«Σκέφτομαι άρα υπάρχω» ή «πληρώνω άρα υπάρχω»;

...ή μήπως «φορολογούμαι άρα υπάρχω»;

της Μαριάννας Τζιαντζή

Πριν από μια δεκαετία τα περισσότερα δελτία ειδήσεων έμοιαζαν με «ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή». Σήμερα, παραφράζοντας τους όμορφους στίχους του Γιάννη Αγγελάκα, θα λέγαμε ότι έχουν γίνει «ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή».

Πλαστικές ήταν εκείνες οι παλιές γιορτές, που περιστρέφονταν γύρω από τηλεστάρ, ελεεινά αστέρια της πίστας, παίχτες ριάλιτι, λαμπερούς γάμους και βαφτίσια κ.λπ. Εδώ και καιρό τα δελτία μάς ταξιδεύουν από πληγή σε πληγή, από συμφορές σε συμφορές που συνέβησαν ή εικάζεται ότι θα συμβούν: σενάρια για νέες πληγές, διαβεβαιώσεις μελλοντικής γιατρειάς, εικασίες για τη θέση και το είδος του νέου οικονομικού τραύματος.

Από νωρίς το πρωί, οι ενημερωτικές εκπομπές μάς βομβαρδίζουν με ειδήσεις για φοροκαταιγίδες, μας προετοιμάζουν ψυχολογικά για το τι μας περιμένει. Μόνο που γι’ αυτήν την ψυχρολουσία δεν φταίει η φαντασία ή ο σαδισμός των καναλιών.

Ένα κύμα μέτρων για το φορολογικό διαψεύστηκε και ένα νέο κύμα οριστικών ρυθμίσεων θα πάρει τη θέση του. Οι τρίτεκνοι θα ανασάνουν, όμως οι ελεύθεροι επαγγελματίες, τα...
«μπλοκάκια» θα βογκήξουν. Και οι αμέτρητες κάρτες, οι πίνακες με τις φορολογικές επιβαρύνσεις που παρήλασαν στις οθόνες μας, καθώς και όλες οι σχοινοτενείς διευκρινίσεις των ειδικών μπαίνουν στο χρονοντούλαπο της τηλεοπτικής ενημερωτικής ιστορίας.

Ένα ταξίδι από σενάριο σε σενάριο. Πάμπολλα σενάρια πριν από την έγκριση της δόσης, σενάρια για ανασχηματισμούς, σενάρια για «κούρεμα» και επιμήκυνση, σενάρια εκλογικά, σενάρια με αίσιο τέλος (έστω και μακρινό), αλλά και σενάρια με τέλος ανοιχτό, άγνωστο ή εφιαλτικό. Πώς να μη σαστίσει ο δόλιος άνθρωπος με τόσες αλλαγές στην εξεταστέα ύλη που διδάσκεται στο τηλεοπτικό φροντιστήριο;

Αυτές τις ημέρες οι φορολογούμενοι γονείς ίσως πήραν μια ανάσα, όμως σε κάποιους άλλους κόβεται η ανάσα, καθώς μαθαίνουν για αύξηση του τέλους επιτηδεύματος. Ίσως θα πρέπει ο καθένας, ανεξαρτήτως ηλικίας, επαγγέλματος και εισοδήματος, να καταβάλει ένα τέλος ύπαρξης, να πληρώνει φόρο επειδή υπάρχει, επειδή γεννήθηκε σε λάθος τόπο, σε λάθος εποχή. Ίσως, όμως, αυτό το ομιχλώδες τέλος ύπαρξης (φόρο επειδή υπάρχουμε, όχι τερματισμό της ύπαρξης) ήδη να το πληρώνουμε, αν και κάποιοι  -ιδίως οι νέοι και οι άνεργοι- το πληρώνουν με πολύ οδυνηρό τρόπο.

Όλα ρευστά. «Κάνε παιδί να δεις (φορολογικό) καλό», έλεγαν κάποτε. Το «καλό» πήγε να καταργηθεί, όμως επανήλθε κάπως αλλαγμένο. «Βγάλε μπλοκάκι να βρεις καλό», δηλαδή να βρεις δουλειά, ίσχυε κάποτε, όμως τώρα πολλοί λένε «κλείσε μπλοκάκι, να μη σε βρει φορολογικό κακό».

Cogito ergo sum, λοιπόν, ή «πληρώνω, άρα υπάρχω»;