H διαπραγμάτευση του Σαμαρά και οι επίδοξοι μιμητές του

του Δημήτρη Καζάκη

Τι σημαίνει διαπραγμάτευση; Ξέρει κανείς από τους κυβερνώντες, αλλά κι από εκείνους που ασκούν «υπεύθυνη αντιπολίτευση»; Ή απλά ρίχνουν στάχτη στα μάτια του κόσμου μπας και στραβωθεί τελείως; Πάντως ο κ. Σαμαράς έδωσε ρεσιτάλ «διαπραγμάτευσης».

Υποτίθεται ότι πήγε να κερδίσει μια παράταση χρόνου για να πάρει η χώρα μια «ανάσα». Αυτό τόνιζε η κυβέρνηση ότι ήταν το ζητούμενο. Βέβαια στην πορεία άλλαξε και έγινε ένα ταξίδι για να «σπάσει ο πάγος», για να «υπάρξει συνεννόηση» κι άλλε τέτοιες κωμικές παρακρούσεις της επίσημης προπαγάνδας. Αλλά έστω ότι πήγε να κερδίσει μια «ανάσα». Τι κέρδισε και τι έφερε πίσω; Αν πούμε απολύτως τίποτε, θα ήταν εκτός πραγματικότητας. Μήπως έφερε την «εκτίμηση» των Ευρωπαίων ηγετών; Σίγουρα. Εκείνη που έτρεφαν πάντα οι ηγέτες της αποικιοκρατίας για τα πιο πιστά τους δουλικά. Κι ο Σαμαράς.........
ξεπέρασε κάθε όριο δουλικότητας, προσωπικού εξευτελισμού και γελοιοποίησης της χώρας που τυπικά εκπροσωπεί.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η συνέντευξη του κ. Σαμαρά στην γερμανική Bild (23/8), που σαν εφημερίδα έχει την ποιότητα της «δικής μας» Espresso. H απίστευτη γελοιότητα και η ναζιστικής έμπνευσης προκλητικότητα απέναντι στην Ελλάδα και τους έλληνες της εν λόγω φυλλάδας θα είχε επιβάλει σε οποιονδήποτε εκπρόσωπο της χώρας που σέβεται τον εαυτό του και τον ρόλο του να μην δώσει συνέντευξη στους «δημοσιογράφους» της. Όμως, ο κ. Σαμαράς επέλεξε την Bild για να επαναλάβει αυτό που και ο κ. Γ. Παπανδρέου είχε πει στην ίδια εφημερίδα: εγγυώμαι προσωπικά ότι θα πάρετε πίσω τα δάνειά σας. Τέτοια ξευτίλα. Η συνέντευξη στην συγκεκριμένη εφημερίδα ξεσήκωσε ορισμένα δυσμενή σχόλια από ορισμένα μέσα, κυρίως του Λαμπρακιστάν, ξεχνώντας βεβαίως ότι τον Φεβρουάριο του 2011 στην ίδια φυλλάδα έκανε ακριβώς την ίδια δήλωση και ο τότε εκλεκτός τους, Γ. Παπανδρέου.

Για να απαντήσει η Bild στους έλληνες επικριτές της, δημοσίευσε στο φύλλο της 25ης Αυγούστου φωτογραφίες και στιχομυθίες με τον έλληνα φερόμενο ως πρωθυπουργό που αποδεικνύουν ότι ο κ. Σαμαράς «ήθελε πολύ» να συναντηθεί μαζί τους και δεν σταματούσε να χαριεντίζεται μαζί τους. Μάλιστα, ο κ. Σαμαράς κάλεσε τους εκδότες της Bild στην πατρίδα του την Πύλο, που χαρακτήρισε «ένα από τα πιο όμορφα μέρη της Ελλάδας». Δεν ξέρουμε αν ο κ. Σαμαράς τους κάλεσε για απλή επίσκεψη, ή λειτούργησε αυθόρμητα – όπως συνηθίζει – ως μεσίτης για τον τόπο του σε επικείμενους αγοραστές. Θα φανεί πολύ σύντομα. Πάντως, κάπως έτσι θα αισθανόταν και ο Ιμπραήμ που κι αυτός είχε μετατρέψει το Νιόκαστρο, όπως λεγόταν τότε η Πύλος, σε βάση του. Αλλά βλέπετε του χάλασαν τα σχέδια κάτι Κολοκοτρωναίοι και ο Κόρδινγκτον. Τώρα όμως με λεβέντες σαν τον Σαμαρά μπορεί να αισθάνεται σίγουρος από εκεί που είναι ότι θα πάρει το αίμα του πίσω.

Ποιο είναι το μήνυμα που έφερε στους Έλληνες ο κ. Σαμαράς; Μας το διατυπώνει ένα από ιδρυτικά μέλη του ρεβανσιστικού συστήματος επίσημης προπαγάνδας στη Γερμανία, ο κ. Ερνστ Έλιτζ. Ο θλιβερός αυτός νοσταλγός των γερμανικών Ράιχ, έγραφε στην αγαπημένη γερμανική εφημερίδα του κ. Σαμαρά, την Bild (25/8), όπου και γράφει τακτικά, τα εξής: «Οι καλοί Έλληνες. Ο Σαμαράς επιστρέφει στην Αθήνα με ένα ξεκάθαρο μήνυμα: η Ευρώπη θέλει να μας βοηθήσει – αν εμείς δείξουμε κουράγιο! Και το φταίξιμο για την μιζέρια μας δεν το ρίξουμε σε άλλους! Η Γερμανία δεν θα στείλει χρήματα αυτό το σαββατοκύριακο. Δεν αρκούν πια μόνο οι υποσχέσεις. Θέλει να δει πράξεις. Αυτά είναι καθαρές κουβέντες. Ο Σαμαράς πρέπει να πει στους Έλληνες: Το νόμισμα με το οποίο η Ευρώπη μας μιλά είναι η αλήθεια. Δεχτείτε το!... Η Ελλάδα δεν μπορεί να προχωρά αργά. Η Ευρώπη θέλει να δει να ανεβαίνουν οι ρυθμοί. Και μια χώρα που δουλεύει σκληρά για να ξαναγίνει έντιμη.»

Αυτό πέτυχε το ταξίδι του κ. Σαμαρά. Επισήμως πια η Ελλάδα είναι μια ανέντιμη, διεφθαρμένη χώρα. «Η χώρα έχει πρόβλημα αξιοπιστίας που είναι μεγαλύτερο του ελλείμματος», είπε ο Σαμαράς στον Ολάντ, σύμφωνα με την τηλεόραση του Μέγκα, 25/8. Πόσο διαφέρει από αυτό που είχε πει ο Παπανδρέου, «κυβερνώ μια χώρα διεφθαρμένη»; Μόνο φραστικά, το νόημα είναι ακριβώς το ίδιο. Η διαφορά βρίσκεται στο ότι ο Παπανδρέου το είχε πει σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις με την συμμορία του ευρώ, ενώ ο Σαμαράς το ομολογεί δημόσια χωρίς κανένα δισταγμό.

Το παραμύθι είναι γνωστό από πολύ παλιά: οι γνωστικοί, πολιτισμένοι και προπαντός αξιόπιστοι Ευρωπαίοι έχουν προβλήματα λόγω αυτών των αξιοθρήνητων, αναξιόπιστων, διεφθαρμένων Ελλήνων. Αν δεν υπήρχαν αυτοί οι έλληνες, όλα θα πήγαιναν ρολόι στην ευρωζώνη, αλλά και στις παγκόσμιες αγορές. Πέρα από την απίστευτη βλακεία που κρύβει ένας τέτοιος ισχυρισμός, θα τον βρείτε να επαναλαμβάνεται κάθε φορά που οι Ευρωπαίοι αποικιοκράτες, αφού πρώτα βυσσοδομούσαν με τον χειρότερο τρόπο ενάντια σ’ ένα έθνος όπως το ελληνικό, μετά το έβρισκαν «αναξιόπιστο» και φυσικά «απολίτιστο» για να σταθεί απέναντί τους ίσια και όμοια. Η ιστορία απλά επαναλαμβάνεται.

Να λοιπόν πώς ξέρει να «διαπραγματεύεται» ο κ. Σαμαράς. Διαπραγματεύεται όπως κάθε τυπικός δοσίλογος, υιοθετώντας ανοιχτά ακόμη και τον στιγματισμό της χώρας που επίσημα αντιπροσωπεύει. Αλλά αυτός είναι ο Σαμαράς, τι μπορεί να περιμένει κανείς;

Το ερώτημα τώρα απευθύνεται στους επικριτές του: Σκληρή κριτική στον πρωθυπουργό για τη στάση που τήρησε στη συνάντηση με την Γερμανίδα καγκελάριο ασκούν τα κόμματα της αντιπολίτευσης, με τον ΣΥΡΙΖΑ να τονίζει ότι «ο πρωθυπουργός τα δίνει όλα και δεν παίρνει τίποτα». Ο λαός έχει συμφέρον να ξεσηκωθεί, αναφέρει το ΚΚΕ, για ανεπαρκή Σαμαρά και τοκογλύφο Μέρκελ μιλά η Χρυσή Αυγή. Όλα τα κόμματα επικέντρωσαν στα μέτρα και τίποτε περισσότερο.

Ας τους πάρουμε έναν-έναν. Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε ακόμη μια φορά την έκπληξη. Δεν είπε τίποτε για την ταμπακέρα. Μάλιστα το γραφείο τύπου του ΣΥΡΙΖΑ είπε ότι «το πρωθυπουργικό ταξίδι της «επιδιωκόμενης» επιμήκυνσης, δεν αφήνει περιθώρια αμφιβολιών για το που μας οδηγεί η μνημονιακή κυβερνητική πολιτική: στην ισοπέδωση της χώρας και την αποδόμηση της Ε.Ε.». Με άλλα λόγια ο Σαμαράς δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα και τις επιλογές της ΕΕ, αλλά την αποδόμησή της!

Τι επόμενες ημέρες έκαναν ολόκληρο σαματά γιατί ο Γιούνγκερ δεν καταδέχτηκε να συναντηθεί με τον «αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης». Δεν τους ένοιαξε τίποτε άλλο. Και ξέρετε γιατί έκανε αυτή την κακία ο κ. Γιούνγκερ;

Θαυμάστε την δήλωση του Αλέξη Μητρόπουλου: «Προφανώς θεωρεί πως με αυτόν τον τρόπο θα επιβάλλει ανενόχλητος το τέταρτο κατά σειρά και καταστροφικότερο πακέτο μέτρων λεηλασίας των Ελλήνων και πως θα αποδυναμώσει τις δυνάμεις που επαγγέλλονται μια άλλη οργάνωση της Ευρώπης: ΟΧΙ της Ευρώπης των Τραπεζών και της νεοφιλελεύθερης Ευρωπαϊκής Τεχνοδομής, αλλά της Ευρώπης των Λαών.» Η ξεφτίλα προσωποποιημένη.

Παρεμπιπτόντως, κατά που πέφτει αυτή η Ευρώπη των Λαών; Κουμουνδούρου και Πειραιώς γωνία; Και ποιες είναι οι δυνάμεις που θέλουν να την οικοδομήσουν; Αυτοί που τρέχουν να συναντηθούν με τον μακελάρη της Μέσης Ανατολής Σίμον Πέρες, μην τυχόν και τους κακοχαρακτηρίσει, ή τρέμουν τι θα πουν δανειστές και παράγοντες των αγορών;

Η δήλωση του ΣΥΡΙΖΑ για το ταξίδι είναι στο γνωστό μήκος κύματος: «Τίποτα το νέο δεν προέκυψε από τη σημερινή συνάντηση του πρωθυπουργού με την Γερμανίδα καγκελάριο, κ. Μέρκελ. Μάταια ο ελληνικός λαός περίμενε να ακούσει κάτι που να θυμίζει την έννοια της επαναδιαπραγμάτευσης από τα χείλη του πρωθυπουργού. Αντ’ αυτού, επαναλήφθηκαν για άλλη μια φορά όρκοι πίστης στην απαρέγκλιτη εφαρμογή της αποτυχημένης και κοινωνικά καταστροφικής μνημονιακής πολιτικής, και ιδιαίτερα στην επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων και της εκποίησης του δημόσιου πλούτου της χώρας χάριν των δανειστών.

Η θρυλούμενη επιμήκυνση και επαναδιαπραγμάτευση πνίγηκαν στα ‘κύματα συμπάθειας’ της κ. Μέρκελ προς τον ‘δοκιμαζόμενο’ ελληνικό λαό, αλλά και την αναμονή της έκθεσης της τρόικα. Ο κ. Σαμαράς, απλώς, δήλωσε ‘υπερήφανα και αξιόπιστα’ την υποταγή του στη γερμανική ακαμψία που διαλύει μέσω των ακραίων αντικοινωνικών νεοφιλελευθέρων πολιτικών την Ελλάδα, αποδομώντας συνολικά και την Ευρώπη.» Ο Σαμαράς δεν ξέρει να κάνει διαπραγμάτευση, υπονοώντας ότι αυτοί κι ο Τσίπρας θα μπορούσαν να τα κάνουν καλύτερα και φυσικά το πρόβλημα είναι η «ακαμψία» της Μέρκελ και όχι ολόκληρο το οικοδόμημα της «Ευρώπης» που τσακίζει κυριολεκτικά τους λαούς, μαζί με τον ελληνικό στην πρώτη γραμμή.

Στο ίδιο μήκος κύματος και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες μαζί με την Χρυσή Αυγή. Σύμφωνα με τον εκπρόσωπο του κόμματος, Χρήστο Ζώη, «ο κ. Σαμαράς δεν τόλμησε καν να αναφέρει την λέξη επιμήκυνση, παρότι ρητά ερωτήθηκε». Ο κ. Ζώης υποστήριξε, επίσης, ότι οι Έλληνες έμαθαν από την κ. Μέρκελ ότι οι θυσίες θα συνεχισθούν, καθώς προέχει η ικανοποίηση των δανειστών από την συνέπεια προεκλογικών υποσχέσεων και μετεκλογικών πράξεων. «Η Μέρκελ -σαν καλή τοκογλύφος- επανέλαβε πως μας έχουν δώσει πολλά λεφτά και θα πάρουν πίσω ακόμα περισσότερα. Ο κ. Σαμαράς δεν είπε λέξη για τους χιλιάδες Έλληνες που αυτοκτονούν και για το αίμα που έχει χυθεί προς χάριν του μνημονίου. Δεν είπε λέξη για το παράνομο και επαχθές χρέος, τη ληστρική πολιτική της ευρωπαϊκής κεντρικής τράπεζας, το κατοχικό δάνειο και τις γερμανικές αποζημιώσεις. Για να λυθεί το ελληνικό πρόβλημα απαιτείται στιβαρή εθνική ηγεσία που θα διεκδικήσει δυναμικά τα δίκαια της Ελλάδος», αναφέρει σε ανακοίνωσή της η Χρυσή Αυγή.

Προσέξτε προβληματική. Ο Σαμαράς δεν διαπραγματεύεται και τα δέχεται όλα, ενώ η κακιά Μέρκελ επιμένει στην μνημονιακή πολιτική. Κουβέντα για το καθεστώς κατοχής που έχει επιβληθεί στην χώρα. Κουβέντα για το γεγονός ότι η πολιτική των μνημονίων δεν εκπορεύεται από την κακιά Μέρκελ από το σύνολο της ευρωζώνης, μιας και είναι όρος επιβίωσης για το σαθρό ευρώ. Αλήθεια, τι εννοεί η Χρυσή Αυγή όταν μιλά για «στιβαρή εθνική ηγεσία που θα διεκδικήσει δυναμικά τα δίκαια της Ελλάδος»; Τι σόι «εθνική ηγεσία» θα είναι αυτή όταν δεν θέτει καν το στοιχειώδες: την ανατροπή του καθεστώτος κατοχής; Προφανώς πρόκειται για την ίδια «στιβαρή εθνική ηγεσία» που επέδειξαν οι κυβερνήσεις δωσίλογων στην πρώτη ναζιστική κατοχή. Οι συγγένειες με τους Ράλληδες της κατοχής δεν μπορούν να κρυφτούν οι άτιμες!

Αν προσέξατε όλα τα λεγόμενα αντιμνημονιακά κόμματα μείνανε να ζητούν θολά και συγκεχυμένα μια καλύτερη διαπραγμάτευση. Γιατί δεν μας λέτε, βρε λεβέντες, πώς θα κάνατε εσείς την δική σας διαπραγμάτευση; Τι θα επιδιώκατε και πώς θα το κερδίζατε; Οποιοσδήποτε έχει σώας τα φρένας και δεν έχει μολυνθεί το κριτήριό του από την ηλιθιότητα του κομματικού πατριωτισμού, γνωρίζει πολύ καλά ότι διαπραγμάτευση μπορείς να κάνεις όταν διαθέτεις διαπραγματευτική ισχύ. Τι διαπραγματευτική ισχύ διαθέτει η Ελλάδα εντός του ευρώ και υπό καθεστώς κατοχής.

Ορισμένοι, λένε, ότι ο φόβος των Ευρωπαίων για τυχόν κατάρρευση της ευρωζώνης σε περίπτωση αποχώρησης της Ελλάδας, είναι επαρκές διαπραγματευτικό ατού. Μα ακριβώς αυτός ο φόβος των Ευρωπαίων έχει επιβάλλει το καθεστώς μνημονίων και κατοχής στην Ελλάδα. Όσο οι Ευρωπαίοι θα φοβούνται ότι μια τυχόν αποχώρηση της Ελλάδας από το ευρώ θα τους κοστίσει πανάκριβα, τόσο θα επιβάλλουν πολιτικές ισοπέδωσης, κατοχής και εκποίησης της χώρας. Για να εξασφαλίσουν, αν μη τι άλλο, ότι δεν πρόκειται να αποχωρήσει η Ελλάδα από το ευρώ. Πόση ευφυΐα χρειάζεται, πόσα δεινά και παθήματα πρέπει να υποστεί αυτός ο τόπος και ο λαός του, για να αντιληφθούν ότι η ύφεση αυτή στην Ελλάδα δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί από την ευρωζώνη και την ΕΕ. Κι αυτό γιατί δεν είναι μια απλή οικονομική ύφεση μιας περιθωριακής χώρας του ευρώ. Συνιστά την κορυφή του παγόβουνου. Αποτελεί την πιο χαρακτηριστική εκδήλωση της κρίσης του ευρώ και της μετατροπής του – εκ φύσεως – σε μηχανισμό χρεοκοπίας. Γι’ αυτό και οι Ευρωπαίοι ηγέτες απαντούν με μηχανισμούς διαχείρισης και ελέγχου των χρεοκοπιών. Δηλαδή με μηχανισμούς που δεν αποτρέπουν τις χρεοκοπίες, αλλά τις διαχειρίζονται για να μην αποτελέσουν κίνδυνο για την συνοχή της ευρωζώνης. Αν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν και να υπερβούν την διαδικασία που γεννά τις χρεοκοπίες, δεν θα χρειάζονταν αυτοί οι μηχανισμοί.

Όποιος επενδύει στον φόβο των επιτελείων της ευρωζώνης, είναι σαν να ζητά από τα γεράκια τους να σφίξουν κι άλλο τα λουριά της στο καθεστώς κατοχής και εκποίησης που έχουν επιβάλει στην χώρα. Άλλωστε ποιοι από τα λεγόμενα αντιμνημονιακά κόμματα θα είχαν τα κότσια να επαναλάβουν μπροστά στους Μερκλολάντ, την δήλωση της υπουργού οικονομικών της Φιλανδίας, Γιούτα Ουρπιλαίνεν, ότι «η Φιλανδία δεν θα κρεμαστεί για το ευρώ και είμαστε έτοιμοι για όλα τα σενάρια.» (Kauppalehti, 6/6/2012). Μια δήλωση που επαναλαμβάνεται διαρκώς από τα επίσημα χείλη της Φιλανδικής κυβέρνησης. Με τον τρόπο αυτό η κυβέρνηση της Φιλανδίας διαπραγματεύεται για να αυξήσει τα ανταλλάγματα για κάθε «ναι» που λέει στην ευρωζώνη. Κι όπως ξεκαθάρισε αυτή η κυρία, τίποτε δεν έχει δώσει η Φιλανδία για την Ελλάδα και τις άλλες χώρες που να μην έχει πάρει ισχυρές εγγυήσεις. Τι εγγυήσεις έχει πάρει; Επισήμως κανείς δεν γνωρίζει και δεν πρόκειται να το μάθουμε από τα κόμματα των δοσίλογων που μας κυβερνάνε.

Όμως το ερώτημα παραμένει. Ποια ηγεσία αντιμνημονιακού κόμματος στην Ελλάδα θα τολμούσε έστω να ξεστομίσει επίσημα αυτό που δηλώνει η κυβέρνηση της Φιλανδίας: η χώρα δεν θα πεθάνει για το ευρώ, όχι ευρώ με κάθε θυσία. Μπορεί κάποιος από τους επικεφαλείς του ΣΥΡΙΖΑ, των Ανεξάρτητων Ελλήνων, της Χρυσής Αυγής, να το δηλώσει κατάφατσα στους Μερκολάντ; Να το κάνει κεντρικό θέμα συζήτησης στην πολιτική σκηνή της χώρας; Όχι βέβαια. Διότι τότε θα πρέπει να μας ξεκαθαρίσει μέχρι που είναι διατεθειμένος να ανεχτεί το ευρώ και το καθεστώς του. Ποιες είναι οι κόκκινες γραμμές του.

Για τον ΣΥΡΙΖΑ πάντως δεν είναι η ελευθερία του λαού και της χώρας, ούτε η εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία, αλλά η Ευρώπη των λαών! Δηλαδή η Ευρώπη της νοσηρής φαντασίας του που για να υπάρξει ας ισοπεδωθούν πρώτα λαοί και χώρες από το ευρώ. Για τους Ανεξάρτητους Έλληνες αποτελεί casus beli ακόμη και η υπόνοια αμφισβήτησης της «ευρωπαϊκής προοπτικής» της χώρας, ενώ ο Μιχαλολιάκος της Χρυσής Αυγής μας δίνει μαθήματα «υπεύθυνης» αντιπολίτευσης, χαρακτηρίζοντας «ανεύθυνους» όλους όσοι διεκδικούν την εθνική κυριαρχία της χώρας μέσα από την ανατροπή του καθεστώτος κατοχής, την μονομερή απαλλαγή από τα δεσμά των τοκογλύφων και του ευρώ.

Η στοιχειώδης λογική λέει ότι κανείς δεν μπορεί να διαπραγματευθεί αν δεν προχωρήσει αμέσως στην μονομερή καταγγελία του συνόλου των καταχρηστικών δεσμεύσεων που έχουν επιβάλει οι δανειστές στην χώρα μας. Δεν έχει κανενός είδους διαπραγματευτική ισχύ αν δεν είναι έτοιμος να αποχωρήσει με δική του επιλογή από την ευρωζώνη και δεν υιοθετήσει συντεταγμένα και με σχέδιο εθνικό νόμισμα προκειμένου να ανατάξει την χώρα προς όφελος της ευημερίας του ελληνικού λαού. Η διαπραγμάτευση για τις θυσίες ενός λαού μέσα σε μια ζώνη που όλο και περισσότερο προσιδιάζει με Νταχάου αφορά μόνο δοσίλογους και αρπακτικά.