Εκείνος κι Εκείνη....

Του Θ. Καρτερού*

Το πιο χαρακτηριστικό από τη συνάντηση Μέρκελ-Σαμαρά ήταν η εικόνα τους στη συνέντευξη τύπου που ακολούθησε. Εκείνος ζεματισμένος, σαν μαθητής που μόλις άκουσε μια γερή κατσάδα και κοιτάζει στα μάτια τη δασκάλα, προσπαθώντας να πει όσα εκείνη θα ήθελε να ακούσει. Εκείνη, αυστηρή δασκάλα, εμφανώς βαριεστημένη και στα όρια της αγένειας –αφήστε τα λόγια και δείξτε μας έργο. Σας βαρεθήκαμε, ήταν το μήνυμα που έδινε η στάση του σώματος και τα εντελώς γερμανικά της μάτια. Ήμαρτον, ήταν το μήνυμα που έδινε η στάση του σώματος και τα ικετευτικά μάτια Εκείνου. Ανατριχίλα…

Επί της ουσίας πολλά θα ειπωθούν και όλο και κάποιο ξύγκι θα βγάλει η κυβερνητική προπαγάνδα από τη μύγα της πολυαναμενόμενης συνάντησης. Ακόμα και η δουλικότητα εύκολα διαφημίζεται –γίνεται όλη την ώρα εξάλλου- ως θυσία για το καλό του έθνους, για να μην εκνευρίσουμε τους Επικυρίαρχους. Αν θέλουμε όμως να είμαστε στοιχειωδώς σοβαροί, θα....

πρέπει να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι αυτό που βγήκε είναι μια ξευτίλα για την Ελλάδα, για το πολιτικό σύστημα, για τον πρωθυπουργό και από μια άποψη για όλους μας. Επιβεβαιώθηκαν τα γερμανικά ΜΜΕ –η Die Welt για παράδειγμα- που σάρκαζαν πριν τη συνάντηση ότι ο Σαμαράς θα παρακαλέσει τη Μέρκελ για μια τελευταία ευκαιρία. Κι έτσι είδαμε Εκείνη να απαιτεί, καλά διαβασμένη, νούμερα κάθε είδους –στις αποκρατικοποιήσεις, στον προϋπολογισμό, στις περικοπές. Και να του κάνει νούμερα κάθε είδους, από την προσβλητική σιωπή σε ερωτήσεις αν έχει εμπιστοσύνη στη σημερινή ελληνική κυβέρνηση, ως την εκατό φορές πιο προσβλητική ατάκα της ότι απαιτεί έργα και όχι λόγια –εκεί έχουμε καταντήσει.

Κι Εκείνος; Εκείνος λοιπόν, που έχουμε την ατυχία να μας κυβερνά ελέω ΔΗΜΑΡ και υπολοίπου ΠΑΣΟΚ, αποδείχτηκε ότι είναι απλώς ακατάλληλος. Φιγουρατζής με τους ιθαγενείς, ένα αίσχος μηδενικής ανοχής απέναντι στα θύματα της πολιτικής του, αλλά ένας πρώτης τάξεως γελωτοποιός απέναντι στους θύτες. Κι αν κανείς θεωρεί βαριά την κουβέντα, ας ψάξει να βρει στο σχετικό βίντεο τη λέξη επαναδιαπραγμάτευση –ούτε να την προφέρει δεν τόλμησε. Έστω τη λέξη επιμήκυνση –εξαφανίστηκε κι αυτή. Κι ας ακούσει την απάντηση του πρωθυπουργού της Ελλάδας στην ερώτηση δημοσιογράφου για την αντίθεσή του στο πρώτο μνημόνιο: Ουδείς αναμάρτητος. Έτσι είπε δημοσίως και σε παγκόσμια μετάδοση, για να καταλάβουν όλοι ότι ο άνθρωπος ούτε τι εκπροσωπεί ξέρει, ούτε τι γίνεται στη χώρα του καταλαβαίνει, ούτε τον εαυτό του σέβεται, ούτε και υπάρχει με όλα αυτά έστω η ελάχιστη πιθανότητα να μη μας οδηγήσει –αν του το επιτρέψουμε- στο γκρεμό.

Διότι, ας το σκεφτούμε σας παρακαλώ. Λέγεται κατά κόρον ότι η Ελλάδα έχει πρόβλημα αξιοπιστίας –το είπε για χιλιοστή φορά και ο ίδιος. Με τη στάση, τις απόψεις, τη δημόσια εμφάνισή του, κέρδισε η χώρα έστω κι ένα κόκκο αξιοπιστίας; Δόθηκε κάποιο σήμα ότι έχουμε σοβαρό πρωθυπουργό και σοβαρή κυβέρνηση; Θα μας υπολογίζουν δηλαδή τώρα κάπως περισσότεροι οι αγορές, οι πολιτικές ελίτ των άλλων χωρών, η γραφειοκρατία της Ευρώπης; Θα σκεφτεί κανείς ότι ναι, ρε παιδί μου, ο τύπος αυτός θα δώσει μάχη και μπορεί να διαπραγματευτεί σκληρά τη σωτηρία της χώρας του, όπως σκέφτηκαν πολλοί για τον Μόντι, παραδείγματος χάρη, ανεξάρτητα αν συμφωνούσαν ή όχι μαζί του; Ή μήπως χάσαμε και τα τελευταία κουρέλια αξιοπιστίας που είχαν απομείνει, καθώς όλος ο κόσμος καμάρωσε έναν πρωθυπουργό-ικέτη στην ποδιά μιας άτεγκτης Μέρκελ, που φαινόταν να απολαμβάνει το θέαμα –να καταλάβουν οι Γερμανοί και οι λοιποί Ευρωπαίοι ποιος είναι το αφεντικό;

Όσοι διατηρούσαν αυταπάτες περί του ότι κάτι μπορεί να κάνει ο Σαμαράς, με τη βοήθεια των δύο σιωπηλών σωματοφυλάκων –του Κουβέλη και του Βενιζέλου- καλόν είναι να το εμπεδώσουν: Ο άνθρωπος που κάνει το λιοντάρι στο εσωτερικό απλώς νιαουρίζει στο εξωτερικό, εκεί δηλαδή που λαμβάνονται οι αποφάσεις. Η επαιτεία είναι η πολιτική του –όπως ακριβώς ήταν και πολιτική του Παπανδρέου. Όσοι πιστεύουν ότι με το χέρι απλωμένο μπορούμε να κερδίσουμε κάτι ας εξακολουθήσουν να τον στηρίζουν. Έτσι κι αλλιώς γρήγορα, πολύ γρηγορότερα απ’ ότι υπολογίζουν, θα τους στείλει στα αζήτητα όλους μαζί όχι μόνο η πολιτική του, αλλά και η έλλειψη χαρακτήρα, συνέπειας και σοβαρότητα. Και φυσικά η εμφανής πλέον, μέσα κι έξω, ανικανότητά του…

*Δημοσιεύθηκε στην «Αυγή» την Κυριακή 26 Αυγούστου 2012.