"Λήμματα" της μνημονιακής προπαγάνδας

του Μενέλαου Γκίβαλου

Το πλέον πρόσφατο διαφημιστικό «προϊόν» της κυβερνητικής - μνημονιακής προπα-γάνδας, που επιδεικνύεται ως αντίβαρο του νέου καταστροφικού «πακέτου», είναι αυτό της περίφημης «επιμήκυνσης»... Το «μαστίγιο» της κρεουργίας μισθών, συντάξεων, εργασιακών δικαιωμάτων απαιτεί ένα «καρότο» προς παραμυθίαν, έστω και πλαστικό...

Το αίτημα της επιμήκυνσης -αμφισβητούμενης άλλωστε, αποτελεσματικότητας- θα παραμείνει μετέωρο και ομιχλώδες, αφού «άλλοι» αποφασίζουν και, μάλιστα, με κριτήριο το δικό τους κέρδος.

Πάντως, η αποτυχία του ελληνικού «πειράματος» προκαλεί ήδη ισχυρές αντιγνωμίες ανάμεσα στο «team» των σωτήρων - δανειστών μας: Το ΔΝΤ διαπιστώνει τώρα ότι το ελληνικό χρέος είναι μη χειραγωγήσιμο και -προκειμένου να αποφευχθεί ευρύτερη κρίση και ενόψει των εκλογών στις...

ΗΠΑ- προσανατολίζεται σε νέα περικοπή του χρέους και σε μια ενδεχόμενη χαλάρωση του καταστροφικού «διδύμου» λιτότητα - ύφεση που διογκώνει συνεχώς το χρέος.

Το Δ' Ράιχ και η ΕΚΤ επιχειρούν να αντιμετωπίσουν τη μείζονα κρίση της Ευρωζώνης, με πρωταγωνιστές σήμερα την Ισπανία και την Ιταλία, με ευκαιριακές και εκ των υστέρων παρεμβάσεις. Το δίδυμο λιτότητα - ύφεση παραμένει απαραβίαστο.

Η τύχη της χώρας μας, συνεπώς, είναι πιθανόν να κριθεί τόσο από τις εξελίξεις στις ΗΠΑ όσο και από τη διαμόρφωση των συσχετισμών ΔΝΤ - Δ' Ράιχ, ευρώ - δολαρίου. Το εγχώριο «πειραματόζωο» -στην ουσία οι μνημονιακές κυβερνήσεις- ουδέποτε σκέφθηκε ή απετόλμησε να επωφεληθεί από τις αντιθέσεις αυτές, ουδέποτε επιχείρησε να «διαπραγματευτεί» ουσιαστικά, επισημαίνοντας τις κρίσιμες επιπτώσεις που θα προέκυπταν για την παγκόσμια οικονομία από μια πιθανή έξοδο μας από την Ευρωζώνη.

Το «καρότο» της επιμήκυνσης, όμως, δεν είναι αρκετό. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε το κατάντημα μας, το γεγονός ότι εξακολουθούμε να βιώνουμε ένα καθεστώς τύπου «σοβιέτ», όπως μας διαβεβαιώνει ο πλέον «πρόθυμος» και πειθαρχημένος της τρόικα, ο υπουργός Εργασίας.

Το λήμμα των «σοβιέτ» το ανέσυρε ο κ. Βρούτσης μέσα στο μνημονιακό εγχειρίδιο που του ενεχείρισαν οι θητεύσαντες σε προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις κ.κ. Γ. Ραγκούσης και Μ. Χρυσοχόίδης. Για να απελευθερώσει, λοιπόν, από την εξουσία των «σοβιέτ» ο κ. Βρούτσης την ελληνική κοινωνία καταργεί τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και θα αποφασίζει ο ίδιος -δηλαδή η τρόικα- για το ύψος του κατώτερου μισθού. Ταυτόχρονα, καταργείται ο «νόμος των σοβιέτ» που αφορά στο όριο συνταξιοδότησης και «απελευθερώνεται» το όριο αυτό στα εξήντα εφτά χρόνια.

Παράλληλα, σε προσημείωση (για το φθινόπωρο) τίθενται η κατάργηση της αποζημίωσης των εργαζομένων σε περίπτωση απόλυσης, η καθιέρωση της εξαήμερης εργασίας και αποδεσμεύεται το ωράριο...

Επιτέλους το «τείχος» έπεσε... Θα ζήσουμε ελεύθεροι «εν Μεγάλη Ελληνική Αποικία» (Κ.Π. Καβάφης), που στη μνημονιακή γλώσσα εκφέρεται ως «Ειδική Οικονομική Ζώνη»...

Το τρίτο «λήμμα» του λεξικού της μνημονιακής προπαγάνδας είναι παραδοσιακό, έλκει την προέλευση του από τη μετεμφυλιακή περίοδο και διατυπώνεται με τη θεωρία των «δύο άκρων». Οι απαράδεκτες και φασίζουσες ενέργειες της Χρυσής Αυγής νομιμοποιούν το ένα άκρο, ενώ στο άλλο τίθεται η «άκρα Αριστερά» που μπορεί να συμπεριλάβει και τμήματα του ΣΥΡΙΖΑ...

Ιδού, λοιπόν, ο «εσωτερικός εχθρός» απέναντι στον οποίο υπάρχει η «χρυσή μεσότητα», την οποία συγκροτούν τα κόμματα του Μνημονίου που διασφαλίζουν την εσωτερική ειρήνη και τη Δημοκρατία...

Στην πραγματικότητα η Χρυσή Αυγή και η δράση της αναπτύχθηκαν και γιγαντώθηκαν πάνω στα ερείπια της κρίσης, τροφοδοτήθηκαν από τη μη αντιμετώπιση του μεταναστευτικού -εδώ έχουν ευθύνες και τμήματα της Αριστεράς- και από την απαξίωση του πολιτικού συστήματος και του πολιτικού κόσμου. Το «αυγό του φιδιού» το γέννησε και το «κλώσησε» ένα σύστημα συμφερόντων που θεωρεί την εθνική ταυτότητα ως περιττό ιστορικό «βάρος» το οποίο πρέπει να απορριφθεί, ένα σύστημα που αντιμετωπίζει την κοινωνία ως εχθρό, καλλιεργώντας συστηματικά τεχνητές αντιθέσεις μεταξύ κοινωνικών ομάδων. Ένα σύστημα συμφερόντων, που ψηφίζει ξένους νόμους στη Βουλή, παραβιάζει συστηματικά το Σύνταγμα, παραχωρεί την εθνική κυριαρχία και αντιμετωπίζει συνολικά την Ελλάδα όχι ως κράτος-έθνος, όχι ως χώρα αλλά σαν ένα χωράφι που μπορεί να εκποιήσει τον πλούτο του και να το μετατρέψει σε «στρατόπεδο εργασίας».

Αυτές είναι οι ακραίες πολιτικές που ακρωτηριάζουν τη Δημοκρατία, καταργούν τα δικαιώματα των πολιτών και σπέρνουν τη διχόνοια και τον κοινωνικό ρατσισμό, που ευτελίζουν τις κοινωνικές και τις ανθρώπινες αξίες.

Δυστυχώς, τα «άκρα» που συγκροτούνται από το νεοφιλελεύθερο πρότυπο της «κοινωνίας της ζούγκλας», από το Δ' Ράιχ και την τραπεζική δικτατορία μάς κυβερνούν. Αυτή την πικρή αλήθεια καμιά προπαγάνδα δεν μπορεί να την καλύψει και να την ωραιοποιήσει.

από τα "Επίκαιρα"