Παρηγοριά στον άρρωστο

του Σταύρου Χριστακόπουλου

«Για την Ισπανία και την Ελλάδα συμφωνήσαμε ότι οι αποφάσεις θα πρέπει να ληφθούν μέσα στις επόμενες εβδομάδες» δήλωσε χθες ο Φρανσουά Ολάντ ύστερα από συνάντησή του στο Παρίσι με τον Φινλανδό πρωθυπουργό Γιούρκι Κατάινεν. Προφανώς η ατάκα αυτή του προέδρου της Γαλλίας από μόνη της δεν σημαίνει και πολλά. Αποτελεί εξ άλλου μια χρονική αναφορά χωρίς ιδιαίτερο προσδιορισμό. Μιλάει ωστόσο για «αποφάσεις» και πακετάρει την Ελλάδα με την Ισπανία. Αυτό αποτελεί ένα είδος πίεσης προς τη Γερμανία.

Δεν έχουμε έως τώρα δείγματα σαφούς αποτελέσματος στις όποιες απόπειρες πίεσης των Γάλλων προς τους Γερμανούς και συνεπώς δικαιούμαστε να αμφιβάλλουμε και τώρα. Άλλωστε είναι ασαφές ακόμη και ποια θα μπορούσε να είναι η κατεύθυνση μιας απόφασης στο σκεπτικό των Γάλλων ή των Φινλανδών. Τότε γιατί ασχολούμαστε με αυτή τη δήλωση; Για πολλούς λόγους.

● Κατ’ αρχάς έρχεται ύστερα από μια πρώτη ψυχρολουσία, την οποία έχει ήδη υποστεί ο Ολάντ ύστερα από τα θηριώδη μέτρα που καλείται να φορτώσει στους Γάλλους, την πτώση της δημοτικότητάς του, αλλά και το ότι ξυπνάει ο ιδιαίτερα μαχητικός γαλλικός συνδικαλισμός.

● Έρχεται ως κοινή δήλωση με τον πρωθυπουργό μιας χώρας κατ’ εξοχήν σκληροπυρηνικής, η οποία αποτελεί άμεσο σύμμαχο της Γερμανίας στην ευρωζώνη, αλλά στο εσωτερικό της έχει...
αρχίσει να αναπτύσσεται μεγάλη συζήτηση για την ευρωπαϊκή της πορεία, η οποία φτάνει ενίοτε ακόμη και στο μέλλον της συμμετοχής της στο ευρώ.

● Αποτελεί ένα είδος απάντησης στην προφανή διάθεση της Γερμανίας να καθυστερήσει, όσο είναι δυνατόν, την όποια απόφαση για την Ελλάδα, ενώ παράλληλα έχει θέσει προσκόμματα στην παρέμβαση που συνεχώς ζητά η Ισπανία.

● Δείχνει μια διάθεση παρέμβασης στον απίστευτο καυγά μεταξύ των μερών της τρόικας για το «δέον γενέσθαι» με το ελληνικό ζήτημα, το οποίο έχει καταλήξει σε ένα μεγαλοπρεπές και αρκούντως καταστροφικό αδιέξοδο. Δεν είναι τυχαίο ότι όλο και περισσότεροι αναλυτές και πολιτικοί προειδοποιούν πως η συνέχιση της αιματηρής λιτότητας θα φέρει την τύχη πολλών ακόμη χωρών στα θλιβερά επίπεδα που σήμερα κατέχει η Ελλάδα.

● Τέλος, ενδιαφέρον είναι ότι η δήλωση αυτή έρχεται ύστερα από τις κυβερνητικές διαρροές στην Αθήνα ότι πλέον η τρόικα εσωτερικού πάει σε πολιτική διαπραγμάτευση με τους προϊσταμένους της τρόικας εξωτερικού.

Εδώ τα πράγματα είναι κάπως περίπλοκα, αφού η υποτιθέμενη διαπραγμάτευση δεν έχει σαφές αντικείμενο ούτε έχει προετοιμαστεί με βάση κάποια πολύ συγκεκριμένη ατζέντα.

Προς το παρόν η κυβέρνηση Σαμαρά μπορεί να ελπίζει – ίσως και βάσιμα – ότι θα λάβει ως μπόνους απλώς την έναρξη της διαπραγμάτευσης μαζί με μερικές ακόμη δηλώσεις συμπάθειας και προοπτικής ελάφρυνσης των βαρών για τον ελληνικό λαό, ώστε να μπορεί να λέει στο εσωτερικό ότι είναι συνεπής, σε έναν βαθμό, με ό,τι είχε εξαγγείλει ως διαπραγμάτευση.

Συνεπώς αυτό που ζητάει η κυβέρνηση είναι η αγορά πολιτικού χρόνου. Από την πλευρά των Ευρωπαίων η επιδίωξη είναι παρόμοια, δεδομένου ότι υπάρχει στον ορίζοντα η ένταξη της Ισπανίας στην «ομπρέλα» της τρόικας και μάλιστα σε συνθήκες οικονομικής καθίζησης, πολιτικής κρίσης και κοινωνικής έκρηξης.

Πέραν τούτου, κάποιο αμεσότερο «δώρο» δεν υπάρχει στον ορίζοντα. Αντιθέτως, ακόμη και αν η τρόικα κάνει ένα βήμα πίσω ως προς τα μέτρα που απορρίπτει, σε ελάχιστο χρόνο θα απαιτηθούν νέα, εξ ίσου σκληρά με αυτά που ζητούνται σήμερα. Η αγορά χρόνου – όπως και η διαφόρων τύπων ζητούμενη «επιμήκυνση» – μπορεί να προσφέρει πολιτικά προσχήματα, αλλά δεν αναστρέφει την πορεία καταστροφής.

Έτσι μπορεί η συγκυβέρνηση να αναζητεί πολιτικές ανάσες, ίσως δε και να της προσφερθούν, με μέτρο πάντα, σχετικά σύντομα, αλλά θα εκκρεμεί το περιεχόμενο της επόμενης «λύσης». Εν τω μεταξύ η κοινωνία θα συνεχίσει να ζει τον αργό θάνατό της...

από το "ΠΟΝΤΙΚΙ"