Η Σύγχυση του ΒΗΜΑΤΟΣ

του antapoΚΡΙΤΗ*

Σε άρθρο με υπογραφή του Σταύρου Ψυχάρη στις 12/08/2012 το γνωστό διαπλεκόμενο συγκρότημα, παρέχοντας πλήρη στήριξη στον Α. Σαμαρά, τον καλεί «να βγάλει δόντια» προς τους Ευρωπαίους, σημειώνοντας μάλιστα στο τέλος ότι Ευρωπαίοι είμαστε, βλάκες δεν είμαστε και τονίζοντας με νόημα ότι η αυλαία πέφτει...

Το συγκεκριμένο άρθρο, πολλοί φίλοι από τον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, το βρήκαν ως απόδειξη του λαθεμένου της τοποθέτησης για ρήξη με την Ε.Ε. και το ευρώ. Η συλλογιστική απλή, αλλά όχι συλλογιστική. Το σενάριο αποβολής το εξετάζουν οι κυρίαρχοι Γερμανικοί κύκλοι, φαίνεται να το υιοθετεί και η ελληνική αστική τάξη, άρα ο Λαφαζάνης, ο Αλαβάνος και οι λοιποί της συμμορίας της δραχμής ρίχνουν νερό στο κρασί τους. Και ας έχουμε υποστεί μια ανεπανάληπτη εσωτερική υποτίμηση εδώ και δύο χρόνια στο όνομα της παραμονής μας στο ευρώ...

Σε τελευταίο του editorial το Βήμα φαίνεται να τα «γυρίζει». Μας εγκαλεί ότι τελειώνουν οι θυσίες και να μην κλωτσήσουμε την καρδάρα με το γάλα και να αποδεχτούμε για μια ...

τελευταία φορά τα μέτρα ώστε να παραμείνουμε στην ευρωζώνη. Και ως εκ τούτου να στηρίξουμε την κυβέρνηση Σαμαρά. Αλλά και τον ΣΥΡΙΖΑ εγκαλεί να επιδείξει μετριοπάθεια και σύνεση. Και «εθνική συνεννόηση». Προφανώς καταδικάζοντας τις τελευταίες «εμπρηστικές» δηλώσεις Λαφαζάνη και Κουράκη, που χοντρικά ισχυρίζονται ότι η πραγματική χρεοκοπία είναι η λιτότητα και όχι η αθέτηση πληρωμών προς τους δανειστές.

Η κατάσταση είναι έτσι κι αλλιώς ρευστή και δύσκολη. Ακόμα και για την αστική τάξη. Από εκεί και η σύγχυση του Βήματος. Σε πρόσφατο άρθρο του στο www.antapocrisis.gr ο ακαδημαϊκός Π. Μαυρουδέας δίνει μια ερμηνεία. Σίγουρα πιο σοβαρή από τους ισχυρισμούς ότι Σόιμπλε-Λαφαζάνης-Ψυχάρης-Αλαβάνος κινούνται στον ίδιο άξονα...

Η κατάσταση είναι δύσκολη και για όσους μιλάνε στο όνομα των εργαζομένων, του λαού, της κοινωνικής πλειοψηφίας. Και η σύγχυση και στα αριστερά επιτελεία είναι φανερή. Είναι αληθινό ότι μια σύγκρουση σήμερα του λαϊκού κινήματος στην Ελλάδα (και πιθανά μια φιλολαϊκής κυβέρνησης) με την Ε.Ε. είναι εξαιρετικά δύσκολη και θα έχει και απρόβλεπτες συνέπειες (οικονομικές, γεωπολιτικές κοκ). Και γι’ αυτό χρειάζεται ισχυρό κοινωνικό μέτωπο που να μπορεί να στηρίξει μια τέτοια επιλογή. Είναι όμως πιο αληθινό ότι η κρίση της ευρωζώνης και εξέλιξή της την τελευταία διετία έβγαλε στην επιφάνεια το μοναδικό αληθινό πρόσωπο της συγκεκριμένης Ε.Ε. Ιμπεριαλιστική, αντιλαϊκή, αντιδημοκρατική, νεοφιλελεύθερη. Και αυτό δεν αλλάζει ούτε με το να γίνει η Ελλάδα ισότιμο μέρος της (Αλ. Τσίπρας), ούτε μετασχηματίζεται, ούτε μπορεί να γίνει σοσιαλιστική μέσα από τον πανευρωπαϊκό συντονισμό της αριστεράς και του εργατικού κινήματος. Απαιτείται συγκεκριμένη πολιτική ρήξεων με τον συγκεκριμένο οργανισμό. Μονομερών ρήξεων.

Το χειρότερο είναι ότι η πολιτική της βασικής δύναμης της αριστεράς, του ΣΥΡΙΖΑ, στο συγκεκριμένο θέμα, είναι επικοινωνιακή, δέσμια της εικόνας και της ατάκας, των ποσοστών ή στην καλύτερη της αναμονής του ώριμου φρούτου, δηλαδή της χρεοκοπίας να σκάσει στα χέρια του Σαμαρά. Που βασίζεται η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ γύρω από τις εξελίξεις της Ε.Ε.; Πρώτον ότι η μνημονιακή πολιτική και ο Σαμαράς μας οδηγεί στην έξοδο από την ευρωζώνη. Δεύτερον ότι αν μια φιλολαίκή κυβέρνηση έβγαζε γλώσσα στους εταίρους μας, δεν θα μας πέταγαν έξω, γιατί έτσι θα διακινδύνευαν την κατάρρευση όλης της ευρωζώνης. Και ότι έτσι όλο το εγχείρημα θα βρισκόταν υπό αίρεση. Για το λανθασμένο και.... συνδικαλιστικό του δεύτερου δεν είναι ανάγκη να πούμε πολλά. Για το πρώτο ισχύει, αλλά το να είναι αυτή η πιο εύκαιρη ατάκα όποτε λένε κάτι στον ΣΥΡΙΖΑ για τον αντιευρωπαϊσμό του, δεν αποτελεί αριστερή πολιτική, πόσο μάλλον μιας δύναμης που θέλει να κυβερνήσει για να βγούμε από τα μνημόνια. Γιατί πρέπει να πεις κάτι ρεαλιστικό και πραγματικό. Τέλος πάντων θα πρέπει να πεις κάτι! Δεν μπορείς να λες ακόμα ότι θα πάμε να διαπραγματευτούμε με την Μέρκελ!

Κρίση δομική του καπιταλισμού, κρίση του ευρώ και της Ε.Ε., κρίση χρέους. Για την Ελλάδα δεν μπορεί να επιλυθεί κάποια μορφή της κρίσης ξεχωριστά. Μια μετωπική πολιτική και ένα μεταβατικό πρόγραμμα μονομερών ενεργειών προς δανειστές και ιμπεριαλιστές, πραγματικής οικονομικής και πολιτικής ανεξαρτησίας, ρήξεων με την ευρωζώνη και με την Ε.Ε. και εν τέλει αποδέσμευσης, σύγκρουσης με την αστική τάξη της χώρας, είναι δύσκολος δρόμος, αλλά δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά. Ένας τέτοιος δρόμος, δεν αποτελεί εθνική αναδίπλωση-όπως εύκολα κατηγορείται, αλλά σημείο αφετηρίας για όλη της Ευρώπη, αλλά και για όλους τους δοκιμαζόμενους λαούς από την καπιταλιστική κρίση. Ένας τέτοιος δρόμος δεν μπαίνει σε αμφισβήτηση από τα όποια σχέδια (γερμανικά ή άλλα) για αποβολή με διπλό νόμισμα ή με ECU ή με όποια μορφή συνέχισης της οικονομικής εξάρτησης και κατοχής. Ίσα ίσα ενισχύεται και τονίζει την ανάγκη του πιο συνολικού αγώνα ενάντια στην Ε.Ε.

Σύμφωνα και με την άποψη του Κ. Λαπαβίτσα η αριστερά πρέπει να υιοθετήσει την άποψη για έξοδο από την ευρωζώνη ακριβώς γιατί πάνε έτσι κι αλλιώς προς τα εκεί τα πράγματα από την ίδια την κρίση του ευρώ και άρα θα πρέπει να είναι προετοιμασμένη και με τον λαό μαζί της. Ένας τέτοιος δρόμος χρειάζεται πολιτικό υποκείμενο και συμμαχία, πολιτικό πρόγραμμα, κοινωνικό μέτωπο, τακτικές και πολιτικές σε στενή σχέση με τον λαό. Μία τέτοια πολιτική δεν έχει παλευτεί. Ο δε ΣΥΡΙΖΑ επιμένει ευρωπαϊκά, «υπεύθυνα» και επικοινωνιακά (στην πλειοψηφία του) και απλά περιμένει με την λογική του ώριμου φρούτου να σκάσει η καυτή πατάτα στα χέρια του Σαμαρά. Εκεί όμως θα έχει να αντιμετωπίσει αυτό για το οποίο τον εγκαλεί το Βήμα, ότι άλλο πράγμα είναι να αναλαμβάνεις την διακυβέρνηση της χώρας. Ειδικά μιας διαλυμένης χώρας... Το ΚΚΕ δεν θέλει να αναλάβει τέτοια ευθύνη και απέχει από την πραγματική πολιτική, απλά με το να αποκαλύπτει τον καπιταλισμό, την Ε.Ε. κοκ και η Ανταρσυα δοκιμάζεται από το πως αυτοπροσδιορίζεται και από την μετωπική της πολιτική.

Ο Σεπτέμβρης έρχεται. Μαζί με μια πολιτική για τις διεργασίες και τις ανασυνθέσεις που χρειάζονται στην αριστερά, είναι απαραίτητη η οργάνωση του λαού και ο ξεσηκωμός του για να αντισταθεί στο νέο πακέτο μέτρων, αλλά και να αμυνθεί στις συνέπειες των προηγούμενων. Ο διάλογος σωματείων, επιτροπών και συνελεύσεων γειτονιάς, επαγγελματικών ενώσεων, ο συντονισμός τους και ο κοινός βηματισμός τους είναι ζητούμενο και όχι δεδομένο με βάση την εμπειρία των τελευταίων δύο ετών. Η λαϊκότητα και η μαζικότητα στην μορφή και στον χαρακτήρα, ο πραγματικός αγωνιστικός συντονισμός και όχι οι κομματικές περιχαρακώσεις, το άνοιγμα διαδικασιών πολιτικοποίησης πάνω στα κεντρικά πολιτικά ζητήματα, η σύγκρουση με την συνδικαλιστική γραφειοκρατία είναι βασικά θέματα στα οποία πρέπει να πάμε διαφορετικά. Ο προηγούμενος αντιμνημονιακός κύκλος ήταν σίγουρα πρωτότυπος. Το ίδιο θα είναι και ο επόμενος. Ας προσπαθήσουμε να είναι και νικηφόρος.

*Πηγή: www.antapocrisis.gr

από το ΙΣΚΡΑ