Η πορεία προς τη μόνη διέξοδο….

του Όθωνα Κουμαρέλλα*

Παίρνοντας αφορμή από το άρθρο του σ. Δημήτρη Κυπριώτη με τίτλο «Η Ελλάδα δεν είναι σε μονόδρομο. Υπάρχει διέξοδος!», που δημοσιεύτηκε στο «ΧΩΝΙ» και μπορείτε να το βρείτε εδώ και εδώ, θεώρησα σκόπιμο, να καταθέσω συμπληρωματικά μερικές σκέψεις, αφού με τη κατάληξη του άρθρου γεννάται μια νέα αλληλουχία ερωτημάτων, που χρήζουν απαντήσεως:

- Και πως μπορεί να προκύψει μια υπεύθυνη κυβέρνηση που θα προέρχεται από το Λαό και θα έχει τη πολιτική βούληση να συγ-κρουστεί;

- Μπορεί να υπάρξει λύση μέσα στα πλαίσια του υπάρχοντος καθεστώτος επαγγελματικού Κοινοβουλευτισμού;

- Υπάρχει κάποιο κόμμα από το υπάρχον πολιτικό σύστημα που θα μπορούσε υποστη-ριζόμενο από το Λαό να αναλάβει;

Όλα αυτά και άλλα πολλά ερωτηματικά μπορούν να συνοψιστούν σε ένα και μοναδικό. Είναι τελικά εφικτό και πως φτάνουμε στην ημέρα της Απελευθέρωσης, ποια είναι ακριβώς τα βήματα;

Για να απαντήσουμε σ’ αυτό το καθοριστικό για τη πορεία των πραγμάτων ερώτημα, πρέπει...
να ξεκαθαρίσουμε πρώτα, ότι τίποτα δεν μπορούμε να περιμένουμε από το πολιτικό σύστημα. Ακόμα και τα αντιμνημονιακά κόμματα, αρκούνται σε ένα είδος πολέμου χαρακωμάτων, αρνούμενα να εγκαταλείψουν τις θέσεις τους στο Κοινοβούλιο και τις αντίστοιχες κρατικές επιχορηγήσεις και να έλθουν κάτω στο κόσμο, βοηθώντας την οργάνωσή του και τον αγώνα του.

Για το ΚΚΕ ας μη μιλήσουμε. Μιλά γι’ αυτό η μέχρι τώρα «αναχωρητική» του στάση, αλλά και για το απ’ εδώ και μπρός, η Γενική του Γραμματέας και οι θέσεις της Κεντρικής του Επιτροπής για το επερχόμενο Συνέδριο. Για τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ας τ’ αφήσουμε καλύτερα. Μυρίστηκαν εξουσία εκεί στη Κουμουνδούρου και κάνουν σαν τη πόρνη που θέλει να κρυφτεί, αλλά η χαρά δεν την αφήνει. Τόσο, που πολύ φοβάμαι, ότι μόνο η …χαρά θα τους μείνει! 

Άρα τι μπορεί να γίνει;

Το πρώτο πράγμα που απαιτείται είναι η συνειδητοποίηση της πραγματικής κατάστασης από τη πλευρά των πολιτών. Και συνακόλουθα, ότι υπάρχει άλλος δρόμος στον αντίποδα του «μονόδρομου» του χρεοστασίου και των μνημονίων. Αν εξαιρέσουμε ένα 25% περίπου του πληθυσμού που δεν το αγγίζει η κρίση και ενδεχομένως να επωφελείται απ’ αυτή, η υπόλοιπη κοινωνία μετά από τρία χρόνια συνεχούς πίεσης φαίνεται, ότι κατακτά σε σημαντικό ποσοστό ικανό βαθμό συνειδητοποίησης, ώστε να μπορέσει να κινηθεί. Τα ερωτήματα που τίθενται δεν είναι πλέον αν υπάρχει άλλος δρόμος, αλλά πως και ποιοι μπορούν να οδηγήσουν σ’ αυτόν.

Το δεύτερο ζήτημα είναι να σπάσει ο φόβος που οδηγεί σε ακινησία ευρύτερα στρώματα.

Και εδώ φαίνεται να σχηματίζεται σταδιακά μια κρίσιμη μάζα πολιτών, που έχει ξεπεράσει το φόβο που ενσπείρει η συστημική προπαγάνδα και είναι διατεθειμένη να κινηθεί αγωνιζόμενη με κατεύθυνση την ανατροπή του φαύλου και διεφθαρμένου μέχρι το μεδούλι καθεστώτος.

Το τρίτο και καθοριστικό βήμα είναι η ανάδειξη του πολιτικού υποκειμένου, που θα αναλάβει την οργάνωση αυτής της κρίσιμης μάζας των πολιτών, μαζί και πλάι τους, έτσι ώστε συντεταγμένα και με σχέδιο να κινηθεί παρασύροντας και ευρύτερα στρώματα σε μια με αυξανόμενη ορμή κίνηση για την αλλαγή.

Από την αρχή της υποταγής της χώρας στο καθεστώς της δουλοπαροικίας χρέους και των μνημονίων, πολλές προσπάθειες και συλλογικότητες αναπτύχθηκαν φιλοδοξώντας να παίξουν αυτό τον ρόλο. Για λόγους που εκφεύγουν του παρόντος, καμία σχεδόν από τις προσπάθειες αυτές δεν μπόρεσε να λειτουργήσει καταλυτικά μέσα στο κοινωνικό σώμα.

Άλλες διαλύθηκαν, άλλες εγκλωβίστηκαν σε ακτιβισμούς μικρής ή και αμφισβητούμενης αποτελεσματικότητας, άλλες έμειναν απλά σφραγίδες και άλλες όπως οι «ΑΝ.ΕΛ.» τράβηξαν το δρόμο του Κοινοβουλίου, αλλά εγκλωβισμένοι μέσα σ’ αυτό μετατρέπονται κι αυτοί σταδιακά μέρος και δεκανίκι του συστήματος, ανεξάρτητα της αντιμνημονιακής ρητορικής του αρχηγού τους. Οι διασπάσεις και ο εκφυλισμός είναι μη αντιμετωπίσιμο φαινόμενο, με συνέπεια τη σταδιακή αποσύνθεση της απογοητευμένης τους εκλογικής βάσης, αφού απεδείχθη, ότι μόνο ως εκλογικό μόρφωμα κατόρθωσε προς στιγμή να λειτουργήσει.

Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο (Ε.Πα.Μ.) είναι το μόνο σχήμα, που άντεξε και δείχνει να ανταποκρίνεται στις ανάγκες των καιρών. Και αυτό γιατί υπήρξε ο μοναδικός φορέας, που παρά τον «χαοτικό» τρόπο που δημιουργήθηκε ως γέννημα θρέμμα του κινήματος των πλατειών, παρά και τα «νηπιακά» του «στραβοπατήματα», από την αρχή έθεσε με κρυστάλλινη καθαρότητα συγκεκριμένους στόχους και απευθυνόμενο σε όλους ανεξαιρέτως τους δημοκρατικούς πολίτες, χωρίς αποκλεισμούς και πέρα από ιδεολογικές ή άλλες καταβολές, έδειξε πείθοντας ολοένα και περισσότερους για τον μοναδικό δρόμο διαφυγής από την καταστροφική πορεία που ακολουθεί ο τόπος.

Παρά τους συστημικούς αποκλεισμούς και τις υπονομεύσεις, αλλά και παρά τις μεγάλες οργανωτικές του αδυναμίες, κατάφερε να απλωθεί σε όλη την Ελλάδα, να αποκτήσει σχέσεις με αντίστοιχα κινήματα στο εξωτερικό και οι απόψεις του να είναι πλέον αποδεκτές από ένα μεγάλο κομμάτι του λαού, ανεξάρτητα αν το ακολουθεί κι οργανωτικά. Δεν είναι τυχαίο, ότι η επίσημη προπαγάνδα, χωρίς να αναφέρεται ευθέως, την επιχειρηματολογία του Ε.Πα.Μ. προσπαθεί ανεπιτυχώς να αποδομήσει.

Οι επόμενοι λίγοι μήνες θα είναι καθοριστικοί για τη πορεία του όλου εγχειρήματος. Υπάρχει πλέον γόνιμο έδαφος, η κοινωνία βρίσκεται υπ’ ατμόν, υπάρχει η πολιτική εμπειρία και η πρώτη ικανή μαγιά στελεχών, για να δείξουν το δρόμο. Αρκεί τα μέλη και οι φίλοι του Μετώπου να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να αποδείξουν ότι το Ε.Πα.Μ. πέρα από την ορθότητα των θέσεών του, διαθέτει τις δομές, τα πρόσωπα και το κατάλληλο σχέδιο για την επίτευξη των στόχων του. Και τότε τα πράγματα θα αποδειχθούν πολύ πιο εύκολα απ’ ό,τι ενδεχομένως πολλοί σήμερα θεωρούν…….

Πολλοί επίσης προβληματίζονται και ερωτούν. Πως θα κινηθεί τελικά η όλη ιστορία; Μέσα στα πλαίσια του υπάρχοντος καθεστώτος και με συμμετοχή σε ενδεχόμενες εκλογές, ή έξω και με συνεχή αντιπαράθεση που θα οδηγήσει σε γενικευμένη στάση πληρωμών και ακόλουθα σε Γενική Πολιτική Απεργία που θα ανατρέψει το καθεστώς, όπως το Ε.Πα.Μ. ήδη εδώ και μήνες έχει προτείνει και σχεδιάζει τη πραγμάτωσή της;

Η απάντηση κι εδώ είναι εξαιρετικά απλή. Με κάθε μέσο και τρόπο! Αν το καθεστώς προχωρήσει σε εκλογές, πριν ολοκληρωθεί ο δικός μας σχεδιασμός στη κατεύθυνση της Γενικής Πολιτικής Απεργίας, πράγμα πολύ πιθανό, αφού υπάρχουν πολλοί παράγοντες που επηρεάζουν τις εξελίξεις και τα πράγματα ως ένα βαθμό ακολουθούν τους δικούς τους ρυθμούς, θα εξετάσουμε εκείνη τη στιγμή όλα τα δεδομένα και δεν θα μείνουμε αμέτοχοι. Είτε συμμετάσχουμε απ’ ευθείας στην εκλογική αναμέτρηση, είτε όχι. Σήμερα, είμαστε πιο ώριμοι, πιο έμπειροι, περισσότερο έτοιμοι. Σε κάθε περίπτωση, θα εκμεταλλευτούμε την «ευκαιρία» για τη πιο πλατειά συσπείρωση και τη δημιουργία ενός πραγματικά ισχυρού πόλου, που θα παίξει δυνατά οδηγώντας στην ανατροπή, θέτοντας στη διάθεση του λαού πολύ περισσότερα μέσα και εργαλεία για την επίτευξη του τελικού σκοπού, που δεν είναι άλλος από την Ανατροπή και την αποκατάσταση της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.

ΥΓ. Ο διάλογος για τα καίρια αυτά ζητήματα, τώρα μόλις αρχίζει. Οι προτάσεις για το σχέδιο, θα ξεδιπλωθούν σταδιακά και θα εκτεθούν στη δημόσια κριτική, έτσι ώστε να πεισθεί και ο τελευταίος, ότι πατάμε σε στέρεο έδαφος και γνωρίζουμε πολύ καλά που και πως θα πάμε!

*Ο Όθωνας Κουμαρέλλας είναι Αρχιτέκτονας - Μηχανικός και μέλος της Π.Γ. του Ε.Πα.Μ.