Μετά την επίσκεψη στο κλαμπ του ευρώ…

του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου

Έψαχνα, έψαχνα… ξαναέψαχνα για το κλαμπ της δραχμής και όταν το βρήκα, επιτέλους χθες, διαπίστωσα ότι επρόκειτο για το κλαμπ του ευρώ. Δεν το εννοώ μεταφορικά, ούτε πρόκειται για κάποιου είδους υπόθεση ή λογοπαίγνιο. Περί απτής πραγματικότητας πρόκειται, οντολογικά… Εισήλθα στο κλαμπ του ευρώ, το οποίο θα μπορούσε να ήταν διακοσμημένο με αφίσες που αναπαριστούσαν δραχμές (εδώ πρόκειται περί μεταφοράς, ας μην δημιουργηθεί παρεξήγηση). Φιλοξενήθηκα λοιπόν ευγενώς επί 45 λεπτά της ώρας στο κλαμπ του ευρώ, συνομίλησα με μέλη του και διατηρώ και… ενθύμημα.

Πρόκειται για το κλαμπ (ένα από τα καταστήματα της αλυσίδας αυτών των κλαμπ), το οποίο τόσον καιρό παρήγαγε «ειδήσεις» περί του κινδύνου επιστροφής στην δραχμή, αν δεν περάσουν τα μνημόνια, αν δεν ληφθούν αιμοβόρικα μέτρα κατά των εργαζομένων και των συνταξιούχων, όπως και της μικρο-ιδιοκτησίας, αν δεν πουλήσουμε κάτι παλιοπεριουσιακά στοιχεία του δημοσίου, αν…
και αν δεν ζητήσουμε συγχώρεση από τους ευρωπαίους συμπολίτες μας και όλο τον κόσμο για την εποχή που «τα τρώγαμε όλοι μαζί». Αποδεχόμενοι μάλιστα ότι «συνεχίζουμε να (τα) τρώμε όλοι μαζί», θα μπορούσαμε να διαβεβαιώσουμε, όπως ήδη έπραξε ο κ Σαμαράς αρμοδίως, ότι αγόγγυστα θα υποστούμε και άλλες θυσίες της τάξης των 11 δις ευρώ, που είναι 14 και μπορεί να βγούνε και 20! Έτσι είναι τα δις ευρώ στην μεταμοντέρνα μας Ελλάδα, απροσδιόριστο πράγμα: «Βγήκαν 20, να τα αφήσω»; «Άσ’ τα καημένε, τσιγκουνιές θα κάνουμε, εδώ πρόκειται για την σωτηρία της πατρίδας»!

Άλλωστε το «πακέτο» αυτό θα είναι το τελευταίο, όπως ακριβώς υπήρξε και το προηγούμενο και το αρχικό, στο οποίο με σθένος αντιστάθηκε ο σημερινός πρωθυπουργός για να μην προκληθεί ύφεση στην οικονομία, όπως καλά θα ενθυμίστε! Τώρα, όπως ο βρεγμένος δεν φοβάται την βροχή, έτσι και ο πτωχευμένος την πτώχευση, ο άνεργος την ανεργία, ο ανυπόληπτος επιχειρηματίας τους κανόνες της αγοράς και το νόμο, ο φοροφυγάς/φοροκλέπτης με τις καταθέσεις στο εξωτερικό τους εισπρακτικούς μηχανισμούς και ο απατεώνας πολιτικός την κοινωνική απαξίωση και την χλεύη. Μιλάμε για υπέρβαση του κόστους! Εδώ αναφερόμαστε αποκλειστικά στο εθνικό ζήτημα της σωτηρίας της πατρίδος, σε αυτές τις λεπτομέρειας περί κόστους θα σταθούμε;

Όπως η πυρκαγιά αντιμετωπίζεται με φωτιά, έτσι και η ύφεση με μεγέθυνση και διεύρυνση της εσωτερικής υποτίμησης, είναι το δόγμα του κλαμπ του ευρώ. Καταστροφικό για την ελληνική κοινωνία δόγμα, αλλά με «τετράγωνη λογική»: Μόνον έτσι θα σταματήσει η επέκταση των πληθωριστικών πιέσεων στην ευρωζώνη, αν και θα προκληθούν τεράστιες πληθωριστικές πιέσεις στην εσωτερική αγορά. Ε, αυτό θα λυθεί από το κλαμπ του ευρώ με εξαιρετική εφαρμογή μιας μορφής «διπλού νομισματικού» για την Ελλάδα, όπως έχω ήδη εξηγήσει και μάλιστα προτού επισκεφθώ το «κλαμπ»! «Σοφά» τα έγραφα, αποφαίνονται σήμερα οι ειδικοί του κλαμπ του ευρώ, μόνον που μου διέφυγε μια λεπτομέρεια: για να σωθεί το αυθαίρετο ανάκτορο των κερδοσκόπων, που χτίστηκε με δανεικά στην Ελλάδα, από την φωτιά της χρηματοπιστωτικής κρίσης, θα έπρεπε να κατακαεί ο περιβάλλων χώρος. Να γίνει στάχτη αυτό που θα προσέφερε καύσιμη ύλη στην φωτιά που άναψε η διαδικασία παραγωγής εθνικού χρέους, για να χτιστεί το ανάκτορο.

Δεν μου διέφυγε αυτή η «λεπτομέρεια», απλώς δεν την διατύπωσα με την καταστροφική/ανηλεή («ορθολογική» την αποκαλούν οι ίδιοι) γλώσσα της αγοράς και έτσι μάλλον δεν έγινα κατανοητός από όλα τα μέλη του «κλαμπ»! Η «δραχμή», ποτέ δεν αποτέλεσε πολιτική στρατηγική του «κλαμπ», τουλάχιστον ως το επόμενο βήμα μέσα στην κρίση. Στο «κλαμπ» δεν στοχάζονται με μεγάλο βάθος. Απαγορεύεται, καθώς αυτό προσβάλει την αρχή της αποτελεσματικότητας (: ταχύτητα κεφαλαιοποίησης).

«Δραχμή» θα σήμαινε καταστροφή του ανακτόρου, πολιτικό κλονισμό του ευρώ, διεθνώς, άρα και αυτών που το εμπορεύονταν. Η Ελλάδα αν έβγαινε απολύτως (κανονικά) σήμερα από την ευρωζώνη – και όχι αν περιοριζόταν εντός αυτής σε μια μορφή καραντίνας, όπως θεσμικά θα καταλήξει τον Οκτώβριο – δεν θα προκαλούσε πλέον κατάρρευση αυτού του οικονομικού χώρου, αλλά θα συνέβαλε καθοριστικά στην πολιτική του υπονόμευση. Οι λύσεις μετά από αυτό θα ήταν δύο: ή άμεση ανάπτυξη της διαδικασίας ομοσπονδοποίησης της ΕΕ, με τεράστια οικονομική ζημία για την Γερμανική οικονομία και σοβαρή απειλή για το τραπεζικό σύστημα – με την σημερινή του μορφή – ή ακολουθία μιας πορείας διάσπασης της ευρωζώνης σε περισσότερα του ενός κλαμπ του ευρώ.

Το τελευταίο θα ήταν αδιανόητο για το χρηματοπιστωτικό λόμπι υπό τις παρούσες συνθήκες, καθώς δεν θα μπορούσε να ελεγχθεί κεντρικά με ολοκληρωμένο τρόπο η ΕΕ, από την χρηματαγορά. Αυτό θα οδηγούσε στην αποκέντρωση του ελέγχου των κεφαλαίων και της εργασίας. Σε μια αντίθετη κατεύθυνση από εκείνη της παγκόσμιας διακυβέρνησης. Μια πολυπολική Ευρώπη θα αποτελούσε την καίρια αντίφαση στον «uni-multipolar» κόσμο μας ( a system with one superpower and several major powers). Τον οποίο (κόσμο) εγώ θα όριζα κάπως διαφορετικά: Ένα ηγεμονικό / οικονομικοδιοικητικό μοντέλο με 5 μείζονα κέντρα περιφερειακής ηγεσίας σε ανταγωνισμό, αλλά όχι σύγκρουση. Το μοντέλο αυτό εμφανίζεται θεωρητικά προβληματικό και δεν διασφαλίζει την ειρήνη που επικαλείται για νομιμοποίηση, ωστόσο δεν είναι χώρος εδώ για να το σχολιάσω αναλυτικά.

Ας παραμείνουμε λοιπόν στο επίπεδο των εντυπώσεων από την επίσκεψή μου στο «κλαμπ» που στήριξε την επικοινωνιακή του στρατηγική στην κινδυνολογία με την δραχμή. Τα μέλη του μάλιστα έφτασε να τρομοκρατούν τον ελληνικό λαό με την τάχα μου επέλαση των ορδών του «κλαμπ της δραχμής», παρότι το ίδιο το κλαμπ του ευρώ είχε ως επικοινωνιακό μηχανισμό το κλαμπ της δραχμής! Το ίδιο οντολογικά φαινόμενο ήταν, το οποίο μάλιστα ταυτιζόταν καί σε επίπεδο μηχανισμού καί στο επίπεδο του προσωπικού. Άρα, θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει τον Έλληνα Πρωθυπουργό ως ηγετικό μέλος του κλαμπ της δραχμής, που αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα του κλαμπ του ευρώ.

Και όσοι προπαγάνδισαν την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, στην χώρα μας και στο εξωτερικό τι ήταν/είναι τότε; Είτε αγνοί αριστεροί που συνέδεαν την έξοδο με κάποιο είδος σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας , είτε αγνοί, ορθολογιστές οικονομικά, μάλλον δεξιοί ευρωσκεπτικιστές πατριώτες, είτε προβοκάτορες από το κλαμπ του ευρώ.

Οι τελευταίοι φρόντισαν να διασκεδάσουν την διαλεκτική των δυο πρώτων, και επ’ αυτής να στήσουν ένα καθεστώς κοινωνικής βίας και τρομοκρατίας εις βάρος του ελληνικού λαού, το οποίο σήμερα πλέον λαμβάνει ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά. Δίχως υπερβολή, βιώνουμε μια μορφή φασισμού, που εκπηγάζει, εμπνέεται και σε μεγάλο βαθμό καθοδηγείται από το κλαμπ του ευρώ με επίκληση μιας εικονικής απειλής από το κλαμπ της δραχμής. Όπως κάποτε στήθηκε το ναζιστικό τερατούργημα, στη βάση της εθνικής ταπείνωσης των Γερμανών κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και σε πολεμική με τον μπολσεβικισμό (αναρχοκομμουνιστική απειλή). Και όπως αργότερα (περίοδος Β Παγκοσμίου) ο Στάλιν εδραίωσε το ελεεινό καθεστώς του στη βάση της εξόντωσης του φασισμού/ναζισμού.

Σήμερα, στην Ελλάδα βιώνουμε μια μορφή ιστορικής φάρσας με την άνοδο του φασισμού, ο οποίος υιοθετώντας την διαλεκτική του ναζισμού, εμφανίζεται να καταπολεμά το φάντασμα του μπολσεβικισμού, εξυπηρετώντας ασφαλώς (όχι συνειδητά στο χαμηλό επίπεδο νεοναζιστικής οργάνωσης) τα συγκυριακά συμφέροντα του κλαμπ του ευρώ.

Το «κλαμπ» αυτό εμφανίζεται δημοκρατικό και νεοφιλελεύθερο, αλλά πάνω από όλα πατριωτικό – όπως αγωνίζεται καθημερινά να το εμφανίσει ο κ. Σαμαράς και η διαπλοκή που τον υποστηρίζει. Εδώ πλέον το πολιτικό χαρμάνι γίνεται εμπρηστικό. Ενώ μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά, γύρω από το ανάκτορο – έτσι ώστε να μην έρθει η «δραχμή», ο μισητός εχθρός του λαού, στα πράγματα – κατασκευάζεται μια ολοκληρωτική ιδεοαντίληψη, σύμφωνα με την οποία κάθε θυσία του λαού είναι απαραίτητη για να σωθεί η Πατρίς, η οποία ταυτίζεται με το Ευρώ. «Ευρώ, θρησκεία και ας πτωχεύσει η οικογένεια», είναι το σύνθημα της πολιτικής μας ηγεσίας. Και τούτο, να με συμπαθείτε, αποκαλείται φασιστική προσέγγιση που απαντάται αποκλειστικά σε ολοκληρωτικά καθεστώτα δεξιάς ή αριστερής νομιμοποίησης.

Φίλοι, η Ελλάδα μέσω της επιχείρησης νεοφιλελευθεροποίησης του κράτους με την στρατηγική «σοκ και δέος» της τρόικας, καταλήγει σε ένα φασιστικής εμπνεύσεως ευρωπροτεκτοράτο. Αυτό είναι το συμπέρασμα από την επίσκεψή μου στο κλαμπ του ευρώ. Χρειαζόταν αυτή η επίσκεψη για να επιβεβαιώσω τούτη την αντίληψη, που ήδη έχω μοιραστεί μαζί σας; Χρειαζόταν, καθώς έμαθα μια λεπτομέρεια που αγνοούσα. Αυτή συνδέει το «λεφτά υπάρχουν» με το «[δ]εν μας αρέσει να εξαρτόμαστε καθόλου από δανεικά [...] Η Ελλάδα έχει φυσικούς πόρους, έχει τεράστια αναξιοποίητα, δυστυχώς, συγκριτικά πλεονεκτήματα, έχει σημαντική, αλλά μέχρι τώρα αδρανή, δημόσια περιουσία και πάνω απ΄ όλα έχει δυναμικούς και μορφωμένους ανθρώπους. Υπάρχουν, λοιπόν, οι προϋποθέσεις της επιτυχίας. Αυτό που χρειάζεται η Ελλάδα είναι μια ευκαιρία για ανάπτυξη και πιστεύουμε απόλυτα ότι, αν το πετύχουμε, αυτό θα σηματοδοτήσει και τη δύναμη της ίδιας της Ευρώπης» [Α. Σαμαράς]. Η «λεπτομέρεια» αυτή συνδέει γραμμικά τον Γ. Παπανδρεόυ με τον Α. Σαμαρά και έτσι ολοκληρώνεται το «έργο» της σύγχρονης ελληνικής πτώχευσης!

Την επόμενη περίοδο θα εστιάσω σε αυτή την «λεπτομέρεια», για να δείξω πώς το καθεστώς στην Ελλάδα, με την καθοδήγηση του κλαμπ του ευρώ σκοπεύει να παράγει χρήμα, διαμοιράζοντας τον παραγόμενο πλούτο της χώρα (το 70% περίπου της παραγομένης υπεραξίας) στους πάτρωνές του, αφού πρώτα κάνει στάχτη την ελληνική οικονομία και ισοπεδώσει την κοινωνία. Πώς δηλαδή θα αλλάξει το μοντέλο της εξάρτησης της χώρας και της χειραγώγησης του ελληνικού λαού. Όχι πλέον δια του ελέγχου του χρέους, αλλά δια ενός «νέου», καινοτόμου μηχανισμού υποτίμησης των αξιών, που δεν θα επηρεάζεται σημαντικά (ανοδικά) από την εξωτερική ζήτηση. Το «νέο» το έβαλα σε εισαγωγικά, καθώς παρόμοιο μηχανισμό έχουμε συναντήσει σε άλλες χώρες υπό καθεστώς διεθνούς πατρωνίας, ολιγαρχίας και ολοκληρωτισμού – και μια φορά στην σύγχρονη ιστορία ως προσπάθεια της τοπικής ελίτ να αποφύγει την αποσταθεροποίηση σε καιρό διεθνούς σύγκρουσης (Τουρκία).