Στουρνάρας ο Πολυμήχανος!

του Στάθη

Τον θείο Πελοπίδα τον χάσαμε κατά το 68ο φορολογικό νομοσχέδιο.

Αν ενθυμούμαι καλώς, το 68ο Φορολογικό νομοσχέδιο υπήρξε μια διόρθωση της υπαναχώρησης του 69ου φορολογικού νομοσχεδίου, εν όψει κάποιων σκέψεων και τροποποιήσεων για το 73ο φορολογικό νομοσχέδιο.

 Όλα αυτά, πάλι αν ενθυμούμαι καλώς, συνέβησαν μια νύχτα της δεκαετίας του 1990, όταν ο κ. Τσουκάτος κυκλοφορούσε αμήχανος μέσα στους βροχερούς Αθηναϊκούς δρόμους, έχοντας ξεχάσει που θα έπρεπε να παραδώσει ένα βαλιτσάκι με λεφτά.

Αυτά τα λεφτά δεν βρέθηκαν ποτέ – έβρεχε πολύ και χάθηκαν τραγουδώντας μέσα...
στη βροχή.

Τότε χάθηκε και ο θείος Πελοπίδας.

Έκτοτε τα θρίλερ με τα φορολογικά νομοσχέδια έχουν αγριέψει, δεν ξέρεις αν θα σε φάει ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης ή αν θα στα φάει μόνος του οΠάγκαλος.

Σήμερα αισίως ετοιμαζόμαστε να αντιμετωπίσουμε το 93ο φορολογικό νομοσχέδιο από το τέλος των Βαλκανικών πολέμων (95ο, σύμφωνα με το παλαιό ημερολόγιο) προκαλώντας το παγκόσμιο ενδιαφέρον μαθηματικών, αστροφυσικών, μέντιουμ και ψυχιάτρων προκείμενου να δοθεί απάντηση στον γρίφο πόσο κάνει ένα συν ένα.

Παντού στον  κόσμο (ακόμα και στην Παταγώνια, όπου ειρήσθω εν παρόδω, είχε επισκεφθεί ο θείος Πελοπίδας – αλλά από ‘κει επέστρεψε), παντού στον κόσμο λοιπόν ένα συν ένα κάνουν δύο, εκτός απ’ την Ελλάδα όπου ένα συν ένα κάνουν μια ακόμα μαλακία.

Οχι ότι είναι κάτι τέτοιο το φορολογικό νομοσχέδιο Στουρνάρα, (διότι είναι κάτι περισσότερο), αλλά το να έχει έσοδα μια οικογένεια 26.000 τον χρόνο και να πληρώνει 45% φόρο αποτελεί από μόνον του ένα πρόβλημα για τη θεωρίατης εξέλιξης των ειδών.

Εκτός κι αν διέφυγε του Δαρβίνου ότι η γραμμή της εξέλιξης δεν είναι πίθηκας – νεάντερνταλ – homo sapiens, αλλά homo sapiens – βλαξ – Στουρνάρας.

Θα μου πείτε, δεν φταίει ο κ. Στουρνάρας, ένας τεχνοκράτης είναι, το παιχνίδι το κάνουν οι τρεις αρχηγοί, Σαμαράς – Βενιζέλος – Κουβέλης, σωστό! αλλά δεν ξέρω ποιος είναι ο νεάντερνταλ, ποιος ο πίθηκας και ποιος ο βλαξ. (Αν και για τον τελευταίο, τον «βλαξ», έχω βάσιμες υποψίες ποιος είναι, κάθε φορά που τρώω μπουγάτσα).

Με την ευκαιρία: οι μπουγάτσες αρέσουν και στους πιτσιρικάδες, πράγμα που επιβαρύνει ακόμα περισσότερο το χρέος της χώρας: οι νέοι καταναλώνουν περισσότερες μπουγάτσες απ’ όσες παράγουν.

Μία λύση στο πρόβλημα θα ήταν το παιδομάζωμα. Κι απορώ πως δεν την έχει σκεφθεί ακόμα ο κ. Στουρνάρας. Αντί να περικόπτεις έξοδα, περικόπτεις παιδιά και καθαρίζεις.

Στην αρχαία Σπάρτη, όποιος δεν έκανε παιδιά τον φορολογούσαν αγρίως. Στην αρχή. Μετά τον έδιωχναν απ’ το συσσίτιο και τον κορόιδευαν στην αγορά. Έπαυε να είναι «όμοιος» με τους άλλους πολίτες, οι οποίοι, αν ήθελαν, είχαν δικαίωμα ακόμα και να δείρουν τον «αδιάφορο» φουκαρά – αδιάφορο για την τύχη της πόλης. Διότι το μεγάλο πρόβλημα της Σπάρτης υπήρξε η λειψανδρία.

Στη σύγχρονη Ελλάδα, ως γνωστόν το δημογραφικό αυτό πρόβλημα το έχουμε λύσει. Και εις ότι αφορά τους κούρους και εις ό,τι αφορά τις κόρες.

Συνεπώς, η φορολόγηση των γονέων αναλόγως των τέκνων (για τα οποία έτσι κι αλλιώς οι μπουγάτσες κομμένες) συνιστά ένα μέτρο που φέρνει το μέλλον της χώρας πιο κοντά στους Γερμανούς (δημογραφικώς). Ή τους Οθωμανούς! Που κατ’ αυτάς, έχουν και μεγάλη τηλεοπτική θεαματικότητα («Η Τρέμη στο Χαρέμι» και «ο Μπάμπης ο Τραπεζοπρεπής» σκίζουν, απ’ ό,τι μου λέει η θεία Φωτούλα).

Συνεπώς και τουτέστιν: μια χαρά πάμε! Αν μάλιστα μας λύσουν και οι επιστήμονες το πρόβλημα πόσο κάνει ένα συν ένα χωρίς να τυφλωθεί ή να βγάλει σπυράκια το σύμπαν, θα πάμε ακόμα καλύτερα...