Σαν Έτοιμοι από Καιρό

του Απ. Αποστολόπουλου

Το μεγάλο και άλυτο, ως τώρα, πρόβλημα των κυβερνώντων, τα τρία τελευταία χρόνια, είναι ότι αυτοί που –ακόμα- τους ψηφίζουν δεν τους υποστηρίζουν. Είναι αντίθετοι με τα μέτρα. Με αποτέλεσμα οι οπαδοί να εξαφανίζονται και οι ψηφοφόροι να λιγοστεύουν σε κάθε εκλογική αναμέτρηση-και στις δημοσκοπήσεις. Η Αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ, έχει αντίστροφο πρόβλημα. Οι ψηφοφόροι του αυξήθηκαν, θεαματικά, αλλά το κέρδος του σε οπαδούς δεν είναι αντίστοιχο. Ένας λόγος, όχι ο πιο ασήμαντος, είναι ότι οι προτάσεις του για το «δέον γενέσθαι» δεν είναι σαφείς, όχι πάντα τουλάχιστον. Συχνά, μάλιστα, το έλλειμμα βγάζει μάτι. Αυτό, είτε το πει είτε δεν το πει ο (κάθε) Λαφαζάνης, δεν κρύβεται. Δεν είμαι ο μόνος (κάθε άλλο) που διαπιστώνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί ελπίδα, αποτελεί τη μόνη, αναγκαστική, λύση αλλά δεν συγκεντρώνει, όχι ακόμα, την εμπιστοσύνη του κόσμου. Φαίνεται και στις δημοσκοπήσεις και στις κουβέντες των «απλών ανθρώπων» στις ταβέρνες και στις καφετέριες. Ίσως κάποιοι αποθαρρύνονται όταν ακούνε από επίσημα χείλη αυτό που οι ίδιοι, ιδιωτικώς, υποψιάζονται. Όταν, όμως, ο κόσμος το ‘χει τούμπανο είναι ανώφελο εσύ να το ‘χεις...
κρυφό καμάρι. Να νομίζεις δηλαδή ότι ο κόσμος ούτε βλέπει ούτε ακούει ούτε καταλαβαίνει και περιμένει από τον κάθε Λαφαζάνη να του πει αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι έτοιμος, αν η καταστροφή της Σμύρνης ήταν «συνωστισμός», αν η νίκη κατά του φασισμού το 40 ήταν έπος-τα δυο τελευταία, έχω την εντύπωση ότι, παρά τα φαινόμενα, παίζουν στην ίδια ομάδα αλλά ουδείς ευαίσθητος διαιτητής μίλησε για αυτογκόλ, στην τελευταία περίπτωση.

Το πρόβλημα είναι κατά πολύ βαθύτερο από ότι το είπε, έτσι όπως το είπε, ημιτελώς φραστικά, ο Λαφαζάνης. Η Αριστερά, ηττημένη και χρόνια στη γωνία, δεν είναι εύκολο να αντιληφθεί από τη μια μέρα στην άλλη, ότι ίσως γίνει, αύριο κιόλας, κυβέρνηση. Και ότι η διακυβέρνηση μιας χώρας δεν είναι παράθεση ονείρων και ιδεών αλλά εντελώς πρακτική, ψυχρή, υπόθεση που αφορά όλους, δεξιούς, κεντρώους, πρώην ΠΑΣΟΚ, ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής (κυριολεκτικά χθες, ψήφιζαν κάτι άλλο, δεν έγιναν φασίστες σε λίγα 24ωρα) και, εννοείται, αριστερούς, της πάσης φύσεως Αριστεράς, αντιμαχόμενης αενάως. Και ότι απέναντι είναι το Βερολίνο, η Ουάσιγκτον, οι Βρυξέλλες (ο ιμπεριαλισμός, που λέγαμε) αλλά και η Μόσχα ή το Πεκίνο, όλοι αυτοί με τα διαφορετικά συμφέροντα, αλλά, όλοι με το στόμα ανοιχτό, περιμένοντας να τους ταΐσεις, με χρυσό, πετρέλαιο, όταν το βρεις, και ότι άλλο. Και ο κόσμος αποκάτω να περιμένει τη σύνταξή του. Την υποτίμησε, την τελευταία φορά, τη σύνταξη ο ΣΥΡΙΖΑ και το πλήρωσε. Τώρα το πληρώνει ο κόσμος. Μένει να το πληρώσουν κι αυτοί, ξέρετε ποιοι. Αλλά γι’ αυτό, χρειάζεται ετοιμότητα.