Όλοι μαζί τους βασανίζουμε

Μετά τις εκλογές του Ιουνίου, στις οποίες όλα τα διλήμματα είχαν τεθεί με τρόπο λίγο πολύ σαφή, είπα μέσα μου ότι εν πάση περιπτώσει ο λαός αποφάσισε. Προχωρώντας το είπα πως, αφού το αποφάσισε, ό,τι και να γίνει από εδώ και πέρα δεν δικαιούται να διαμαρτύρεται ιδιαίτερα. Δέχτηκα επίσης πως το επιχείρημα περί επαναδιαπραγμάτευσης δεν ήταν το καταλυτικό για να ψηφίσουν όσοι ψήφισαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Πως την επαναδιαπραγμάτευση ούτε και οι ίδιοι οι ψηφοφόροι τους δεν την πολυπίστευαν.

Ωστόσο το κάθε πράγμα έχει ένα όριο. Για να μην τρελαθούμε και τελείως δηλαδή, οι ίδιοι έλεγαν μετά τις εκλογές ότι ο κόσμος ψήφισε ευρώ και Ευρώπη αφενός και επαναδιαπραγμάτευση αφετέρου. Ακόμα λοιπόν κι αν η επαναδιαπραγμάτευση ήταν ένα παραμύθι για κυνηγετικά κατορθώματα εν ώρα ευθυμίας, αυτό δεν σημαίνει πως ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ψηφίστηκαν και με την εντολή «Μην κάνετε απολύτως καμία διαπραγμάτευση, κάντε ό,τι μα ό,τι σας ζητήσουν».

Η κυβέρνηση Σαμαρά πέρασε από το στάδιο της μη αναδιαπραγμάτευσης στο στάδιο της μη διαπραγμάτευσης. Πέρασε από το στάδιο όπου δεν προσπαθεί να αλλάξει τους όρους του μνημονίου, στο στάδιο που δεν διαπραγματεύεται καν τα προαπαιτούμενα της κάθε δόσης του υφιστάμενου μνημονίου. Όχι λοιπόν, αυτή την εντολή δεν την έχει, αυτή την εντολή δεν την πήρε ποτέ.

Δεν θέλω να πω ότι κοροϊδεύτηκε κανένας φουκαράς εξαπατηθείς λαός. Ήθελε και...

κοροϊδεύτηκε. Αλλά ξανά: το κάθε πράγμα έχει ένα όριο. Είναι άλλο το δεν διαπραγματεύομαι σθεναρά - άλλο το είμαι υποχωρητικός - άλλο το κάνω ό,τι μου λένε - και άλλο το κάνω ό,τι μου λένε, επειδή όμως αυτοί έχουν διαφορετική ατζέντα, μου λένε να κάνω και άλλα και άλλα και άλλα, κι εγώ αγόγγυστα υπακούω.

Η περιβόητη αξιοπιστία για την οποία μίλησε ο Σαμαράς, η περιβόητη αξιοπιστία που αποκτά η χώρα, είναι η αξιοπιστία της αρκούδας που χορεύει όταν της βαράνε το ντέφι. Πλέον η φαρσοκωμωδία συνεχίζεται χωρίς προσχήματα. Θέλουν να περάσουν μήνες για να δουν πότε και αν τελικά τους βολεύει να δώσουν λεφτά; Θα το κάνουν. Μετά από μήνες εξαντλητικών υποτίθεται συζητήσεων για τη δόση (κι ενώ μαθαίνουμε ότι χρωστάνε και 6-7 δις από μια προηγούμενη, αλλά οκ δεν τρέχει μία), θυμήθηκαν τώρα -φορώντας το καπελάκι όχι της τρόικας, αλλά του γιούρογκρουπ- να απαιτήσουν την εφαρμογή 89 ρίτσαρντ πράιορ άξιονς μέσα σε λιγότερο από δέκα μέρες. Και η αρκούδα σηκώνει τα μανίκια και χορεύει νυχθημερόν για να προλάβει. Που μπορεί να μην χρειαστεί καν να προλάβει. Μπορεί να τα ξαναξεχάσουν κι αυτοί τα 89 μέτρα, όπως τα είχαν ξεχάσει τόσο καιρό. Κουβέντα να γίνεται κι ο χρόνος να κυλάει.

Αν πάντως όλα αυτά ισχύουν για ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, για τη ΔΗΜΑΡ η κατάσταση είναι πολύ πιο σαφής: έχει ήδη απωλέσει κάθε φύλλο συκής. Οι δικοί της ψηφοφόροι, ναι, δικαιούνται να λένε ότι εξαπατήθηκαν. Πολλοί βέβαια από αυτούς μπορεί να είναι βασιλικότεροι του βασιλέως. Φαίνεται δυστυχώς πως κατεξοχήν κι ο Φώτης Κουβέλης είναι βασιλικότερος του βασιλέως. Ίσως (κι αυτό στην ευνοϊκή εκδοχή όπου δεν είναι πολιτικά κατάπτυστος, αλλά παραμένει ιδεολόγος) είναι ιδεολόγος τύπου Άλεκ Γκίνες στην «Γέφυρα του Ποταμού Κβάι»: είναι εδώ για να χτίζει γέφυρες. Αυτό τον εμπνέει, αυτό τον δικαιώνει. Το για λογαριασμό τίνος τις χτίζει τις γέφυρες δεν θέλει να το σκέφτεται. Προτιμά να λέει στον εαυτό του ότι δεν τις χτίζει για τον εχθρό, ότι χτίζοντάς τες τον αποστομώνει τον εχθρό.

Όσο για τον ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να πάρει μια απόφαση, την οποία φοβάμαι πως έχει ήδη πάρει. Ναι, η αντιπολιτευτική τακτική του ώριμου φρούτου θα του ρίξει ίσως αργά ή γρήγορα το φρούτο της εξουσίας στα χέρια του. Ναι, στρατηγικά και για το δικό του όφελος αυτό πρέπει να κάνει: να περιμένει ήσυχος στη γωνία και να μην προκαλεί στις δεδομένες πολιτικές συνθήκες (όπου οι καταγγελίες για βασανισμούς στη ΓΑΔΑ πρέπει να δημοσιευθούν στον Guardian, αλλά ακόμα και όταν δημοσιεύονται η κοινωνία μας σφυρίζει αδιάφορα, αφού δεν την πολυαφορά το θέμα, ας βασανίζονται όσοι είναι να βασανιστούν, στα αρχίδια της της κοινωνίας μας - όπου οι λίστες με τις τεράστιες εκπτώσεις στο χαράτσι της ΔΕΗ υπέρ των μεγάλων έρχονται στο φως από σπόντα, αλλά και όταν έρχονται δεν μας εξοργίζουν και ιδιαίτερα, πού να βρούμε χρόνο για οργή όταν ήρθε η ΔΕΗ με την πρώτη δόση του νέου χαρατσιού και πρέπει να πληρωθεί - όπου ένας ματατζής κρατάει μια κοπέλα ως ασπίδα στον πετροπόλεμο, αλλά δεν χάλασε ο κόσμος, στα αρχίδια μας κι η κοπέλα, κι ας καθόταν σπίτι της στην τελική - όπου η ΦΑΓΕ μπορεί να πάει στο Λουξεμβούργο κι ο Βωβός στο 99, αλλά η ΦΑΓΕ κι ο Βωβός ήταν είναι και θα είναι οι μόνοι που μπορεί να μας δώσουν ίσως καμιά δουλειά και να πληρώσουν ίσως κανένα φόρο, ήταν, είναι και θα είναι εκείνοι που έχουν τη μόνη διέξοδο από την κρίση). 

Ναι, αν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να κυβερνήσει, πρέπει να συνεχίσει να μετατρέπεται σε μια νέα Αριστερά της ευθύνης, προς το λίγο λαϊκιστικότερο. Αν θέλει πάντως να κάνει κάτι άλλο από το απλά να κυβερνήσει κάποτε, ας καταλάβει πως το να είναι αξιωματική αντιπολίτευση σε μια χώρα που γίνονται βασανιστήρια, και να ξεμπερδεύει με επερωτησούλες και ανακοινωσούλες, είναι και δική του ιστορική ντροπή.

από το “old boy”