Τα Δύο Άκρα και το Transit της ΔΗΜΑΡ

του Θ. Καρτερού

Πολύ παίζει τον τελευταίο καιρό στα μαγειρεία της κυβέρνησης η συνταγή των δύο άκρων. Ο Σαμαράς ανακάλυψε τη Βαϊμάρη, ο Κεδίκογλου μεταγλώττισε τον μαύρο και τον κόκκινο φασισμό, ο Βενιζέλος εμφανίζει το ΠΑΣΟΚ ως ανάχωμα στις ακρότητες και στη βία –απ’ όπου κι αν προέρχεται βεβαίως. Ο Νίκος Μπίστης μάλιστα της ΔΗΜΑΡ έκανε ένα βήμα παραπέρα, διατυπώνοντας στο συνέδριο της Δράσης την άποψη ότι δεν πρέπει να βρεθούμε στα χέρια ενός ανερμάτιστου ΣΥΡΙΖΑ, που θα αποτελέσει transit στη Χρυσή Αυγή.

Transit! Αυτό δικαιούται το βραβείο νέων ιδεών. Και δικαιώνει κατά κάποιο τρόπο όλους εκείνους οι οποίοι θεωρούν αναντικατάστατο τον κυβερνητικό ρόλο της ΔΗΜΑΡ όχι μόνο επειδή το εν λόγω κόμμα προσφέρει προθύμως τις ψήφους των βουλευτών του, αλλά και επειδή έχει ανεκτίμητη συμβολή στο ιδεολογικό πεδίο. Πώς να εμπιστευτεί από την άποψη αυτή ένας προοδευτικός νοικοκύρης την άγονη δεξιά και το πτωχευμένο ΠΑΣΟΚ; Ενώ έναν Μπίστη, που ξέρει μάλιστα τη διαδικασία του transit από πρώτο χέρι, αλλιώς τον ακούει όσο να ‘ναι.

Γιατί παίζει τόσο πολύ όμως μια παλιά συνταγή; Γιατί είναι δοκιμασμένη και έχει αποδώσει σε ...
πάρα πολλές περιπτώσεις –έχει κατά κάποιο τρόπο διαχρονική αξία χρήσης. Και μην πάει ο νους σας στη Βαϊμάρη, ας την αφήσουμε αυτή κατά μέρος –αρκετά έχει τραβήξει τώρα τελευταία στα χέρια του Σαμαρά, του Κεδίκογλου, του Βενιζέλου και των άλλων αναλυτών της ιστορίας. Στα δικά μας ας σταθούμε που αποδεικνύουν πέραν πάσης αμφιβολίας το ρόλο της συνταγής των άκρων που μέχρι χτες φύλαγε στα σεντούκια της μόνο η ακροδεξιά.

Λοιπόν εδώ στην Ελλάδα η ρητορική κατά των άκρων συνόδευε για χρόνια τα εκτελεστικά αποσπάσματα που απάλλασσαν την κοινωνία από το κακό άκρο. Τα συνθήματα κατά των άκρων αντηχούσαν στις φυλακές και στους τόπους εξορίας όπου στοιβάζονταν οι κατηγορούμενοι και οι ύποπτοι για σχέσεις πάλι με το κακό άκρο. Και ολόκληρη τη ρημαγμένη από τον εμφύλιο κοινωνία διέτρεχε η βαβούρα της καταδίκης των άκρων, ενώ οι εκπρόσωποι του καλού άκρου πατούσαν επί πτωμάτων και οι εκπρόσωποι του κακού άκρου ήταν τα πτώματα –και συγνώμη για το απότομο της έκφρασης.

Το έζησαν εν ολίγοις το παραμύθι των δυο άκρων οι Έλληνες. Ένα παραμύθι με δυο δράκους, που ο ένας, ο κακός, ήταν υπό διωγμό και προς εξόντωση και ο άλλος, ο καλός, απολάμβανε τιμών, αξιωμάτων και υψηλής προστασίας προσφέροντας υψηλές υπηρεσίες στο σύστημα. Ο ένας ήταν το πρόσχημα για να παραμένει η κοινωνία, η δημοκρατία, η πολιτική, παγιδευμένη και υποταγμένη στο ζόφο του φόβου. Και επίσης το πρόσχημα για να εμφανίζονται διάφοροι ως η σταθερά του μεσαίου χώρου που σκορπά όλα τα κακά των άκρων. Επ’ αυτού καλόν είναι να θυμηθούμε τον παππού Παπανδρέου, την πρακτική εφαρμογή της συνταγής, το διμέτωπο, και τα αποτελέσματά της.

Τούτων δοθέντων είναι φανερό ότι η νεκρανάσταση της συνταγής συνδέεται με κάποιου είδους πολιτική νεκροφιλία. Πίσω στον εμφύλιο! Το κακό άκρο είναι και πάλι στο στόχαστρο –πολύ περισσότερο που δυναμώνει τώρα τελευταία επικίνδυνα για όλη την αγία οικογένεια. Η υποταγή της κοινωνίας είναι και πάλι το ζητούμενο –πολύ περισσότερο που χωρίς πειθήνια κοινωνία δεν θα μακροημερεύσουν ούτε τα μνημόνια ούτε οι κυβερνήσεις τους. Και όλο το νταβαντούρι με τα άκρα και με τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται και με την ταύτιση του ανερμάτιστου ΣΥΡΙΖΑ με τη Χρυσή Αυγή αποσκοπεί όντως σε κάποιο transit: Στο πέρασμα σε ένα καθεστώς όπου οι δυνάμεις των άκρων –εκείνοι που ωθούν τη σκληρότητα στα άκρα, την αδικία στα άκρα, τον αυταρχισμό στα άκρα, την υποδούλωση της χώρας στα άκρα, την απόγνωση στα άκρα, την υπόθαλψη και την τροφοδοσία του ναζισμού στα άκρα- να εμφανίζουν τα βήματά τους προς τα δεξιά ως μετατόπιση προς κάποια κέντρο που εγγυάται στους νοικοκυραίους σταθερότητα και προστασία.

Προς επίρρωση των παραπάνω, ρίξτε μια ματιά στο transit της ΔΗΜΑΡ….