Πολιτική, Απάτη και Αφιλότιμοι Έλληνες Πολιτικοί…….

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου.

Συχνά αναρωτιέμαι, ρομαντικώς, αν έχει έστω και μικρή σχέση η πολιτική πρακτική στην Ελλάδα με το φιλότιμο. Η απάντηση ήταν και είναι αρνητική, εκτός ορισμένων εξαιρέσεων. Δυστυχώς η σημερινή Κυβέρνηση δεν εντάσσεται σε αυτές. Εάν ορίσουμε ως πολιτικό φιλότιμο την έντονη συναίσθηση της προσωπικής τιμής και αξιοπρέπειας πολιτικών ηγετών, τότε είναι βέβαιο ότι οι Συγκυβερνώντες στην σημερινή Ελλάδα είναι απολύτως αφιλότιμοι. Αποτελούν μια εξτρεμιστική μορφή πολιτικών απατεώνων δίχως ίχνος φιλότιμου.

Ξέρεις τι είναι να γνωρίζουν ότι σκιαμαχούν με την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη και παρόλα αυτά να θεατρίζουν καθημερινά, ψευδόμενοι και παραπλανώντας όποιον επικοινωνεί στα ελληνικά;(!)

Ξέρεις τι είναι να τους βλέπεις να κάνουν ότι διαφωνούν ως προς το μίγμα ή το timing των αντιλαϊκών – εξοντωτικών για την ευρύτερη κοινωνία, για την ακρίβεια - μέτρων που έχει....

προϋπολογιστεί να λάβουν για την εξυπηρέτηση του προγράμματος της τρόικας, το οποίο ωστόσο βρίσκεται στον αέρα, καθώς με «αέρα κοπανιστό» συνάχθηκε (:απολύτως αυθαίρετα), ενώ όλοι οι αρμόδιοι συμφωνούν ότι αποτελεί μαγική εικόνα για τις συνόδους κορυφής της ΕΕ ;(!)

Ξέρεις τι είναι να τους παρακολουθείς να εξευτελίζονται δίχως αιδώ, στο πλαίσιο μιας μοναδικής φαρσοκωμωδίας «εφαρμογής μνημονίων», για να διατηρηθούμε δήθεν ως ισότιμοι εταίροι στην ευρωζώνη, από τη στιγμή κατά την οποία άπαντες οι ενδιαφερόμενοι μάς έχουν ξεγραμμένους και από τη στιγμή που ούτως ή άλλως μετά το πρώτο στάδιο χρεοκοπίας και τη νέα δανειακή σύμφαση που συνάψαμε χάσαμε κάθε ίχνος «ισοτιμίας»;(!)

Οι πολιτικοί που κυβερνούν εμφανίστηκαν να αναζητούν έναν ατομικό μηχανισμό σωτηρίας για την Ελλάδα, από την ΕΕ, μέσω ΔΝΤ, έτσι ώστε να παραμείνει η χώρα στην χρηματαγορά. Επισημαίναμε τότε ότι ο μηχανισμός αυτός θα πετύχει ακριβώς το αντίθετο. Όπως και έγινε. Το δίλημμα τότε ήταν «μνημόνιο ή πτώχευση» - με την έννοια εξόδου από την χρηματαγορά. Το καθεστώς της διαπλοκής πέτυχε και τα δύο. Μόνον που πτώχευση δίχως γενική στάση πληρωμών δεν αναγνωρίζεται ως χρεοκοπία από τους κυβερνώντες. Και έτσι το καραγκιοζιλίκι έλαβε έκταση μετά την αλλόκοτη αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους – αυτή την λέξη ακόμη δεν την έχει εκστομίσει ο πρωθυπουργός της χώρας, θεωρώντας προφανώς ότι το/τα PSI ήταν κάτι άλλο ή ότι υπήρξαν το πρώτο στάδιο της αναδιάρθρωσης του εθνικού χρέους (δημόσιου και ιδιωτικού) συνολικά – και την διαβεβαίωση ότι επιτέλους το «νερό μπήκε στο αυλάκι» για την ελληνική οικονομία, για την οποία η σωτηρία (:αποφυγή «χρεοκοπίας» και παραμονή στο ευρώ) ήταν/είναι πλέον ζήτημα χρόνου.

Στη συνέχεια όμως διαπίστωσαν ότι δεν ήταν απλώς ζήτημα χρόνου και άοκνων προσπαθειών μεγέθυνσης της εσωτερικής υποτίμησης από την μεριά τους, αλλά και πολιτικής νομιμοποίησης. Ορίστε και οι εκλογές με το δίλημμα «ευρώ ή δραχμή», σαν να επρόκειτο για δημοψήφισμα πριν από την ένταξη της χώρας στην ευρωζώνη! Όχι, δεν πρόκειται περί αυτού αποσαφήνισαν οι δυνάμεις του Ευρωφωτός (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ): ζητούμε από τον λαό, τώρα που κατάλαβε τι σημαίνει ευρωζώνη να πάρει θέση σε αυτό που εμείς αποφασίσαμε προ δεκαπενταετίας. Συμφωνεί ή διαφωνεί με τον μονόδρομο που χαράξαμε; Παστρικές δουλειές, σου λένε!! Κάνει ο πολίτης τον λογαριασμό του, με το ατομικιστικό του κριτήριο ασφαλώς και όχι με την γνώση του μελετητή της εθνικής οικονομίας, και τους λέει έστω και «μειοψηφικά» (30% περίπου του εκλογικού σώματος): αλλιώς μου τα λέγατε όταν θριαμβευτικά μου πήρατε την δραχμή και με ανεβάσατε στον Όλυμπο της Δύσης με το ευρώ σε συνδυασμό με την Ολυμπιάδα, παρότι με ληστέψατε τότε, αλλά εάν γυρίσω σήμερα πίσω στη δραχμή θα βγω χαμένος διπλά. Ευρώ λοιπόν και μην με «κουρέψετε» άλλο, έμεινα ήδη γουλί. Στενόμυαλη προσέγγιση, αλλά απολύτως λογική σε ατομικό επίπεδο, όπως επίσης και ορθολογικότατη στο βαθμό που η επιστροφή στη δραχμή δεν συνοδευόταν από σοβαρή «αποζημίωση», από τους θεσμούς της ευρωζώνης. Δίχως ευρύ σχέδιο επιστροφής σε εθνικό νόμισμα με σημαντική αντιπαροχή από τους εταίρους μας, οποιαδήποτε κίνηση εξόδου από την ευρωζώνη θα ήταν αυτοκτονική.

Πώς θα έπρεπε όμως να ονομάσουμε την επιχείρηση «παραμονή στο ευρώ πάση θυσία», από τη στιγμή που ξέρεις ή έστω πιθανολογείς βάσιμα ότι οι θυσίες του λαού απλώς επιβαρύνουν την διαδικασία της ύφεσης, νεκρώνοντας την αγορά, υπονομεύοντας παράλληλα θανάσιμα τις εμπορικές σχέσεις/συναλλαγές, πέραν όλων των άλλων που αφορούν στο κοινωνικό κράτος, και ενώ γνωρίζεις ότι η ελληνική οικονομία με το πρόγραμμα αυτό απαιτεί κεφάλαια που κανείς στην ΕΕ δεν προτίθεται να διαθέσει; Αργή, βασανιστική αυτοκτονία ίσως; Ή μήπως δολοφονία της ελληνικής οικονομίας και διάλυση της αγοράς και της κοινωνίας; Γιατί το κάνεις;

Προφανώς επειδή δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς! Πώς είναι δυνατόν το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα να οδηγήσει στρατηγικά σε ένα νέο εθνικό νόμισμα, αφού ολόκληρη η πολιτεία του και η αναπτυξιακή του προπαγάνδα στηρίχθηκαν παραμορφωτικά και απολύτως παραπλανητικά και αντιεπιστημονικά στο Ευρώ; Πέραν αυτού, μέσω του θεσμικού οικοδομήματος του ευρώ (κυρίως σε ότι αφορά στον τραπεζικό τομέα) είχε δομηθεί το νέο καθεστώς διαπλοκής, και κατάρρευση αυτού θα σήμαινε καθοριστικό πλήγμα του μοντέλου ηγεμονίας στη χώρα. Μετά από αυτό θα άνοιγε ο περίφημος ασκός του Αιόλου και τα πολλά μποφόρ θα αποκάλυπταν την σαπίλα του ελληνικού κράτους και των ηγητόρων του σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο. Η απειλή σάρωσης του καθεστώτος από μια ειρηνική επανάσταση στην Ελλάδα θα αποτελούσε τότε σοβαρή πιθανότητα. Μόνον μια στρατιωτική χούντα (με κοινοβουλευτική ή όχι νομιμοποίηση) θα μπορούσε να τους σώσει.

Μεγάλο το ρίσκο! Και έτσι όπως το δίλημμα «μνημόνιο ή πτώχευση», έλαβε την μορφή «καί μνημόνιο, καί πτώχευση», αναλόγως οι κυβερνώντες με απίθανους θεατρινισμούς και δίχως ασφαλώς φιλότιμο διολισθαίνουν στο «καί ευρώ, καί δραχμή», απαντώντας στο ερώτημα που έθεσαν προεκλογικά οι ίδιοι «ευρώ ή δραχμή». Με αυτό τον τρόπο εντάσσουν το νέο εγχείρημα σε «νέο μνημόνιο και συμπληρωματική πτώχευση», τα οποία θα εμφανιστούν ασφαλώς ως η ιδανική τελική λύση της ελληνικής κρίσης. Θα πρόκειται για την τελική λύση ενός ιδανικού αυτόχειρα, στην ουσία, αλλά σημασία έχει όπως πάντα να κερδηθούν οι εντυπώσεις. Και οι τελευταίες σχετικά εύκολα μπορούν να κερδηθούν από τη στιγμή που η πολιτικοεπιχειρηματική τάξη ελέγχει απολύτως όλα τα ΜΜΕ, ενώ ταυτόχρονα θα υποστηριχθεί από τους κεντρικούς επικοινωνιακούς φορείς της παγκοσμιοποίησης, μια και η έξοδος της Ελλάδας θα συνδεθεί με την ενδυνάμωση της συνοχής της ευρωζώνης. Προφανώς μετά από αυτό μην περιμένετε νέες εκλογές. Αυτές θα αργήσουν και θα διεξαχθούν όταν έχει αναδιαμορφωθεί το πολιτικό σύστημα στη νέα βάση «δραχμοποίησης» της οικονομίας.

Μην απορείτε λοιπόν γιατί αγνοήθηκε μόνον η Ελλάδα στις χθεσινές αναφορές Σόϊμπλε-Γκάιτνερ σχετικά με την εξέλιξη της κρίσης και τις προοπτικές αντιμετώπισης του κοινού οικονομικού προβλήματος ΗΠΑ-Γερμανίας. Αγνοήθηκε, διότι τα περαιτέρω βήματα ενοποίησης στην ΕΕ, μέσω της ευρωζώνης δεν την αφορούν άμεσα. Η Ελλάδα δεν έχει θέση πλέον στον κεντρικό κύκλο της ΕΕ (ευρωζώνη). Και αυτό, στο βαθμό που προφασίζονται ότι το αγνοούν οι κυβερνώντες και παράγοντες της αντιπολίτευσης, αποτελεί εμπαιγμό του λαού και άθλια επικοινωνιακή τακτική.

Όλα τούτα δεν σημαίνουν ότι θα πρέπει να αγνοήσουμε την τρέχουσα άρθρωση της αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης και κυρίως την πρεμούρα για ρευστοποίηση του ενεργητικού του δημοσίου. Το αντίθετο υποστηρίζω. Θα πρέπει να την αντιμετωπίσουμε όμως με δύο έννοιες: (1) ως μηχανισμό προετοιμασίας για ομαλότερη νεοφιλελεύθερη προσαρμογή στο νέο «δραχμοποιημένο» καθεστώς της εσωτερικής αγοράς και (2) ως μηχανισμό ακραίας ψυχολογικής/οικονομικής πίεσης προς τους Έλληνες πολίτες, ώστε να καταλήξουν να δεχθούν την «προσωρινή αποδέσμευση της χώρας από την ευρωζώνη» - όπως κατά τα φαινόμενα θα την παρουσιάσει η διαπλοκή – σαν λύτρωση.

Όπως κανείς δεν αντέδρασε στα σοβαρά όταν από το «μνημόνιο σωτηρίας από την πτώχευση» καταλήξαμε στην επίσημη πτώχευση, ακριβώς αντίστοιχα δεν θα αντιδράσει από τη φενάκη του επικοινωνιακού τεχνάσματος, γκεμπελικής μάλλον μορφής, «ευρώ ή δραχμή» που θα καταλήξει αναλόγως! Όπως ακριβώς πλάσαραν την ελεεινή αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους - με παρατηρητή την Ελλάδα (μοναδική περίπτωση διεθνώς και ιστορικώς) - ως σωτήρια λύση και θρίαμβο της ελληνικής πολιτικής, ενώ μέχρι πριν από λίγο διάστημα όλοι αυτοί (ΜΜΕ, Παπανδρέου, Σαμαράς, Παπαδήμος, Στουρνάρας, τραπεζίτες και το σύνολο των μεταπρατών) την χαρακτήριζαν και την αξιολογούσαν οικονομικά με εκθέσεις ως απολύτως καταστροφική και αίτιο χρεοκοπίας με «συσσίτια στους δρόμους και νεκρούς από την πείνα», έτσι θα περάσουν τώρα στη κοινή γνώμη και την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη, λυτρωτικά, για να μην βιώσουμε λιμό και αποσταθεροποίηση, θα σου πουν! Τόσο καλά, εκεί όπου η πολιτική και το φιλότιμο δεν συναντήθηκαν ποτέ!

Μόνον που τώρα πια δεν νομίζω αναγνώστη ότι θα με ρωτούσες, «και εσύ τι προτείνεις»; Δεν πιστεύω ότι και εσύ είσαι τόσο αφιλότιμος!