Γελάτε γιατί χανόμαστε….

του Στάθη

Κατά μίαν έννοιαν (πολύ σοβαρή) το έθνος και ο λαός χρωστούν χάρη στον σύντροφο Πέτρο, διότι σε χαλεπούς καιρούς έσκασε το πανελλήνιο στα γέλια επί τριήμερον.

Το γέλιο, αντιθέτως προς το Μνημόνιο, επιμηκύνει τον βίον και καθιστά ιλαρόν το τοπίο (γνωστόν και ως πολιτικό περιβάλλον – συνήθως ανυπόφορο). Συνεπώς το κατόρθωμα

του φίλου μου του Πέτρου, να γελάει το μισό πανελλήνιον και η μισή Αθήνα, ενώ ταυτοχρόνως λύθηκε στα γέλια το άλλο μισό πανελλήνιον και η υπόλοιπη μισή Αθήνα, είναι κατόρθωμα όχι ολυμπιακών αλλά Ολύμπιων διαστάσεων,

και ως τέτοιο υμνείται από σύμπαν το έθνος κι όχι το μισό, πλην Χρυσής Αυγής...
(η οποία ανήκει σε ένα έθνος ανώτερο. Τους Αρίους με τ’ όνομα! Αυτούς που καίνε Εβραίους, κυνηγάνε και μαχαιρώνουν μετανάστες, βαράνε γυναίκες και μπροστά στη Μέρκελ παράγουν πατάτες). Ομως, για

να επανέλθουμε στα ιλαρά, αυτή η εθνική ενότης στη βάση του γέλιου (ενότης που παρ’ ημίν επιτυγχάνεται συνήθως στη βάση του γελοίου) αποκαλύπτει μια νέα πολιτική πλατφόρμα, την οποίαν αν δεν εξετάσουμε, μάλλον θα έχουμε προσφέρει κακές υπηρεσίες στη δύστηνον πατρίδα εν μέσω δασύτριχων καιρών.

Πρόκειται για την έννοια του μισού, εν διαλεκτική πάντα σχέσει προς το ολόκληρο και τις ολοκληρωτικές του διαθέσεις. Πιστεύω ότι ο φίλος Πέτρος προτείνει το μισό ως μορφή αντίστασης στο ολόκληρο. Για παράδειγμα: έως τώρα η τριμερής κυβέρνηση Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ έχει πηδήξει ολόκληρο το έθνος – πλην λαμόγιων, φοροφυγάδων, διαπλεκομένων και γενίτσαρων, μιας

αριθμητικώς αισχρής μειοψηφίας δηλαδή, που δεν φθάνει στο μισό του έθνους, άντε να φθάνει στο 2%! Επ’ αυτού λοιπόν η πρόταση Πέτρου είναι αριστερή κι αν όχι επαναστατική τουλάχιστον ρεφορμιστική. Αντί

δηλαδή να πηδάει όλη η ΔΗΜΑΡ όλη την πατρίδα να πηδάει τη μισή. Βεβαίως, και αυτή η πρόταση, όπως όλες οι ρεφορμιστικές προτάσεις, έχει κάποιες δομικές αδυναμίες, το υπόλοιπο μισό της πατρίδος (που θα την έχει γλιτώσει απ’ τη ΔΗΜΑΡ, θα την έχει πατήσει απ’ τον κ. Βενιζέλο).

Εδώ τα πράγματα ζορίζουν κι αποδεικνύεται για μιαν εισέτι φορά ότι οι μισές προτάσεις είναι μισές δουλειές. Αντε να παραδεχθεί ο Βενιζέλος ότι τακτοποίησε τη μισή Ελλάδα κι όχι ολόκληρη!

Για αυτό σας λέω, συντρόφισσες και σύντροφοι, η πολιτική είναι πιο περίπλοκο πράγμα απ’ τις μοναχικές προσπάθειες οποιουδήποτε Πέτρου εξ ημών να την αντιμετωπίσει.

Μπορεί, ας πούμε, ένα κόμμα, το αγαπημένο μου, η ΔΗΜΑΡ, να πηδάει συστηματικώς κι έως τελικής πτώσεως τους εργάτες, τους ανέργους, τα παιδάκια που πεινάνε, τις οικογένειες που δυσπραγούν, αλλά ουδείς θα κατηγορήσει τον κυρ Φώτη για σεξισμό. (Η αλήθεια είναι ότι ο άνθρωπος έχει ξεπατώσει την Ελλάδα με ευπρέπεια). Μπορεί ο κ. Σαμαράς να έχει ξεσκίσει τη λογική και τη συνέπεια, μπορεί να τη βγάζει διάγων βίον ηδύ και τρυφηλόν στα πορνοστάσια της υποκρισίας και τα χαμαιτυπεία της υποτέλειας, αλλά ουδείς θα τον κατηγορήσει για σεξισμό, ούτε τα γέλια θα βάλει μαζί του, ούτε, πολύ περισσότερο τα κλάματα.

Μπορεί ο πολύς Μπενύτο Μπενίτο να πήδηξε απ’ όπου πέρασε τα ιερά και τα όσια, μπορεί να έδωκε ότι πολυτιμότερο είχε στη διαπλοκή – αλλά δεν τα έδωσε στη μισή, για να γελάει μαζί του η άλλη μισή. Τα έδωσε όλα σε όλους για να τον υμνεί η διαπλοκή ολόκληρη. Παστρικές δουλειές!

Που πας λοιπόν καημένε μου Πέτρο με την αμετροέπεια της πρώην αθωότητας και τον τσαμπουκά της άμυνάς σου;

Που πας, βρε Πέτρο μου ξυπόλυτος μέσα στους κωλοπετσωμένους