Η πιο Μεγάλη Ώρα είναι Τώρα!

του Παύλου Μαλαχτάρη (Σημείωση Σεισάχθειας στο τέλος του κειμένου)

Ο πολιτικός χρόνος στις μέρες μας τρέχει τόσο γρήγορα και συμπυκνώνει τόσες εξελίξεις, ώστε το σχήμα λόγου της ανύπαρκτης «μεγάλης ώρας» να αποδίδει άριστα την έννοια του χρόνου, τη σημαντικότητα των γεγονότων αλλά και των αποφάσεων που αυτά συνεπάγονται για όσους ασχολούνται και θέλουν να συμμετέχουν στο κοινωνικό γίγνεσθαι.

Βρισκόμαστε μέσα στη δίνη μιας αντεπανάστασης που προσπαθεί να σαρώσει δικαιώματα και κατακτήσεις πολλών γενιών και να απλώσει το σκοτάδι του εργασιακού και κοινωνικού Μεσαίωνα σ' όλη, αν είναι δυνατό, την Ευρώπη. Αν οι επαναστάσεις που προηγήθηκαν έσπειραν ελευθερίες και δικαιώματα, το αντίθετο ακριβώς, συμβαίνει σήμερα! Οι αγώνες που έγιναν για οχτάωρο, ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς, πλήρη απασχόληση, υγεία και παιδεία για όλους, κινδυνεύουν να πάρουν θέση σε μουσεία κοινωνικής και πολιτικής Ιστορίας! Η εργατική τάξη της χώρας μας, αλλά και όχι αποκλειστικά αυτή, βρίσκεται στο κατώφλι της εξαθλίωσης. Περιθώρια για συμβιβασμούς δεν υπάρχουν! άλλωστε αν δεν είναι τώρα, είναι η «ώρα» της αριστεράς, πότε θα είναι! Τώρα την καλεί η Ιστορία να αναλάβει το ρόλο της, να υπερασπιστεί την εργατική τάξη, να μπει φραγμός στη κατηφόρα, να ερμηνεύσει στον κόσμο της εργασίας το χρέος και την ταξικότητά του, την καπιταλιστική κρίση, που την καλούν να φορτωθεί! Αν δεν εξοπλίσει τώρα την εργατική τάξη ιδεολογικά για στεριώσουν οι...
απόψεις της αριστεράς γερά μέσα της, πότε άραγε θα μπορέσει να το κάνει; Πώς θα αντισταθούν οι εργαζόμενοι στην ολοκληρωτική τους καταρράκωση και υποταγή αν δεν ερμηνεύσουν τις εξελίξεις με τη ματιά των κλασσικών της Αριστεράς; Πως θα στρατευτούν σ ένα κοινό μέτωπο για τον αγώνα της ζωής τους. Το ξέρουμε όλοι μας πολύ καλά, επανάσταση χωρίς επαναστατική ιδεολογία είναι αδύνατο να συμβεί! Δε πρόκειται για υπερβολή. Μόνο έτσι μπορεί να χαρακτηριστεί η αντίσταση στη δική τους αντεπανάσταση. Αν δεν απαντήσουμε πειστικά και ολοκληρωμένα στα διλήμματα που το σύστημα προβάλει, αν δεν καταρρίψουμε τα φόβητρα του νομίσματος, της Ευρωζώνης, των 200 χιλ. νεκρών από την πείνα, το κρύο, την «πυρηνική καταστροφή» , τα πραξικοπήματα και όλες τις άλλες μπούρδες με τις οποίες βομβαρδίζουν ασταμάτητα την κοινή γνώμη, τότε θα είμαστε δύο φορές ηττημένοι! Να θυμηθούμε μόνο πως το 1990, στη διάρκεια της «δικής μας κρίσης», περνώντας αυτοί στη επίθεση, μίλησαν για το τέλος της Ιστορίας! Τώρα, την ώρα της κρίσης του Καπιταλισμού, θα επιτρέψουμε να γίνει δικό μας, το δικό τους πρόβλημα; Αντί να αποκαλύψουμε τη βαρβαρότητά τους, θα τους αφήσουμε να μας κατατροπώσουν; Μα τότε η συντριβή μας θα είναι τέλεια!

Η Ελλάδα που γνωρίσαμε θα είναι παρελθόν και πολλές γενιές θα χρειαστούν για να επανέλθουμε στο καθεστώς πριν την κρίση. Το ίδιο θα συμβεί και με την αριστερά, που θα αναζητά, μάταια, ρόλο σ ένα τελειωμένο έργο. Στις μέρες μας λοιπόν τίποτε δεν είναι πια ασήμαντο. Σήμερα γράφεται το μέλλον του τόπου και των εργαζομένων, σήμερα μπαίνουν οι βάσεις της εξαθλίωσης ή της αξιοπρέπειας για πολλές γενιές μετά! Σήμερα δοκιμάζονται οι άμυνες του συστήματος, οι αντοχές του και οι εφεδρείες του. Το ίδιο φυσικά συμβαίνει και στο χώρο της Αριστεράς.

Σήμερα χτίζεται το πολιτικό υποκείμενο που, απ ότι φαίνεται, θα πάρει την Κυβερνητική ευθύνη σύντομα για να διαχειριστεί την κρίση ή να κάνει την ανατροπή! Ήδη, πολλοί χάραξαν την πορεία τους και πορεύονται στην επιλογή τους. Τα πάντα είναι ανοιχτά και οι εξελίξεις θα τρέξουν πολύ γρήγορα. Οι αντιθέσεις πρέπει να καταγραφούν άμεσα και δημόσια γιατί είναι πολλοί εκείνοι που ανησυχούν και όχι άδικα! Είναι πολλοί αυτοί, που θυσίασαν πολλά για την Ριζοσπαστική Αριστερά και τα οράματά της, για να την αφήσουν σήμερα, να μετατραπεί σε μια άοσμη «μεγάλη και δημοκρατική παράταξη».

Η συστράτευση και κοινή δράση μας καλεί επειγόντως, τώρα! Σε λίγο θα είναι ίσως πολύ αργά! Γιατί « κι αν είναι η αρχή στην κατηφόρα, - όπως είπε ο Ακις Πάνου,- η πιο μεγάλη ώρα είναι ΤΩΡΑ».

από το iskra.gr

Σημείωση Σεισάχθειας: Αυτό λέμε και φωνάζουμε εδώ και περίπου δύο χρόνια και εμείς. Η πιο μεγάλη ώρα είναι Τώρα. Αλλά αν οι εξ ευωνύμων φίλοι μας δεν κατανοήσουν, ότι σήμερα στις συνθήκες που μας επιβλήθηκαν, το ταξικό ζήτημα ταυτίζεται πλέον ολοκληρωτικά με το Εθνικό, χτίζοντας έτσι στέρεες συμμαχίες με ευρύτερα κοινωνικά στρώματα πέραν της έτσι κι αλλιώς μικροαστικοποιημενης εργατικής τάξης στη χώρα μας, τότε η ενσωμάτωση στο "σύστημα", αυτής της 'Αριστεράς" και η διάλυση οποιασδήποτε προοπτικής ανατροπής του θα επέλθει σχεδόν αυτόματα.

Η επαναστατική ιδεολογία θα καλλιεργηθεί στο βαθμό που η αλλαγή των συσχετισμών δύναμης στο εσωτερικό περνά μέσα από τον αγώνα για την Απελευθέρωση της χώρας από τη δουλοπαροικία του χρέους, τη (νέου τύπου) ξένη κατοχή και το φαύλο καθεστώς της διαπλοκής. Έτσι και η διεθνιστική αντίληψη δεν μπορεί παρά να βασιστεί στη κατοχύρωση πρώτα της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας. Το Κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα, εμείς όμως;