Τρικομματική; Η Κυβέρνηση Σαμαρά-Στουρνάρα;

Του Θ. Καρτερού

Ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο; Το ερώτημα τίθεται από τις εξελίξεις των τελευταίων εβδομάδων και ακόμα πιο έντονα των τελευταίων ημερών και δεν είναι ούτε της πλάκας, ούτε ανούσιο. Διότι ενώ οι πάντες μιλούν για τρικομματική, πολλοί μάλιστα ρίχνουν το βάρος στη σκανδαλώδη ασυνέπεια της ΔΗΜΑΡ και στην όπου-φυσάει-ο-άνεμος στάση του Βενιζέλου, βλέπουμε να συμβαίνει το εξής: Οι τρεις συσκέπτονται συνεχώς και αδιαλείπτως στο Μαξίμου, ανταλλάσσουν απόψεις, τσακώνονται, Κύριος οίδε τι κάνουν, στο τέλος όμως γίνεται αυτό που θέλει ο Σαμαράς. Είτε αυτό αφορά στο διορισμό του Ανδρεουλάκου, είτε στην εφεδρεία, είτε στις άγριες περικοπές μισθών και συντάξεων, είτε στον Ξένιο Δεν-Δια.

Μήπως έτσι απαλλάσσονται των βαρύτατων ευθυνών τους ο Κουβέλης κι ο Βενιζέλος; Όχι φυσικά, γιατί είναι αυτοί που επιτρέπουν να γίνονται όσα γίνονται και στηρίζουν όσα γίνονται. Αυτό όμως δεν μπορεί να αναιρέσει την πραγματικότητα η οποία ξεπροβάλλει σιγά-σιγά μπροστά...
στα μάτια μας: Στη χώρα έχουμε αυτή τη στιγμή έναν άκρως συντηρητικό δεξιό πρωθυπουργό, ο οποίος ηγείται μιας άκρως δεξιάς συντηρητικής κυβέρνησης, η οποία οικοδομεί μπροστά στα μάτια μας μια άκρως συντηρητική πολιτική, επιχειρώντας να συσπειρώσει τα άκρως συντηρητικά στοιχεία της ελληνικής κοινωνίας. Και ενώ πολλοί ασχολούμαστε με τα χορωδιακά της ΔΗΜΑΡ και τα χορευτικά του Βενιζέλου, ο Σαμαράς χτίζει υπομονετικά και στοχοπροσηλωμένα ένα κράτος κατ' εικόνα και ομοίωσή του.

Από την άποψη αυτή δεν έχουμε καμιά τρικομματική –έχουμε κυβέρνηση Σαμαρά, ή αν θέλετε Σαμαρά-Στουρνάρα. Με τον πρωθυπουργό να ασκεί όλες τις εξουσίας που του δίνουν η ψήφος εμπιστοσύνης των εταίρων του, η στήριξη του συνόλου της οικονομικής ολιγαρχίας, και φυσικά το Σύνταγμα. Και τον υπουργό οικονομικών να ασκεί όλες τις εξουσίες που του δίνουν οι Ευρωπαίοι, οι πιστωτές και οι αγορές. Και όταν χρειάζεται να γράφουν οι δυο τους στα παλιά τους τα παπούτσια τους κλαυθμούς του Κουβέλη και τους οδυρμούς του Βενιζέλου και μάλιστα δημοσίως. Όπως έγινε με τον Ανδρεουλάκο, ή με τον Ξένιο Δεν-Δια, και όπως γίνεται με την εφεδρεία. Και όπως θα γίνει –είναι χίλια τα εκατό σίγουρο- συνολικά με το πακέτο των 11.5 δις το οποίο ετοιμάζονται να κρεμάσουν στο λαιμό μας, προσθέτοντας και σ' αυτό, όπως και σ' όλα τα υπόλοιπα, το όποιο πολιτικό βάρος της ΔΗΜΑΡ και του ΠΑΣΟΚ.

Κατά τα άλλα το πράγμα προχωρά και μάλιστα γρήγορα. Το υπουργείο εργασίας δεν ήταν ούτε επί χούντας τόσο αντεργατικό. Το υπουργείο προστασίας του πολίτη αναδεικνύεται σε εργαλείο οικοδόμησης αντιδραστικών συμμαχιών στην κοινωνία, με κοινό τόπο την εχθρότητα στα ανθρώπινα δικαιώματα και την καταστολή –εναντίον και Ελλήνων και αλλοδαπών. Η δημόσια τηλεόραση μυρίζει όλο και πιο πολύ δεξιά ναφθαλίνη, θάβει την αξιωματική αντιπολίτευση, προπαγανδίζει όλοι και πιο ανοιχτά τον Σαμαρά και την πολιτική του μνημονίου. Και σύμπας φυσικά ο όμορφος κόσμος της διαπλοκής, των μεγάλων ΜΜΕ και των αμετανόητων τραπεζιτών και επιχειρηματιών προσβλέπει στο δεξιό Σαμαρά, ενισχύει τον δεξιό Σαμαρά και τον ταυτίζει σιγά-σιγά με το πρότυπο του στιβαρού ηγέτη-σωτήρα. Το κύριο άρθρο στο Βήμα της Παρασκευής είναι από την άποψη αυτή και χαρακτηριστικό, αλλά και αποκαλυπτικό.

Θα χτυπήσουν κάποια στιγμή το κεφάλι τους στον τοίχο που βοηθούν τον Σαμαρά να χτίζει τόσο το ΠΑΣΟΚ, όσο και η ΔΗΜΑΡ, αλλά αυτό λίγο ενδιαφέρει. Όπως λίγο θα ενδιαφέρει όταν μπροστά στο φάσμα της κομματικής τους καταστροφής αποσυρθούν από την κυβέρνηση, ή και αποσύρουν τη στήριξή τους, παρά τις πιέσεις που δέχονται από ισχυρά κέντρα για το αντίθετο. Ενδιαφέρει όμως πολύ η δεξιά παλινόρθωση που προωθεί ο Σαμαράς –μαζί με τον δήθεν τεχνοκράτη Στουρνάρα- με ότι αυτό συνεπάγεται για την πολιτική και για την κοινωνία. Το έγκλημα της ΔΗΜΑΡ και του ΠΑΣΟΚ δεν είναι συνεπώς μόνο ότι ανοίγουν το δρόμο στη βαρβαρότητα του μνημονίου, αλλά και ότι κρατάνε φανάρι σε μια επιθετική και ούλτρα συντηρητική δεξιά, που θα μας βάλει σε περιπέτειες αν δε φάει τα μούτρα της εγκαίρως. Και όσοι χαμογελάσουν επειδή ξέρουν πόσο λίγος και μέτριος είναι ο Σαμαράς, καλόν είναι να θυμηθούν τα χαμόγελα που συνόδευαν κάποτε τον Μεταξά, στην πορεία του προς την εξουσία –με τη στήριξη δημοκρατικών κομμάτων...