ομαλότητας» είναι που οι κυβερνώντες επιστρατεύουν κάθε φορά την ιδεολογική τρομοκρατία.

Για τη διασφάλιση αυτής της «ομαλότητας» επιστρατεύουν το ασύστολο ψεύδος παρουσιάζοντας τον εργαζόμενο του Μετρό με τα 1.000 ευρώ καθαρά το μήνα, να αμείβεται τάχα με το μισθό των τεχνοκρατών του... ΔΝΤ!

Αυτή την «ομαλότητα», την «ομαλότητα» της φτωχοποίησης και της καταστροφής, που περνάει μέσα από το ψεύδος, τη συκοφαντία και την καταστολή, είναι που θέλουν να διαιωνίσουν εφαρμόζοντας κάθε τρεις και λίγο τη συνταγή της επιστράτευσης και της επιβολής «του νόμου και της τάξης».

Να, λοιπόν, γιατί αυτή ακριβώς η «ομαλότητα» πρέπει να διασαλευτεί και να σπάσει.

Γιατί όταν σπάει η «ομαλότητά τους», τότε μόνο - και μόνο δι' αυτού του τρόπου - ασκείται πίεση στην εξουσία, η οποία εξαναγκάζεται να έρθει αντιμέτωπη με το κόστος της αναλγησίας της.

Πρόκειται, λοιπόν, για μια πίεση θεμιτή και αναγκαία, για δύο λόγους:

α) Γιατί ασκείται απέναντι στην εκάστοτε αντιλαϊκή κυβέρνηση και όχι «στην κοινωνία που ταλαιπωρείται», όπως λένε αυτοί που κατέστησαν «ταλαίπωρη» την κοινωνία και μετά παριστάνουν κι από πάνω τους «κοινωνικά ευαίσθητους για την ταλαιπωρία της κοινωνίας».

Οι «ευαίσθητοι» κυβερνώντες για το «καλό της κοινωνίας», δεν είναι άλλοι από αυτούς που όλοι μαζί και ο καθένας τους ξεχωριστά αποτελούν εκλεκτά μέλη της εξουσίας που εξανδραποδίζει την κοινωνία.

β) Γιατί ο αγώνας, η αντίσταση, η διεκδίκηση κάθε λαϊκού στρώματος είναι, ταυτόχρονα, ένα καμπανάκι αλληλεγγύης, μια πίεση αφύπνισης των υπόλοιπων λαϊκών στρωμάτων που συμπαραστεκόμενα στους αγώνες - εν προκειμένω - των εργαζομένων στα ΜΜΜ, ακυρώνουν την επιχείρηση και του δικού τους διαρκούς κατατεμαχισμού. Του δικού τους διαρκούς κατακερματισμού. Της δικής τους διαρκούς συκοφάντησης από την κυβέρνηση, όταν έρχεται η ώρα των δικών τους διεκδικήσεων, των δικών τους αγώνων, του δικού τους «ως εδώ».

Με μια κουβέντα: Όσο μεγαλύτερη είναι η αλληλεγγύη όλων των καταπιεζόμενων, όλων των εισοδηματικά λεηλατημένων, όλων των χρεοκοπημένων και όλων των φοροληστευμένων στρωμάτων της κοινωνίας προς τους διαμαρτυρόμενους, προς τους απεργούς, τόσο μεγαλύτερη είναι και η πίεση για την ακύρωση των σχεδίων εκείνων των επιτελείων που όπως ξεκληρίζουν τον εργαζόμενο στο Μετρό, έτσι ξεκληρίζουν τον εργαζόμενο στο πολυκατάστημα και στο εργοστάσιο, έτσι ξεκληρίζουν τον συνταξιούχο, έτσι ξεκληρίζουν τους νέους, έτσι ξεκληρίζουν τους ανέργους.