4 χρόνια μετά

του Γιώργου Σαρρή

4 χρόνια πέρασαν κιόλας από τη δολοφονία του Αλ. Γρηγορόπουλου.

Ένα παιδί 15 χρονών έπεσε τότε από τη σφαίρα του σκληρού μπάτσου, με όλη την κακή σημασία της λέξης, Ε. Κορκονέα κι άναψε φωτιές στην Αθήνα αλλά και σε πολλές άλλες πόλεις.

Δεν ξέρω ποια είναι "όλη η αλήθεια" της υπόθεσης. ΑΝ ήταν προσχεδιασμένο έγκλημα, αν υπήρχε σχέδιο ή άσκηση "εκτροπής" όπως έλεγαν και λένε κάποια ακραία σενάρια, ή αν ήταν μια τυχαία ή "κακιά στιγμή" (που σίγουρα δεν ήταν) όπως λένε κάποια άλλα.  Αυτό που ξέρω είναι ότι ήταν μια στιγμή που το σύστημα έδειχνε το αληθινό του πρόσωπο και το τί πραγματικά είχε και έχει στο βάθος του "μυαλού" του. Θύμα του τότε ήταν ένας 15χρονος μαθητής. Σήμερα  και αύριο μπορεί να ‘ναι πολλοί άλλοι.

Το καμπανάκι που χτύπησε και τότε, κάποιοι το άκουσαν και κάποιοι προσπάθησαν  να κλείσουν αυτιά και μάτια. Κάποιοι το πρόσεξαν και το ερμήνευσαν σωστά. Κάποιοι άλλοι, άκουσαν και...
είδαν αυτά που από πριν ήθελαν να δουν και ν' ακούσουν και πέταξαν τα υπόλοιπα. Εκείνες τις μέρες όμως του Δεκέμβρη του '08 οι δρόμοι γέμισαν μαθητές που για πρώτη φορά έκαναν κάποια θολά βήματα στο δρόμο, ενώ αρκετοί άλλοι ακολούθησαν.

Πολλοί είπαν πως ήταν η αρχή μιας νέας πολιτικοποίησης που μάλλον δεν ήρθε. Η κι αν ήρθε, σε ένα μικρότερο βαθμό από αυτόν που πολλοί έλεγαν και έλπιζαν τότε, δεν μπορούσε να καλύψει το χάσμα που χώριζε  αυτή τη γενιά από προηγούμενες πολιτικοποιημένες γενιές, κι ακόμη πιο πολύ δεν ήταν ανάλογη με την κατάσταση που ζούμε και τις ανάγκες που υπάρχουν. Αυτή είναι μια πορεία και μια εξέλιξη που συνεχίζεται με το δικό της τρόπο. Οι μαθητές και η νεολαία, με πολύ αργό ακόμη ρυθμό μπαίνουν σιγά σιγά στο συνειδητό αγώνα.

"..Είναι ο παράδεισος μακριά ό,τι κι αν λες,

γι αυτούς που από μακριά κοιτάζουν"

Πέρασαν λοιπόν 4 χρόνια από τη δολοφονία του 15χρονου μαθητή κι από τότε είδαμε και μάθαμε πολλά.

Πιο πολύ απ' όλα μάθαμε πως το αυθόρμητο, όσο σπουδαίο κι υπέροχο κι αν είναι, από μόνο του δε φτάνει. Χωρίς οργάνωση, χωρίς συγκεκριμένο στόχο, χωρίς πρωτοπορία, ο θυμός και το ξέσπασμα, όσο δυνατά κι αν είναι, είναι από πριν καταδικασμένα να εκτονωθούν, να σπάσουν σαν κύμα και να χαθούν.

Ο Α. Γρηγορόπουλος λοιπόν, έστω χωρίς να καταλάβει ποτέ γιατί και πως, πέφτοντας χτυπημένος από τη σφαίρα του Κορκονέα (που φυσικά δεν είναι ο μόνος αγριόμαγκας μπάτσος αλλά εκπροσωπεί και πάρα πολλούς άλλους που εκπαιδεύονται με τον ίδιο τρόπο), έδωσε αφορμές για πολλές σκέψεις. Η κρίση που φούντωσε την επόμενη χρονιά, για να γίνει πυρκαγιά στη συνέχεια που δε δείχνει να σβήνει, δίνει ακόμη περισσότερες. Το άδικα σύντομο ταξίδι του 15χρονου, απλώνεται και αγκαλιάζεται με το μεγάλο ταξίδι που συνεχίζεται όλο και πιο μπερδεμένο.

Οι δρόμοι εξακολουθούν να βάζουν ερωτήματα και να περιμένουν απαντήσεις. Διψασμένα αυτιά περιμένουν με αγωνία ν' ακούσουν.

Κάνοντας χθες βράδυ μια βόλτα στο κέντρο ένοιωθες πως ζούσες  και πάλι σε άλλες εποχές. Κάθε λίγα λεπτά σε όλους τους σταθμούς του μετρό έλεγαν πως "μετά από απόφαση της Αστυνομίας, από τις 10 το πρωί οι σταθμοί ...κλπ, θα είναι κλειστοί...". Το έλεγαν σαν να έλεγαν το πιο φυσιολογικό πράγμα του κόσμου και με τον ίδιο τρόπο το άκουγαν οι περαστικοί.

Για τη δική μας ασφάλεια... Που μάλλον απειλείται από τις σημερινές συγκεντρώσεις.

Όταν γύρισα σπίτι άκουσα την ανακοίνωση της ΝΔ για τους κουκουλοφόρους του Σύριζα που θα κάψουν δήθεν την Αθήνα και σήμερα!  Λες και δεν ξέρουν... Αισχρή και χυδαία όπως όλες τελευταία. Γεμάτη μίσος, φόβο, σχεδιασμό κι αδιαφορία για το που μπορεί να οδηγήσουν τέτοιες επίσημες συμπεριφορές. Η ΝΔ, η γνωστή μας από παλιά αντιδραστική δεξιά, μαγειρεύει, ανακατεύει τον απαίσιο χυλό του φασισμού κι η Χ.Α. αναλαμβάνει το σερβίρισμα.

Μια απάντηση μόνο υπάρχει σε όλα αυτά. Η οργάνωση του λαού και της νεολαίας και η συγκεκριμένη και καθαρή στόχευση στην ανατροπή αυτού του κόσμου. Το μέλλον, το αύριο των παιδιών μας δε γίνεται να είναι ο καπιταλισμός.