ΚΑΘΡΕΦΤΗ, ΚΑΘΡΕΦΤΑΚΙ ΜΟΥ (χρονογράφημα)

του Γιώργου Ιεροδιάκονου

Κοίτα, ρε πούστη μου, πού φτάσαμε. Εκεί μας είχαν, εδώ μας έφεραν, άντε πάλι στα ίδια. Τι χημικά, τι δακρυγόνα, τι συλλαλητήρια, τι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας και απεργίες! Τι αγανακτισμένοι και Άμεσες Δημοκρατίες. Τι οδομαχίες με τους πραιτοριανούς. Άντε πάλι από την αρχή. Τα ίδια Αντωνάκη μου, τα ίδια Αντωνή μου (δεν εννοώ τον Σαμαρά). Εκείνους που μας κατέστρεψαν, εκείνους διαλέξαμε για μας …σώσουν (τον Σαμαρά εννοώ).

Και είναι να αναρωτιέται κανείς, μα καλά, τόσο πολύ πια δεδομένους μας έχουν; Τόσο πολύ πια υποτιμούν την νοημοσύνη μας;

Η Ἡ απάντηση προς όποιον θα ήθελε να υποβάλει τοιούτον ερώτημα –και στον εαυτό του ακόμη– είναι η εξής: Για να απαντήσει κάποιος το ερώτημα, πρέπει προηγουμένως να καθοριστεί το μέγεθος τού «τόσο». Διότι αν λόγου χάριν το «τόσο» νοείται ως το επίπεδο τού homo sapiens, τότε η εκτίμηση είναι υπεραισιόδοξη και αν όπως εκείνο του neadertal, μάλλον αισιόδοξη. Η σωστή απεικόνιση θα είναι αν το επίπεδο θεωρηθεί ως εκείνο του αποξηραμένου χασισόχορτου. Τόσο είναι το «τόσο», και όποιος χαρακτηρίσει υπερβολική την θεώρηση, ας ρίξει μια ματιά στα...

διαδραματισθέντα και εισέτι διαδραματιζόμενα – ας αιτιολογήσει, ας πούμε, την στάση μας στο κουτσούρεμα μισθών και συντάξεων, στους ιστορικούς ρυθμούς ανεργίας, στα «λουκέτα» των καταστημάτων, στις αυτοκτονίες, στο ξεπούλημα της δημόσιας και ιδιωτικής μας περιουσίας, στην παραίτηση, αμετάκλητα και άνευ όρων, από την εθνική μας κυριαρχία, και μην ξεκινήσει ο ατέλειωτος κατάλογος…

Ας ρίξουμε όλοι μια ματιά στον καθρέφτη της συμμετοχής μας, την με όποιο τρόπο συμβολή μας –και δια της αδιαφορίας ή ανοχής και αποχής– στα τεκταινόμενα, κι ας αναλύσουμε και κρίνουμε εν εαυτοίς. Εν κρυπτώ, δηλαδή. Όχι στα φανερά. Άπαπα! Τι; Τις ντροπές μας να βγάλουμε σεργιάνι; Δεν είμαστε καλά! Εμείς εξ άλλου, τι φταίμε; Τι είμαστε εμείς; Λαός είμαστε. Τι να σου κάμει ο λαός; Οι ηγέτες φταίνε, που, όπως είναι σε όλους γνωστό, έρχονται από άλλο πλανήτη, που μας περιπαίζουν. Λαός ντε! Εμείς απλώς τους ψηφίζουμε, και μετά πάλι ξανά-μανά για να ελαττώσουν έως μηδενίζουν την παιδεία των παιδιών μας (ούτε καν βιβλία δεν εκδίδουν πλέον). Και μας αρέσειιι! Που ‘σαι Διαμαντοπούλου; (η κακομοίρα, δεν βγήκε αυτή τη φορά). Και τα παιδιά μας έμαθαν να τους αρέσει. Εμ τι; Να τα κουράσουμε τα παιδιά μας; Παιδιά είναι… Να μην παίξουν; Όπως παίζουμε κι εμείς με το …«πουλί» μας. Και μας πηδάνε και εμάς και το μέλλον των παιδιών μας. Ποιος γαμεῖ ψηλά καπέλα; Αφού μας αρέσει που μας πηδάνε, διότι μετά μας επιτρέπουν να πηδάμε κι εμείς… τη χώρα βεβαίως, όχι αυτούς. Αυτούς άλλοι τους πηδάνε (βλέπετε, υπάρχουν και μεγαλύτερα αφεντικά πάνω και από τους πολιτικούς), και σιγά τώρα μη και μου δημιουργήσεις ενοχές με το μέλλον των παιδιών μας. Επειδή δεν θα έχουν μέλλον σ’ αυτή την χώρα; Επειδή θα τους κουνάμε το μαντήλι ξεπροβοδώντας τα για τα σκλαβοπάζαρα του κόσμου. Εμείς εδώ είμαστε, υπομονετικοί, γαμώ την υπομονή μου. Και φανατικοί, άμα λάχει. Ζήτω το κόμμα του λαού!

Τι είπες καθρεφτάκι; Άλλο και τούτο πάλι! Και βέβαια το ξέρω ότι το στήσανε το παιχνίδι. Τι; Για μαλάκα μ’ έχεις εμένα; Ακούς εκεί νοθεία! Τι νοθεία; Αφού σου λέω το στήσανε το γαμημένο. Άλλο ψηφίσαμε εμείς κι άλλο μας βγάλαν από το καπέλο του ταχυδακτυλουργού. Σιγά που θα μας ρωτούσαν. Στο κόλπο ήταν όλοι τους, καθρεφτάκι μου.

Τι είπες; Και τι κάνω εγώ; Και τι θέλεις να κάνω ρε ξεφτιλισμένε καθρέφτη; Εδώ κοτζάμ «κόμμα του λαού» και το ‘κανε …αβαβά! Άσε τον Τσίπρα.  Αυτός δεν ήθελε να κυβερνήσει. Απελθέτο απ’ εμού το ποτήριον τούτο. Να δεις αύριο που θα σφαζόμαστε στους δρόμους για το δίκιο του …εργάτη. Χρυσαυγίτες και μπαχαλάκηδες. Μαύρα φοράνε και οι μεν και οι δε, όπως κι οι καλόγεροι (Τυχαίο; Δεν νομίζω). Παραδίπλα κι οι Ουτσεκάδες με τα καλάσνικωφ. Κι ύστερα θα πλακώσει κι ο Ευρωστρατός. Για να μας σώσει, βεβαίως!

Δεν αφήνεις τις παπαριές, κολοκάθρεφτο; Τι φταίω εγώ για όλα αυτά; Εσύ φταις για όλα, που όλα τα ξέρεις και δεν μιλάς. Για πες μου σε παρακαλώ, καθρέφτη-καθρεφτάκι μου, ποιος είναι ο πιο μαλάκας στη Γη; Όχι, μην το πεις, σ’ έσπασα κωλοκάθρεφτο, που σε γυαλίζω και σε φροντίζω και θα μου την πεις κι από πάνω.

Ας ρίξουμε και μια ματιά στον άλλο καθρέφτη, εκείνον της ιστορικής καταγραφής, ακόμη και όπως τον έχουν παραμορφώσει οι «στενογράφοι», ας κάνουμε μεταφορές, συγκρίσεις, παραλληλισμούς, εκτιμήσεις κι εάν και εφ’ όσον καταλήξουμε σε έντιμο συμπέρασμα –εξ άλλου μόνον εμείς θα το ξέρουμε, κανένας άλλος–, ας φτύσουμε εαυτούς, όχι τον καθρέφτη, δεν μας φταίει ο καθρέφτης που απεικονίζει την κατάντια μας. Μα ούτε την κατάντια μας να φτύσουμε. Αυτή να την αναιρέσουμε μόνο μπορούμε, αν μπορούμε, εφ’ όσον το θελήσουμε και το αποφασίσουμε, αν το θελήσουμε και το αποφασίσουμε.

Αχ, τι να πει κανείς! Δύσκολο πράγμα η ευθύνη. Εμ τι; Εμείς να σηκώσουμε κεφάλι; Ποιοι είμαστε εμείς; Ηρακλείδες είμαστε, ή Μεγαλέξανδροι; Δούλοι του Θεού είμαστε. Λαός ντε! Τί να σου κάνουν οι δούλοι του Θεού, όταν μάλιστα κι αυτός ακόμα ο Θεός δικός τους είναι; Δημιούργημά τους.  Και μάλιστα, κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν.

Άει στο διάολο, γαμημένε καθρέφτη. Άρπα την καργιόλη και χαλάλι τα εφτά χρονάκια γουρσουζιάς. Καλά ήμουν μέχρι τώρα με την αθωότητά μου. Μου την χάλασες την ημέρα, κολοκάθρεφτο. Άει σιχτίρ…