Η απειλή διάλυσης και ο... Μεσσίας

του Σταύρου Χριστακόπουλου

Η τρέχουσα κρίση που απειλεί την κυβέρνηση εκτείνεται πέραν αυτής. Είναι ταυτοχρόνως κρίση συνοχής και ίσως ύπαρξης, πρωτίστως για το ΠΑΣΟΚ και δευτερευόντως για τη ΔΗΜΑΡ.

Τα δομικά πολιτικά χαρακτηριστικά των δύο αυτών κομμάτων και εταίρων της Ν.Δ. στην τρικομματική συγκυβέρνηση περνούν τη δυσκολότερη δοκιμασία. Και το εκλογικό κοινό τους ήδη λαμβάνει αρνητική θέση ή, απλώς, διασκορπίζεται. Αδιάψευστος μάρτυς η δημοσκόπηση «Δείκτες» της Pulse RC που δημοσιεύει σήμερα Το Ποντίκι.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει, σε ηπιότερους τόνους, στη Ν.Δ. Παραδοσιακοί χώροι πολιτικής αναφοράς της, όπως οι ένστολοι εργαζόμενοι και συνταξιούχοι, αποτελούν δυναμικά τμήματα...

αυτών που αντιδρούν στις δραματικές περικοπές. Εδώ και ενάμιση μήνα βρίσκονται στους δρόμους.

Η δοκιμασία της ψήφισης στη Βουλή των πιο επώδυνων μέτρων της εποχής του μνημονίου ίσως δεν αποβεί μοιραία. Σίγουρα όμως δεν θα είναι η τελευταία.

Κατά κανόνα το πολιτικό κόστος δεν ανεβαίνει κατακόρυφα κατά την ψήφιση των οικονομικά θανατηφόρων πακέτων μέτρων, αλλά όταν έρχεται στα καθημαγμένα νοικοκυριά ο επόμενος αβάστακτος λογαριασμός. Ο συγκεκριμένος λογαριασμός λοιπόν θα είναι απίστευτα επώδυνος και θα προκαλέσει ανυπολόγιστο πολιτικό κόστος στους εταίρους της τρικομματικής συγκυβέρνησης.

Ωστόσο και αυτή η κυβέρνηση, όπως οι τρεις προηγούμενες της κρίσης, μοιάζει παγιδευμένη: είναι υποχρεωμένη να συνεχίσει να υπάρχει διότι δεν διαθέτει μια ισχυρή εναλλακτική «συσκευασία».

Η δε μόνη πολιτική προοπτική της είναι η επιμήκυνση του μαρτυρίου του ελληνικού λαού, όπως αποκαλύπτεται από το ύψος των μέτρων – έως τώρα 19 δισ. ευρώ έως το 2016, τα οποία, όπως από την αρχή έχουμε επισημάνει, σύντομα θα φτάσουν ή θα ξεπεράσουν τα 22 δισ.

Θέλει λοιπόν αυτή η κυβέρνηση να συνεχίσει να υπάρχει, παρότι αυτό θα σημάνει την αποσάθρωση των πολιτικών δυνάμεων που την αποτελούν. Απαραίτητη προϋπόθεση όμως για τη διατήρηση της κυβερνητικής συνοχής αυτή την κρίσιμη ώρα είναι να κρατήσουν οι Βενιζέλος και Κουβέλης τον στοιχειώδη έλεγχο των κοινοβουλευτικών τους ομάδων, κάτι που δεν είναι απολύτως βέβαιο.

Ήδη η εσωτερική διάλυση, με την οποία απειλούνται τα δύο αυτά κόμματα προ του κολοσσιαίου πολιτικού κόστους, θέτει ζητήματα επιβίωσης του νυν κυβερνητικού σχήματος. Και οι εναλλακτικές επιλογές, όπως είπαμε, δεν περισσεύουν.

Ακόμη και το ενδεχόμενο π.χ. διάλυσης του ΠΑΣΟΚ και απορρόφησης του μεγαλύτερου μέρους του από τη Ν.Δ. δεν θα είναι τίποτε περισσότερο από μια εκ των άνω κατασκευή χωρίς κανένα πολιτικό υπόβαθρο και καμιά εγγύηση για την αποδοχή της από την κοινωνία. Αντιθέτως θα αποτελέσει τον άγγελο θανάτου της σημερινής κυβερνητικής συμμαχίας.

Η μόνη άλλη ρεαλιστική λύση, αν η επιβίωση της νυν κυβέρνησης κριθεί ή αποδειχθεί αδύνατη, θα ήταν οι... εκλογές, στις οποίες όμως η κοινωνία, κατά πάσα βεβαιότητα, θα καταδικάσει εκκωφαντικά την καταστροφή που της ετοιμάζουν – στο όνομα, ακόμη μια φορά, της δήθεν «σωτηρίας».

Το δε εκλογικό αποτέλεσμα θα μπορούσε να οδηγήσει είτε σε πλήρες πολιτικό - κυβερνητικό αδιέξοδο είτε σε αναγκαστικές αλλά παράδοξες και εξόχως προβληματικές κυβερνητικές συμμαχίες, οι οποίες απλώς θα επιταχύνουν την ολοκληρωτική διάλυση του πολιτικού συστήματος, με τραγικές συνέπειες για την κοινωνία και τη χώρα.

Είναι τόσο εμφανή τα σημάδια αποσύνθεσης του σημερινού μπλοκ εξουσίας, ώστε «Το Βήμα», εδώ και δύο εβδομάδες, με τίτλους, γλώσσα και ύφος που παραπέμπουν σε περιφερόμενους «προφήτες» («Η Κοινωνία Τον Αναζητεί»!), να επιζητεί ένα είδος διακυβέρνησης σχεδόν μεσσιανικό.

Για την ακρίβεια «προφητεύει» την έλευση ενός υπερκομματικού Μεσσία (του Σαμαρά ή, μήπως, κάποιου... Άλλου;), ο οποίος, ελλείψει άλλης πολιτικής σταθεράς, θα αναλάβει «με σύνεση και τόλμη, με όραμα και σθένος» να «ηγηθεί ενός πατριωτικού κινήματος με βάση τη σταθερότερη πολιτική συνισταμένη που εδρεύει στο Κέντρο».

Κοινώς υποδεικνύει εμμέσως πλην σαφώς τη συστράτευση – γιατί όχι και τη... συγχώνευση; – των Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ υπό μια κοινή ομπρέλα.

Προφανώς καμιά από τις εμφανιζόμενες ως πιθανές ή ζητούμενες «λύσεις» δεν έχει προοπτική επιβίωσης υπό το καθεστώς του προτεκτοράτου χρέους που βιώνει σήμερα η Ελλάδα.

Απλώς ένα παρηκμασμένο και χρεοκοπημένο σύστημα εξουσίας (πολιτικό, επιχειρηματικό, μιντιακό και πνευματικό) εκδηλώνει τους επιθανάτιους σπασμούς. Χωρίς μάλιστα να είναι ακόμη σαφές τι θα το διαδεχθεί, με ποιους όρους, ποια οράματα και στόχους, παρότι το προβάδισμα ανήκει σαφώς στον ΣΥΡΙΖΑ.

Το βέβαιο πάντως είναι ότι καμιά από τις πιθανές επιλογές του θνήσκοντος συστήματος δεν είναι βιώσιμη – και κυρίως δεν δείχνει επωφελής για τη χώρα και τον ελληνικό λαό.

Ακόμη χειρότερα, το τέλος του υπάρχει τεράστιος κίνδυνος να συνοδευτεί από πολιτικές τερατογενέσεις. Των οποίων μια πρόγευση ήδη έχουμε λάβει με την εκλογική και δημοσκοπική άνοδο των νεοναζί...

από το «ΠΟΝΤΙΚΙ»