H «Πολιτιστική Επανάσταση» του Βερολίνου

Πολλές φορές όταν κοιτάς τα πράγματα από απόσταση, είτε στο χρόνο, είτε ως μη άμεσα εμπλεκόμενος, μπορείς να έχεις καλύτερη αντίληψη για τη δυναμική που τα κινεί, για το ποιοι είναι οι κύριοι παίχτες, για τα κίνητρα που τους καθοδηγούν, για το κεντρικό διακύβευμα, το οποίο και θέτει σε κίνηση τα γεγονότα. Περισσότερο απ’ ο,τιδήποτε άλλο αυτό βρίσκει εφαρμογή στην κατανόηση του ιστορικού παρελθόντος, αν και παρ’ όλα αυτά, για ένα κάποιο γεγονός σπανίως υπάρχει απόλυτη ταύτιση των κατανοήσεων μεταξύ των ιστορικών.

Εν πάση περιπτώσει, ρίχνοντας μια ματιά πίσω, στον κοντινό μας 20ο αιώνα, παρατηρούμε μια πλειάδα αιματηρών γεγονότων, με εκατοντάδες χιλιάδες, έως και εκατομμύρια θύματα, τα οποία, σαν μύγες, σαρώθηκαν από τις παρανοϊκές ιδεοληψίες των ηγεμόνων τους.

Ο Στάλιν, από τη δεκαετία του ’30 μέχρι το θάνατό του άφησε πίσω του τουλάχιστον 3 εκ. νεκρούς, είτε ως άμεσα εκτελεσθέντες, είτε ως έμμεσα, από τα βασανιστήρια και τις κακουχίες των γκούλαγκ. Αν αναφερθούμε και στα θύματα λιμών λόγω της βίαιης κολεκτιβοποίησης, τότε μπορεί να φτάνουν και τα 10 εκατομμύρια, για μερικούς δε άλλους ερευνητές, ακόμα και τα 20. Σύμφωνα με τα μέτρα και τα σταθμά του Στάλιν, οι άνθρωποι αυτοί κρίθηκε απαραίτητο να...
εκλείψουν, μιας και σκίαζαν με την παρουσία τους τον ήλιο του σοσιαλισμού.

Ο Χίτλερ, εξαπέλυσε το δικό του ανθρωποκυνηγητό, αφήνοντας ξωπίσω του κάποια άλλα εκατομμύρια, τα οποία με τα δικά του μέτρα και σταθμά μόλυναν το βέρο και αγνό άριο γερμανικό αίμα.

Ο Μάο, κάπου το 1966 και για δέκα χρόνια βάλθηκε να σιάξει το λοξοδρόμημα της κινεζικής κοινωνίας από το ορθό μονοπάτι του μαοϊκού σοσιαλισμού. Και σάλπισε την έναρξη της πολιτιστικής επανάστασης, κατά την οποία εκατομμύρια αθώων κυνηγήθηκαν, εκτοπίστηκαν, φυλακίστηκαν, ενώ γύρω στους 500,000 σβήστηκαν εντελώς από τα τεφτέρια των ζωντανών. 

Περίπου δέκα χρόνια αργότερα, ο Πολ Ποτ στην Καμπότζη με τους Ερυθρούς Χμερ, είχε το δικό του ουτοπικό όραμα του αγροτικού σοσιαλισμού, το οποίο και αυτό για να πραγματοποιηθεί έπρεπε να περάσει μέσα από δολοφονίες του ενός τρίτου περίπου, του πληθυσμού της Καμπότζης.

Όσο απομακρυνόμαστε χρονικά από αυτά τα γεγονότα όλο και περισσότεροι συμφωνούν ότι οι ουτοπικές φιλοδοξίες των αντίστοιχων ηγετών θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν και με λιγότερο ή και καθόλου αίμα, ή ότι το τόσο αίμα δεν τους ήταν και τόσο απαραίτητο για την εμπέδωση των σχεδίων τους. Στο κάτω κάτω μπορεί και να έφταιγαν τα ίδια τα σχέδια. Φυσικά, εκείνες τις εποχές, που έτρεχαν τα γεγονότα, υπήρχαν πολλοί που συναινούσαν στα οράματα των κυβερνώντων τους, τα οποία μάλιστα υποστήριζαν με θέρμη. Απόδειξη, ότι όλοι αυτοί οι ηγέτες, πλην ενός, πέθαναν ήσυχα ήσυχα στα κρεβάτια τους.

Αν μεταφερθούμε τώρα, ας πούμε, 50 χρόνια μπροστά, και ως ιστορικοί εξετάσουμε εκ νέου, με την ασφάλεια και νηφαλιότητα που εξασφαλίζει η απόσταση, τα τωρινά γεγονότα στην Ευρωζώνη, θα μπορέσουμε να δούμε καλύτερα τη μεγάλη εικόνα: δηλαδή το σχέδιο εκκαθάρισης από το Βερολίνο ολόκληρων πληθυσμών της Νότια Ευρώπης, μέσω μιας οικονομικής γενοκτονίας  που φυσιολογικά θα έχει ως επακόλουθο και τη φυσική γενοκτονία των ασθενέστερων και της νέας γενιάς που δεν θα αφεθεί να γεννηθεί. Όπως και έχει ξανασυμβεί, ως ιστορικοί  του μέλλοντος, θα κουνήσουμε με απορία το κεφάλι, για το πώς εκατομμύρια ανθρώπων αφέθηκαν να πιαστούν στα δίχτυα ενός παρανοϊκού σχεδίου, για το πώς αρκετοί το επικρότησαν ανοιχτά, για το πώς άλλοι βρέθηκαν να παραπατούν ανάμεσα στην αποδοχή και την απόρριψη, και για το πώς τελικά όλοι μαζί κατακρημνίστηκαν αμαχητί. 

Έτσι, θα αποδειχθεί ότι ο 21ος αιώνας δεν ήταν παρά μια ομαλή διαδοχή του 20ου.

από το "CYNICAL"