Λυπούμεθα για λογαριασμό σας...

του Σταύρου Χριστακόπουλου

Η προανακριτική πήρε τον... δρόμο της. Οι εκκρεμότητες που έμειναν είναι όμως περισσότερες από αυτές που «διευθετήθηκαν» από την ψηφοφορία στη Βουλή, αφού και η Δικαιοσύνη δεν έχει πει τον τελευταίο λόγο της. Όμως όλα αυτά μικρή σημασία έχουν.

Άλλωστε παραπέμπεται ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, ο άνθρωπος στον οποίο «χρωστάμε», όπως ο ίδιος είπε χθες στη Βουλή σε μια ατυχή αποστροφή του λόγου του, όλα όσα ζούμε σήμερα. Έτσι ο υπουργός που συμβολίζει, μαζί με τον Γιώργο Παπανδρέου, τα μνημόνια θα εξεταστεί – με αμφίβολο αποτέλεσμα – για όλα όσα του καταμαρτυρούν για τη διαχείριση της λίστας Λαγκάρντ. Όλοι οι υπόλοιποι αποδίδονται πάλλευκοι.

Και γενικώς όμως η χώρα πάει περίφημα. Όπως λέει εξ άλλου η κυρία Λαγκάρντ, ως ΔΝΤ και όχι ως πάροχος της ομώνυμης λίστας, «η εμπιστοσύνη προς την Ελλάδα αποκαταστάθηκε»....

Ως εκ τούτου εκταμιεύει το Ταμείο τη δική του «συνεισφορά» στον δανεισμό μας από την τρόικα. Γιατί λοιπόν να μεμψιμοιρούμε;

Επιπλέον είναι βέβαιο ότι το Eurogroup θα αποφασίσει την εκταμίευση της δεύτερης υποδόσης της μεγάλης δόσης του ίδιου δανεισμού. Είπαμε, μας εμπιστεύονται.

● Πώς θα μπορούσαν, άλλωστε, οι δανειστές να μην εμπιστεύονται μια χώρα η οποία συνεχίζει, «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενη», να σκοτώνει τα παιδιά της για να διασφαλίσει τα πολλάκις πληρωμένα δανεικά;

● Πώς θα μπορούσαν να μην εμπιστεύονται μια χώρα που σπρώχνει αυτά τα παιδιά στην πείνα οργανώνοντας ύστερα συσσίτια για να μην λιποθυμούν στα σχολεία; Σε 250.000 υπολόγισε η κυβέρνηση τους υποσιτισμένους μαθητές, τους οποίους, τελικά, μόνο η Διαμαντοπούλου δεν μπορούσε να δει, ελεεινολογώντας, αντιθέτως, τους δασκάλους που εκλιπαρούσαν για βοήθεια.

● Πώς θα μπορούσαν να μην εμπιστεύονται μια χώρα η οποία, για να διασφαλίσει τα δικά τους κέρδη, μετατρέπει τα παιδιά της σε μελλοντικούς τζάμπα εργαζόμενους, πένητες και ζητιάνους;

● Πώς θα μπορούσαν να μην εμπιστεύονται μια χώρα η οποία, για όσα από τα παιδιά της θέλουν να γλιτώσουν από τη μαύρη μοίρα που τους ετοιμάζουν, δεν τους αφήνει άλλο περιθώριο από τη μεγάλη έξοδο και τη μετανάστευση ακόμη μια φορά;

● Πώς θα μπορούσαν να μην εμπιστεύονται μια χώρα η οποία εμφανίζει μεγάλη αύξηση εξαγωγών των όσων προϊόντων της την ίδια ακριβώς ώρα που ο λαός της πεινάει και αδυνατεί να ζεσταθεί; Αυτού του είδους η «εξωστρέφεια» επαινείται δημοσίως από τον ίδιο τον υπουργό Οικονομικών ως στοιχείο μελλοντικής «ανάκαμψης».

● Πώς θα μπορούσαν να μην εμπιστεύονται μια χώρα η οποία αντλεί το αίμα και τον ιδρώτα του λαού της για να τον παραδίδει στους δανειστές της εν είδει τοκοχρεολυσίων και δεσμεύεται να παραδίδει για πολλά χρόνια στο μέλλον έσοδα, παραγόμενο πλούτο, περιουσία, αλλά ακόμη και τα ψίχουλα, για τον ίδιο ιερό σκοπό, αδιαφορώντας για το τεράστιο προσωπικό και συλλογικό τίμημα που θα πληρώνουν οι Έλληνες για δεκαετίες;

● Πώς θα μπορούσαν να μην εμπιστεύονται μια χώρα η οποία μειώνει μόνο τα – υλικά και ηθικά – χρέη της προς τον λαό της, χαρίζοντας την ίδια ώρα μεγάλα κέρδη στους σεσημασμένους κερδοσκόπους, οι οποίοι ύστερα έρχονται να... επενδύσουν τα χαρισμένα αυτά κέρδη για να βγάλουν ακόμη μεγαλύτερα;

Πώς είπατε; Ότι η κυβέρνηση εφαρμόζει αυτήν την πολιτική και όχι η χώρα; Ότι η χώρα δεν ταυτίζεται με την εκάστοτε κυβέρνηση; Ότι δεν μπορεί το θύμα να ταυτίζεται με τον θύτη;

Προφανώς είστε εντελώς απληροφόρητοι.

Προφανώς δεν διαβάζετε εφημερίδες ούτε βλέπετε τα «δελτία των οκτώ». Αν διαβάζατε και αν βλέπατε τους επίσημους διαύλους τής – από όλες τις απόψεις – συμβεβλημένης με την κυβέρνηση ενημέρωσης, δεν θα διατυπώνατε τόσο ανόητες και μικροπρεπείς ενστάσεις.

Λυπούμεθα για λογαριασμό σας...