Ψάχνοντας για δικαιολογίες

του Δ. Μητρόπουλου

Δύο φίλοι, ο Μάκης και ο Τάκης, πίνουν τον καφέ τους αραγμένοι στις καρέκλες του σκηνοθέτη του καφενείου της γειτονιάς τους. Παλαιότερα βέβαια, προτιμούσαν να πίνουν καφέ σε κάποιο λιθόστρωτο δρομάκι της πόλης, αλλά τώρα έχουν αλλάξει συνήθειες. Μάλλον επειδή στο καφενείο πάνε με τα πόδια και όχι με αυτοκίνητο, ενώ ο καφές κοστίζει 1,20€ και όχι 4,00€.

- Θυμάσαι;... λέει ο Μάκης στον Τάκη...

- Τι πράγμα;

- Τότε που σουλατσάραμε στο κέντρο της πόλης, μεσημέρι – βράδυ...

- Ναι, και;

- Ωραίες εποχές ρε Τάκη. Πάντα ήμασταν πρώτη μούρη στο καβούρι, με τους φίλους μας, τα ποτά μας, τα τσιγάρα μας... Ενώ τώρα, το έχουμε ρίξει στην αμπελοφιλοσοφία. Άσε που έτσι όπως πάμε, τον καφέ θα τον πίνουμε στο σπίτι μας σε λίγο. Καταραμένη φτώχεια.

- Γιατί ρε' συ στεναχωριέσαι; Το σπίτι μας μόνο τους κακούς δεν χωράει. Και αν θες τη γνώμη μου, οι αμπελοφιλόσοφοι είναι πολύ καλύτεροι σαν άνθρωποι, από τους δήθεν, τους καθωσπρέπει,...

τους νομιμόφρονες, και τους λοιπούς τύπους που συχνάζουν στα 'in' μαγαζιά. Σταμάτα λοιπόν να κλαίγεσαι...

- Κλαίγομαι γιατί έχω μείνει άφραγκος ρε Τάκη... χωρίς να το καταλάβω - χωρίς να φταίω! Εγώ που πάντα δούλευα, πλήρωνα τους λογαριασμούς μου και δεν χρώσταγα σε κανέναν.

- Συγνώμη, αλλά δεν είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα. Κατά την ταπεινή μου άποψη φταις, έχεις και 'συ ευθύνη. Φταις γιατί συνήθισες. Συνήθισες στην αδικία, στην ανισότητα, στην υπακοή.

- Ναι, αλλά έτσι είναι ο κόσμος. Εγώ θα τον αλλάξω; Και αν το πάρεις και από την ανάποδη, όπου να κοιτάξεις στη φύση, ο δυνατός υπερισχύει. Του φτωχού και του αδυνάτου το' χει η μοίρα τους...

- Μια ζωή ψάχνεις για δικαιολογίες ρε Μάκη, για να ρίχνεις τις ευθύνες αλλού. Σου διαφεύγει όμως ότι στη φύση που λες, ο πόλεμος είναι ο κύριος παράγοντας της φυσικής επιλογής.

- Ναι εντάξει, τώρα αρχίζεις τις αμπελοφιλοσοφίες, το ξέρω το έργο. Και μετά θα συνεχίσεις με ρητορικά ερωτήματα, τύπου: Αξίζει να ζει κανείς για το τίποτα ή να πεθαίνει για κάτι; Μίας ώρας ελεύθερη ζωή ή σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή; Κτλ. Τα έχουμε ακούσει χίλιες φορές. Βαρέθηκα...

- Α, μπράβο. Το 'πες μόνος σου. Βαριέσαι! Αργοπεθαίνεις. Φοβάσαι τον ίσκιο σου. Και ξέρεις γιατί; Γιατί δεν πολέμησες ποτέ για τίποτα. Ο πόλεμος όμως αναπτύσσει την σκληρότητα, την επιδεξιότητα, την ευφυΐα. Και από αυτά, δεν έχεις τίποτα...

- Εεε, όχι και τίποτα. Τέλος πάντων, ωραία τα λες - πάντα το' χες αυτό. Τώρα όμως τι κάνουμε; Εδώ σε θέλω Τάκη. Έχεις λύση;

- Πρώτον, το ότι τα λέω ωραία δεν το είχα πάντα – το καλλιέργησα. Εμμέσως, πέταξες άλλη μία δικαιολογία για να καλύψεις αυτή τη φορά τα χάλια σου στην επικοινωνία. Δεύτερον, ναι, έχω λύση. Μη με παρεξηγήσεις... αλλά από εσένα τον κοιμισμένο, και άλλους σαν και του λόγου σου, δεν περιμένω καμία καινοτομία ή πρωτότυπη σκέψη. Υπάρχει όμως κάτι καλό σ' εσάς τους κοιμισμένους: είστε η πλειοψηφία. Η λύση είναι να κάνουμε υπομονή, μέχρι τη συνήθεια της πλειοψηφίας να την διακόψει μία αυτόματη αντίδραση, που θα την προκαλέσει το ένστικτο της επιβίωσης. Τότε και μόνο τότε, βγαίνοντας από την 'εθιστική κανονικότητα' της καθημερινότητας και πολεμώντας οι πολλοί για την επιβίωση, κάποιοι λίγοι θα τραβήξουν μπροστά για την κατάκτηση κάποιων ξεχασμένων ιδανικών. Αυτό το μείγμα, πιστεύω θα είναι εκρηκτικό.

- Ωραία, στην υπομονή είμαι καλός! Ας απολαύσουμε το καφεδάκι μας...

- Είσαι αδιόρθωτος ρε Γεράσιμε.

- Δεν με λένε Γεράσιμο!

- Και από που βγαίνει το Μάκης;

- Από το Ασημάκης.

- Είδες, ακόμα και 'γω όσο ζω μαθαίνω...