Ασκήσεις Εξάρτησης από Λευκωσία και Αθήνα

του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Ο βουλευτής Γιώργος Περδίκης των συμπαθών Πρασίνων της Κύπρου ζήτησε από την κυβέρνησή του να μάθει μήπως πρέπει να μετακινηθεί ο βρετανικός θυρεός από το Προεδρικό Μέγαρο. Κατάπληκτη από την ερώτηση του οικολόγου της, η κυπριακή κυβέρνηση απήντησε ότι δεν σκέπτεται να τον μετακινήσει. Το Προεδρικό Μέγαρο είναι ένα ιστορικό κτίριο, εξήγησαν οι αρμόδιοι.

Ένα κράτος που σέβεται τον εαυτό του και έχει κερδίσει την ανεξαρτησία του με το αίμα των εξεγερμένων, ασφαλώς και το πρώτο που πρέπει να κάνει είναι να μετακινήσει τα σύμβολα του δυνάστη του και να τα αντικαταστήσει με τα δικά του. Το γεγονός όμως ότι χρειάστηκε να φτάσουμε στο σωτήριο έτος 2012 για να σκεφθεί ένας Κύπριος βουλευτής το προφανές, δείχνει ότι είναι τελικά ευκολότερο να διώξεις την υλική εξουσία της Αυτοκρατορίας από τα χώματά σου, παρά τον Ραγιά από το κεφάλι σου!

Ο θυρεός δεν είναι φυσικά κάποιο καλλιτέχνημα αντάξιο αυτών του Πραξιτέλη. Θα μπορούσε να στεγασθεί δίπλα στα φυλακισμένα μνήματα ή, ακόμα καλύτερα, σε ένα Μουσείο Κυπριακής Ιστορίας, αντάξιο των αγώνων του κυπριακού λαού, κοινωνικών, κάτω από την ηγεσία ιδίως του ΑΚΕΛ, κυρίως όμως εθνικών, όπως της εξέγερσης των Οκτωβριανών του 1931, του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ κατά των Βρετανών, το 1955-59, που ήταν μια από τις μεγαλύτερες αντιαποικιακές επαναστάσεις της οικουμένης, σε σχέση με το μέγεθος πάντα του νησιού, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ή της αντίστασης στην απόπειρα δολοφονίας του...

Αρχιεπισκόπου Μακαρίου  και καταστροφής του κράτους του από το ΝΑΤΟ με όργανα δύο μέλη του: τη διοικούμενη, ερήμην του ελληνικού λαού, από τη χούντα, Ελλάδα και την Τουρκία του Μπουλέντ Ετσεβίτ, αργότερα συνέταιρου της Αθήνας στην πολιτική της ελληνοτουρκικής προσέγγισης!

H Kύπρος στο ΝΑΤΟ

Το λέμε, γιατί τώρα ορισμένοι Κύπριοι πολιτικοί, όπως π.χ. ο προεδρικός υποψήφιος Νίκος Αναστασιάδης, ακολουθούμενος από ένα μεγάλο μέρος της κυπριακής δεξιάς και όχι μόνο, υποστηρίζουν, σε ένα αποκορύφωμα «εθνομαζοχισμού», την ανάγκη να ζητήσει το νησί την ένταξή του στην … Ατλαντική  Συμμαχία που, ούτε λίγο, ούτε πολύ, το διαμέλισε το 1974. Νομίζω μόνον παρ’ ημίν σημειώνονται τέτοιοι παραλογισμοί. Δηλαδή τι θα έπρεπε να κάνει το ΝΑΤΟ για να γίνει μισητό στην Κύπρο; Να σφάξει μήπως και τους μισούς κατοίκους; Τι είδους λαός είμαστε ακριβώς και τι είδους «ηγέτες» διαθέτουμε;

Να μπει η Κύπρος στο ΝΑΤΟ, να τα «φτιάξουμε» και με το Ισραήλ, αναλαμβάνοντας και τους μεγάλους κινδύνους αυτής της σχέσης. Να αποχωρήσει όμως, σε αντάλλαγμα, ο τουρκικός στρατός κατοχής, έστω και αντικαθιστάμενος από διεθνή δύναμη και να διακοπεί η οικονομική επίθεση κατά της Ελλάδας και της Κύπρου. Αλλιώς τι χρειαζόμαστε τους συμμάχους; Για να μας καταστρέφουν;

Η κατάρα της εξάρτησης

Η Βρετανία καταπίεσε σκληρά την αντιαποικιακή επανάσταση των Κυπρίων, την οποία ουδόλως είδε με καλό μάτι και η βαθιά εξαρτημένη ιθύνουσα τάξη των Αθηνών, περιλαμβανομένων των αγγλόπληκτων Ελευθέριου Βενιζέλου και Γεωργίου Παπανδρέου ή του Κωνσταντίνου Καραμανλή, που πιθανώς «επελέγη» ως Πρωθυπουργός στη δεκαετία του 1950, αν όχι και το 1974, με το «πραξικόπημα» Αβέρωφ, ακριβώς λόγω της «διαλλακτικότητας» που ανεμένετο να επιδείξει και επέδειξε, με τραγικές συνέπειες, στο κυπριακό. Και με τις συμφωνίες του Λονδίνου και της Ζυρίχης και με τη μη αντίσταση στην προέλαση του δεύτερου Αττίλα.

Η Ελλάς αναπνέει με δύο πνεύμονες, τον αγγλικό και τον αμερικανικό, και θα πάθει ασφυξία αν τα βάλει μαζί τους, είχε πει μερικά χρόνια πριν ο Γεώργιος Παπανδρέου, προς τους εκπροσώπους του κυπριακού λαού, Αρχιτέκτων, για λογαριασμό των ‘Αγγλων, του ελληνικού εμφυλίου πολέμου, θα διαπιστώσει και ο ίδιος κατά τραγικό τρόπο, το 1965 και το 1967, ότι οι δύο «πνεύμονες» χρησίμευσαν μάλλον για την ασφυξία των Ελλήνων, παρά για οτιδήποτε άλλο και θα πεθάνει πικραμένος στο σκοτάδι μιας δικτατορίας που επεβλήθη στην Ελλάδα από τη CIA και το ΝΑΤΟ, υπό το επιδοκιμαστικό βλέμμα τουλάχιστον του Ισραήλ, μόνιμου συμμάχου της Τουρκίας μετά το 1950. Γιατί μια ανεξάρτητη Κύπρος, με αφεντικό τον λαό της, εθεωρείτο εμπόδιο στα σχέδια κατάκτησης της Μέσης Ανατολής, που σήμερα κινδυνεύουν να ολοκληρωθούν μέσα σε έναν φοβερό Αρμαγεδδώνα που άρχισε από το Αφγανιστάν και το Ιράκ και τείνει να καταλήξει στο Ιράν περνώντας από τη Λιβύη, τη Συρία και το Λίβανο και έχοντας προηγουμένως προκαλέσει έναν γιγαντιαίο «πόλεμο πολιτισμών», με χονδροειδείς προβοκάτσιες, όπως είναι το φιλμ για την «αθωότητα των Μουσουλμάνων».

Το αίτημα εθνικής απελευθέρωσης, αυτοδιάθεσης και ένωσης με την Ελλάδα, εφόσον το επιθυμούσε, του κυπριακού λαού, ουδέποτε ενθουσίασε μια ιθύνουσα τάξη στην Αθήνα που, όπως και το ξαδερφάκι της στην Κύπρο, στην καλύτερη περίπτωση θέλει τους Έλληνες χωρίς φωνή, στη χειρότερη αγωνίζεται να βρει έναν τρόπο να «πουλήσει», προς ώφελός της, το ελλαδικό και το κυπριακό κράτος. Σε μια Ελλάδα που κατέκτησε μόνο την τυπική ανεξαρτησία της το 1821 και δεν κατάφερε ποτέ να οικοδομήσει μια Δημοκρατία, έστω και λίγο αντάξια των αγώνων (των δικών της και της Κύπρου), στην Ελλάδα που κατέπληξε τον κόσμο με την επανάστασή της τον 19ο αιώνα και την εθνική της αντίσταση το 1940-44, ήταν οι δολοφόνοι του Καποδίστρια, οι κοτζαμπάσηδες, οι μαυραγορίτες, μέχρι τους σημερινούς διαπλεκόμενους,  «Φιλέλληνες» που την κυβερνάνε πάντα. Αυτοί βλέπουνε στους ξένους τα στηρίγματα της δικής τους εξουσίας, κάνουν ότι τους ζητήσουν χωρίς δεύτερη σκέψη και αντίρρηση (όρα Μνημόνιο και Δανειακές), εκπλήσσουν ακόμα και τα αφεντικά τους με τη δουλοπρέπεια που τους χαρακτηρίζει. Γι’ αυτό και έχουν ζαλιστεί αγρίως τώρα οι Μνημονιακοί των Αθηνών, που κάνουν ότι ακριβώς τους λένε, προσκυνάνε διαρκώς τα αφεντικά για να λάβουν σε αντάλλαγμα μπουνιές, κλωτσιές και καρπαζιές!

Σχέδιο Ανάν: το πρότυπο της νέας παγκόσμιας τάξης

Το 2002-4 παρολίγον να … χάσουμε το κυπριακό κράτος, χάρη στο σχέδιο Ανάν, ένα είδος πρώιμης Δανειακής Σύμβασης και Μνημονίου. Μάλιστα, κατά το περιοδικό «Επίκαιρα», τόσο το σχέδιο Ανάν όσο και η Δανειακή και το Μνημόνιο συντάχθηκαν από το ίδιο δικηγορικό γραφείο του Λονδίνου, αλλά δεν είμαστε βέβαιοι. Είτε έτσι όμως, είτε αλλιώς, και παρά τη διαφορά των αντικειμένων που ρυθμίζουν, τόσο το σχέδιο Ανάν, όσο και η Δανειακή προσδιορίζουν εμμέσως την καταστροφή του κυπριακού στην πρώτη περίπτωση, του ελλαδικού στη δεύτερη κράτους, τη μετατροπή τους δηλαδή σε προτεκτοράτο (ΗΠΑ, Βρετανίας και Ισραήλ στην περίπτωση του σχεδίου Ανάν, πιστωτών και δανειστών στην περίπτωση της Δανειακής).

Το σχέδιο Ανάν υπήρξε ένα πολύ σημαντικό κείμενο όχι μόνο για την Ελλάδα και την Κύπρο, αλλά για ολόκληρο τον κόσμο. Ήταν η πρώτη φορά που επεβάλλοντο, σε μια χώρα του πρώτου κόσμου, της Ευρώπης, ρυθμίσεις ανάλογες αυτών που επιβλήθηκαν π.χ. στο Ανατολικό Τιμόρ, στη Βοσνία ή στο Κόσοβο. Αν με τον αγώνα της ΕΟΚΑ, η Κύπρος μπήκε στην πρωτοπορία των αγώνων για εθνική απελευθέρωση που συγκλόνισαν τον πλανήτη μετά τη νίκη επί του Χίτλερ, το 1945, με το σχέδιο Ανάν το νησί βρέθηκε στην πρωτοπορία του νέου μεταμοντέρνου ολοκληρωτισμού της «Αυτοκρατορίας» των αμερικανικών όπλων και των παγκόσμιων Τραπεζών. Με άλλη μορφή, αυτή του δημοκρατικοφανούς (προς το παρόν τουλάχιστον) «τραπεζικού νεοφασισμού», βλέπουμε τις ίδιες δυνάμεις να πλήττουν τώρα τις ευρωπαϊκές χώρες, με πρώτη την Ελλάδα, και να απειλούν τον πολιτισμό μας.

Το σχέδιο Ανάν προέβλεπε την επαναϋπαγωγή των θεσμών, των τριών εξουσιών (εκτελεστικής, νομοθετικής, δικαστικής) του «ανεξάρτητου, δημοκρατικού και κυρίαρχου» κράτους της Κύπρου στην εξουσία τριών ξένων αξιωματούχων που τους διόριζε ο ΓΓ (ούτε καν το Συμβούλιο Ασφαλείας) του ΟΗΕ και που διόριζαν τους διαδόχους τους! Αυτοί οι αξιωματούχοι δεν θα μπορούσαν πρακτικά να εκφράζουν παρά τις διαθέσεις των τριών δυνάμεων που επηρεάζουν ντε φάκτο τον εκάστοτε ΓΓ και ενδιαφέρονται σφόδρα για την Κύπρο και που δεν είναι άλλες από τις ΗΠΑ, τη Βρετανία και το Ισραήλ. Επιπλέον στο νέο κράτος απαγορευόταν να έχει στρατό, επιτρεπόταν όμως η διατήρηση επ’ άπειρον ξένων στρατών και τα επεμβατικά δικαιώματα των τριών εγγυητριών (Ελλάδα, Τουρκία, Βρετανία).

Περιοριζόμαστε στις κεντρικές ρυθμίσεις του σχεδίου γιατί ήταν ολόκληρο ένα άνευ προηγουμένου έκτρωμα που «ξανάγραφε», μέσα στις δέκα χιλιάδες σελίδες του, ολόκληρο το νομικό πολιτισμό της  ανθρωπότητας. Πολλά χρόνια μετά την απόρριψή του στο δημοψήφισμα του Απριλίου 2004, οι ερευνητές αναζητούσαν και έβρισκαν απιθανότητες σε αυτό το άνευ προηγουμένου «μεγαλούργημα» της μετααποικοκρατίας. Διαπίστωναν αίφνης ότι   οι βρετανικές βάσεις στην Κύπρο αποκτούσαν χωρικά ύδατα και ΑΟΖ, θα μπορούσαν δηλαδή να βγάζουν οι Εγγλέζοι και πετρέλαιο ή αέριο από τις θάλασσες, ή ότι δεν θα ίσχυε η συνθήκη του Μοντρέ για τα Στενά σε ότι αφορούσε την Κύπρο! Το πράγμα θύμιζε κάτι μεταξύ ‘Οργουελ και Κάφκα, συγγραφείς των οποίων η ανάγνωση σύντομα θα απαγορευθεί τελείως εκεί που πάμε. (1)

Το σχέδιο ήταν ένα πλήρες σύνταγμα και νομοθετικό πλαίσιο του νέου κράτους που δημιουργούνταν στη θέση της Κυπριακής Δημοκρατίας, μαζί με τις διεθνείς συνθήκες που καθόριζαν την ύπαρξή του. Ο κύπριος ψηφοφόρος εκαλείτο να διαβάσει και να ψηφίσει όλο αυτό το τέρας 10.000 σελίδων, κάτι που δεν θα μπορούσε να κάνει ούτε ένας στρατός από δικηγόρους και διεθνολόγους, κάτι που γελοιοποιούσε κάθε έννοια δημοκρατίας.

Αξίζει να θυμίσουμε  ότι, αν ήταν η κυβέρνηση Σημίτη με ΥΠΕΞ τον Γιώργο Παπανδρέου, ακολουθούμενη από την κυβέρνηση Κληρίδη του ΔΗΣΥ στην Κύπρο, που πρωτοστάτησαν στην εισαγωγή και προσπάθεια ψήφισης του σχεδίου, το υποστήριξε η μεγάλη πλειοψηφία του ελλαδικού και κυπριακού κατεστημένου, πολιτικού, οικονομικού και εκδοτικού, προτού ο κυπριακός λαός δείξει ξεκάθαρα τις προτιμήσεις του, αναγκάζοντας τους Ελλαδίτες και Ελληνοκύπριους πολιτικούς να «κάνουν νερά». Θα άξιζε κάποιος να κάνει μια ανθολόγηση των απόψεων που διατυπώθηκαν για το σχέδιο στην Κύπρο και την Ελλάδα, από το 2002 μέχρι το 2004, γιατί τώρα εμφανίζονται περίπου οι πάντες αντίπαλοι του σχεδίου και υποστηρικτές του ‘Όχι. Να θυμίσουμε μόνο ότι όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα στην Ελλάδα, πλην του ΚΚΕ, υποστήριξαν επισήμως το 2004 την υπερψήφιση του σχεδίου Ανάν.

Ένας «καρκίνος» που απειλεί πολίτευμα και κράτος

Ήδη από τότε, φάνηκε καθαρά ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα, στην Ελλάδα και την Κύπρο, ήταν καταδικασμένο, είχε προσβληθεί από μια δυνάμει θανάσιμη ασθένεια. Γιατί δεν επρόκειτο για μια επί μέρους, έστω και σημαντική παραχώρηση, από αυτές που έχουμε δει τόσες και τόσες κυβερνήσεις να κάνουν. Επρόκειτο για την άρνηση υπεράσπισης του ίδιου του «καθεστώτος», του κυπριακού τότε κράτους και της Δημοκρατίας, γιατί βέβαια Δημοκρατία σημαίνει κράτος του Δήμου, όχι κράτος των Ξένων.

Οι εξελίξεις στην Ελλάδα και στην Κύπρο μετά το 2004 επιβεβαίωσαν δυστυχώς και επιβεβαιώνουν όλο και πιο δραματικά αυτή την τραγική διάγνωση. Προσωπικά ικανός να φτάσει στην κατάλυση του κυπριακού κράτους, που σταμάτησε μόνο η ψήφος του ίδιου του κυπριακού λαού, ο Γιώργος Παπανδρέου απεδείχθη ικανός να προχωρήσει στην έμμεση κατάλυση του ελλαδικού κράτους, με την υπογραφή της Δανειακής και του Μνημονίου, μια διαδικασία που συνεχίζει και ολοκληρώνει τώρα ο Αντώνης Σαμαράς και η ΝΔ, με το αβέβαιο, άγνωστης κατάληξης και τελείως ανεπαρκούς προετοιμασίας εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, την τελευταία ίσως, κάπως ειρηνική και δημοκρατική προσπάθεια αποτροπής του «θανάτου» ενός ευρωπαϊκού έθνους-κράτους!

Η τύχη Ελλάδας και Κύπρου είναι βαθιά αλληλένδετη, για μια σειρά λόγους που δεν θα αναλύσουμε εδώ. Αν χαθεί η Κύπρος, θα χαθεί και η Ελλάδα, τόνιζε στη Βουλή των Ελλήνων το 1987 ο Ανδρέας Παπανδρέου όταν εξήγγειλε το casus belli έναντι της Τουρκίας για την περίπτωση προέλασης πέραν των γραμμών εκεχειρίας του 1974. Κατά μείζονα λόγο ισχύει και το αντίστροφο. Αν χαθεί η Ελλάδα, ασφαλώς και θα χαθεί η Κύπρος.

Είναι γι’ αυτό ιδιαίτερα θλιβερό να βλέπει κανείς τον πρωτεργάτη του Ναι το 2004 να είναι τώρα ο επικρατέστερος προεδρικός υποψήφιος για τις εκλογές του Φεβρουαρίου 2013 στη Μεγαλόνησο. Δεν διατυπώνουμε αυτή τη γνώμη εξαιτίας των όποιων προσωπικών, πολιτικών ή ιδεολογικών μας προτιμήσεων, αλλά γιατί θεωρούμε ότι δεν έχει κανένα μέλλον ένας λαός που, μετά από όσα έγιναν σε Κύπρο και Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, εξακολουθεί να περιβάλλει με την εμπιστοσύνη του πρόσωπα που τάχθηκαν ή τάσσονται υπέρ της κατάλυσης των κρατών του.

Αλίμονο αν ο ελληνικός λαός, αντιμέτωπος με το φάσμα μιας τόσο μεγάλης εθνικής και κοινωνικής καταστροφής, δεν βρει, έστω και την υστάτη, τον τρόπο, τα πρόσωπα, τις ιδέες να σώσει τις χώρες του.

από το περιοδικό «Nexus»