ΌΧΙ 2012

του Πέτρου Αργυρίου

Σήμερα, η υποδουλωμένη Θεσσαλονίκη θρηνεί με την υπόλοιπη Ελλάδα τα εκατό χρόνια από την απελευθέρωσή της. Θρηνεί το όνειρο της δημοκρατίας και της ελευθερίας που υπερασπίστηκε με αίμα για να της κλαπεί βουβά και αναίμακτα.

Σε μια αστυνομοκρατούμενη πόλη όπου οι πολίτες δεν τολμούν να περπατήσουν εκεί και πατάν οι Μεγάλοι Άνδρες της ολιγαρχίας.

Σε πριβέ εορτασμούς όπως μας έχουν συνηθίσει.

Ούτε καν στους πειθήνιους και αμετανόητους πιστούς της ορθοδόξου ιερατείου δεν επιτράπηκε η προσέλευση.

Όλος ο θίασος ήταν εκεί. Ο πρόεδρος του αστυνομοκρατούμενου καθεστώτος, ο πρωθυπουργός του, οι ιερείς του. Το σύστημα αρραγές να κλέβει όχι μόνο μισθούς και συντάξεις αλλά ακόμη και τις εθνικές επετείους.

Είναι σαφές. ΑΥΤΟΙ οι λίγοι σε αριθμό και ήθος άνθρωποι, αυτοί ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΘΝΟΣ, ΤΟ...

ΚΡΑΤΟΣ, Η ΕΛΛΑΔΑ, Ο ΛΑΟΣ. Πείτε το όπως θέλετε.

ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΟΧΙ.

Εμείς όλοι οι υπόλοιποι είμαστε ποντικαραίοι.

ΖΩ ΣΕ ΕΝΑ ΑΣΤΥΝΟΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟ ΚΡΑΤΟΣ. ΖΩ ΣΕ ΕΝΑ ΑΣΤΥΝΟΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟ ΚΡΑΤΟΣ. ΖΩ ΣΕ ΕΝΑ ΑΣΤΥΝΟΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟ ΚΡΑΤΟΣ.

Πότε θα ξυπνήσω επιτέλους να δω την αλήθεια κατάματα;

Πότε;

Οι φύλακες της βρωμιάς.

Οι εθνικά υπερήφανοι καταστροφείς μας.

Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για διχασμό πλέον. Αυτή η βρωμιά αρρωσταίνει και τον ορθόδοξο, και τον εθνικιστή και τον αριστερό και τον αναρχικό.

ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ ΤΟ: Έχουμε κάτι να μας ενώσει. Την κλεμμένη μας αξιοπρέπεια. Τα κλεμμένα όνειρα. Τον αέρα που αναπνέαμε ανέμελα.

Έχουμε ξανά ένα κοινό εχθρό και δεν είναι ο κακός μας εαυτός.

Δεν είναι πια θέμα ιδεών ούτε χρημάτων. Είναι θέμα στοιχειώδους αξιοπρέπειας. Αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι ή ποντίκια.

ΠΟΝΤΙΚΙΑ, ΠΟΝΤΙΚΙΑ, βρώμικα ποντίκια που κρύβονται στις βρωμερές ιδιωτικές γωνιές τους και θαρρούν που θα τη γλυτώσουν.

Έρχεται η σειρά σου. Και η δικιά μου. Και των παιδιών σας.

Έρχεται.

Δεν υπάρχει κάπου να κρυφτείτε. Δεν υπάρχει γλυτωμός. Δεν υπάρχει χώρος ή χώρα για λόγια.

Ένας από εσάς. Πέτρος Αργυρίου

από το "Agria Zwa"