Αναλώσιμες κυβερνήσεις

του Μενέλαου Τασιόπουλου

Η χώρα βομβαρδίζεται ολόκληρη την τελευταία τριετία. Στην παρούσα φάση βρισκόμαστε πλέον σε μια τελική φάση· το Σύνταγμα της Ελλάδας, το νομικό της πλαίσιο, η λειτουργία του κράτους, οι δομές της οικονομίας, το βιοτικό επίπεδο και το ερχόμενο χρονικό διάστημα, μετά την ψήφιση του πακέτου των 13,6 δισ. ευρώ, η ιδιοκτησία. Δημόσια και ιδιωτική.

Όπως ο λίβας που καίει τα σπαρτά, τα συμφέροντα της ευρωπαϊκής ολιγαρχίας και της νεογερμανικής αυτοκρατορικής προσέγγισης καταλαμβάνουν τη χώρα γκρεμίζοντάς τη σε ερείπια, με την τρόικα και τα μνημόνια όπως σε άλλες εποχές, με βομβαρδιστικά και τα τάγματα του στρατού κατοχής. Οι Έλληνες στην πρώτη αυτή φάση, μπερδεμένοι από ευφυολογήματα, όπως διαρθρωτικές αλλαγές, δομικές μεταρρυθμίσεις, αναδιαρθρώσεις εταιριών, αποκρατικοποιήσεις, εξυγίανση της οικονομίας, απαλλαγή από τον κομματικό συνδικαλισμό, το ρουσφέτι, τη διαφθορά, αντιμετώπισαν παθητικά, σχεδόν ενθαρρυντικά, το σοκ της καταστροφής. Οι ίδιοι οι Έλληνες ήθελαν από χρόνια να απαλλαγούν από τις σχέσεις διαπλοκής, τα σκάνδαλα, τις «κακοφορμισμένες» από τα επιχειρηματικά συμφέροντα και τα «μαύρα ταμεία»...
των πολυεθνικών εταιριών, ειδικά των γερμανικών, κυβερνήσεις, τις αλλεπάλληλες υπεκφυγές περί πολιτικού κόστους, όταν υπήρχε κάποια συζήτηση για οργάνωση του κράτους, την εκβιαστική και εχθρική προς τον πολίτη γραφειοκρατία, την αίσθηση της παρακμής που σκέπαζε την ελληνική πραγματικότητα.

Οι Έλληνες στην ουσία κατέληξαν να θέλουν να ξεφύγουν από τον ίδιο τους τον εαυτό. Γιατί, για παράδειγμα, οι δημόσιοι υπάλληλοι, με τα πολλά επιδόματα και τις συνθήκες εργασίας-σκάνδαλο δεν ήταν κάποιοι ξένοι, αλλοδαποί, που τους επιβλήθηκαν. Ήταν όλοι Έλληνες, μέλη των ίδιων των οικογενειών που διαμαρτύρονταν. Ομοίως οι συνδικαλιστές, με τα εξοργιστικά προνόμια των διπλών μισθών και του δικαιώματος να μην εργάζονται αλλά να εκπροσωπούν τους άλλους. Οι αυτοαπασχολούμενοι, οι ελεύθεροι επαγγελματίες, που δήλωναν άποροι και έπαιρναν το επίδομα αλληλεγγύης, την ίδια ώρα που έβγαζαν στις τράπεζες του εξωτερικού τα με πολλά μηδενικά εισοδήματά τους. Έλληνες δήλωναν και οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες, οι εκδότες, οι κατασκευαστές, οι φέροντες τηλεπικοινωνιακό υλικό, που υπερχρέωναν το κράτος και κατέστρεφαν τη δημόσια οικονομία. Έλληνες και οι 100 εργαζόμενοι, που νόμιζαν ότι αν κλείσουν το κέντρο της Αθήνας και ταλαιπωρήσουν τους συμπολίτες τους θα πιέσουν για την αποδοχή από τους κυβερνώντες των αιτημάτων τους. Έλληνες και οι κουκουλοφόροι. Έλληνες και οι δυνάμεις των ΜΑΤ. Έλληνες στο κράτος. Έλληνες στο παρακράτος. Έλληνες και η διαπλοκή. Έλληνες και οι νοικοκυραίοι. Όλοι Έλληνες.

Μια τέτοια προσέγγιση αποδεικνύει τη σημασία του ορισμού του έθνους ως της ανώτατης κοινωνικής συγκρότησης. Εξηγεί και δείχνει την αλληλεξάρτηση των λαών ως προς τη δημόσια περιουσία τους, την ανάγκη να υπάρχει εθνική κρατική δομή στην ασφάλεια, στην παιδεία, στην υγεία, στην εξωτερική πολιτική, στις δημόσιες υπηρεσίες. Όμως η τύχη των λαών επηρεάζεται τα μέγιστα από τις κυβερνήσεις τους. Αυτές χειρίζονται το εθνικό συμφέρον αλλά και τον συσχετισμό των ειδικών, πολλές φορές αντικρουόμενων συμφερόντων στις κοινωνικές και επαγγελματικές ομάδες, ώστε η πορεία του έθνους και του λαού, η τελική εξέλιξη, να είναι θετική. Αντίθετα, οι κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης και ειδικά στην τελευταία 20ετία δεν προσπάθησαν καθόλου να ανταποκριθούν στον ρόλο τους. Προτίμησαν να μιλήσουν για το τέλος των ιδεολογιών, για το τέλος του έθνους, για το τέλος του κράτους και τώρα πλέον, υπό τις εντολές της τρόικας, για το τέλος των Ελλήνων. Υπάρχουν δύο επιλογές από εδώ και πέρα: Αναλώσιμες κυβερνήσεις, με ό,τι σημαίνει αυτό, ή αναλώσιμος λαός, με ό,τι σημαίνει αυτό.

από το  blog "kostasxan"