Ο Φρανσουά Ολάντ παρέλειψε μια λέξη: néo-colonialisme…

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου

Περίσσεψε η υποκρισία, ο δημοκρατικοφανής πατερναλισμός και η παρελκυστική γλώσσα στην προεκλογική παρέμβαση – συνέντευξη του Γάλλου πρόεδρου, Φρανσουά Ολάντ, στο Mega.

Ο κ. Ολάντ παρουσίασε την αφήγηση του Ευρωπαϊκού Νεο-αποικισμού, ως προς την Ελλάδα, δίχως να αρθρώσει τη λέξη «néo-colonialisme», προφανώς για να μην προσβάλει τα «σοσιαλιστικά» ιδεώδη που πρεσβεύει: υποκρισία και πολιτική διπλοπροσωπία – όπως ακριβώς οι δικοί μας σοσιαλδημοκράτες!

Οι Έλληνες πρέπει να τηρήσετε τις δεσμεύσεις που αναλάβατε με το Μνημόνιο, δηλαδή να παραμείνετε σε καθεστώς προτεκτοράτου εντός της ΕΕ, και εμείς θα δούμε αν μπορούμε να απελευθερώσουμε κάποια ευρωπαϊκά διαρθρωτικά κονδύλια, τα οποία δεν έχουν απορροφηθεί, ώστε να χρησιμοποιηθούν για να τροφοδοτηθεί η ανάπτυξη στην Ελλάδα, μας είπε με δύο λόγια ο Γάλλος Πρόεδρος. Και ήταν σαν να άκουγες την κ. Μέρκελ με τη φωνή του κ. Σαμαρά!

Μάλλον στην κ. Μέρκελ έδωσε εξετάσεις για άλλη μια φορά ο νέος άρχοντας της Γαλλίας, δομώντας ένα παράδειγμα Νεο-αποικιοκρατικής αφήγησης, αναπτυγμένης στον «τέταρτο δρόμο», για τον οποίο μας είχε προϊδεάσει ο περίφημος κωπηλάτης της νεοφιλελεύθερης...

σοσιαλδημοκρατίας, απομακρυνθείς από τον Γαλλογερμανικό άξονα ως […], σύμφωνα με τον Σαρκοζί, Γιώργος Παπανδρέου.

Δηλαδή, η χρεοκοπία της Ελλάδας ήταν το τέχνασμα υπαγωγής της χώρας σε καθεστώς προτεκτορατοποίησης, ώστε να διασφαλιστούν τα συμφέροντα του χρηματοπιστωτικού συστήματος μέσω της διατήρησης του Γαλλογερμανικού άξονα κυριαρχίας, ο οποίος επισφραγίζει την Γερμανική ηγεμονία στην Ευρώπη, πάντα υπό την προϋπόθεση ότι η εκάστοτε γαλλική κυβέρνηση θα εμφανίζεται και θα λειτουργεί ως συγκυβερνήτης στην ΕΕ. Όπως ακριβώς θέλησαν οι πνευματικοί πατέρες της ΕΕ από την άλλη άκρη του Ατλαντικού, προτού δώσουν την έγκρισή τους για την επανένωση των Γερμανιών.

Αν δεν σας αρέσει αυτή η εκδοχή υπάρχει και μια άλλη (πιο αθώα): η χρεοκοπία της Ελλάδας δεν ήταν το τέχνασμα για προτεκτορατοποίηση, αλλά το αίτιο που οδήγησε σε αυτήν. Παρότι όπως διαβεβαίωναν «χώρες της Ευρωζώνης δεν πτωχεύουν»! Μόνον που η οδός της χρεοκοπίας είχε χαραχθεί προηγουμένως μέσω της Διακυβερνητικής Ευρωπαϊκής Συνθήκης, η οποία δομούσε παράλληλα και το καθεστώς προτεκτορατοποίησης για τους χρεοκοπούντες, απαξιώνοντας δικαιώματα εθνικής κυριαρχίας και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ενώ ενδυναμωνόταν το Eurogroup, το οποίο αποτελεί αποφασιστικό μοχλό του Γαλλογερμανικού άξονα.

Μέσω αυτού του άξονα Βερολίνο και Παρίσι επιβάλουν τον συγκερασμό συμφερόντων χρηματοπιστωτικού λόμπυ – ευρωπαϊκής ελίτ στους επιμέρους ευρωπαϊκούς λαούς ως αυτονόητες πολιτικές ανάκαμψης ή ανάπτυξης, παρότι ακολουθείται υφεσιακή στρατηγική! Αυτό γίνεται για να υπάρχει έλεγχος στην εκμετάλλευση των πόρων σε κάθε μια χώρα-μέλος ξεχωριστά. Έχει θεσπισθεί, έτσι, ένας μηχανισμός αφαίμαξης της ευρωπαϊκής περιφέρειας από την ατμομηχανή της Ένωσης στο όνομα του ανταγωνισμού και μιας διαδικασίας ελέγχου των κρατών που χαρακτηρίζονται από μεταπρατική αστική τάξη και αδύναμη παραγωγική βάση.

Ο μηχανισμός αυτός λαμβάνει τυπικό χαρακτήρα μέσω των μνημονίων υπό την διακυβέρνηση της τρόικας. Η επιχείρηση αυτή ξεκίνησε από την Ελλάδα, καθώς εδώ υπήρχε το πλέον γόνιμο πολιτικοοικονομικό έδαφος για να εφαρμοστεί πειραματικά η «δοκιμή» του Νεο-αποικισμού στην μεταμοντέρνα μας Ευρώπη. Μεγάλη θα πρέπει να θεωρείται προς αυτή την κατεύθυνση η προσφορά της διαπλοκής και των ηγετικών οικογενειών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ! Μόνον που αυτός ο σύγχρονος, μεταμοντέρνος Νεο-αποικισμός δεν θα ολοκληρωθεί αν δεν ολοκληρωθεί προηγουμένως το πείραμα στην Ελλάδα, μέσω της Τρόικας, του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης που φρόντισαν να υπογράψουν δόλια πριν διεξαχθούν εκλογές ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ, θέτοντας την χώρα σε καθεστώς προτεκτοράτου και την κοινωνία σε μακροχρόνια ομηρία και φτωχοποίηση.

Τούτο η «Συνθήκη» που συστήνει μια ειδική σχέση της Ελλάδας με το ευρωπαϊκό μητροπολιτικό κέντρο αποκαλείται από τον κ. Φρανσουά Ολάντ «σχέση εμπιστοσύνης». «Θέλω να παραμείνει η Ελλάδα στην Ευρωζώνη αλλά, οι Έλληνες πρέπει να γνωρίζουν ότι αυτό προϋποθέτει μια σχέση εμπιστοσύνης», λέει ο κύριος αυτός, εννοώντας ότι μόνον ως Ευρωπροτεκτοράτο μας αναγνωρίζει πλέον! Και μας απειλεί πως, αν τυχόν θελήσουμε να επαναδιαπραγματευτούμε αυτήν τη Νεο-αποικιακή σχέση θα χάσουμε το στάτους μας στην Ευρωζώνη (το οποίο έχουμε ήδη ουσιαστικά και τυπικά χάσει με όρους πολιτικής ισχύος και θεσμικής/νομισματικής λειτουργίας)!!

Μάλιστα, ο κ. Ολάντ σαν φτηνός εκβιαστής τολμά να πει: «Εάν έχει δοθεί η εντύπωση ότι οι Έλληνες θέλουν να απομακρυνθούν από τις συμφωνηθείσες δεσμεύσεις και να εγκαταλείψουν κάθε προοπτική ανάκαμψης τότε, θα υπάρξουν χώρες εντός της Ευρωζώνης που θα προτιμήσουν να τερματίσουν την παρουσία της Ελλάδας στην Ευρωζώνη», δείχνοντας όχι μόνο πώς εννοεί το μνημόνιο και την «αλληλεγγύη», στην οποία σαν σωστός σοσιαλδημοκράτης υποκριτής αναφέρθηκε επανειλημμένως, αλλά αυτόν καθ’ εαυτόν τον Ευρωπαϊκό Νομικό Πολιτισμό: «Εάν έχει δοθεί η εντύπωση…», λέει, ωσάν με εντυπώσεις να λειτουργούν οι θεσμοί της ΕΕ, σαν να πρόκειται για διαδικασία ανάκαμψης που οι τρελοί Έλληνες αρνούνται και σαν να υπάρχει ευρωπαϊκή και όχι αποικιακή μέθοδος με την οποία οι εταίροι μας «θα προτιμήσουν να τερματίσουν την παρουσία της Ελλάδας στην Ευρωζώνη», αν… «δοθεί η εντύπωση»!! Αυτό πράγματι είναι εντυπωσιακή προσέγγιση. Ο άνθρωπος εισαγάγει μια απολύτως πρόστυχη προσέγγιση στον Ευρωπαϊσμό και… ο θεός να μας φιλάει από εδώ και πέρα την Ευρώπη! Όχι απλώς τους Έλληνες, αλλά όλους τους λαούς.

Ξέρετε τι μου θύμισε ο επικίνδυνος αυτός πολιτικάντης που λειτούργησε χθες με την γλοιώδη μορφή σεμνού και ταπεινού εκβιαστή του ελληνικού λαού, υπέρ των συμφερόντων των διαπλεκομένων που χρεοκόπησαν την χώρα; Αυτό που διατύπωσε ο μεγάλος πολιτικός άνδρας Kwame Nkrumah (1909-1972), ο οποίος οδήγησε την Γκάνα, πρώην βρετανική αποικία, στην ανεξαρτησία το 1957.

«Ο νεοαποικισμός είναι επίσης η χειρότερη μορφή ιμπεριαλισμού. Για εκείνους που τον ασκούν, σημαίνει δύναμη χωρίς ευθύνη και για εκείνους που πάσχουν από αυτόν, σημαίνει εκμετάλλευση χωρίς επανόρθωση. Στις ημέρες της παλαιομοδίτικης αποικιοκρατίας, η αυτοκρατορική δύναμη έπρεπε τουλάχιστον να εξηγήσει και να δικαιολογήσει στο εσωτερικό της, τις ενέργειες της στο εξωτερικό. Στην αποικία εκείνοι που εξυπηρετούσαν την αυτοκρατορική δύναμη μπορούσαν τουλάχιστον να εξασφαλίσουν την προστασία τους ενάντια σε οποιαδήποτε βίαια κίνηση από τους αντιπάλους τους. Με τον νεοαποικισμό τίποτα από όλα αυτά δεν συμβαίνει [...] [Ο] νεοαποικισμός, όπως η αποικιοκρατία, είναι μια προσπάθεια να εξαχθούν οι κοινωνικές συγκρούσεις των καπιταλιστικών χωρών. Η προσωρινή επιτυχία αυτής της πολιτικής μπορεί να φανεί στο ολoένα και διευρυνόμενο χάσμα μεταξύ των πλουσιότερων και φτωχότερων εθνών του κόσμου. Αλλά οι εσωτερικές αντιφάσεις και συγκρούσεις του νεοαποικισμού καθιστούν βέβαιο το γεγονός ότι δεν μπορεί να διαρκέσει σαν μια μόνιμη παγκόσμια πολιτική…»

Μάλιστα κύριε, αυτή είναι με λίγα λόγια η αλήθεια που θα έπρεπε να προβληματίζει κάθε δημοκράτη στον κόσμο αυτόν και ιδιαιτέρα εμάς που αγωνιστήκαμε για τον Ευρωπαϊσμό ως σύστημα δημοκρατίας και κοσμοπολιτισμού. Το πρόστυχο «μάθημα» μετατροπής του ελληνικού κράτους σε vassal state (Euro-vassalage system), δηλαδή σε μια μορφή μεταμοντέρνας υποτελούς πολιτείας, στην οποία θα επιτρέπεται να εκλέγει τους ηγέτες της, αλλά όχι να κυβερνάται στην ουσία από αυτούς, που έδωσε, μέσω του πάντα κορυφαίου διαύλου της διαπλοκής ο κ. Φρανσουά Ολάντ, αποτελεί χαστούκι στον Ευρωπαϊσμό και ταυτόχρονα φιλί ζωής στους ημιθανείς, κεντρικούς πολιτικούς παράγοντες του καθεστώτος (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ).

Εάν το «φιλί» αυτό στην διαπλοκή, το οποίο προσβάλει τον ελληνικό λαό δεν πετύχει να τους αναστήσει (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) στις εκλογές της 17ης Ιουνίου, θα γυρίσει μπούμερανκ στον ίδιο (Ολάντ) και μάλιστα καταρχήν στο εσωτερικό της Γαλλίας.

Σε κάθε περίπτωση αυτή η συνέντευξη θα μείνει στην ιστορία ως η χυδαιότερη εκλογική επιχείρηση μεταστροφής της κοινής γνώμης σε μια χώρα της Παλαιάς Ευρώπης, με απολύτως πλαστά, εκβιαστικά δίλημμα, όπως ασφαλώς και ως παράδειγμα άρθρωσης Νεο-αποικιακής αφήγησης στο εσωτερικό της ΕΕ. Το αποτέλεσμα των εκλογών της 17ης Ιουνίου, θα δείξει επίσης αν η κ. Μέρκελ θα μπορούσε να εμπιστευτεί τις «διπλωματικές» ικανότητες (λαϊκίστικη ρητορεία, για την ακρίβεια) του Ολάντ, στην επιχείρηση «άσκησης πειθούς» προς φιλικές με την Γαλλία χώρες της ΕΕ, που βρίσκονται στο σχέδιο Ευρωπροτεκτορατοποίησης.