Πάτερ Παστίτσιε, συγχώρεσέ με τον αμαρτωλό

Πάτερ Παστίτσιε, συγχώρεσέ με τον αμαρτωλό. Σήμερα έφαγα τη μια από τις δυο πατάτες που είχα  για όλη την εβδομάδα, από τη λαιμαργία μου, ενώ είχαμε πει να είμαι εγκρατής και να φυλάω τη μισή  για την επόμενη μέρα. Επίσης εχτές, πήγα σε πορεία ο αμαρτωλός, ενώ είχαμε συμφωνήσει ότι θα δείξω καρτερία και με πίστη και προσευχή θα υπομένω τα μέτρα της κυβέρνησης μέχρι να έρθει η Δευτέρα Παρουσία και να με κρίνει ο Θεός για τα αμαρτήματά μου και τότε ίσως - ίσως, γιατί είμαι πολύ αμαρτωλός - να πάω στον Παράδεισο, αν μετανοήσω. Αν μετανοήσω που κάποτε απείργησα και δεν σκέφτηκα το ψωμί των παιδιών μου και τους το στέρησα, και όχι μόνον αυτό, αλλά ήμουν και στην απεργιακή επιτροπή και παραβίασα το δικαίωμα του απεργοσπάστη στην εργασία. Και έτσι ο Θεός με τιμώρησε και με απέλυσαν τελικά, αλλά απέλυσαν και αυτούς που δεν απείργησαν γιατί βρήκαν άλλους και τους προσλάβανε με 300 ευρώ το μήνα για 12 ώρες την ημέρα χωρίς ασφάλιση. Εξάλλου, σε μια δημοκρατία, ο καθένας έχει το δικαίωμα να κάνει ιδιωτική ασφάλιση. Τους δίνουνε και συσσίτιο και είναι πολύ καλά: δυο ελιές και ένα παξιμάδι.

Πάτερ Παστίτσιε, συγχώρεσέ με τον αμαρτωλό. Χτες στην πορεία αποκάλεσα έναν ματατζή, μπάτσο και γουρούνι - το άλλο δεν το πα, συγκρατήθηκα - ενώ, όπως με δίδαξες, είναι και...
αυτοί πλάσματα του καλού Θεού. Είναι αλήθεια και μετανοώ. Τον αποκάλεσα μπάτσο και γουρούνι την ώρα που έσπαγε ένα γκλοπ στο κεφάλι ενός άοπλου διαδηλωτή, δηλαδή την ώρα που δεν έκανε παρά την τίμια δουλειά του. Το ξέρω πως είμαι κάπως οξύθυμος, ίσως φταίει και η λαιμαργία μου, που τρώω πολλές πατάτες. Ίσως αν δεν έτρωγα καθόλου όπως ο Άγιος Ερημίτης που καθόταν ανακούρκουδα στην άμμο και φωλιάζαν στα μαλλιά του τα πουλιά, μέχρι που αποσκελετώθηκε εντελώς, ίσως να ήμουν πιο πράος και προσηνής με τους ανθρώπους.

Πάτερ Παστίτσιε, συγχώρεσέ με τον αμαρτωλό. Το βράδυ είδα στις ειδήσεις τον Πρωθυπουργό μας και έκανα μια άσεμνη σκέψη, τόσο άσεμνη που ντρέπομαι να την ξεστομίσω. Τι μου συμβαίνει; Δεν ξέρω πώς έχω ξεστρατίσει τόσο πολύ. Γνωρίζω πως πρέπει να σέβομαι τους θεσμούς και τα θέσφατα και πως ο Πρωθυπουργός μας εκλέχτηκε με όλες τις νόμιμες και δημοκρατικές διαδικασίες. Έχω όμως μια μικρή, μια τόση δα αμφιβολία κάπου μέσα μου βαθιά, που με τρώει σα σαράκι και πρέπει να στην εξομολογηθώ, αλλιώς δεν θα 'χω ησυχία: αυτά που μας δείχνουν όλη την ώρα οι τηλεοράσεις, να, δηλαδή για τα μέτρα, για το πόσο προσπαθεί ο Πρωθυπουργός μας με τους υπουργούς του και όλη την έννομο τάξη, είναι έτσι ακριβώς όπως μας τα λένε; Είναι αυτή η μόνη αλήθεια; Αμφιβάλλω πάτερ μου ο αμαρτωλός, με τρώει το μικρόβιο της αμφιβολίας και δεν μπορώ ν' αγιάσω, να πω πως, έτσι τα έπλασε ο Θεός, αυτή είναι η τάξη του Θεού, εσύ δεν έχεις δουλειά να ανακατεύεσαι και να κρίνεις. Ναι, δεν μπορώ να το πω αυτό. Μεγάλη αμαρτία ε! Ξέρω, εμένα η θέση μου είναι αυτή, σε αυτήν εδώ τη γωνιά, να κάθομαι ήσυχα ήσυχα και να παρακολουθώ τις ειδήσεις. Άλλοι είναι για να ορίζουν πώς θα γίνουν τα πράγματα, και έτσι πρέπει.

Πάτερ Παστίτσιε, συγχώρεσέ με τον αμαρτωλό. Κυκλοφορώ με τρύπιο παπούτσι, το ομολογώ ενώπιόν σου. Δεν φαίνεται, η τρύπα είναι από κάτω, αλλά τη βλέπει ο Θεός και δεν μπορώ να μην το εξομολογηθώ. Το ξέρω πως είναι αμαρτία και πως οφείλω να είμαι ευπρεπής. Εξάλλου, όταν βρέχει παριστάνω πως είμαι εντάξει, και ας έχει παπαριάσει το πόδι μου από μέσα, αλλά η γκρίνια και η κατσουφιά είναι αμαρτία, γι αυτό χαμογελώ και συνεχίζω. Και είναι δικό μου φταίξιμο αυτή η τρύπα. Και αυτή πάλι οφείλεται αφενός στην πλεονεξία μου και αφετέρου στη λαιμαργία μου. Πλεονεξία, γιατί όταν μου ζήτησαν να εργαστώ με 300 ευρώ και ανασφάλιστος για 12 ώρες την ημέρα, εγώ αρνήθηκα, διαμαρτυρήθηκα, απείργησα, με αποτέλεσμα να απολυθώ. Και έτσι τώρα τριγυρνώ άνεργος και χωρίς χρήματα. Ενώ αν είχα φανεί συνετός και πιστός στους θεσμούς και την τάξη του κόσμου τούτου, τώρα θα είχα, έστω και τα λίγα. Και, αν είχα αυτά τα 300 ευρώ το μήνα, και κάνοντας οικονομία όπως είπα στην αρχή, και περιορίζοντας το φαγητό, να τρώγω μισή και όχι μια πατάτα την ημέρα, θα μπορούσα σιγά σιγά να αγοράσω ένα καινούργιο ζευγάρι παπούτσια.

Πάτερ Παστίτσιε, συγχώρεσέ με τον αμαρτωλό. Τις προάλλες πήγα στη ΔΕΗ για εκείνο τον διακανονισμό, για τα χρέη μου, που, καλά να' ναι η κυβέρνησή μας, μου όρισαν να τα πληρώσω σε δόσεις. Μόνο που εγώ ο σπάταλος δεν έχω τώρα να πληρώσω ούτε τη δόση. Στα γραφεία της ΔΕΗ είχε μια ουρά περί τα 30 μέτρα. Κάθισα εκεί υπομονετικά. Μπροστά μου ήταν άλλοι: γέροντες, στραπατσαρισμένοι άνθρωποι, γριούλες με βρώμικα ρούχα, άρρωστοι, με πατερίτσες, άλλοι που δεν τους κρατούσαν τα πόδια τους και όλοι εμείς περιμέναμε σαν καλοί χριστιανοί καρτερικά να έρθει η σειρά μας να πληρώσουμε. Έφτασα στο ταμείο μετά από μιάμιση ώρα αναμονής και τους εξήγησα πως δεν μπορώ να πληρώσω ούτε τη δόση. Μα δεν μου έδειξαν την παραμικρή συμπόνια. Μου είπαν πως το ρεύμα θα κοπεί. Είναι χριστιανικό αυτό πάτερ μου; Να μου κόψουν το ρεύμα; Και πώς θα βλέπω μετά στις ειδήσεις τους υπουργούς να μου εξηγούν πως πρέπει να μείνω χωρίς ρεύμα για τη σωτηρία της πατρίδας; Νάτο, είδες πάλι αμφισβητώ τους νόμους και το κράτος. Γι αυτό ήρθα να εξομολογηθώ.

Όμως πάτερ μου, το βλέπω τώρα καθαρά ποιο είναι το μεγαλύτερο αμάρτημά μου. Το μεγαλύτερο αμάρτημά μου είναι η σκέψη, αλλά και ότι υπάρχω και κάπως σαν αυτά τα δυο να πηγαίνουν μαζί. Γιατί είναι αλήθεια πως, όσο αναπνέω, όλο και μια σκέψη θα περάσει από το αμαρτωλό μυαλό μου. Και βλέπω τώρα πως όλη η διδασκαλία σου είναι για να με οδηγήσει στη γαλήνια ζωή της μη σκέψης και εν τέλει της μη υλικής ύπαρξης. Και βλέπω επίσης πόσο σοφά και με κάποιο σκοπό είναι όλα πλασμένα. Αν δεν τρώγω, αν κρυώσω και αρρωστήσω χωρίς παπούτσια και χωρίς θέρμανση το χειμώνα, τόσο πιο γρήγορα θα βρεθώ στην μεταθανάτια πολιτεία. Το αμάρτημά μου είναι η υλική μου υπόσταση, η οποία απαιτεί πολύ και καλή τροφή, ρουχισμό και ζέστη για το χειμώνα, και παράγει πολύ και αμαρτωλή σκέψη. Αλλά, καθώς, όπως με δίδαξες, η αυτοχειρία είναι και αυτή επίσης αμαρτία, διότι η ζωή πρέπει να σου αφαιρεθεί χωρίς την συγκατάθεσή σου, οφείλω να υπομείνω όλα αυτά, σιωπηρά, να νεκρώσει το σώμα και ο νους μου και έτσι, σε αυτή την κατάσταση αταραξίας, να παραδώσω το πνεύμα αν και όποτε και από όποιον μου ζητηθεί, με ευγνωμοσύνη που μου επέτρεψε μέχρι εκείνη τη στιγμή να υπομένω.

Σ' ευχαριστώ ω εταιρεία, που με απέλυσες! Σας ευχαριστώ όλους: τον ματατζή που με σάπισε στο ξύλο, τη ΔΕΗ που μου έκοψε το ρεύμα, τον υπουργό και τον πρωθυπουργό που μου επέβαλαν τα λυτρωτικά μέτρα ώστε να αποστασιοποιηθώ από τις υλικές και εφήμερες απολαύσεις του φαγητού και της ένδυσης. Ευχαριστώ! Είμαι εδώ για να υπηρετώ μια ανώτερη από μένα θέληση, ποιος ξέρει γιατί, έτσι είναι πλασμένος ο κόσμος.

από το "Κεράσια και Κρίνοι"