Περί σφαλιάρας

της Λώρης Κέζα

Η σφαλιάρα είναι γνώρισμα του χρυσαυγίτη. Μέσα από τα αληθινά γεγονότα (το τηλεοπτικό χαστούκι στη Λιάνα Κανέλλη), μέσα από την έντονη συζήτηση για το εν λόγω χαστούκι (στα έντυπα, στα κανάλια, στο twitter, το facebook), μέσα από τη διακωμώδηση (χθες, στην εκπομπή του Σκάι από τους συντελεστές της εκπομπής «Συντέλεια»). Το «αστείο» της σφαλιάρας λειαίνει το έδαφος για την αποδοχή της. Το γέλιο, αν πετύχαινε η φάρσα που στήθηκε σε βάρος της βουλευτίνας του Κομμουνιστικού Κόμματος, θα έκανε ακόμη πιο οικείες τις βίαιες πρακτικές. Υπάρχει όμως και άλλη παράμετρος πέρα από το γέλιο και τη νομιμοποίηση που φέρνει το γέλιο.

Ας υποθέσουμε ότι ένας νέος νιώθει έλξη για τη Χρυσή Αυγή και θέλει να ενταχθεί σε αυτό το μελανό σύστημα. Πώς θα επιδείξει τη νέα του ταυτότητα; Με τα δηλωτικά που διατίθενται και είναι αναγνωρίσιμα. Θα ντυθεί στα μαύρα, θα κουρευτεί με την ψιλή και θα αρχίσει να δίνει σφαλιάρες. Θα κάνει όχι μόνο αυτά που είχε κατά νου αλλά και όσα περιμένει η κοινωνία από αυτόν Κάπως έτσι λειτουργούν...
τα στερεότυπα για όλες τις ομάδες που βρίσκονται στο περιθώριο και προς το παρόν το ακροδεξιό κόμμα βρίσκεται στο περιθώριο: τα μέλη όσο και να καμώνονται τους περήφανους, ξέρουν πολύ καλά ότι η πλειονότητα τους απαξιώνει και τους αποστρέφεται. Είναι περιθωριακοί.

Οσο καλλιεργείται η εικόνα του χρυσαυγίτη που χτυπά ξένους και γυναίκες ώριμης ηλικίας, όσο αναπαράγεται η εικόνα του χρυσαυγίτη που αντικαθιστά τον λόγο από τη χειροδικία, τόσο θα αυξάνονται τα μέλη που θα νιώθουν την υποχρέωση να επιβεβαιώσουν όσα περιμένει ο περίγυρος. Αλλιώς αυτός ο νέος στον οποίο αναφερθήκαμε, που νιώθει παρίας λόγω της ανεργίας και της ανέχειας, θα νιώθει έξω και από την ομάδα που του δίνει διέξοδο και ταυτότητα. Εφόσον η σφαλιάρα είναι αποδεικτικό ιδεολογίας όσο ένα μαύρο μακό στολισμένο με μαιάνδρους, θα νιώσει όχι την ανάγκη αλλά την υποχρέωση να ανταποκριθεί σε συγκεκριμένο μοντέλο συμπεριφοράς.

Πόσο δύσκολο είναι να περιοριστεί η διάδοση του στερεότυπου; Πολύ δύσκολο, όσο δύσκολο είναι να αντισταθεί ένας δημοσιογράφος στις προκλήσεις της επικαιρότητας – καλή ώρα…

από το "ΒΗΜΑ"