Άμπου- Γκράιμπ αλά ελληνικά: Xτίζοντας τον αυταρχισμό με βήμα γοργό.

του Θ. Τζήμα

Οι καταγγελίες για τα βασανιστήρια στη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αθηνών είναι σοκαριστικές για πολλούς λόγους.

Πρώτον εξαιτίας αυτών καθαυτών των βασανιστηρίων, που προφανέστατα αποσκο-πούσαν στο να σπάσουν το ηθικό και να τσαλαπατήσουν την προσωπικότητα των βασανισθέντων. Είναι σημαντικό να διατηρήσουμε ως κοινωνία τον αποτροπιασμό μας και κυρίως την αντίδρασή μας απέναντι σε τέτοια γεγονότα. Να μη μιθριδατίσουμε.

Δεύτερον, διότι το είδος των καταγγελθέντων βασανιστηρίων δείχνει ξεκάθαρα ότι υπάρχει μεταφορά τεχνογνωσίας από ξένους πράκτορες και υπηρεσίες, που εφαρμόζουν εδώ και χρόνια αυτές τις μεθόδους, σε Έλληνες ομολόγους τους. Τα βασανιστήρια που δοκιμάστηκαν στο Άμπου Γκράιμπ και σε πλήθος ακόμα μυστικών φυλακών κατά τον “πόλεμο εναντίον της τρομοκρατίας” μεταφέρονται προς χρήση σε σειρά χωρών και μεταξύ αυτών στην Ελλάδα, όπως ακριβώς γινόταν και κατά τις δεκαετίες του ψυχρού πολέμου. Έλληνες αστυνομικοί, πράκτορες- και δεν ξέρουμε ποιοι άλλοι- διδάσκονται αυτές τις τεχνικές για να τις εφαρμόσουν εναντίον του πληθυσμού.

Τρίτον, επειδή ο βασανισμός έλαβε χώρα στη ΓΑΔΑ, δηλαδή σε μια κεντρικότατη υπηρεσία της...

Ελληνικής Αστυνομίας. Δεν πρόκειται για κάποιο περιφερειακό αστυνομικό τμήμα, όπου η ευθύνη θα μπορούσε να φορτωθεί για παράδειγμα σε ένα διεφθαρμένο αξιωματικό υπηρεσίας. Το γεγονός ότι καταγγέλλονται βασανισμοί τέτοιου είδους στην αστυνομική διεύθυνση Αθηνών δείχνει ότι οι νοσηροί, χουντικοί θύλακες έχουν διεισδύσει σε όλα τα κλιμάκια της ελληνικής αστυνομίας.

Τέταρτον, όλα τα παραπάνω, σε συνδυασμό με τον αριθμό όσων φέρονται να βασανίστηκαν, να βασάνισαν και βεβαίως σε συνδυασμό με τις αναφορές των αστυνομικών στη Χρυσή Αυγή καταδεικνύουν ότι οι παραπάνω θύλακες διατηρούν εδραία τη θέση τους στην αστυνομία. Νιώθουν δε τέτοια ασφάλεια ώστε να βιντεοσκοπούν τη δράση τους, να βασανίζουν 20 έως 40 ανθρώπους, μπροστά στα μάτια αγνώστου αριθμού συναδέλφων τους και κάτω από τη μύτη ανωτάτων αξιωματικών– ή μήπως δίπλα τους;

Πέμπτος λόγος είναι η στάση της ηγεσίας της ελληνικής αστυνομίας. Πριν καν προλάβει να διενεργήσει έστω μια από τις τυπικές ΕΔΕ που χρησιμοποιούσε σα φύλλο συκής έσπευσε να μας ενημερώσει ότι η ελληνική αστυνομία δεν ασκεί βία. Και μόνο από αυτό μπορούμε να υποθέσουμε πολλά για την αλήθεια των ισχυρισμών της αστυνομίας. Με αυτόν τον τρόπο ευθέως καλύπτει τις καταγγελλόμενες συμπεριφορές η ίδια η ελληνική αστυνομία ως θεσμός και βεβαίως το αρμόδιο υπουργείο.

Ο έκτος λόγος είναι η στάση των εγχωρίων ΜΜΕ. Παλαιότερα έδειχναν ένα έστω προσχηματικό ενδιαφέρον. Τώρα πια ανερυθρίαστα θάβουν το θέμα, στο πλαίσιο της ραδιοτηλεοπτικής χούντας που εγκαθιστούν. Τι κι αν κινείται ήδη στον ευρωπαϊκό τύπο; Τι κι αν διασύρεται η χώρα διεθνώς; Για τα εγχώρια καθεστωτικά ΜΜΕ το θέμα δεν υπάρχει. Στα βασανιστήρια και στον εκφασισμό είναι συμμέτοχοι και αυτοί που επιλέγουν συνειδητά να θάψουν οτιδήποτε αποδεικνύει την πορεία προς την αυταρχικοποίηση, υπό τη διεύθυνση του παρασιτισμού.

Πρέπει όμως να σκεφτούμε καλά και κάτι ακόμα εξαιρετικής σημασίας: ο αυταρχισμός, είτε εκδηλώνεται ως αυταρχικοποίηση σε ένα ημί-δημοκρατικό καθεστώς, είτε ως ανοιχτή εκτροπή μπορεί μεν να εκδηλώνεται αιφνιδιαστικά ή σχεδόν αιφνιδιαστικά αλλά χτίζεται σταδιακά.

Ένας δε από τους βασικούς πυλώνες τέτοιων εξελίξεων είναι πάντα η δόμηση εντός του κρατικού μηχανισμού και μάλιστα του σκληρού πυρήνα- στρατού, αστυνομίας, δικαστικού σώματος, ανώτερης και ανωτάτης γραφειοκρατίας- στεγανών από πραιτωριανούς, που δρουν άλλοτε στα όρια της νομιμότητας και άλλοτε πλήρως πέρα από αυτήν.

Που “νομιμοποιούν” τη δική τους αυθαιρεσία ως καθεστωτικά επιβελημένη συμπεριφορά, δαιμονοποιούν όποιον ορίζουν ως αντίπαλό τους και άρα του στερούν κάθε του δικαίωμα. Που μέσα στο χώρο όπου δρουν απλώνουν ομπρέλα προστασίας για τους δικούς τους και εξοστρακίζουν ή αποδυναμώνουν τους υπολοίπους, ούτως ώστε να αποκτήσουν μεγαλύτερη επιρροή διά της υπηρεσιακής- και όχι μόνο- ισχύος του. Που διαπλέκονται με κάθε άλλο μηχανισμό εξουσίας, κρατικό, παρακρατικό ή ιδιωτικό θέτοντας μια δική τους ατζέντα. Που μέχρι ενός σημείου κάνουν τη βρώμικη δουλειά των ανωτέρων τους αλλά και που σταδιακά αυτονομούνται εις βάρος της υπηρεσιακής ιεραρχίας και της κυβερνητικής εξουσίας, ακόμα και εκείνης που τους θώπευε και τους ανεχόταν.

Τέτοια στεγανά υπήρχαν και παλαιότερα. Θα είναι όμως τελείως λάθος να υποτιμήσουμε την ποιοτική αλλαγή που συντελέσθηκε εσχάτως: τα στεγανά αυτά μέσα στην κρίση έχουν αποκτήσει πολιτική έκφραση διά της ναζιστικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής, έχουν ενδυναμωθεί, δρουν απροκάλυπτα και έχουν ξεκάθαρο φιλοχουντικό προσανατολισμό. Τάγματα εφόδου μαχαιρώνουν στους δρόμους, καλλιτεχνικές παραστάσεις διακόπτονται από ακροδεξιούς κύκλους, πολίτες εκφοβίζονται, ενώ η κοινωνική κρίση ολοένα βαθαίνει. Τα χουντικά στεγανά περιμένουν μια ευκαιρία για να δράσουν. Δε σημαίνει αυτό ότι θα πετύχουν. Όμως είναι εδώ, σε έναν επικίνδυνα ισχυροποιημένο βαθμό.

Οι καταγγελίες για τα όσα συνέβησαν στη ΓΑΔΑ λοιπόν πρέπει να ξεσηκώσουν την αντίδρασή μας όχι μόνο γιατί αυτή πρέπει να είναι η απάντησή μας σε κάθε βασανισμό. Αλλά και επιπλέον γιατί μας δείχνει ότι τα χουντικά στεγανά, κρατικά και παρακρατικά είναι πολύ ισχυρά για να υποτιμηθούν.

Ας μην ξεχνούμε ότι και πριν τη χούντα ο Γεώργιος Παπαδόπουλος είχε “προειδοποιήσει” με το σαμποτάζ του Έβρου. Τότε υποτιμήθηκε η σημασία του γεγονότος, με αποτέλεσμα οι συνωμότες να συνεχίσουν το έργο τους ανενόχλητοι. Αντίστοιχα και πριν από άλλες εκτροπές είχαν υπάρξει γεγονότα που όφειλαν να θέσουν σε εγρήγορση τους δημοκράτες και την αριστερά. Η υπόθεση της ΓΑΔΑ δεν είναι λοιπόν άλλη μια υπόθεση βασανισμού. Είναι μια απρόσμενη, πρόσκληση αφύπνισης. Να αντιδράσουμε τώρα, πριν να είναι πολύ αργά.

από το tvxs.gr